Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Από τον ψυχρό πόλεμο στην πτώση τού τείχους


Το γαλλικό φιλμ του Christian Carion αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα, βασίζεται στο βιβλίο του Serguei Kostine, "Bonjour Farewell"
http://publikart.net/wp-content/uploads/2009/10/Bonjour-Farewell1.jpg
To 1981 o Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται στην κορύφωσή του. Ένας πράκτορας της KGB, ο Sergei Gregoriev (Emir Kusturica), απογοητευμένος από την κατάντια της Σοβιετικής ιδέας, έρχεται σε επαφή με έναν Γάλλο μηχανικό που εργάζεται στη Ρωσία, τον Pierre Froment (Guillaume Canet), και μυστικά τον τροφοδοτεί με έγγραφα τα οποία περιέχουν πληροφορίες που αφορούν κατά βάση τις ΗΠΑ, τόσο σημαντικά που είναι ικανά να οδηγήσουν στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
http://www.cinemart.gr/news/data/upimages/Farewell1.jpg
O Γκριγκόριεφ παίρνει το κωδικό όνομα «Farewell» και οι πληροφορίες που διοχετεύει θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν την ίσως σημαντικότερη υπόθεση κατασκοπείας στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Για δύο ολόκληρα χρόνια, ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν (Φιλίπ Μανιάν) ελέγχει προσωπικά τα έγγραφα που διοχετεύει στη γαλλική κυβέρνηση ο Βετρόφ –ο οποίος πήρε το κωδικό όνομα «Farewell» από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες–, ενώ ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν, βάζει στην άκρη την καχυποψία του απέναντι στο σοσιαλιστή ομόλογό του και αποφασίζει να αξιοποιήσει αυτή την αναπάντεχη πηγή πληροφοριών που έρχεται από το ενδότερα της KGB.

http://www.cinemart.gr/news/data/upimages/Farewell3.jpg
O Farewell με τις ενέργειές του βοήθησε στην ουσιαστική εξάρθρωση ενός ολόκληρου δικτύου που επέτρεπε στην KGB να αποσπά πολύτιμες πληροφορίες για επιστημονικές, βιομηχανικές και στρατιωτικές εξελίξεις στη Δύση, κάνοντας το πρώτο βήμα σε μια μεγάλη διαδρομή που οδήγησε στην πτώση του Τείχους.
http://img.ozap.com/02524016-photo-l-affaire-farewell.jpg


Από τον ρόλο του Γκριγκόριεφ πέρασαν προηγουμένως αρκετοί ηθοποιοί (ανάμεσά τους και ο διάσημος Ρώσος ηθοποιός, Σεργκέι Μακοβέτσκι στον οποίο ασκήθηκαν έντονες πιέσεις από τη ρωσική κυβέρνηση, προκειμένου να μη δεχθεί το ρόλο) μέχρι αυτός να δοθεί τελικά στον Βόσνιο σκηνοθέτη και ηθοποιό Εμίρ Κουστουρίτσα. Παράλληλα δεν δόθηκε άδεια να πραγματοποιηθούν γυρίσματα στη Ρωσία, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να γίνουν στην Ουκρανία.


"Στη διάρκεια της έρευνάς μου για την ταινία διαπίστωσα ότι κάθε χώρα, κάθε μυστική υπηρεσία διαθέτει τη δική της οπτική για τα πράγματα. Και πάνω απ’ όλα, τολμώ να πω, ότι ο πραγματικός Farewell πρέπει να ήταν πράγματι μια εξαιρετικά σύνθετη και πολυεπίπεδη προσωπικότητα. Όταν πέρασα στη συγγραφή του σεναρίου, θεώρησα ότι δεν ήταν λογικό να παραμείνω αγκυλωμένος μόνο στα πραγματικά περιστατικά. Έτσι το αξίωμα μου ήταν εξαρχής ότι αυτή είναι μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και με αυτή τη διαπίστωση ξεδίπλωσα την ιστορία ποιητική αδεία."
Σκηνοθέτης της ταινίας

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Επί ξυρού ακμής*, με το κεφάλι ψηλά

http://www.biblionet.gr/images/covers/b144727.jpg 
... Φτάνει πότε πότε μια στιγμή που πνίγεται η φωνή τους. Φουσκώνει το στήθος τους, ήθελαν να βγάλουν ένα αναστεναγμό - μα όχι. Και δεν χρειάζονταν ν' ανταλλάξουν σκέψεις, ώσπου να καταλαγιάσει η ψυχική τρικυμία. Σκεπασμένοι με τις βασανισμένες χλαίνες τους, αρχίζουν τον εσωτερικό μονόλογο. Ξεπετιόνταν από τις βαθιές φωλιές της ψυχής τους τα θέματα της ζωής και του χρέους. Έμπαιναν σε ενέργεια, χωρίς δύναμη ανταπόκρισης, βασικές πνευματικές και ψυχικές λειτουργίες τους, που βρίσκονταν σε σχετική άδεια. Και ξαναεπέστρεφαν σαν μαύρα πουλιά, χωρίς ένα δελτίο πληροφοριών στο ράμφος τους.
Κακό όνειρο είναι τούτη η πραγματικότητα, έψαχναν να βρούνε τον αρμόδιο ν' απολογηθούν. Ήθελαν να τον βεβαιώσουν πως έπρεπε να είναι νεκροί. Και τι έφταιγαν που είναι ακόμα ζωντανοί; Αλλά δεν ξέρει κανένας τι τους περιμένει στο αύριο. Κάποιοι συνειρμοί ξέκοβαν από μακριά να τους συμβουλέψουν ότι δεν πρέπει να ερευνούμε τόσο κεφαλαιώδεις αιτίες. Γι αυτές μόνο η καθοδήγηση γνωρίζει! Με μια υποψία χλαίνης για σκέπασμα πάνε κι έρχονται σκέψεις και σκέψεις που δεν τολμούν να τις εκμυστηρευτούν ούτε στον άφωνο έλατο που τους προστατεύει. Δεν ήταν η αποψινή μα και η κάθε νύχτα που λογοδοτούσαν σε κάποιο αόρατο δικαστή.

http://www.politikokafeneio.com/dse/Meros59_Photo2_small.jpg
... Επί ξυρού ακμής, μετά από τόσες ιδέες και όνειρα, θυσίες, που περιμένουν τη δικαίωσή τους. Αγώνες για μια Ελλάδα δημοκρατική και ανεξάρτητη, που παραμέρισε η αγγλο-αμερικάνικη επέμβαση μια και δυο φορές.
Επί ξυρού ακμής, τώρα. Αν κι έγινε σκληρό κι ανθεκτικό το τομάρι μας, θα δοκιμαστεί η αντοχή μας στις καινούργιες μεθόδους τυραννίας. Θα περάσουμε κάτω από καυδιανά δίκρανα.
Επί ξυρού ακμής, με το κεφάλι ψηλά.
Βασίλης Αποστολόπουλος
Βιβλιόραμα, Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, 2009


