Alain Badiou, φιλοσοφία και πολιτική

Αλλά τελικά τι είναι η πολιτική και τι είναι ο έρωτας; Και στις δυο περιπτώσεις, δεν πρόκειται μόνο για την εξέλιξη μιας υπόθεσης, για τη γέννηση ενός νέου υποκείμενου, ούτε μόνο για ένα σημαντικό συμβάν. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την κατασκευή του πραγματικού κόσμου. Γιατί το συμβάν είναι περισσότερο κάτι τι σαν συμπλήρωμα, παρά σαν μια ρήξη. Φυσικά, με το συμβάν ανοίγεται κάτι το καινούργιο. Αλλά υπάρχει κι ο πραγματικός κόσμος. Και το συμβάν δεν αποτελεί από μόνο του έναν πλήρη μετασχηματισμό του κόσμου.
Alain Badiou

...τι είναι κάτι το καινούργιο; κάτι το καινούργιο είναι μια αλήθεια με την έννοια της διαδικασίας της αλήθειας μέσα σε μια κατάσταση.

Alain Badiou

Ο Alain Badiou γεννήθηκε το 1937 στο Μαρόκο. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής μαθηματικών και η μητέρα του καθηγήτρια γαλλικών. Ο πατέρας του ως σοσιαλιστής και αντιαποικιοκράτης εξορίστηκε από το Μαρόκο από τη κυβέρνηση του Vichy, μπήκε στην αντίσταση στην Τουλούζη της οποίας έγινε Δήμαρχος στην απελευθέρωση.
Ο ίδιος, σαν φιλόσοφος, ανέπτυξε ζωηρό ενδιαφέρον για τα μαθηματικά και την τυπική λογική.
Ως συγγραφέας είναι δύσκολο να ταξινομηθεί. Ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 δημοσιεύοντας μυθιστορήματα, τα οποία ακριβέστερα θa περιγράφονταν ως "εκτεταμένα ποιητικά πεζά". Στη συνέχεια εγκαταλείπει τη λογοτεχνία της "μυθοπλασίας" για να αφοσιωθεί στη λογική και τη φιλοσοφία. Την ίδια εποχή η πολιτική καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ζωής του και της κριτικής σκέψης του.
Το 1956 γνωρίζεται με τους Arthusser, Hyppolite, Canguillem, Lacan αλλά παραμένει οπαδός του Σαρτρ. Τάσσεται κατά του πολέμου της Αλγερίας και συμμετέχει στη δημιουργία του σοσιαλιστικού κόμματος PSU. Το 1969 διορίζεται καθηγητής στο νεοιδρυμένο Πανεπιστήμιο της Vincennes, και συμμετέχει στο να γίνει τόπος μοναδικός, τόσο για την ενεργή συμμετοχή του στη πολιτική, όσο και στη φιλοσοφική δημιουργία (με τους Foucault, Deleuze, Lyotard, Châtelet, Rancière).
Λαμβάνει ενεργό μέρος στα γεγονότα του Μάη του '68, παθιασμένος από τη μαοϊκή Κίνα, και ασχολείται επίσης με τις διάφορες μορφές του εργατικού κινήματος.
Διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Antoine Vitez, ο οποίος σκηνοθέτησε την Echarpe rouge. ΄Έχει γράψει πολλά δοκίμια για το θέατρο που δημοσίευσε στο Rhapsodie pour le theatre και στο Beckett, l'increvable desir.
Είναι επίσης διευθυντής προγράμματος στο College International de Philosophie. Το πολύπλευρο φιλοσοφικό έργο του συμπυκνώνεται στο βιβλίο του "L'etre et l'evenement", που κυκλοφόρησε το 1988.
Tα τελευταία χρόνια έχει εντείνει τη θεατρική του δραστηριότητα. Aπό το 1994, που ανέβηκε στο Φεστιβάλ της Aβινιόν το έργο του "Ahmed le subtil ou Scapin 84", συνεργάζεται με τον Christian Schiaretti και την Comedie de Reims.
Aκολούθησαν οι παραστάσεις "Ahmed philosophe", "Ahmed se fache" και τέλος, "Les Citrouilles", που βασίζεται στους "Βατράχους" του Αριστοφάνη.
Επιστρέφει το 1997 στο χώρο της μυθιστορηματικής πρόζας με το βιβλίο "Calme bloc ici-bas", το οποίο έχει ως σημείο εκκίνησης τους "Άθλιους" του Ουγκώ.
Δίδαξε επί τριάντα χρόνια, ως λέκτορας και στη συνέχεια ως καθηγητής, στο Πανεπιστήμιο Paris-VIII (πειραματικό πανεπιστήμιο που ιδρύθηκε αμέσως μετά τον Mάη του '68). Σήμερα είναι διευθυντής του Tμήματος Φιλοσοφίας της Ecole Normale Superieure.
Bιβλία φιλοσοφίας :
"Le Concept de modele", 1969
"Theorie du sujet", 1982
"Peut-on penser la politique?", 1985
"L'etre et l'evenement", 1988
"Manifeste pour la philosophie", 1989
"Le nombre des nombres", 1990
"Conditions", 1992
"L'ethique. Essai sur la conscience du Mal", 1993
"Deleuze, la clameur de l'etre", 1997
"Saint-Paul. La fondation de l'universalisme", 1997 ("Aπόστολος Παύλος ή Η ίδρυση της oικουμενικότητας" - ετοιμάζεται στις εκδόσεις ΄Aγρα)
"Abrege de metapolitique", 1998
"Court traite d'ontologie transitoire", 1998
"Petit manuel d'inesthetique", 1998
"Le siecle", 2005
"Logiques des mondes"

