Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Ο δρόμος της Αριστεράς...

http://randomknowledge.files.wordpress.com/2008/01/drawinghands.jpg
 Drawing Hands by M. C. Escher, 1948
Από τον Δεκέμβριο1968 που έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ έχει περάσει πολύ νερό «κάτω από το γεφύρι της Ιστορίας». Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του κόμματος μοιάζει σαν συμβολικό τέλος μιας πορείας 40 χρόνων με στόχο να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα Αριστερά, ευρωπαϊκή, ανεξάρτητη από την ασφυκτική σοβιετική κηδεμονία και ικανή να ανταποκριθεί στα προβλήματα της εποχής. Μια μερίδα κομμουνιστών τότε ξεκίνησε την απόπειρα να υπερβεί τα αδιέξοδα της τυφλής σταλινικής εκδοχής και να συγκροτήσει μια καινούργια πρόταση.

Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη είναι είδος ανεπίκαιρου θριάμβου του σταλινικού μοντέλου. Είναι αλήθεια μοντέλο δοκιμασμένο. Επί δεκαετίες κατάφερνε να μεθοδεύει την επιβολή των ηγεσιών, με την κατάργηση της διαπάλης των ιδεών, τον αποκλεισμό του διαλόγου, τον εξοστρακισμό της κριτικής. Φαίνεται ότι επιβιώνει ακέραιο το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αφού θριαμβεύει η δοκιμασμένη μέθοδος, μολονότι επέβαλε ηγεσίες που οδήγησαν στη συντριβή του σοσιαλιστικού καθεστώτος και ενταφίασαν για άγνωστο διάστημα τα όνειρα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

#Δεν είναι ζήτημα που αφορά έναν άνθρωπο και τις όποιες απόψεις του. Είναι βαριά συμβολικό θέμα της μεθόδου επιλογής των εκπροσώπων που θα αποφασίσουν τους ηγέτες και τον πολιτικό προσανατολισμό.

Οπως φώναζε την εποχή του «Γραφείου Εσωτερικού» το φιλοσοβιετικό και σταλινικό απομεινάρι του κόμματος:

«Ενα είναι το ΚΚΕ!». Η συνταγή είναι ίδια. Κραύγαζε «είναι ένα!» για όσο ακριβώς διάστημα ήταν δύο. Δηλαδή αντί κριτικής και διαπάλης των ιδεών εφάρμοζε την «πολιτική»: η αντίπαλη άποψη απλούστατα «δεν υπάρχει».

#Η κρίση των σοσιαλιστικών ιδεών είναι βέβαια παγκόσμια και γιγάντια. Η Αριστερά παντού στον κόσμο είναι ακόμα σε βαθύ αδιέξοδο.

Αρπάζεται από εδώλια πολιτικών θεών γκρεμισμένα και καταφεύγει σε ακροδεξιόστροφο λαϊκισμό. Δεν έχει τίποτα απολύτως να πει για την οικονομική κατάρρευση του σοσιαλισμού και δεν ξέρει τι να προτείνει στην κοινωνία. Αντί το παραμικρό βήμα προς την έξοδο από τη βαθιά κρίση, πισωγυρίζει στη συνταγή που έφερε την όλη καταστροφή: στο γκουλάγκ οι διαφωνούντες.

Άννα Φραγκουδάκη,  "Τέλος μιας εποχής;", "Τα Νέα" 29.5/2010