http://www.agiasofia.com/thisdayofyear/communist_rebels1949.jpg
Ο Βασίλης Αποστολόπουλος (1917-2003) γεννήθηκε στο Νεοχώρι Τυμφρηστού του νομού Φθιώτιδας. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Λαμίας και υπηρέτησε προπολεμικά ως δάσκαλος στο Δερμάτι Ευρυτανίας. Πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στη συνέχεια, στα χρόνια της Αντίστασης, πολέμησε από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, εντάχθηκε στον ΔΣΕ, στη ΙΙ Μεραρχία του θρυλικού Διαμαντή. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1949 στο Νεχώρι, βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε το 1953, με τα μέτρα αμνηστίας, και επανήλθε στα διδασκαλικά του καθήκοντα στον Πτελεό Μαγνησίας.Παντρεύτηκε την Ελένη Παπαγιαννίτση, στον Αλμυρό Μαγνησίας.
Μέχρι το τέλος της ζωής του μετείχε ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, από τις γραμμές της ΕΔΑ, του ΚΚΕ εσωτερικού, της ΕΑΡ και του Συνασπισμού. Συνεχής επίσης υπήρξε η δράση και η παρέμβασή του στη εκπαιδευτική κοινότητα.
Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Ανάμεσα στα έργα του περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές "Σήμερα" (1975) και "Προσκομιδή", καθώς και η μαρτυρία "Το χρονικό μιας εποποιίας: ο ΔΣΕ στη Ρούμελη" (1995). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων και έγραφε τακτικά στον τοπικό Τύπο.
Πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 2003.
 http://www.politikokafeneio.com/dse/Meros72_Photo2_small.jpg
Οι άνθρωποι, ντόπιοι, άντρες και γυναίκες, οπλισμένοι και άοπλοι, κουρασμένοι και συνήθως πεινασμένοι, βαλλόμενοι και βάλλοντες, άνθρωποι της ορεινής οικονομίας, διαστρωματωμένοι πνευματικά και κοινωνικά, ο αφηγητής δάσκαλος, δηλαδή  διανοούμενος. Γνωρίζουν το χώρο ή ένα κομμάτι του, κυρίως μπορούν να τον αναγνωρίζουν, να πιάνουν τον ντορό του εχθρού στο χώμα, να αφουγκράζουνται τις φωνές ή το βάδισμά του, να διακρίνουν τις αδιόρατες φωτιές του, τους ανεπαίσθητους θορύβους του. Ο εχθρός είναι ο Εθνικός Στρατός, έχει την υπεροπλία, ενεργεί με σχέδιο, μοιάζει ενιαίος αλλά δεν είναι: συγκαταλέγονται σ’ αυτόν παλιοί συναγωνιστές, όχι χωρίς αντιφατικές συμπεριφορές· είναι χορτάτος αλλά λεηλατεί, σκοτώνει, αλλά τηρώντας τη στρατιωτική δεοντολογία μπορεί και να διασώζει· δίπλα του οι Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου, ντόπιοι και αδυσώπητοι. Μ’ αυτούς πολέμησε κι από αυτούς προσπάθησε να ξεφύγει ο Βασίλης Αποστολόπουλος, με πλείστους άλλους συντοπίτες· ο ίδιος, καθώς και άλλοι, δεν ήταν άγνωστος στα μέρη· ήταν ο δάσκαλος.
Το χώρο δεν τον κάνει άφιλο μόνο η φυσική του τραχύτητα, με τις λίγες ανάπαυλες που δίνει το δάσος, ούτε μόνο η άγρυπνη επιθετική παρουσία του εχθρού, αλλά και η ερήμωσή των οικισμών: ξεσπιτωμένοι αναγκαστικά οι κάτοικοι αφήνουν τα ενδιαιτήματά τους αδειανά με λεηλατημένο ό,τι τυχόν είχε απομείνει· κάποια παρηγοριά τα οπωροφόρα ή απομεινάρια από κρεμμυδόφλουδες, άλλοτε ένας σκαντζόχοιρος ή λιγοστά ειδίσματα απιθωμένα στους κρυψώνες. Σ’ αυτόν τον χώρο, που για να τον αιστανθεί κανείς δεν αρκούν άλλες περιγραφές καμωμένες πριν από τον απανθρωπισμό του, αλλά η κατανοητική, αν όχι συμμετοχική, ανάγνωση του Χρονικού μιας εποποιίας και του Επί ξυρού ακμής, σ’ αυτόν τον χώρο λοιπόν πεζοδρομεί ο Βασίλης Αποστολόπουλος από τις 6 Ιουνίου 1949 ως τη στιγμή της σύλληψής του, στις 3 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου: μοναχός από την ώρα που αποκόβεται από το σώμα του, με λιγοστούς συντρόφους, ή και πάλι μόνος κατόπιν· πεζοδρομεί «λουφάζοντας», ανιχνεύοντας, καταστρώνοντας σχέδια διαφυγής και εντυπώνοντας στο νου και στην ψύχη του χρώματα, δροσιές, ζέστες και πάθη του σώματος. Γιατί το σώμα ως έμπνοο και σκεπτόμενο όργανο είναι ο πρωταγωνιστής της αφήγησής του.
Ο Αποστολόπουλος πολέμησε στην Αλβανία, κατόπιν στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο Πόλεμο· ο πατέρας του ήταν τραυματίας του Βαλκανικού Πολέμου, «αδικημένος», όπως τον θεωρεί: ο ίδιος αισθάνεται συνειδητά ότι πρόκειται για μια συνέχεια οικογενειακή πού, νομίζω, θα της έδινε μεγαλύτερο χρονικό και νοηματικό βάθος, αν τύχαινε να γνωρίζει έναν πρόγονο που είχε πάρει μέρος στην επανάσταση του ‘21· συνέχεια οικογενειακή που ενοφθαλμίζεται σε μια γενικότερη συνέχει εθνική και πατριωτική, ίσως λαϊκή για τη δική του εννοιολόγηση, συνέχεια ανασηματοδοτούμενη αλλά με σταθερό πρώτο «κινούν»: με δύο λόγια εκφράζει την εαμική ιδεολογία, όπως την προσλαμβάνουν οι άνθρωποι της Αντίστασης, υποδηλώνοντας συγχρόνως τις πάγιες δεκτικότητες μιας συλλογικότητας πολύμορφης και συνάμα ετερόμορφης που σημάνθηκε ως «λαός»· τις πάγιες αλλά διαφοροποιούμενες δεκτικότητες, που γι’ αυτόν και τους ομολόγους του διαφοροποίηση σήμαινε σοσιαλισμός. Μολονότι το ξέρει, δεν μας λέγει ότι αυτός ο σοσιαλισμός ήταν το αναγκαίο προστάδιο του κομμουνισμού: γιατί η φιλοσοφία της Ιστορίας, αν εμφιλοχωρεί, σχεδόν αδιόρατα, στην αφήγησή του, δεν είναι ο σκοπός της αφήγησης αυτής, αφήγησής συμβάντων με υποκείμενο το σώμα και τα πάθη του σε μια «φυσικοποιούσα» φύση (που το ένα και η άλλη θεμελιώνουν τη «λογοτεχνική» αξία των γραφτών του).
Η πεποίθηση ότι ο αγώνας, στον οποίο μετείχαν ο Βασίλης Αποστολόπουλος και τόσοι άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός, ανήκει στη «λογική» της Ιστορίας έχει ως συνακόλουθο του την ηθική του δικαίωση: γι’ αυτό, όπως και άλλοι, μιλά για έντιμο συμβιβασμό ή για έντιμο θάνατο: είναι μια πολυαίωνη επιθυμία των ηττημένων που πίστευαν ότι πρέπει να σεβόμαστε τις αξίες, όσες και όπως τις είχαν  ενσαρκώσει ο φορείς τους, τόσο όμοιοι και τόσο διαφορετικοί μέσα στην πολυσήμαντη διαδρομή της Ιστορίας – να μην πατάς το μνημούρι του ομοθυμία δεν ήθελαν να τελειώσουν μια ζωή που τους καταξίωνε μια ζωή που τους καταξίωνε με τον ευτελισμό και την ύβρη.
Συγκαταλέγουμε το Επί Ξυρού ακμής στις «Μαρτυρίες», στη σειρά που σκέφτηκε και έθεσε σε εφαρμογή ο Άγγελος Ελεφάντης και τη συνεχίζει ο Στρατής Μπουρνάζος, με την εύψυχη στήριξη του Μανώλη Σαββίδη: οι μαρτυρίες αυτές διασώζουν γεγονότα που ορισμένα τους διαφεύγουν από άλλου τύπου καταγραφές, διασώζουν επίσης τη «βίωση» των γεγονότων: στο συνδυασμό της διπλής σηματοδότησής των μαρτυριών νομίζω ότι σκόπευε ο ιδρυτής της σειράς. Ο για λίγο καιρό δάσκαλος του Άγγελου Ελεφάντη στο Δημοτικό Βασίλης Αποστολόπουλος καταθέτει και προς τις κατευθύνσεις, μολονότι στο πραγματολογικό πεδίο έχουν προέχουσα – αλλά για τον μη βιαστικό αναγνώστη ή χρήστη, παραπληρωματική-θέση τα συμβάντα, διηθημένα, ίσως, ως προς τους εκφραστικούς, όχι εννοιολογικούς, τρόπους από τη μεταγενέστερη στιγμή όπου αρθρώνει την αφηγησή του-πράγμα που δεν ισχύει για την Εποποιία. Αυτή τη μεταγενέστερη αφήγηση οφείλουμε να τη διαβάσουμε με ανοιχτή καρδιά και δημιουργική κατανόηση: με ανοιχτή καρδιά, δηλαδή έξω από τις δουλείες της χρονικότητας που διέπουν τις αισθητικές προτιμήσεις. Με δημιουργική κατανόηση, δηλαδή με αποτίμηση του γιατί το «τώρα» δεν αποδιαρθρώνει την αφήγηση του «τότε», αλλιώς αποδίδοντας μιας λογής δικαιοσύνη στην ανάγκη του Βασίλη Αποστολόπουλου να καταθέσει τη μαρτυρία το για τα πάθη της ψυχής και σώματός του και να ρίξει ένα τρισάγιο στους «μετανοημένους» συναγωνιστές του που τον συνέβαλαν κλαίοντας, αλλά εμπόδισαν το θάνατό του, το θάνατο ενός «οργανικού» διανοουμένου της βουνίσιας Ρούμελης.
Σπύρος Ι. Ασδραχάς
Από τον πρόλογο του βιβλίου