Στα ελληνικά:
Μανιφέστο για τη φιλοσοφία , Ψυχογιός
Περιστάσεις , Άγρα
Η ηθική , Scripta

Η αλήθεια αποτελεί τη συνέπεια μέσα από την πιστότητα της γέννησης ενός νέου υποκείμενου. Η γέννηση ενός νέου υποκείμενου υπόκειται στις συνθήκες του συμβάντος. Και το συμβάν είναι η δυνατότητα, όχι η αναγκαιότητα, αλλά η δυνατότητα της δημιουργίας κάποιου πράγματος σε σχέση με το κενό μιας κατάστασης.
Alain Badiou

29 Ιανουαρίου 2008 (19:30)
O φιλοσοφικός στοχασμός πάνω στον πόλεμο, άλλοτε και στις μέρες μας
Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών-Αθήνα
Σίνα 31, 10680 Αθήνα

1η Φεβρουαρίου 2008 (19:30)
Φιλοσοφικά ρεύματα στη Γαλλία τον εικοστό αιώνα
Κέντρο Ιστορίας Δήμου Θεσσαλονίκης-Θεσσαλονίκη
Μέγαρο Μπίλλη, Πλατεία Ιπποδρομίου

Δεν εμπιστεύομαι την μνήμη. Τόσο τη μνήμη των αποικιακών φρικαλεοτήτων ή του σταλινισμού όσο κι εκείνη του ναζισμού
Alain Badiou

Alain Badiou "Democracy, Politics and Philosophy" video
Ενδιαφέρον τόπος για τον Alain Badiou εδώ

Δημήτρης Κοντός, πειραματικός και πρωτοπόρος

«Αγάπησα περισσότερο τη ζωή από την τέχνη. Και δεν έχω ενοχές γι' αυτό»
Δημήτρης Κοντός

Ο Δημήτρης Κοντός γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1931. Αποφοίτησε μετά πολλών επαίνων από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών το 1955 με δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη. Το 1958 έφυγε για την Ρώμη, όπου εκεί βρίσκονταν ήδη ο Νίκος Κεσσανλής, ο Βλάσσης Κανιάρης, ο Γιάννης Γαϊτης και ο Κώστας Τσόκλης, δίνοντας ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί τη μάχη τους για μια θέση στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι της σύγχρονης τέχνης.

Προσαρμοστικός και δεκτικός στα διεθνή ρεύματα της τέχνης, ρίχτηκε με ζήλο στη δουλειά, επιχειρώντας μια διεύρυνση του εικαστικού του πεδίου, με επιρροές που δέχθηκε -και αφομοίωσε- από τις νέες τεχνικές και τις καλλιτεχνικές προτάσεις των πρωτοποριακών κινημάτων που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία της μεταπολεμικής τέχνης. Το 1959 δημιούργησαν με το Γαϊτη, τον Κανιάρη, τον Κεσσανλή και τον Τσόκλη το Gruppo Sigma, με εμφανίσεις στη Νάπολη, την Μπολόνια και αργότερα στην Αθήνα, οι οποίες δεν πέρασαν απαρατήρητες και απασχόλησαν συχνά τον ιταλικό και ελληνικό Τύπο.

