Στάση, τελευταία.

«Τα παιδία δεν παίζει»

Απίστευτο. Μόλις το άκουσα, παραλίγο να γκρεµιστώ.
Μια φωνή από το τηλέφωνο µού αποκάλυπτε πως µάλλον επί χούντας ζω: Η επιτροπή του υπουργείου Παιδείας έκοψε το ντοκιµαντέρ «Τα παιδία δεν παίζει». Αντί άλλης απαντήσεως, µου ξέφυγε ένα «δεν είναι δυνατόν»!

Η φωνή από την αρµοδία της εταιρείας που διακινεί αυτό το εξαιρετικό ντοκιµαντέρ. Για το οποίο έγραψα και εξακολουθώ να πιστεύω πως υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή όχι ελληνικές, πρέπει αµέσως το υπουργείο Παιδείας να το αναλάβει υπό την προστασία του και να το κυκλοφορήσει προς προβολή σε όλα τα σχολεία ολόκληρης της επικράτειας. Η απαγορευτική γνωµάτευση από µια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας αρµόδια για την καταλληλότητα ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Δηλαδή αν εισπράξεις το ΟΚ αυτής της επιτροπής - µία από τις χιλιάδες που έχουν φτιάξει οι κυβερνήσεις, συγκεντρώνοντας διά του ελέγχου τροµερές και κρυφές εξουσίες - τότε µε το χαρτί ανά χείρας πηγαίνεις στα σχολεία και µε τη σειρά τους οι καθηγητές προτρέπουν τα παιδιά να δουν αυτές τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις. Αστειότητες και υποκρισίες δηλαδή. Διότι τα παιδιά καταβροχθίζουν τόνους από αφασική, πορνογραφική και κακόγουστη ουσία. Ελευθέρως. Από τα κανάλια, το Δίκτυο και παντού. Εποµένως τέτοιες επιτροπές δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτα παρά µόνο ίσως κάποιες εκδουλεύσεις και στηρίζουν µικρές εξουσίες που µας κάνουν την ζωή αφόρητη και ενίοτε εφιαλτική.

«Τα παιδία δεν παίζει» εξαιτίας λογοκρισίας

Δηµήτρης Δανίκας, "Τα Νέα", 29/5/2010

Σκηνοθεσία
Άγγελης Ανδρικοπούλου & Αργύρη Τσεπελίκα

 Κάθε μέρα, η Αλεξάνδρα, ο Βλαντ, η Χρύσα και η υπόλοιπη παρέα μαζεύονται μπροστά από το σπίτι του Χρήστου για να παίξουν ποδόσφαιρο μέχρι το βράδυ. Μόλις ξεκινήσουν το παιχνίδι, οι γείτονες αρχίζουν να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν και να προσπαθούν να τους σταματήσουν με απειλές ή ακόμα και με τη βία.

Μοιάζει να μην υπάρχει λύση στο πρόβλημα, καθώς δεν έχουν που αλλού να παίξουν.

Η Αλεξάνδρα πιστεύει πως πρέπει να βρεθεί ένας χώρος όπου θα μπορούν να παίζουν ελεύθερα και χωρίς να κινδυνεύουν. Αποφασίζει να μιλήσει στον Δήμαρχο της πόλης τους. Ανακοινώνει την ιδέα της στα υπόλοιπα παιδιά ζητώντας τους να της συμπαρασταθούν.

Η παιδική επιτροπή συνεδριάζει και μέσα απο διασκεδαστικές απόψεις, τσακωμούς και αρκετές αμφιβολίες αποφασίζουν να πάνε όλοι μαζί στο Δημαρχείο και να παρουσιάσουν το πρόβλημά τους. Ζητούν να δημιουργηθεί ένας χώρος παιχνιδιού σε ένα εγκαταλελειμένο οικόπεδο της γειτονιάς.

Ο αγώνας είναι σκληρός. Τα παιδιά είναι μαχητικά, όμως η δημοτική αρχή έχει άλλες απόψεις.  