http://www.evrytan.gr/images/makrakomi_1948.jpg

Το ανθώπινο σώμα, ως αφύσικο, ως νόμω οντότητα, είναι η μόνη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τα άλλα έμβια όντα, δεν αυτοσυντηρείται μόνο, αλλά και επαναστατεί και ερωτεύεται και αυτοκτονεί, δηλαδή διατρέχει εκούσια τον κίνδυνο του θανάτου. Γι αυτό η επαναστατική δραστηριότητα είναι βιολογικά παράλογη, έρχεται σε αντίθεση προς το άμεσο συμφέρον του ατόμου, αφού περιέχει τον κίνδυνο του θανάτου, γράφει ο Φαρακλας ο μικρός, ο Γιώργος.
Η επανάσταση, λοιπόν, ως δραστηριότητα αλλαγής της νόμω οντότητας του ανθρώπου, εξανθρωπίζει. Αλλά δεν είναι φυσική δραστηριότητα, όπως η αναπαραγωγή και η αυτοσυντήρηση....
http://archive.enet.gr/online/dspphoto?id=222741
...Όπλα δεν είχαν πολλά ούτε καλά. Το καλύτερό τους ήταν η αέναη κίνηση και ο αιφνιδιασμός: η αντάρτικη τακτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα "πεδίο βολής και λακίσεως". Και το ακόμη καλύτερο: η ανήκουστη σωματική αντοχή, η αντοχή δηλαδή στην πίστη για το δίκιο τους. Αλλά, αντί για συμβιβασμό και κατευνασμό, πέτυχαν το αντίθετο: να διαλυθούν, να εξοντοθούν. Τα υπολείματά τους, μετά τον Γράμμο, τον Αύγουστο του 1949, θα γνωρίσουν το πικρό ψωμί της Τασκένδης, όμηροι πια, χρόνια σχεδόν τριάντα. Κι άλλοι μισοί στα σίδερα.
Πρέπει να πάει κανείς μακριά πίσω στο χρόνο, για να βρει παρόμοια αναλγησία νικητών.
Άγγελος Ελεφάντης
"Έναν αξιοπρεπή θάνατο. τίποτε άλλο" 
πρωτοδημοσιεύτηκε στον "Πολίτη" τχ 20, 5-4-1996


"Ήθελα να κλάψω, αλλά δεν μπορούσα. Δεν μας ένοιαζε ο θάνατος, αλλά η διαπόμπευση. Τι θέλαμε; έναν αξιοπρεπή θάνατο. τίποτε άλλο"
Βασίλης Αποστολόπουλος
Το χρονικό μιας εποποιίας
Ο ΔΣΕ στη Ρούμελη
Σύγχρονη Εποχή, 1995 

* ἐπί ξυροῦ (ἵσταται) ἀκμῆς (Ιλιάδα Κ 173)

εἰσὶν μέν μοι παῖδες ἀμύμονες, εἰσὶ δὲ λαοὶ
καὶ πολέες, τῶν κέν τις ἐποιχόμενος καλέσειεν·
ἀλλὰ μάλα μεγάλη χρειὼ βεβίηκεν Ἀχαιούς.
νῦν γὰρ δὴ πάντεσσιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆς
ἢ μάλα λυγρὸς ὄλεθρος Ἀχαιοῖς ἠὲ βιῶναι.
Ομηρική φράση, ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον ξεσηκώσει για πόλεμο εναντίον των Τρώων.

Polytechnique, σκηνοθετικός ρεαλισμός



Σοκαριστικό σκηνικό τρόμου σε πανεπιστημιακή σχολή στο Μόντρεαλ του Καναδά, όταν η αντιφεμινιστική θεώρηση για τη ζωή, όπλισε το χέρι ενός νεαρού φοιτητή, ο οποίος εισέβαλε στις αίθουσες του πολυτεχνείου και εκτέλεσε 12 φοιτήτριες. Μια αληθινή ιστορία και που από μόνη της είναι συγκλονιστική.
Ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve ακολουθεί τρεις φοιτητές πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τα τραγικά περιστατικά που συνέβησαν το 1989. Εστιάζει σε λεπτομέρειες, και μας αποκαλύπτει τον τρόπο με τον όποιο αυτά, τους κατέστησαν τελικά θύματα της ίδιας τους της ύπαρξης. Ταινία σπρόμαυρη και ντοκιμενταρίστικη οδηγεί τον θεατή σε συμπεράσματα για τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα που απασχολούν τους νέους σήμερα, και κυρίως τις γυναίκες.

«…Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για τους οποίους έκανε ό,τι έκανε. Ο πατέρας του τον κακοποιούσε. Ποτέ δεν είχε κοιμηθεί με μια γυναίκα. Είναι αδύνατο να πει κάποιος γιατί το έκανε. Δεν ήθελα να προσπαθήσω να το εξηγήσω. Νομίζω ότι είναι πιο ισχυρό για το θεατή να αγκαλιάσει το αίνιγμα…»
Denis Villeneuve
http://www.walrusmagazine.com/images/articleImages/Ma09VilleneuveFT.jpg

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Bookmarks

http://cov.entertainment.in.gr/bo/bookmarks_m.jpg
Το Bookmarks είναι το πρώτο εβδομαδιαίο free press περιοδικό για το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε και στη συνέχεια θα κυκλοφορεί κάθε Τετάρτη, στα βιβλιοπωλεία όλης της Ελλάδας αλλά και σε επιλεγμένα δισκοπωλεία και café.
Με συνολικό μηνιαίο τιράζ 20.000 αντιτύπων, 48 σελίδες εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στο βιβλίο, θα συμπεριλαμβάνει κριτικές, συνεντεύξεις, αφιερώματα και πρωτότυπες στήλες γραμμένες από νέους ανθρώπους αλλά και αναγνωρισμένους συνεργάτες. Ελληνική, μεταφρασμένη (αλλά και ξενόγλωσση) λογοτεχνία, συνεντεύξεις, άρθρα, εκδηλώσεις, ποίηση, κόμικ, παιδικό βιβλίο. Επίσης, θα συμπεριλαμβάνεται εβδομαδιαίο δελτίο με όλες τις νέες κυκλοφορίες από την biblionet
http://www.papershopink.com/uploaded_images/bookmarkBooks-749121.jpg

Αν και ακόμα αναρωτιέμαι τι περιμένει να διαβάσει κανείς ανοίγοντας ένα εβδομαδιαίο free press για το βιβλίο, τολμώ να σας βεβαιώσω ότι δεν θα απογοητευτείτε που βρεθήκαμε στα χέρια σας. Δώσαμε μορφή σε ένα σχέδιο που ζυμωνόταν για αρκετό καιρό και ιδού το αποτέλεσμα με σάρκα, οστά, χαρτί και χρώμα. Το βαφτίσαμε με το, οικείο, όνομα Bookmarks (δηλαδή «σελιδοδείκτες») και οι σαράντα οχτώ σελίδες που κρατάτε φιλοδοξούν να μοιραστούν ένα εκατομμύριο στιγμές μαζί σας. Με την…τετράγωνη λογική που μας διακρίνει, επιλέξαμε να κρατήσουμε λιτή σχεδιαστική γραμμή, να δώσουμε χώρο σε νέες πένες και να μας βρίσκετε κάθε Τετάρτη δωρεάν σε όλη τη χώρα. Μέσα σε όλα αυτά αποφασίσαμε να διαθέτουμε μόνο το ένα τρίτο των σελίδων για διαφημίσεις, σε μια προσπάθεια να αναπνέει ελεύθερα η ύλη του περιοδικού. Ξεφυλλίστε μας, διαβάστε όσα ενδιαφέροντα έγραψαν οι συντάκτες και οι καλεσμένοι μας, και κάθε εβδομάδα αναζητήστε το Bookmarks στο αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο. Ο κόσμος που πλάσαμε χωρά όλες τις σελίδες που έχουν γραφεί και ακόμα όσες θα γραφούν: Ελληνική και ξένη λογοτεχνία, συνεντεύξεις, άρθρα, ποίηση, κόμικς, τοβιβλίο στις άλλες τέχνες, ενημέρωση για όλες τις εκδηλώσεις, ευπώλητα, το βραβείο αναγνωστών, ακόμα και η εισαγωγή μιας νουβέλας για να τη συνεχίσετε εσείς όπως θέλετε. Μαζέψαμε κάτω από τη σκέπη του Bookmarks τις γνώμες πολλών διαφορετικών ανθρώπων και περήφανα παρουσιάζουμε τη συνισταμένη τους. Στόχους μεγαλόσχημους δεν έχουμε. Απλώς να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο. Από εδώ και πέρα κρίνουμε και κρινόμαστε. Παρατηρήσεις, ενστάσεις και σχόλια είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα, ενώ τις αμέσως επόμενες μέρες είστε όλοι καλοδεχούμενοι στο διαδραστικό μας σαλόνι, στο www.e-bookmarks.gr.
Γράφει ο Γιάννης Πλιώτας στο καλωσόρισμα

Ταυτότητα του Περιοδικού
Περιοδικό Bookmarks
ISSN: 1792-1120
Ιδιοκτήτης/Εκδότης/Διευθυντής:
Νεκτάριος Λαμπρόπουλος
Αρχισυντάκτης:
Γιάννης Πλιώτας
Συντάκτες:
Λευτέρης Αδαμίδης, Γιάννης Αντάμης, Νίκος Αραπάκης,
Μαρία Γεωργοπούλου, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος,
Δημήτρης Γκιούλος, Νόρα Δημοπούλου, Αλέξης Καυγάς,
Εβίτα Λύκου, Κατερίνα Μαλακατέ, Μαρία Μπακοπούλου,
Κίκα Ολυμπίου, Δέσποινα Παναγιωτοπούλου,
Μαρία Παπαδημητρίου, Στέλλα Πεκιαρίδη, Δημήτρης Σαρρής,
Ευαγγελία Σολωμού, Μαρία Τσουκανά, Μάρκος Φράγκος,
Συνεργασίες τεύχους:
Μιχάλης Ασλανάς, Μαρούλα Κλιάφα, Γιάννης Μπασκόζος,
Νίκος Παναγιωτόπουλος, Βασίλης Ρούβαλης, Γιάννη Σαχανίδης,
Όλγα Σελλά, Χρήστος Σιντόρης, Χριστίνα Σταματοπούλου.

Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Νεκτάριος Λαμπρόπουλος

Υπεύθυνος τυπογραφείου: Μπινίκος Αντώνιος - “Δεκάλογος”
Σχεδιασμός/Έκδοση/Διανομή: Εκδόσεις Χαραμάδα
Ρήγα Φεραίου 168, 26222, Πάτρα
Επικοινωνία: Τηλ. 2610342886 και 2610320169
info@haramada.com
johnpliotas@gmail.com
http://vasiliki.files.wordpress.com/2008/06/jdg0190old-books-i-posters.jpg
Τα free press μπήκαν στη ζωή μας βιαστικά και δημιούργησαν μια καινούργια πτυχή της αναγνωστικής κουλτούρας. Γρήγορη, επιφανειακή πολλές φορές ματιά, κάλυψη εν μέρει βασικών ειδησεογραφικών αναγκών με έμφαση στα σχόλια κοινωνικής κριτικής (δώστε σε αυτόν τον ορισμό ότι περιεχόμενο θέλετε) και με μεγάλη δόση life style. Κάποια κρατάνε μια ζωντάνια και κάποια πρόλαβαν και μας κούρασαν ήδη. Το εξειδικευμένο free περιοδικό είναι κάτι πιο δύσκολο. Δεν γνωρίζω ακόμα τι είδους περιοδικό θα είναι αυτό που βγάζει ο Νεκτάριος, αλλά ξέρω ότι αυτό που έχει σημασία για όλα τα περιοδικά του κόσμου είναι το τι θέλεις να πεις. Η μορφή του, ο τρόπος διακίνησης του έχει μεγάληαξία αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά το περιεχόμενο. Αυτό θα κρίνει τελικά οποιοδήποτε περιοδικό, free or not free.
Ένα περιοδικό για το βιβλίο μπορεί να απευθύνεται στον σκληρό αναγνωστικό πυρήνα (όσους διαβάζουν πάνω από 10 βιβλία τον χρόνο), στους αναγνώστες των 2-3 βιβλίων το χρόνο και σε αυτούς που πιθανόν να διαβάζανε αν είχαν την ευκαιρία. Τα free press υποτίθεται ότι αναφέρονται σε όλους, σε ένα τυχαίο δείγμα ανθρώπων που πέφτει πάνω τους. Μη ξεχνάμε ότι τα γνωστά αθηναϊκά free press έχουν αρκετές εκδόσεις για το βιβλίο μέσα στο χρόνο. Έχουν άραγε δημιουργήσει νέους αναγνώστες; Ένα free press για το βιβλίο θα είναι ίδιο με αυτά; Όποιο target group και να επιλεγεί σημασία έχει τι θα του πει κάποιος. Θα υπάρχει ένα καινούργιο στοιχείο; Μια άλλη ματιά; Κάτι που δεν το είχε σκεφτεί ο αναγνώστης ή ο δυνητικός αναγνώστης; Θα ανακαλύπτει βιβλία που δεν προσέχτηκαν; Θα δημιουργεί ρεύματα σκέψης που θα επηρεάζουν μικρές ή μεγάλες ομάδες ανθρώπων; Θα καθίσταται έτσι η έκδοση του ένα «γεγονός» για τον χώρο της ανάγνωσης; Θα δημιουργήσει μια νέα ομάδα συντακτών μακριά από τους «γυρολόγους» των εντύπων;


Γράφει ο Γιάννης Μπασκόζος, δ/ντής τού περιοδικού "Διαβάζω" στη στήλη "βιβλίο επισκεπτών"
http://healingtimebooks.com/htb_zencart/images/bookmarks.gif

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

Σούπα με μπρόκολο, η πράσινη


Υλικά
Τα μπουκετάκια από 2 μεγάλα μπρόκολα
2 μέτριες πατάτες
2 καρότα
2 κρεμμύδια
2 σκελίδες σκόρδο
4 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
1 λίτρο ζωμό λαχανικών
αλάτι
πιπέρι
1 κουτ. γλυκ. κύμινο
1 κουτ. γλυκ. κάρυ
τυρί μασκαρπόνε
κρουτόν


Διαδικασία
Σωτάρουμε στην κατσαρόλα με το ελαιόλαδο προσθέτοντας με τη σειρά το κρεμμύδι και το σκόρδο ψιλοκομμένα, τις πατάτες και τα καρότα σε κύβους, τα μπουκετάκια τού μπρόκολο. Προσθέτουμε τον ζωμό των λαχανικών, το αλάτι, το πιπέρι, το κύμινο και το κάρυ. Σιγοβράζουμε περίπου 40 min. Πολτοποιούμε το μείγμα της κατσαρόλας σε δόσεις στο μπλέντερ και ξαναβράζουμε 2-3 min να ομογενοποιηθεί το μίγμα.
Σερβίρουμε με μια κουταλιά μασκαρπόνε και κρουτόν.

κι εδώ


Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Από το στήθος σαν μοναξιά.


Σιωπή είναι ένας πόνος που αρχίζει
Από το στήθος σαν μοναξιά.

Το μεσημέρι κιτρινίζει
Ρημάζει το δέρμα μου
Μπαίνει στο μυαλό.
Σκόνη σηκώνεται, τα τζάμια στάζουν
Η προσπάθεια αιμορραγεί.

Στηρίξου πάνω μου - είπα στον καθρέφτη.
Θα σε κρατήσω. 

Αλέξανδρος Ίσαρης
Το ποίημα της Πλυτώς
Οι Τριστάνοι,  Νεφέλη 1992
http://www.greece2001.gr/writers/photos/small/ISARIS2.jpg

 Ο Αλέξανδρος Ίσαρης γεννήθηκε στις Σέρρες το 1941. Σπούδασε αρχιτεκτονική στα Πολυτεχενεία του Γκρατς και της Θεσσαλονίκης. Από το 1962 ως το 1978 έζησε στη Θεσσαλονίκη. Έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς δοκίμια, πεζά, ποιήματα και μεταφράσεις σε πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. Επί οκτώ χρόνια ήταν υπεύθυνος της ελληνικής σύνταξης του περιοδικού "Ausblicke". Για την πρώτη του ποιητική συλλογή "Όμιλος Φίλων Θαλάσσης - Ο ισορροπιστής", του απονεμήθηκε το βραβείο Μαρίας Ράλλη (1977). Το 1982 έκανε μια σειρά εκπομπών στο Γ΄ Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Το 1985 πήρε μέρος στην εβδομάδα ελληνικής ποίησης στο Άμστερνταμ και στο Χρόνινγκεν. Το 1986 εκπροσώπησε την Ελλάδα στο θεατρικό φεστιβάλ του Μύλχάιμ της Γερμανίας. Το 1990 επισκέφθηκε σημαντικά πολιτιστικά κέντρα της Γερμανίας, ύστερα από πρόσκληση του Ινστιτούτου Γκαίτε. Τα έτη 1990, 1992, 1994 και 1999 έμεινε για ένα διάστημα στη Βιέννη, ως προσκεκλημένος της Αυστριακής Λογοτεχνικής Εταιρείας. Το 1997 έγινε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Τόμας Μπέρνχαρντ. Το 1997 του απονεμήθηκε το κρατικό βραβείο μετάφρασης για το "Μπετόν" του Τόμας Μπέρνχαρντ. Είναι επίσης πολύ γνωστός ζωγράφος και γραφίστας. Έχει παρουσιάσει ζωγραφική του σε οκτώ ατομικές και σε δώδεκα ομαδικές εκθέσεις. Από το 1978 ζει στην Αθήνα.
http://www.cineek.gr/spaw/images/lib1/prosklhsh.jpg