Το 1961 πηγαίνει στο Παρίσι με προτροπή του Τσόκλη και την προοπτική μιας πιο μόνιμης εγκατάστασης. Στο Παρίσι διερευνά στη δουλειά του δύο ιδέες ταυτόχρονα: η πρώτη έχει σχέση με τη δομική αντίληψη της ζωγραφικής ως κατασκευή, όπου, χρησιμοποιώντας ως δομικά υλικά πολλά μικρά τελάρα τα οποία επικαλύπτοντας το ένα το άλλο, γίνονται στοιχεία μιας μεγαλύτερης σύνθεσης και στη δεύτερη, ως διαφορετική εφαρμογή της πρώτης, ανάπτυξη των τελάρων που άρχιζε από τον τοίχο και κατέληγε στο δάπεδο δημιουργώντας μια νέα «συνομιλία» μεταξύ ζωγραφικής και αρχιτεκτονικού χώρου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1963, ο Κοντός, αναπτύσσει μια αξιόλογη καλλιτεχνική δραστηριότητα, συμμετέχοντας σε διάφορες ομαδικές εκθέσεις των ελλήνων της διασποράς, που αποτελούσε τη νέα προοδευτική δύναμη της σύγχρονης τέχνης, παρόλο που η προβολή της δουλειάς τους από τις λιγοστές γκαλερί της εποχής δεν ήταν πάντοτε εφικτή. Το 1964, ο Κοντός διορίζεται βοηθός στην Έδρα Ζωγραφικής και Ελεύθερου Σχέδιου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Ε.Μ.Π.

Την επόμενη χρονιά, παρουσιάζει στην έκθεση "Αντικείμενο" στη γκαλερί Μέρλιν, τους κύβους, βασισμένους στη σπειροειδή γραφή, μια απεικόνιση ελεύθερων χειρονομιακών ρυθμών σε ρέουσα κίνηση, η οποία αναπτυσσόμενη σε όλη την επιφάνεια του λευκού φόντου, μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος, οδηγώντας συνειρμικά σε μια αλληλουχία οπτικών συσχετίσεων. Το 1968, εκδίδει το "Roman Pictural", μια εξαιρετικά πρωτότυπη εικαστική πρόταση σε παγκόσμια κλίμακα, και όπως ο τίτλος δηλώνει είναι ένα εικαστικό μυθιστόρημα 124 σελίδων σε σχήμα βιβλίου τσέπης, του οποίου η πλοκή αναπτύσσεται μέσα από την διαρκώς εξελισσόμενη ροή της ελικοειδούς γραφής του, ως μέσο διάδοσης του πνευματικού περιεχομένου της τέχνης.

Το 1971, παρουσιάζει στην γκαλερί Δεσμός το έργο "Ημερολόγιο" σαν μια ακόμα ενδιαφέρουσα εφαρμογή της ελικοειδούς γραφής του. Το έργο, ένας κύβος πάνω στον οποίο ήταν τοποθετημένα 5.500 φύλλα με τυπωμένη στην όψη τους την ίδια πάντα ελισσόμενη γραφή και ανεπαίσθητες διαφοροποιήσεις τόνων και αποχρώσεων σε κάθε φύλλο, δημιουργήθηκε με το σκεπτικό να εξαφανίζονται τα φύλλα σταδιακά, με καθημερινή αφαίρεση, όπως εξαφανίζονται, με καθημερινή επίσης αφαίρεση, σ’ ένα κοινό ημερολόγιο.

