ΦΑΝΤΑΣΜΑΓΟΡΙΑ
Ι
Καλά μας έβγαλε ώς εδώ
Το ανύπαρκτο άκρο
Το αόρατο μέλος
Τώρα τι γίνεται
ΙΙ
Ο αέρας σφύριζε όλο το βράδυ
Το σπίτι τρύπιο από παντού
Όλο έκανα να σε σκεπάσω
Και τα σκεπάσματα πέφτανε στο πάτωμα
Πήγαινε να σε χαϊδέψω
Αλλά με τι
ΙΙΙ
Μακρύ ταξίδι αυτό που έχουμε μπροστά μας
Κι ίσως επειδή κατά βάθος είμαι
αυτό “το κοριστάκι που δεν έχει ποδαράκι
και κρατάει το μπαστουνάκι του” Σε φωνάζω
Και δεν είσαι πουθενά
Σε ψηλαφώ
Κι ας μην υπάρχεις
Σάμπως ετούτος ο τόπος μας ο χλοερός
Να ήταν εξαρχής
Μια φαντασμαγορία
ΙV
Γι’ αυτό ήθελα
“Μόνο γι’ απόψε αν γίνεται γιατρέ
να πάρω το χέρι μου στο σπίτι”
Μόνο γι’ απόψε αν γίνεται
να στήσω
με αξιοπρέπεια όρθιο
ετούτο το σακατεμένο πράμα
που είμαι
Γιατί η αγάπη
θέλει επάρκεια
και σκόντο δεν κάνει.
Πατρίτσια Κολαΐτη
Σελέστεια
Νεφέλη, 2007