 …Σίγουρα η λογοτεχνία δεν καθησυχάζει τη συνείδηση, ούτε προσφέρει σωτηρία και φάρμακα για την ψυχή. Δεν χωρεί, ωστόσο, αμφιβολία ότι μπορεί να δώσει αναγνωρίσιμη μορφή στις ενδότερες αναζητήσεις μας, οξύνοντας το πνεύμα και δυναμώνοντας τη φωνή τους. Και αυτή είναι η περίπτωση των "Τριστάνων": ένα διακριτικό, εν μέρει έρρυθμο και εν μέρει πεζολογικό δοκίμιο όχι για το τι θα όφειλε να κάνει ή να μην κάνει η ποίηση, αλλά για το που καταλήγουν, θέλοντας και μη, οι θιασώτες της. Ο ίλιγγος του κενού, η καθίζηση της καθημερινής ζωής και η εικόνα του τεράστιου Τίποτε, που περιβάλλει με τον ίδιο τρόπο τα σημαντικά και τα ασήμαντα, μεταβάλλονται σε σύντομες, δραματικές ή ειρωνικές παραφράσεις μιας τέχνης, η οποία το μόνο που ξέρει και επιθυμεί είναι να λατρεύει την ομορφιά του πόνου μέσω της αυτογνωσίας και της εσωτερικής της μνήμης 

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου
Εφημ. "Ελευθεροτυπία", 5-5-1993.

http://www.biblionet.gr/images/covers/b19909.jpg

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Τα μυστικά των χρωμάτων


Μέσα σ' ένα όνειρο μπόρεσα κι έγινα γίγαντας μιας ενάρετης
   θέας
Το χέρι μου έμαθε τη σαγήνη του βάρους και το ξάγναντο της
   ελαφράδας
Ήρθαν μυστικά όλων των χρωμάτων κι όλων των φωνών
   που μετά βίας τα συγκράτησα
Διότι γύρευαν να με θανατώσουν σε στάση παρηγορίας
Και διότι ακόμη τα δοξαστικά τους αρώματα με ήθελαν γύρη
   τους κι εγώ δεν ξέρω πότε κι από ποιόν άνεμο σκορπι-
   σμένη πάνω στις άλλες γύρινες προετοιμασίες 
Ήμουν συντετριμμένος και σκουλήκι μπρος στην αγάπη,
    που σε στιγμές ηρεμίας προφήτευε βίους ενάρετους και
    νύχτες έναστρες εντός μου να με απολυτρώνουν από το
    βάρος της ταπεινής πράξης που σφραγίζει το στόμα κάθε
    μεγαλείου
Πολλές φορές χωρίς να το περιμένω η ματιά του Ιωάννη
    σαν αξίνα μ' έσκαβε κι ύστερα το αδύνατο χέρι του που
    θέριζε αστραπές
Μου 'ριχνε μερικούς ταπεινούς σπόρους
Έτσι από μέσα μου ξεπετάχτηκαν τόσα δάση και τόσα θηρία
    που ταιριάζουν στα δάση
Κι όλα τα μυστικά του θεού που τα γέννησαν δάση
Τώρα μπορώ να σας ρίξω μια ματιά σαν κεραυνός που καίει
     ένα βοσκό
Και να δείτε μια στιγμή την όψη μου
Να με δείτε στον ύπνο σας εαυτό σας γεμάτο συντριβή
για το κακό που έκαμε στον πλησίον και σήμερα απελπιστικά
    μετανιώνει
Τώρα μπορώ να σας προσκαλέσω γιατί κι εγώ όσο ήμουν
    τιποτένιος έκρυβα το πρόσωπο μου

Δ.Π. Παπαδίτσας 
Εν Πάτμω
http://www.biblionet.gr/images/persons/12872.jpg
Ο Δημήτρης Παπαδίτσας (1922-1987) γεννήθηκε στη Σάμο. Ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου το 1958 ανακηρύχτηκε διδάκτορας. Συνέχισε τις σπουδές του στο Μόναχο, όπου ειδικεύτηκε στην ορθοπεδική. Εργάστηκε ως γιατρός σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Το 1976 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα κι εργάστηκε σε ίδρυμα αναπήρων. Υπήρξε συνιδρυτής του περιοδικού Πρώτη ύλη (1958-1959) μαζί με τον Ε.Χ. Γονατά ενώ επίσης συνεργάστηκε με τα λογοτεχνικά περιοδικά Νεανική φωνή, Νέα Εστία, Ο Στόχος, Ευθύνη κ.ά. Την πρώτη του επίσημη εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας πραγματοποίησε το 1943 με την ποιητική συλλογή Το φρέαρ με τις φόρμιγγες.
Aκολούθησαν τα έργα:
Eντός Παρενθέσεως I, 1945
Eντός Παρενθέσεως II, 1949
H Περιπέτεια, 1953
Tο παράθυρο, 1955
Nυχτερινά, 1956
Oυσίες α’, 1959
Oυσίες β’, 1961
Eν Πάτμω και δύο Eρμηνείες, 1966
Όπως ο Eνδυμίων, 1970
Ποίηση I (1941-1963), 1963
Ποίηση 2 (1964-1974), 1974
Eναπιοδρομία, 1977
Δυοειδής λόγος, 1980
H ασώματη, 1983
Tα δοκίμιά του : Ως δι’ εσόπρου, Σκέψεις και αποσπάσματα, σχεδιάσματα, απαντήσεις, 1984. Mετέφρασε Ivan Goll, « Trauvn Kraut» Oρφικούς Ύμνους, σε συνεργασία με την Eλένη Λαδιά, καθώς και Oμηρικούς Ύμνους με την ίδια συνεργάτιδα. Πέθανε στις 22 Aπριλίου του 1987,. Tιμήθηκε με το A’ Kρατικό Bραβείο ποιήσεως το 1964 και το 1981. Eπίσης του απενεμήθη το βραβείο της Aκαδημίας (Bραβείο Oυράνη).
 Ποιήματά του μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες όπως αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, φλαμανδικά, ουγγρικά, πολωνικά και ρώσικα.

... H μεταφυσική του Δ. Παπαδίτσα –αν θα τον ορίζαμε ως ποιητή μεταφυσικό– δεν είναι ιδεαλιστική αναγωγή στο απόλυτο, όπως ήταν λ.χ., οι αναγωγές των Άγγλων μεταφυσικών της ρομαντικής περιόδου, αλλά μιά εντελώς γήινη ανάγκη να ξαναπάρουν τα πράγματα τη χαμένη ουσία τους, να γίνει και πάλι φυσική –δηλαδή ανθρώπινη– η κίνηση του χρόνου, το αεικίνητό του, που όμως δεν δημιουργεί πια άγχος και αγωνία στον άνθρωπο. Eίναι ο διακαής πόθος του για το Άλλο...
 
Αλέξης Ζηρας
Tετράδια «Eυθύνης»,
«Πολυφωνία για τον Δ.Π. Παπαδίτσα»
  
... Επιτέλους, τελείωσα με αυτό μου το ποίημα (Εν Πάτμω)· τελείωσα... τρόπος του λέγειν! Επρεπε πια να ησυχάσω, γι' αυτό μόλις βρήκα ευκαιρία το δακτυλογράφησα και μετά το διάβασα, κι εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, ώστε να φθαρεί μέσα μου και να πάψει να μ' ερεθίζει. Είχε καταντήσει μαρτύριο, κάθε κομματάκι του, που έγραφα, άφηνε κι ένα αγκάθι που με τσίμπαε και με προετοίμαζε για παρακάτω. Συνηθισμένος σε άλλους τρόπους γραφής που μια κι έξω ξεμπέρδευα και χαιρόμουν μετά διαβάζοντας το έτοιμο ποίημα, ήταν κάτι το φοβερό αυτό που μου συνέβη: είχα μπερδευτεί στους κύκλους ενός τρομαχτικού βιώματος, στην περιοχή μιας φοβερής απέραντης σκιάς, δεχόμενος αλύπητα τις μαστιγώσεις ενός σύμπαντος και μιας ματαιότητος. Έζησα μεγάλα οράματα λόγου και ήχων και εκστασιασμών, με αποτέλεσμα να συνθλιβώ....