Το 1975, έχοντας ξεκινήσει ήδη έναν νέο κύκλο δουλειάς, παρουσιάζει στη γκαλερί Δεσμός, τα "Λατρευτικά". Στον νέο αυτό κύκλο, ο Κοντός κινείται στα όρια της ηθικής και της μεταφυσικής. Χρησιμοποιώντας σαν πρόσχημα την υποβλητική ενέργεια της θρησκευτικής εικόνας, επισημαίνει διάφορα φαινόμενα κοινωνικής εκτροπής με προφανείς αναφορές στον τυφλό φανατισμό και τις θρησκόληπτες αντιλήψεις της βυζαντινής εικονολατρίας με σκωπτικό τρόπο και πικρό χιούμορ.

Το 1984, ο Κοντός εκλέγεται καθηγητής στη νεοσύστατη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και μετακομίζει εκεί, επιχειρώντας ένα νέο ξεκίνημα.

Το 1994, όντας ήδη άρρωστος, παρουσιάζει το "Roman Pictural" στην Αίθουσα Τέχνης Παρατηρητής της Θεσσαλονίκης, ενώ τον επόμενο χρόνο θα παρουσιάσει σε έκθεση, παλιά σχέδια της περιόδου 1958-1963, στην γκαλερί Μαρία Παπαδοπούλου στην Αθήνα. Πεθαίνει στις 19 Μαΐου του 1996.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΤΟΣ : 1931 – 1996

ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ

Στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης
έως 30 Ιανουαρίου 2008

«...Η συμπαντική αντίληψη του Κοντού για τον κόσμο και η παρατήρηση των φυσικών φαινομένων θα τον βοηθήσουν να διαμορφώσει σταδιακά τη δική του πλαστική γλώσσα, χωρίς να χαθεί ωστόσο και μια άλλη πιο μυστική σχέση του με τη φύση που λειτουργεί διαισθαντικά, άλλοτε ως ποιητικός στοχασμός και άλλοτε ως ποιητική μετα-γλώσσα, φορτίζοντας τη δουλειά του με τους ευαίσθητους ρυθμούς μιας τρυφερής σημειογραφίας…Ο Δημήτρης Κοντός υπήρξε αναμφίβολα ένας από τους πιο γνήσιους και αυθεντικούς πρωτοπόρους καλλιτέχνες της γενιάς του. Πορεύτηκε πάντοτε με συνέπεια και απαράμιλλη τόλμη στις περιοχές του αγνώστου, αναζητώντας και προσδιορίζοντας ένα διαφορετικό ρόλο για τη λειτουργία της τέχνης, όχι μόνο μέσα στο πλαίσιο της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και μέσα σε αυτό της ίδιας της ζωής. Σε κανέναν άλλο καλλιτέχνη η αμφίδρομη σχέση τέχνης-ζωής δεν ήταν τόσο οργανικά και άρρηκτα δεμένη».
Μαρία Κοτζαμάνη, επιμελήτρια της έκθεσης

Στον κατάλογο της έκθεσης, εκτός από τη Μαρία Κοτζαμάνη, υπογράφουν πέντε κείμενα από τη δεύτερη έκδοση του "Roman Pictural" οι: Νίκη Λοϊζίδη, καθηγήτρια ιστορίας τέχνης, Α.Σ.Κ.Τ., Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, αν. καθηγητής, ιστορίας τέχνης, Σχολής Καλών Τεχνών, Α.Π.Θ., Γιώργος Παπαγούνος, Μιλτιάδης Παπανικολάου, καθηγητής ιστορίας τέχνης Α.Π.Θ., Θανάσης Τζαβάρας, ψυχίατρος. Το εισαγωγικό κείμενο υπογράφει η Ξανθίππη Χόϊπελ, Πρόεδρος Μ.Μ.Σ.Τ.

Με την ευκαιρία της έκθεσης επανεκδίδεται σε τρίτη έκδοση το "Roman Pictural"