Θα καταφέρουν τελικά να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους η Αλεξάνδρα, ο Χρήστος, η Χρύσα και ο Βλαντ;

Διεκδικώντας το δικαίωμά της στο παιχνίδι, η μικρή παρέα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, μαθαίνει να μάχεται, να σχετίζεται και να ωριμάζει…

Παρακολουθώντας την αληθινή αυτή ιστορία με πρωταγωνιστές τέσσερα παιδιά ηλικίας 9-14 ετών ανακαλύπτουμε μέσα απο χαριτωμένες αυθεντικές ατάκες, ξεκαρδιστικές σκηνές, αυθορμητισμό και τρυφερότητα, την αντίληψη που έχουν για την ζωή, τους μεγάλους, τη φιλία, την αγάπη άνευ όρων και την ασίγαστη ανάγκη για παιχνίδι." 

 Για το ντοκιµαντέρ:

http://www.myfilm.gr/6297.html#infomovie

http://mftm.blogspot.com/2010/03/2010.html
http://www.facebook.com/group.php?gid=248757129231 

Les feuilles mortes

Oh! je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle,
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié...
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais.


C'est une chanson qui nous ressemble
Toi, tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.


Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie
Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là, la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets
Et la chanson que tu chantais
Toujours, toujours je l'entendrai!

Στιχοι: Jacques Prévert
Μουσική: Joseph Kosma 

Jacques Prévert Γάλλος ποιητής και σεναριογράφος γεννήθηκε στο Νεϊγύ-συρ-Σεν το 1900 και πέθανε στην Ομονβίλ-λα-Πτιτ το 1977. Κατά την περίοδο 1925-1929 εισχωρεί στον υπερρεαλιστικό κύκλο, αναπτύσσοντας φιλία με τους υπερρεαλιστές Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν, Ρομπέρ Ντεσνός και Υβ Τανγκύ. Από τον υπερρεαλισμό ο Πρεβέρ θα κρατήσει μόνο τα στοιχεία εκείνα, που σε συνδυασμό με τη ρομαντική του διάθεση, θα του επιτρέψουν να σκιαγραφήσει τον ποιητικό ρεαλισμό της εποχής του, προσπαθώντας συγχρόνως να ανανεώσει την προφορική λαϊκή ποίηση της Γαλλίας. Την περίοδο 1932-1936 συνεργάστηκε στα θεατρικά δρώμενα μιας ομάδας πολιτικά στρατευμένων συγγραφέων, ονομαζόμενης «Οκτώβρης». Ακολούθως έγραψε σενάρια και διαλόγους για γνωστές ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου, όπως Το έγκλημα του κυρίου Λανζ (Le crime de M. Lange, 1935) του Ζαν Ρενουάρ, Γελοίο δράμα (Drôle de drame, 1937), Το λιμάνι των αποκλήρων (Quai des brumes, 1938), Ξημερώνει (Le jour se lève, 1939), Οι επισκέπτες της νύχτας (Les visiteurs du soir, 1942), Τα παιδιά του Παραδείσου (Les enfants du paradis, 1944) και Οι πόρτες της νύχτας (Les portes de la nuit, 1946) του Μαρσέλ Καρνέ. Το 1946 κυκλοφορούν δύο ποιητικές συλλογές του, πρώτα οι Κουβέντες (Paroles) και στη συνέχεια οι Ιστορίες (Histoires). Ακολουθούν οι συλλογές Θέαμα (Spectacle, 1951), Μεγάλος χορός της Άνοιξης (Grand bal du printemps, 1951), Η βροχή και η καλοκαιρία (La pluie et le beau temps, 1955), Κυκεώνας (Fatras, 1966, εικονογραφημένη με κολάζ του ίδιου του Πρεβέρ), Ιστορίες και άλλες ιστορίες (Histoires et d’autres histoires, 1963), Πράγματα και άλλα (Choses et autres, 1972), Εβδομαδιαία (Hebdomadaires, 1972) και Νυχτερινός ήλιος (Soleil de nuit, 1980, μετά θάνατον). Παράλληλα, πολλά ποιήματα του Πρεβέρ, όπως η «Μπαρμπαρά», μελοποιήθηκαν από τον συνθέτη Ζοζέφ Κοσμά, ερμηνεύτηκαν από γνωστούς καλλιτέχνες, όπως ο Υβ Μοντάν και η Ζυλιέτ Γκρεκό και αγαπήθηκαν από το διεθνές κοινό.