Δ. Π. Παπαδίτσας σε επιστολή του προς Ε.Χ. Γονατά

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

Marionettentheater


«... στον οργανικό κόσμο, όσο σκοτίζεται και αδυνατίζει ο λογισμός, τόσο πιο αστραποβόλα και ηγεμονική προβάλλει η χάρη. Και όπως η τομή δυο ευθειών στη μια πλευρά κάποιου σημείου διασχίζει το άπειρο και ξεφυτρώνει αίφνης στην άλλη του πλευρά, ή όπως το είδωλο κοίλου κατόπτρου διανύει το κενό και εμφανίζεται απρόοπτα εμπρός μας, έτσι αναπάντεχα παρουσιάζεται η χάρη όταν η γνώση φεύγει στο αχανές, και διακρίνεται πιο καθαρά στο σώμα εκείνο που δεν έχει διόλου γνώση, ή έχει γνώση απέραντη, δηλαδή στο ανδρείκελο ή στο Θεό.»
«Μήπως", είπα λιγάκι αφηρημένος, «θα πρέπει να ξαναγευτούμε τον καρπό του Δένδρου της Γνώσεως, για να επιστρέψουμε στην ηλικία της αθωότητος;»
«Να σας πω», απάντησε, «αυτό είναι το τελευταίο κεφάλαιο της ιστορίας του κόσμου.»

Heinrich von Kleist
Οι μαριονέτες : Και μια μελέτη του Bernard Dort 
μτφ. Τζένη Μαστοράκη
Άγρα, 1996

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

Φιλί φωτός


Ώρα γλυκιά. Ξαπλώνει ωραία δομένη
η Αθήνα στον Απρίλη σαν εταίρα.
Είναι ηδονές τα μύρα στον αιθέρα,
και τίποτε η ψυχή πια δεν προσμένει.

Στά σπίτια σκύβει απάνω και βαραίνει
το ασήμι του βλεφάρου της η εσπέρα.
Βασίλισσα η Ακρόπολη εκεί πέρα
πορφύρα έχει τη δύση φορεμένη.

Φιλί φωτός και σκάει το πρωταστέρι.
Στον Ιλισσό ερωτεύεται τ' αγέρι
ροδονυφούλες δάφνες που ριγούνε.

Ώρα γλυκιά χαράς και αγάπης, όντας
πουλάκια το ένα τ' άλλο κυνηγούνε
τ' Ολύμπιου Δία μια στήλη αεροχτυπώντας.


Κώστας Καρυωτάκης
Απ' τη συλλογή "Η σκιά των ωρών"

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009

Διαδικτυακή διαμαρτυρία για την πείνα στον κόσμο

http://papailiasyfantis.files.wordpress.com/2009/09/cf80ceb5ceafcebdceb14.jpg
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας διαδικτυακής αίτησης διαμαρτυρίας, καθώς ο αριθμός των ανθρώπων παγκοσμίως που υποφέρουν από την πείνα ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο και ζήτησε από όλους μας, μια συμβολική πράξη διαμαρτυρίας ως ένδειξη συμπαράστασης στους ανθρώπους που πεινάνε σε όλον τον κόσμο» Η αίτηση διαμαρτυρίας μπορεί να υπογραφεί στο διαδίκτυο αν μπείτε στην διεύθυνση:
Ο γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO), Ζακ Ντιούφ ζήτησε από όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται «να υπογράψουν την αίτηση. Κάθε «κλικ» θα είναι ένας επιπλέον λόγος, που θα έρθει να προστεθεί στο ένα δισεκατομμύριο λόγους που ήδη υπάρχουν, για να εξαλείψουμε την πείνα από τον κόσμο", είπε ο Ζακ Ντιούφ και συμπλήρωσε ότι «Κάθε κλικ θα είναι ένα έναυσμα για τους κυβερνώντες του κόσμου να περάσουν από τα λόγια στα έργα.» Χρειάζονται –είπε - συγκεκριμμένες ενέργειες και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Μια νέα επισιτιστική κρίση δεν μπορεί να αποκλειστεί καθώς 31 χώρες βρίσκονται σε κατάσταση μεγάλης επισιτιστικής ανασφάλειας, 20 στην Αφρική και 11 στην Ασία»
http://img211.imageshack.us/img211/917/4215855054wn6.jpg
Τα στοιχεία που δίνει Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO),, είναι ενδεικτικά της κατάστασης που επικρατεί:
  • 1 στους 5 ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες, πάσχει από χρόνιο υποσιτισμό. Συνολικά επηρεάζονται 777 εκ. άνθρωποι
     
  • Κάθε χρόνο πεθαίνουν στις αναπτυσσόμενες χώρες 12 εκ. παιδιά. Το 55% των θανάτων αυτών οφείλεται στην κακή διατροφή
     
  • 2 δισεκ. άνθρωποι από τους οποίους το 52% είναι έγκυοι γυναίκες και το 39% είναι παιδιά, υποφέρουν από χρόνια έλλειψη θρεπτικών στοιχειών που τους προκαλεί αναιμία
     
  • Υπολογίζεται ότι 100 έως 140 εκ. παιδιά πάσχουν από έλλειψη βιταμίνης Α, η οποία προκαλεί τύφλωση
     
  • 177 εκ. παιδιά δεν έχουν κανονική σωματική ανάπτυξη λόγω υποσιτισμού και πείνας
     
  • Ένα ποσοστό των βρεφών, που κυμαίνεται από 17% μέχρι ακόμη και 50% του συνόλου των βρεφών στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες, γεννιούνται με χαμηλό βάρος γέννησης
     
  • 740 εκ. ανθρώπων πάσχουν από έλλειψη ιωδίου
http://koukios.files.wordpress.com/2008/06/ayta_dinner.jpg
Η πείνα η οποία επηρεάζει 1 άνθρωπο για κάθε 5 στις αναπτυσσόμενες χώρες, είναι ένα σοβαρό εμπόδιο στην ανάπτυξη των κοινωνιών και των ατόμων. Χωρίς τις ανάλογες διορθωτικές παρεμβάσεις, η πείνα, ο υποσιτισμός, οι ασθένειες και ο θάνατος που προκαλούνται επαναλαμβάνονται σε κάθε γενεά.
Οι πεινασμένοι υποφέρουν μέσα στη σιωπή και για κάποιο που δεν έχει έμπειρο μάτι, σε πολλούς από αυτούς, δεν φαίνονται άμεσα εξωτερικά σημεία της σοβαρότητας της πείνας που τους καταπονεί.
Η χρόνια πείνα αυξάνει την ευπάθεια στις ασθένειες. Οι άνθρωποι νιώθουν αδύνατοι και ληθαργικοί. Η ικανότητα τους για εργασία μειώνεται  και αυτό επηρεάζει την οικονομία. Αυτό με τη σειρά του συντείνει στην πείνα και τη φτώχεια που βασανίζει τις οικογένειες με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που διαιωνίζει το πρόβλημα.
Οι ελλείψεις της διατροφής σε βιταμίνες και άλλα στοιχεία προκαλεί ανεπάρκεια της σωματικής ανάπτυξης των παιδιών, μειωμένη ανάπτυξη των πνευματικών ικανοτήτων και τύφλωση.
Οι αναιμίες που προκύπτουν λόγω έλλειψης σιδήρου είναι υπεύθυνες για το 20% των θανάτων  των μητέρων στην Αφρική και στην Ασία.
 Τα παιδιά είναι τα πρώτα θύματα των ελλείψεων της διατροφής σε θρεπτικά στοιχεία. Κάθε χρόνο, περίπου 500.000 παιδιά τυφλώνονται, χάνοντας όλη ή σημαντικό μέρος της όρασής τους, λόγω έλλειψης σε βιταμίνη Α.
Η έλλειψη στη βιταμίνη αυτή αυξάνει την ευπάθεια σε ασθένειες, προκαλεί καθυστέρηση και ανεπάρκεια της σωματικής ανάπτυξης. Επίσης η έλλειψη της βιταμίνης Α, συσχετίζεται και με περισσότερους θανάτους λόγω ιλαράς, διάρροιας και αναπνευστικών παθήσεων.
Η έλλειψη ιωδίου είναι ακόμη μια σημαντική μάστιγα που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους στις φτωχές και αναπτυσσόμενες χώρες. Θεωρείται ως η σημαντικότερη αιτία εγκεφαλικής βλάβης σε παιδιά η οποία μπορεί να προληφθεί.
Η έλλειψη ιωδίου είναι επίσης αιτία αποβολών, γέννησης νεκρών εμβρύων και μητρικής θνησιμότητας.
Σήμερα υπάρχουν 16 εκατομμύρια άτομα με σοβαρή πνευματική καθυστέρηση που προκλήθηκε λόγω έλλειψης ιωδίου κατά την βρεφική ηλικία. Υπάρχουν ακόμη 49,5 εκατομμύρια άνθρωποι που υποφέρουν από εγκεφαλικές βλάβες που προκλήθηκαν από έλλειψη ιωδίου.
Οι ελλείψεις σε θρεπτικές ουσίες και ιχνοστοιχεία στη διατροφή μπορούν εύκολα να προληφθούν. Η καλή διατροφή  τα συμπληρώματα και τα ενδυναμωμένα τρόφιμα μπορούν να διορθώσουν την κατάσταση.
Σήμερα παγκοσμίως το 70% του αλατιού που χρησιμοποιείται εμπλουτίζεται με ιώδιο. Το γεγονός αυτό έχει συμβάλει στην ουσιαστική μείωση των νέων περιστατικών σοβαρής πνευματικής καθυστέρησης λόγω έλλειψης ιωδίου σε βρέφη κατά 50% από το 1990 μέχρι σήμερα.
Έχει υπολογιστεί ότι για ένα έτος, κατά το 1997, η χορήγηση συμπληρωμάτων με βιταμίνη Α, έχει σώσει  τη ζωή σε τουλάχιστο 300.000 παιδιά σε αναπτυσσόμενες χώρες.   
http://4.bp.blogspot.com/_qMYvoKhUwNE/Si6J8eS24eI/AAAAAAAAAyE/EteIGSOGVeo/s400/astarvation.jpg


Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Δαμασκηνάτα!

http://www.anthopoleia.com/client_files/FYTA_/v/VANILIA/2624-prunus-cerasifera-nigra-1.jpg
Προύνος ο ήμερος, είναι η επιστημονική ονομασία της δαμασκηνιάς. Του οπωροφόρου δέντρου που μάς χαρίζει τους καρπούς του,  άλλοτε κοκκινόχρωμους κι άλλοτε κεχριμπαρένιους ή χρυσωπούς Κατάγεται, λένε, από τη δυτική Ασία και συναντούμε τα δαμάσκηνα σε γραπτά του Κομφούκιου , που μαζί με τις θρησκευτικές αρχές καθόρισε και το πλαίσιο της σωστής διατροφής. Η δαμασκηνιά παίζει σημαντικό ρόλο στην κινεζική μυθολογία και συσχετίζεται με τη σοφία και την πνευματική ωριμότητα.
http://www.hort.cornell.edu/4hplants/Fruits/Images/Plum1.jpg
Τα δαμάσκηνα είναι μια από τις πιο ευεργετικές τροφές που μας προσφέρει η φύση. Είναι πλούσια σε βιταμίνη C και Α, ασβέστιο, κυτταρίνη και μαγνήσιο.

Έχουν πολύ μεγάλη αντιοξειδωτική συγκέντρωση, κυρίως τ αποξηραμένα. Κάτι που αποδεικνύει την υψηλή διατροφική αξία των δαμάσκηνων, και ειδικά των αποξηραμένων, αφού τα τρόφιμα με μεγάλη συγκέντρωση αντιοξειδωτικών έχουν την ικανότητα να επιβραδύνουν τους μηχανισμούς που εμπλέκονται στη γήρανση του σώματος και του εγκεφάλου. Κι αυτό επειδή προστατεύουν τις κυτταρικές μεμβράνες από την οξείδωση, ασκούν αντικαρκινική δράση, ρυθμίζουν την αρτηριακή πίεση και συμβάλλουν στην ομαλή εγκεφαλική μικροκυκλοφορία.

Τάρτα με δαμάσκηνα
Ζύμη


225 γρ. αλεύρι


45 γρ. αμύγδαλο σε σκόνη


165 γρ βούτυρο σε μικρά κομματάκια


90 γρ. ζάχαρη άχνη


1 αβγό


Γέμιση


225 γρ βούτυρο


225 γρ. μαύρη ζάχαρη


2 αβγά


225 γρ. αμύγδαλο καβουρδισμένο και αλεσμένο στο μπλέντερ


75 γρ αλεύρι


20 δαμάσκηνα χωρίς το κουκούτσι τους


Εκτέλεση


Για τη ζύμη: τοποθετούμε όλα τα υλικά μαζί σ’ ένα μπωλ και ζυμώνουμε μέχρι να γίνουν ένα ομοιογενές μίγμα. Σε περίπτωση που η ζύμη κολλάει στα τοιχώματα ή στα χέρια μας προσθέτουμε λίγο αλεύρι. (λίγο έτσι ώστε να μην γίνει σφιχτή). Ανοίγουμε σε φύλλο τόσο όσο το ταψί της τάρτα με τα τοιχώματα.


Για τη γέμιση: Χτυπάμε στο μίξερ τα τρία πρώτα υλικά. Προσθέτουμε ανακατεύοντας ελαφριά το αμύγδαλο και το αλεύρι.
Γεμίζουμε την τάρτα με τη γέμιση και προσθέτουμε τα δαμάσκηνα στην επιφάνεια.


Ψήνουμε στους 180°C για 40-45 m


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Ψυχή βαθιά, Έρημα βουνά/Άστρα σκοτεινά

Σε ποιον θάνατο πήγες.
Περνούσε αεράκι από εκεί;




Στοχάσου: Πόσο κράτησε το Θαύμα πόσον η κακιά Στιγμή!
Μάρκος Μέσκος 
Ο εμφύλιος ήταν σύγκρουση κοινωνική. Ήταν πόλεμος με διακύβευμα το καθεστώς, την ανατροπή του από τη μια πλευρά και τη διάσωσή του από την άλλη. Δεν έγινε μόνο στην Ελλάδα, με ανάμιξη των «ξένων». Ήταν παγκόσμιος, άλλωστε συνέχισε διεθνώς μέχρι το 1989. Βέβαια ένας σκηνοθέτης δεν είναι ιστορικός.
Και δεν ξέρω πώς θα απέφευγε ένα φιλμ τους κοινούς τόπους που αποσιωπούν τις ερμηνείες. 

Ο εμφύλιος τότε και σήμερα  

Άννα Φραγκουδάκη, εφ. "Τα Νέα"

Γιατί αν κάτι επιχειρεί να μας πει ο Βούλγαρης, είναι ακριβώς αυτό: ότι, παρά την αμερικανική πατρωνία, η εθνικόφρων ηγεσία του 1949 όχι μόνο ήθελε να σταματήσει την αδελφοκτονία αλλά και πρόβαλε αντίσταση στις πιέσεις των ΗΠΑ για εξολόθρευση των ανταρτών. Ηδη από την πρώτη σκηνή του έργου, ο πρωθυπουργός ανακοινώνει στο βασιλιά ότι «πρόθεση» της Δεξιάς είναι η συνεννόηση με την Αριστερά για ειρήνευση. Ως αυθεντικός εκπρόσωπος του ξένου παράγοντα, ο Παύλος του απαντά πως δεν θα το επιτρέψουν οι Αμερικανοί. Το αποκορύφωμα όμως αποτελεί η «προσπάθεια» του αρχηγού του κυβερνητικού στρατού ν' αποτρέψει τη χρήση των εμπρηστικών βομβών ναπάλμ που του προσφέρει -και τελικά του επιβάλλει- ο ιμπεριαλιστής στρατηγός Βαν Φλιτ. Βέβαια, αυτή η εκδοχή των γεγονότων έχει σχέση κυρίως με τις επισκέψεις του Κώστα Καραμανλή στον Αϊ-Στράτη και καθόλου με την ιστορική πραγματικότητα του 1949. Απαντώντας στις σχετικές επικρίσεις, ο σκηνοθέτης επικαλέστηκε ως πηγή του «τα έγγραφα του ΓΕΣ»

Οι «ελληνόψυχοι» και οι ναπάλμ 

Ο ιός της Ελευθεροτυπίας

Γιατί, αντίθετα από τα θρυλούμενα, από συστάσεως νεοελληνικού κράτους όλες οι μάχες, κάθε είδους, δόθηκαν μέσα από αντιλήψεις συγκροτημένες και συνεκτικές, υπήρχαν στόχοι και στρατηγικές, υπήρχαν θεσμοί, αστικοί αλλά και λαϊκοί (τέτοιοι είναι ο ΕΛΑΣ και ο ΔΣΕ)∙ καμιά ιστορία δεν έγραψαν οι παρέες. Μήπως είναι λοιπόν καιρός να εγκαταλείψουμε τη λατρεία των κάθε λογής «ατάκτων» και τις συνακόλουθες φαντασιώσεις μας; Πόσο μάλλον, που και ο Κολοκοτρώνης, δηλαδή η ηττημένη πλευρά του εμφυλίου της εποχής του (νικήτρια ήταν αυτή του Μακρυγιάννη...), έχει γράψει ολόκληρη πραγματεία περί τακτικού στρατού..

Κώστας Βούλγαρης, εφ. "Η Αυγή"



Νέοι καιροί ανατέλλουν
Ομορφες μέρες μας μέλλουν
Δίχως τυρράνους και φτώχεια
Δίχως σκλαβιά

Οι αντάρτες του Γράμμου χορεύουν
Της νίκης κορφές σημαδεύουν
Με κόκκινο χρώμα
Ψυχή βαθιά
Για δίκιο τιμή λευτερία


 "Το 'ψυχή βαθιά' το χρησιμοποιούσαν μόνο οι αντάρτες του κατοχικού ΕΛΑΣ και όχι οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού. Πιο συγκεκριμένα, η φράση αυτή είχε γίνει το 'σλόγκαν' μεταξύ των ανταρτών του 2ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ της δεύτερης  Μεραρχίας Αττικοβοιωτίας και μάλιστα από τότε που σαν 5ο Ανεξάρτητο Τάγμα Παρνασσίδας ανέλαβε τη στρατιωτική του διοίκηση ο ταγματάρχης Μιχάλης Παπαζήσης από την Κοζάνη. Ο Παπαζήσης είναι αυτός που πρωτοείπε τη φράση "ψυχή βαθιά", (...) καβάλα στ' άλογό του και κραδαίνοντας στο ένα του χέρι το αχώριστο παγούρι του με το τσίπουρο κι αψηφώντας τις εχθρικές σφαίρες εμψύχωνε στις μάχες τους μαχητές του ΕΛΑΣίτες βροντοφωνάζοντας: Εμπρός, παλικάρια μου, εμπρός παιδιά μου, ψυχή βαθιά.