"Προσωπική μου, ωστόσο, πεποίθηση είναι ότι ορισμένες δημιουργίες του Κοντού, τις οποίες οι κριτικοί αρκέστηκαν να συνδέσουν ή να εντάξουν σε τάσεις της δεκαετίας του '60, αξίζουν πολύ περισσότερη προσοχή. Το «roman pictural» (μυθιστόρημα χωρίς λόγια και χωρίς εικόνες) του 1967 είναι ένας «χειρονομιακός στοχασμός» πάνω στις δυνατότητες της γραφής που ενισχύεται, χωρίς να ορίζεται, από την προβληματική της σειραϊκής δημιουργίας και από τους εννοιολογικούς προσανατολισμούς της ανεικονικής τέχνης. Το θέμα και η βαθύτερη αναζήτηση αυτής της «απεικονιστικής μυθιστορίας», όπως είχε αποκαλέσει το «roman pictural» ο Θανάσης Τζαβάρας (στην επανέκδοση του έργου το 1991 από τον «Παρατηρητή» στη Θεσσαλονίκη), είναι αυτή η ίδια η γραφή στην πιο πηγαία, όπως εικάζεται, μορφή της η γραφή ως σωματικό βίωμα, ως χειρονομιακή έκφραση και προπάντων η γραφή ως ρυθμός."
Νίκη Λοϊζίδη, 21 Ιουλίου 1996, Βήμα-Νέες εποχές, "Το μυθιστόρημα χωρίς γράμματα"

Ταξίδι στην Αρμενία....

Άνθρωποι στην Αρμενία ξυλοκοπούνται και φυλακίζονται εξαιτίας των πιστεύω τους. Μέλη της θρησκευτικής οργάνωσης Μάρτυρες του Ιεχωβά πέφτουν όλο και περισσότερο θύματα καταπατήσεων των δικαιωμάτων τους στην ελευθερία της έκφρασης, της συνείδησης και στην προσωπική ελευθερία, ανέφερε η Διεθνής Αμνηστία σε νέα έκθεσή της.

Η έκθεση «Αρμενία: Ο φόβος της ελευθερίας της συνείδησης και της ανεξιθρησκίας: παραβιάσεις των δικαιωμάτων των Μαρτύρων του Ιεχωβά» αναφέρει τις ανησυχίες της διεθνούς οργάνωσης σε σχέση με τις διακρίσεις κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά, οι οποίοι υπολογίζονται σε 9.000 στη χώρα. Στο επίκεντρο των ανησυχιών βρίσκονται τα ζητήματα των αντιρρησιών συνείδησης και της ατιμωρησίας που σχετίζεται με τις σωματικές επιθέσεις κατά Μαρτύρων του Ιεχωβά.

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τις αρχές της Αρμενίας:

• να θεσπίσουν μια πραγματικά μη στρατιωτική και μη τιμωρητική εναλλακτική υπηρεσία στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία,

• να διασφαλίσουν την άμεση, πλήρη και αμερόληπτη διερεύνηση των επιθέσεων και να κάνουν διώξεις κατά των υπευθύνων για τις επιθέσεις ως πρώτο βήμα για να σταματήσει η ατιμωρησία όσων βιαιοπράγησαν κατά Μαρτύρων του Ιεχωβά,

• να διασφαλίσουν ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλες εγγεγραμμένες θρησκευτικές ομάδες μπορούν να ασκούν τα δικαιώματά τους χωρίς διακρίσεις και χωρίς εμπόδια.

Η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί αντιρρησία συνείδησης κάθε άνθρωπο που, για λόγους συνείδησης ή βαθιάς πεποίθησης, αρνείται να εκτελέσει υπηρεσία σε ένοπλες δυνάμεις ή να έχει οποιαδήποτε άλλη άμεση ή έμμεση συμμετοχή σε πολέμους ή ένοπλες συγκρούσεις. Περιλαμβάνονται και οι κληρωτοί ή επαγγελματίες στρατιώτες που αναπτύσσουν αντίρρηση συνείδησης μετά την κατάταξή τους στις ένοπλες δυνάμεις. Σε κάθε περίπτωση που ένα τέτοιο άτομο τίθεται υπό κράτηση ή φυλακίζεται αποκλειστικά και μόνο επειδή του έχουν στερήσει ή αρνηθεί το δικαίωμά του να δηλώσει αντίρρηση συνείδησης ή να υπηρετήσει μια γνήσια πολιτική εναλλακτική υπηρεσία που δεν είναι τιμωρητικής ή μεροληπτικής διάρκειας ή φύσης, η Διεθνής Αμνηστία θεωρεί τον άνθρωπο αυτόν κρατούμενο συνείδησης και ζητά την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωσή του.
Ολόκληρη η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας εδώ