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ

(2008) Οι σουρεαλιστές συζητούν για το σεξ, Περίπλους (2007) Στη μοναξιά του Παρισιού, Έψιλον (2006) Επιλογές από την ξένη ποίηση, Σοκόλη - Κουλεδάκη (2006) Πάμπλο Πικάσσο, Καστανιώτη (2002) Είσοδοι και έξοδοι, Μπιλιέτο (2002) Θέαμα και ιστορίες, Ύψιλον (1994) Κουβέντες, Καστανιώτη (1986) Το ψάρεμα της φάλαινας, Οδυσσέας (1982) Θέαμα και ιστορίες, Νεφέλη (1982) Συνυπάρξεις, Πρόσπερος

Ο δρόμος της Αριστεράς...

 Drawing Hands by M. C. Escher, 1948

Από τον Δεκέμβριο1968 που έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ έχει περάσει πολύ νερό «κάτω από το γεφύρι της Ιστορίας». Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του κόμματος μοιάζει σαν συμβολικό τέλος μιας πορείας 40 χρόνων με στόχο να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα Αριστερά, ευρωπαϊκή, ανεξάρτητη από την ασφυκτική σοβιετική κηδεμονία και ικανή να ανταποκριθεί στα προβλήματα της εποχής. Μια μερίδα κομμουνιστών τότε ξεκίνησε την απόπειρα να υπερβεί τα αδιέξοδα της τυφλής σταλινικής εκδοχής και να συγκροτήσει μια καινούργια πρόταση.

Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη είναι είδος ανεπίκαιρου θριάμβου του σταλινικού μοντέλου. Είναι αλήθεια μοντέλο δοκιμασμένο. Επί δεκαετίες κατάφερνε να μεθοδεύει την επιβολή των ηγεσιών, με την κατάργηση της διαπάλης των ιδεών, τον αποκλεισμό του διαλόγου, τον εξοστρακισμό της κριτικής. Φαίνεται ότι επιβιώνει ακέραιο το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αφού θριαμβεύει η δοκιμασμένη μέθοδος, μολονότι επέβαλε ηγεσίες που οδήγησαν στη συντριβή του σοσιαλιστικού καθεστώτος και ενταφίασαν για άγνωστο διάστημα τα όνειρα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

#Δεν είναι ζήτημα που αφορά έναν άνθρωπο και τις όποιες απόψεις του. Είναι βαριά συμβολικό θέμα της μεθόδου επιλογής των εκπροσώπων που θα αποφασίσουν τους ηγέτες και τον πολιτικό προσανατολισμό.

Οπως φώναζε την εποχή του «Γραφείου Εσωτερικού» το φιλοσοβιετικό και σταλινικό απομεινάρι του κόμματος:

«Ενα είναι το ΚΚΕ!». Η συνταγή είναι ίδια. Κραύγαζε «είναι ένα!» για όσο ακριβώς διάστημα ήταν δύο. Δηλαδή αντί κριτικής και διαπάλης των ιδεών εφάρμοζε την «πολιτική»: η αντίπαλη άποψη απλούστατα «δεν υπάρχει».

#Η κρίση των σοσιαλιστικών ιδεών είναι βέβαια παγκόσμια και γιγάντια. Η Αριστερά παντού στον κόσμο είναι ακόμα σε βαθύ αδιέξοδο.

Αρπάζεται από εδώλια πολιτικών θεών γκρεμισμένα και καταφεύγει σε ακροδεξιόστροφο λαϊκισμό. Δεν έχει τίποτα απολύτως να πει για την οικονομική κατάρρευση του σοσιαλισμού και δεν ξέρει τι να προτείνει στην κοινωνία. Αντί το παραμικρό βήμα προς την έξοδο από τη βαθιά κρίση, πισωγυρίζει στη συνταγή που έφερε την όλη καταστροφή: στο γκουλάγκ οι διαφωνούντες.

Άννα Φραγκουδάκη,  "Τέλος μιας εποχής;", "Τα Νέα" 29.5/2010

Rainbow Eyes

She's been gone since yesterday
Oh I didn't care
Never cared for yesterdays
Fancies in the air

No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes
Rainbow eyes
Rainbow eyes

Love should be a simple blend
A whispering on the shore
No clever words you can't defend
They lead to never more

No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes
Rainbow eyes
Rainbow eyes

Summer nights are colder now
They've taken down the fair
And all the lights have died somehow
Or were they ever there

No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes

Οι Rainbow είναι ένα από τα μεγαλύτερα hard rock συγκροτήματα και έχουν επηρεάσει το στυλ πολλών σύγχρονων συγκροτημάτων της metal σκηνής. Δημιουργήθηκαν το 1975 όταν ο κιθαρίστας των Deep Purple, Ritchie Blackmore, αποχώρησε από το συγκρότημα . Τον Απρίλιο του 1984 οι Rainbow διαλύθηκαν και από τότε έχουν εκδόσει μόνο συλλογές με τα καλύτερα τραγούδια τους. Στα 9 χρόνια ύπαρξης των Rainbow (Μάϊος 1975 - Απρίλιος 1984) το μόνο μέλος που παρέμεινε ήταν ο κιθαρίστας Ritchie Blackmore.

Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963

TΟ ΒΡΑΔΥ της 22ας Μαΐου 1963, σ’ ένα κεντρικό σταυροδρόμι της Θεσσαλονίκης (Ερμού - Βενιζέλου - Σπανδωνή - Ίωνος Δραγούμη), και στα πλαίσια μιας παράνομης αντισυγκέντρωσης εκατοντάδων παρακρατικών, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της Αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 χρόνων, ενώ έβγαινε από μια νόμιμη συγκέντρωση «Φίλων της Ειρήνης», στην οποία ήταν κύριος ομιλητής  .

Επρόκειτο για μια πολιτική δολοφονία που έγινε παρουσία 180 ανδρών και αξιωματικών της Χωροφυλακής, μ’ όλη την ηγεσία παρούσα (στρατηγός Κ. Μήτσου, διευθυντής Αστυνομίας Ευθ. Καμουτσής, υποδιευθυντής Μ. Διαμαντόπουλος, διοικητής Εθνικής Ασφάλειας Κ. Δόλκας κ.ά.), κι ενώ για ένα δίωρο το σύνθημα που κυριαρχούσε από τον εσμό των παρακρατικών ήταν:
- Λαμπράκη θα πεθάνεις!
Η αντίστροφη μέτρηση για τη δικτατορία των συνταγματαρχών είχε αρχίσει….
Όσο ζει ο... “πεθαμένος”!

Γεννημένος δημοσιογράφος 

Κώστας Παπαϊωάννου

 

Πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ, εκεί είδα τον καθηγητή Οικονόμου που είχε κάνει την πρώτη επέμβαση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Λαμπράκη τον πήγαν καταρχήν στον Αναγνωστάκη ο οποίος ήταν εφημερεύων γιατρός σε κάποιο άλλο νοσοκομείο. Ήταν αυτός που του έκανε την πρώτη ακτινογραφία, ως ακτινολόγος, και διαπίστωσε τον κλινικό θάνατό του. Μας είπε λοιπόν ο Οικονόμου ότι έχει τελειώσει αυτή η υπόθεση και ότι ο ίδιος θέλει να κάνει μια βόλτα, να δει τα μουσεία στη Θεσσαλονίκη. Μου ‘κανε κατάπληξη η στάση του επιστήμονα. Εμείς δεν σκεπτόμαστε τίποτε άλλο παρά τον άνθρωπο που ήταν στο διπλανό δωμάτιο και πάλευε με το θάνατο... Ρίξαμε μια ματιά μέσα, είδαμε ότι είχαν βγάλει τη συσκευή με την οποία ανέπνεε, βγήκαμε κατόπιν πάλι έξω, καθίσαμε όλη την ημέρα ως το βράδυ. Θυμάμαι λοιπόν ότι επειδή η παρουσία μου είχε ερεθίσει κατά κάποιο τρόπο τους νεολαίους που με αγαπούσαν, όταν ήρθαν το επόμενο μεσημέρι να πάρουν τα στελέχη για να φάνε στο εστιατόριο, εμφανίστηκαν οι σωματοφύλακες της ΕΔΑ, κι όταν προχώρησα κι εγώ με σπρώξανε δεν με άφησαν να μπω στο ταξί. Μπήκαν και οι άλλοι και δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε ο Γλέζος ούτε ο Ρίτσος. Θεωρούσαν φυσικό ότι εγώ σπρώχτηκα και έμεινα μόνος μου ενώ στο απέναντι πεζοδρόμιο ήταν μαζεμένοι τραμπούκοι, αυτοί που είχαν χτυπήσει τον Λαμπράκη. Αλλά παράλληλα ήταν γεμάτο νεολαίους, που είδαν τη σκηνή, βεβαιώθηκαν ότι υπάρχει κίνδυνος να με χτυπήσουν και με πλαισίωσαν. Αυτή ήταν η πρώτη συγκέντρωση των Λαμπράκηδων. Όταν σκοτείνιασε θυμάμαι ότι άρχισαν καθισμένοι στο γρασίδι μπροστά από το ΑΧΕΠΑ να τραγουδούν τον "Επιτάφιο" του Ρίτσου σιγά-σιγά...

