Έγκλειστο για πάντα στις αγκαθιές

Γνώριζα
πως το αυθεντικό δοκιμάζεται στη δυνατότητα
να παραμένει ακίνητο  Όπως αυτό
δύο βήματα μπροστά και τόσο άγνωστο
που είπα θα ξεραθεί το χέρι μου αν δοκιμάσω
της πορφύρας την τάξη που ανάθρωσκε
Στην ηλικία μου σκέφτηκα τι απόμεινε ξένο
που με φέρνει κοντά σαν με βαθιά υπόκλιση
ζωσμένο τη λινή ποδιά Επιστρέφω εκεί
που η μοίρα με τη λευκή κραυγή της πορσελάνης
δεν τόλμησε

Να διακρίνουμε
τις εύκαμπτες και ασθενείς γραμμές
που παραπέμπουν την επαναλαμβανόμενη μορφή του
ν' αναπνέει στο κρεούργημα του μεγάλου
Βρήκαμε τα ίχνη στο σεντόνι  Στην αμμουδιά
τα δάκρυα  Τον παγιδέψαμε
στην ηλικία του ώριμου  Όπου κι αν είσαι
μπορείς να με δεις με σπασμένη ράχη
και θρυμματισμένο στόμα

Έγκλειστο για πάντα στις αγκαθιές

Δε διακρίναμε την απόκλιση που συνόδευε
την καθεμιά απ' τις ατέρμονες επαναλήψεις του
Στην ψευδαίσθηση της προσωπικής μας ζωής
πιστέψαμε πως περίσσευε η λήθη
για ό,τι έφυγε μακριά μας  Θα επέστρεφε
με το βρυχηθμό της κενότητας που μπορούσε
να δέσει το καρπό στο πύον που με κέντησε

Μάξιμος Οσύρος*

Στη νοσταλγία του Ψυχιατρείου

Νεφέλη, 1986

*ψευδώνυμο ενός ιδιαίτερα σημαντικού τεχνίτη του ποιητικού λόγου που εκδίδει το έργο του από το 1973

Τίτλοι στη Βιβλιονέτ

(2008)	Η τεχνική του πραγματικού, Νεφέλη
(1993)	Πολιτεία, Καστανιώτη
(1986)	Στη νοσταλγία του ψυχιατρείου, Νεφέλη