Στη κεντροδυτική Ασία, μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της Κασπίας, μεταξύ Γεωργίας, Αζερμπαϊτζάν, Ιράν και Τουρκίας.
Πριν την σχετικά πρόσφατη ανεξαρτησία της αποτελούσε αυτόνομη δημοκρατία της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης με επίσημο όνομα Χαϊκάκαν Σοβετάκαν Σοτσιαλιστάκαν Χανραπετούτιουν (Haitakan Sovetakan Sotsialistakan Hanrapetoutioun).
Η γεωγραφική θέση της ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση, με τα πετρέλαια της Κασπίας και τον ιστορικό «Δρόμο του Μεταξιού», καθιστά τον Καύκασο μία περιοχή στρατηγικής σημασίας για τη Ρωσία, τις ΗΠΑ, την Τουρκία και το Ιράν.

Πληθυσμός: 2,9 εκ.
Πληθυσμός κάτω από το όριο της φτώχιας: 34,6%
Ποσοστό παιδικής θνησιμότητας: 32/1000
Προσδόκιμο ζωής στη γέννηση: 71,84

Μια μπόρα που πέφτει...

Ανταπόκριση σε κάλεσμα

Kara Walker

Insurrection

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος...

Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ ἀπὸ τὴν τύψη.
Μὰ ποιὸς θα᾿ ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;

Μανόλης Αναγνωστάκης

Μελαγχολία κι οδύνη

James Turrell
Night Passage, 1987

ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη

την αγάπη μου σου διηγούμαι

στραγγαλίζω ένα λουλούδι

η φωτιά αργοσβήνει

χωνεμένη από θλίψη.

Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται

κατοικούνε πεταλούδες.

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη

μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων

τα μάτια

την ανάσα μου ανακατώνω με της

κουκουβάγιας το αίμα

και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου

πιλαλάει κρεσέντο.

Joyce Mansour

μετάφραση: Έκτωρ Κακναβάτος

«Εκείνο που δεσπόζει στην ποίησή της είναι η δίχως μεταπτώσεις αναφορά της στο χαοτικό διάστημα ανάμεσα Έρωτα και Θανάτου… που εκδηλώνεται όχι σπάνια σε τόνους ντελίριου. Φτάνει στο σημείο να ωθήσει τον έρωτα σ’ επίθεση, ρίχνοντάς τον πάνω στα τείχη του θανάτου, να τα παραβιάσει, να εισβάλλει στην ενδοχώρα του. Ο οραματισμός της, γι’ αυτό δεν ορρωδεί μπροστά στο μακάβριο: ωθεί την ερωτική αναζήτηση, την ερωτική έλξη και επαφή να συνεχίζεται ανάμεσα στους ενταφιασμένους, εκεί, μέσα στον τάφο, ενώ η σήψη προχωρεί ραγδαία, και όχι ανάμεσα στις ψυχές τους που διέφυγαν σε κάποια ουράνια ενδιαιτήματα που θέλει μια άλλη μεταφυσική εξαλλοσύνη, στους αντίποδες της δικής της. Θέλει τον έρωτα να διαπερνά το θάνατο πέρα για πέρα διότι βλέπει το θάνατο ακατανίκητο δόκανο να πολιορκεί τον έρωτα σαν να’ ναι το περίγραμμά του. Τον έρωτα διαπερατό από τον θάνατο. Τον θάνατο διαμπερή από τον έρωτα. Τον έρωτα εντεταγμένο στους κώδικες της μορφογένεσης. Τον θάνατο φάση της ανακύκλωσης των μορφών. Και είναι γι’ αυτό η ποιήτρια πληγωμένη, είναι μελαγχολική, είναι πικρή, είναι αηδιασμένη, είναι δραματική, είναι χλευαστική, είναι αναστατωμένη, είναι επαναστατική… Και είναι ασύστολη. Ο λόγος της ενδίδει στην ασέλγεια, στη σεξουαλική φρενίτιδα που διακλαδίζεται στον κανιβαλισμό, στη λαγνεία, στο λεσβιασμό, στο βίτσιο, στο μακάβριο, στη διαστροφή, σ’ όλες τις παρενέργειες του ερωτικού παροξυσμού, επιστρατεύοντας και την αναισχυντία, προκειμένου να διασαλπίσει πως είναι απαράδεκτος ο θάνατος».
Έκτωρ Κακναβάτος
Κραυγές. Σπαράγματα. ΄Ορνια
Άγρα, 1994

In silent moments...