Μ. Θεοδωράκης

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, πολιτικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γεννήθηκε τo 1912 στην Κερασίτσα της Τεγέας. Σπούδασε στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τα νεανικά του χρόνια είχε ιδιαίτερη κλίση στον κλασικό αθλητισμό και  ανακηρύχτηκε πολλές φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος. 

Kατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση . Το 1943 ίδρυσε την "Ένωση των Ελλήνων Αθλητών" και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων ενίσχυσε τα λαϊκά συσσίτια. Πήρε το διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα έγινε υφηγητής της Ιατρικής Σχολής στην έδρα της Γυναικολογίας. Δραστήριος, παράλληλα διατηρούσε κλινική στην οποία δέχεται δωρεάν τους φτωχούς.

 Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Πειραιά με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.). Τον ίδιο χρόνο με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η "Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη". Με την ιδιότητα του ως αντιπροέδρου της έλαβε μέρος σε διεθνείς ειρηνικές εκδηλώσεις. Δέχεται πολλές φορές απειλές για τη ζωή του, αλλά συνεχίζει απτόητος τη δράση του.

Στις 21 Απριλίου 63 το κίνημα ειρήνης οργανώνει την πρώτη ειρηνιστική πορεία από το Μαραθώνα. Πρωτοστατεί ο Γ. Λαμπράκης. Η αστυνομία επεμβαίνει ανακόπτοντας την πορεία και κάνει πολλές συλλήψεις. Μεταξύ άλλων συλλαμβάνεται και ο Μ. Θεοδωράκης. Ο Λαμπράκης  προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, προχωρά θαρραλέα και φθάνει μόνος του στο τέρμα της πορείας κρατώντας ένα πλακάτ με το σύνθημα της ειρήνης. Οι αστυνομικοί στο τέλος, πέφτοντας επάνω του, τον συλλαμβάνουν.

 

Στις 22 Μαϊου του 1963 αμέσως μετά τη λήξη μιας συγκέντρωσης φιλειρηνιστών στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Λαμπράκης μίλησε για την ειρήνη, ένα τρίκυκλο με επιβαίνοντες τους παρακρατικούς Ε. Εμμανουηλίδη και Σ. Γκοτζαμάνηπέφτει επάνω του. Ο Λαμπράκης τραυματίζεται θανάσιμα και αργότερα, στις 27 Μαϊου, πεθαίνει. Την επομένη γίνεται πάνδημη κηδεία του στην Αθήνα όπου 500.000 κόσμου τον συνοδεύει με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του παρακράτους  ¨("Δημοκρατία", "ο Λαμπράκης Ζεί!"). Η δολοφονία του προκαλεί σφοδρή λαϊκή αντίδραση και αποκαλύπτει τη δράση του παρακράτους με την ανοχή της κυβέρνησης της ΕΡΕ και τη κάλυψη των αρχών. Κεντρικό ρόλο στη διαλεύκανση και στις αποκαλύψεις του ρόλου των παρακρατικών παίζουν ο ανακριτής Χ. Σαρτζετάκης και ο εισαγγελέας Π. Δελαπόρτας αντιστεκόμενοι στις ασκούμενες πιέσεις.

Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.

 

Η ζωή και ο θάνατος του Λαμπράκη ενέπνευσε το συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στη συγγραφή του πολιτικού μυθιστορήματος "Ζ". Το 1969 ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς γυρίζει το βιβλίο στην ομώνυμη ταινία που γνώρισε μεγάλη απήχηση και επιτυχία και βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών το 1969. Πρωταγωνιστούν ο Yves Montand στο ρόλο του Λαμπράκη, ο Jean-Louis Trintignant στο ρόλο του ανακριτή Σαρτζετάκη και η Ειρήνη Παπά στο ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη. 

Η αγκίδα
Το βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
"Τι έγινε;" ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.
Πέρασαν τρία χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
'Ομως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει:
άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κυριακάτικη Αυγή, 1 Ιανουαρίου 2005)
 

télé- από πολύ μακριά...

Από οξύ http://esp0ir.wordpress.com/