Jackson Pollock

The Moon Woman, 1942

ΤΡΙΤΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ

...πίσω απ’ τη βεντάλια με τα χρυσά φτερά...

G. A. B.

Τα βαλς τ’ ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
το γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ’ ένα βιβλίο η βιολέτα.

Όχι.

Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τα αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλες και οι κλιματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να καρφωθούν.
Ήταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος
για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.

Και τότε, πίσω απ’ τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.

Rafael Alberti

μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Κίνα 2008, Ολυμπιακοί αγώνες αντιδιαμετρικά με τ' ανθρώπινα διακαιώματα

Σήμερα, τα δύο τρίτα των κρατών στον κόσμο έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή στη νομοθεσία τους ή στην πράξη.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας:

• 88 κράτη και περιοχές έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή για όλα τα εγκλήματα
• 11 κράτη έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή για όλα τα εγκλήματα εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως τα εγκλήματα σε περίοδο πολέμου
• 29 κράτη μπορεί να θεωρηθεί ότι την έχουν καταργήσει στην πράξη: διατηρούν τη θανατική ποινή στη νομοθεσία τους αλλά δεν έχουν πραγματοποιήσει καμία εκτέλεση τα τελευταία 10 χρόνια ή και περισσότερο

συνολικά 128 κράτη που έχουν καταργήσει τη θανατική ποινή στη νομοθεσία τους ή στην πράξη

• 69 άλλα κράτη διατηρούν και χρησιμοποιούν τη θανατική ποινή, αλλά ο αριθμός των κρατών, που εκτελούν κρατουμένους κάθε χρόνο, είναι πολύ μικρότερος.

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2006 το 91% όλων των γνωστών εκτελέσεων έγιναν σε έξι χώρες: την Κίνα, το Πακιστάν, το Ιράκ, το Σουδάν, και τις ΗΠΑ.

Ο χάρτης τής θανατικής ποινής 2005/2006

██ Έχει καταργηθεί για όλα τα αδικήματα (88) ██ Έχει καταργηθεί για όλα τα αδικήματα με εξαίρεση ειδικών συνθηκών (11) ██ Διατηρείται αλλά δεν έχει χρησιμοποιηθεί στα τελευταία 10 χρόνια (30) ██ Η θανατική ποινή είναι σε ισχύ (68)

Η Κίνα διαθέτει την μερίδα του λέοντος στην εκτέλεση τής θανατικής ποινής.

Η Διεθνής Αμνηστία καταδικάζει έντονα την εξάπλωση του προγράμματος τής θανατηφόρας ένεσης στην Κίνα και καλεί τις κινεζικές αρχές να επιταχύνουν τις διαδικασίες για την κατάργηση της θανατικής ποινής.

«Η κίνηση αυτή αντιτίθεται στο πνεύμα του ολυμπιακού καταστατικού χάρτη για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, που τοποθετεί τη διαφύλαξη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στην καρδιά του ολυμπιακού κινήματος. Είναι αναξιοπρεπές και απάνθρωπο το κράτος να σκοτώνει άτομα με οποιαδήποτε μέθοδο,» δήλωσε η Κάθριν Μπέιμπερ, Διευθύντρια του Προγράμματος Έρευνας και Δράσης της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ασία και τον Ειρηνικό.

Η εξάπλωση του προγράμματος συμβαίνει μόλις μερικές εβδομάδες μετά την υιοθέτηση από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ της απόφασης που καλεί για ένα παγκόσμιο μορατόριουμ στις εκτελέσεις.

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί επίσης τον αντιπρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Λαού, Jiang Xingchang να εξηγήσει με ποιον τρόπο η θανατηφόρα ένεση είναι πιο ανθρώπινη από τον πυροβολισμό.

«Η επέκταση του προγράμματος της θανατηφόρας ένεσης περιφρονεί την ξεκάθαρη διεθνή τάση για απομάκρυνση από τη χρήση της θανατικής ποινής και αγνοεί τα εγγενή προβλήματα σε αυτή την τιμωρία. Προβλήματα όπως η αυθαίρετη εφαρμογή, οι κακοδικίες που περιλαμβάνουν την εκτέλεση αθώων και η σκληρή και απάνθρωπη φύση της θανατικής ποινής δεν λύνονται με την αλλαγή μεθόδου εκτέλεσης,» πρόσθεσε η Μπέιμπερ.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, η θανατηφόρα ένεση ως μέθοδος εκτέλεσης δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα, που περιλαμβάνουν:

• το γεγονός ότι αποσπά την προσοχή από τον πόνο που υπάρχει ούτως ή άλλως στην εκτέλεση με την υπόνοια ότι η θανατηφόρα ένεση είναι πιο ανθρώπινη. Τα στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί να προκαλέσει σπασμούς και έναν επίπονο και παρατεταμένο θάνατο.

• την πιθανή πρόκληση φυσικού και ψυχικού πόνου εξαιτίας της κακής εκτέλεσης της διαδικασίας.

• την ανάμειξη ιατρικού προσωπικού στην εκτέλεση. Σχεδόν όλοι οι κώδικες επαγγελματικής δεοντολογίας που αναφέρουν τη θανατική ποινή αντιτίθενται στην συμμετοχή ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Η Διεθνής Αμνηστία έχει χαιρετίσει την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Λαού να επανεξετάζει όλες τις θανατικές καταδίκες που αποφασίζονται στην Κίνα (κάτι που ισχύει από τον Ιανουάριο 2007). Όμως, η έλλειψη διαφάνειας στην εφαρμογή της θανατικής ποινής στην Κίνα καθιστά αδύνατη την εξακρίβωση ή την επαλήθευση οποιασδήποτε αλλαγής στον αριθμό των εκτελέσεων που πραγματοποιούνται.

«Οι κινεζικές αρχές πρέπει να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα προς την κατάργηση της θανατικής ποινής. Ως πρώτο βήμα, η Κίνα πρέπει να δημοσιοποιήσει τον πραγματικό αριθμό των ανθρώπων που εκτελούνται και να μειώσει σημαντικά τον αριθμό των αδικημάτων που τιμωρούνται με θανατική ποινή. Θετική κληρονομιά για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου μπορεί να υπάρξει μόνο εάν το παγκόσμιο ρεκόρ της Κίνας στις εκτελέσεις σταματήσει να υφίσταται,» πρόσθεσε η Μπέιμπερ.

Διεθνής Αμνηστία - Δελτίο τύπου 04/01/2008

Η Κίνα εφαρμόζει τη θανατική ποινή για 68 εγκλήματα, μεταξύ των οποίων είναι ο φόνος, η διακίνηση ναρκωτικών, η κατ’ εξακολούθηση κλοπή, η μαστροπεία, η πορνογραφία, διάφορα οικονομικά εγκλήματα κ.ά.

Την άνοιξη του 2001, κατά την έντονη προπαγανδιστική καμπάνια κατά του εγκλήματος στην Κίνα, η Διεθνής Αμνηστία κατέγραψε τον εξωφρενικό αριθμό των 1.781 εκτελέσεων. Ο αριθμός αυτός υπερβαίνει κατά πολύ τον συνολικό αριθμό εκτελέσεων σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου. Η Κίνα δεν δημοσιεύει τις στατιστικές των εκτελέσεων που πραγματοποιεί, ισχυριζόμενη πως αποτελούν κρατικό μυστικό!!

Οι εκτελέσεις γίνονται αμέσως μετά την έκδοση της καταδικαστικής απόφασης και η οικογένεια του καταδικασμένου πληρώνει για τις σφαίρες ! Τα χέρια του δένονται πίσω από την πλάτη του και τον αναγκάζουν να γονατίσει πριν δεχθεί μια μόνο σφαίρα, εξ επαφής, στον αυχένα ή στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ο εκτελεστής είναι στρατιώτης ή αστυνομικός. Εναλλακτικός τρόπος εκτέλεσης είναι τα πυρά από αυτόματο τουφέκι στο στήθος.

Από το 1997 η Κίνα άρχισε να πειραματίζεται με τη θανατηφόρα ένεση και, σταδιακά, αυτός ο τρόπος εκτέλεσης αντικατέστησε τον τουφεκισμό.