Πανελλαδικός Σύλλογος Μνήμης Άρη Βελουχιώτη, εφ. "Η Αυγή"


Έρημα βουνά
Άστρα σκοτεινά
Που ήσυχα η καρδιά σας κλαίει
Σας ακούω κρυφά
Σας μετράω ξανά
Κι η φωτιά μου σιγοκαίει

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Ο κυνοδοντας


Ένα ζευγάρι και τα τρία του παιδιά ζει σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Οι γονείς πείθουν τα παιδιά ότι ο έξω κόσμος είναι εχθρικός και επικίνδυνος και τους διδάσκουν τη ζωή με μια παράλογη λογική, μετατρέπουν έτσι τα παιδιά τους σε άγραφες σελίδες που τις γεμίζουν εκείνοι με ιδέες και περιεχόμενο, σχεδόν διεστραμμένα έτσι ώστε η γάτα είναι το πιο επικίνδυνο ζώο που υπάρχει, τα αεροπλάνα είναι παιχνίδια που καμιά φορά πέφτουν στον κήπο και τα ονόματα των αντικειμένων είναι διαφορετικά από αυτά που γνωρίζουμε όλοι. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλεύει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά και η κατάσταση θα αρχίσει να ξεφεύγει σιγά σιγά από τον έλεγχό
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsRCNZFgxVHyahgveaIS0h_kbCpRaUE0oR_DDmbG3cIGjl_8mEB1B0a6PWMzGgJT1jyJSP6qBu4HmBgbwHL6zNPRS_-nWT_yEVU5vTvIXLLWnCxV71Ka6qX4mkb_l2V9jII8pYhker9W4/s400/dogtooth.jpg

Επίσημο site εδώ
Μια ταινία τού Γιώργου Λάθιμου

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Είχε κρεμάσει μικρούς καθρέφτες πάνω στα δένδρα για να βλέπονται τα πουλιά


Οι πεταλούδες

Μέσα σε κλουβιά ήτανε πεταλούδες τεράστιες που πλήρωνες δύο τάλληρα και τους χάιδευες τα φτερά κι έμενε μια νυχτιά στην παλάμη σου η σφραγίδα του βελούδου τους, τα ωραία τους μαύρα-κίτρινα χρώματα και μια μυρωδιά γύρης μεθυστική.
Πιο πολύ στις γυναίκες άρεσε αυτή η διασκέδαση. Έρχονταν από μακριά, μόνο και μόνο για ν' ανοίξουν τα πλατιά, πολύχρωμα εκείνα φτερά. Ύστερα τρύπωναν γύρω τα περιβόλια, κάθονταν κάτω απ' τις μηλιές κι αδιαφορώντας για τα τραγούδια και τα καλέσματα των αμαξάδων, φιλούσαν, φιλούσαν με πάθος το χέρι τους που είχε αγγίξει την πεταλούδα.


Η ουλή

Η πληγή θρέφει, τα χείλη της σμίγουν αργά σαν αυλαία βυσσινιά κι ύστερα από χρόνους στη θέση της μένει ένα σημάδι, μια ρόδινη ουλή που σκύβει και τη φιλάει.
Όλοι αγαπούν τα τράυματά τους. Τα κρύβουν με ωραία ατσαλάκωτα υφάσματα, ξέρουν όμως σε ποιά μεριά του κορμιού τους άνθισαν, μαράθηκαν, έφαγαν δέρμα και κρέας δικό τους.
Γι' αυτό τ' αγαπούν και, σε ώρες μοναξιάς που κανείς δεν τους βλέπει, σκύβουν και με λατρεία τα φιλούν τα βαθιά, σκοτεινά τραύματά τους.

Είχε κρεμάσει μικρούς καθρέφτες πάνω στα δένδρα
για να βλέπονται τα πουλιά .



Ο ήλιος γέμισε πορτοκάλια το δωμάτιο .
Απ' τα χαλιά ξεκόλλησαν πουλιά .
Καθώς πετούν ολόγυρα ,
τα έπιπλα καθρεφτίζουν τις ωραίες τους φτερούγες
που διώχνουν μακριά το θάνατο .



Εγώ που δεν έχω πουλιά φυλακισμένα σε κλουβιά
(ένα κλουβί της μάννας μου σαπίζει στην αποθήκη)
ξυπνάω καμμιά φορά από 'να σιγανό κελάϊδισμα .



Να τη σέβεσαι τη Νύχτα .


Επαμεινώνδας Γονατάς
Η Κρύπτη
Στιγμή, 1991
 http://www.biblionet.gr/images/covers/b81760.jpg

Ο Επαμεινώνδας Γονατάς (1924-2006) γεννήθηκε και έζησε στην Αθήνα. Η καταγωγή του ήταν από το Αϊβαλί. Παρ' ότι προερχόταν από οικογένεια πολιτικών, δεν ασχολήθηκε ποτέ με την πολιτική. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άσκησε τη δικηγορία. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1944 με τη δημοσίευση του ποιήματος "Η μικρή εξοχική μας πόλη" στο περιοδικό "Παλμός" με το ψευδώνυμο Ε. Γόνης. Ακολούθησε το 1945 η έκδοση του αφηγήματος "Ο ταξιδιώτης". Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα εξέδωσε τη συλλογή ποιητικών πεζών "Η κρύπτη". Ακολούθησαν αφηγηματικά έργα με έντονα ποιητική γλώσσα. Στη γραφή του διακρίνονται καταβολές στο ρεύμα του υπερρεαλισμού αλλά και στοιχεία ρομαντισμού και αισθητισμού με εξαιρετική επιμέλεια στις λεπτομέρειες της αφήγησης και στην ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο λόγος. Ισορροπεί ανάμεσα στην πρόζα και την ποίηση.
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVrbYd65FJZclUQsTT9ad1ZyDFAW7TOHA0Ga9izo40ViOBucomuiIJedRRDt66qt-3aWSo5hvbEfMUyVIGN4z6azM3XTu3nGmWN8mSiQ5MNKOkR_clz9f5CmzS-UkK464uuOyBGmfRAfyf/s400/gonatas.jpg
Ο Ε.Χ. Γονατάς, η «χαµηλόφωνη και διακριτική παρουσία», παραμένει μια ιδιόμορφη όσο και παρασιωπημένη περίπτωση στα γράμματά μας. Στην κριτική , που συνήθως τον αντιμετωπίζει αμήχανα, επανέρχεται συχνά ως «διακριτικός» και «αφανής». Η εικόνα αυτή προφανώς οφείλεται στην συνεπή αποχή από την τρέχουσα δηµοσιότητα, που τήρησε σε όλη του τη ζωή. (µε τρεις µόνο συνεντεύξεις* και καµία παρέµβαση στα κοινά)
«Δεν είμαι του φανταστικού συγγραφέας - λάθος. Δεν είμαι συγγραφέας ούτε του εξαιρετικού. Είμαι ο συγγραφέας της εξαιρέσεως. Και το πιο κοινό πράγμα μπορεί να γίνει απίθανο. Είναι πώς θα το χειριστεί ο συγγραφέας»  λέει ο ίδιος.

"Το διήγημά σας έχει πολλά προτερήματα, γράψιμο σχεδόν προσωπικό, αλλά τι κρίμα που είναι τόσο μεγάλο! Οι σελίδες του περιοδικού μας είναι, βλέπετε, περιορισμένες. Δε μας στέλνετε τίποτε πιο σύντομο;"
γράφει ο Γιώργος Κοτζιούλας στο Περιοδικό "Ελληνικά Γράμματα" αρ. φύλλου 187. Σάββατο 29 Ιουνίου 1940

Ο ποιητής Ε.Χ. Γονατάς είναι κατά λάθος κάτοικος της εποχής μας, όπου δαιμονισμός και αλήθεια, αγωνία και διάβρωση του εγώ, πόνος και αντίφαση πορεύονται μαζί σ' ένα χαοτικό τοπίο προβληματισμών, σύγκρουσης και αυτοκαταστροφής. Αυτή την εποχή την αρνείται ο Γονατάς, την αποφεύγει, και παραμένει αυτοεξόριστος σε μια δική του χώρα....
γράφει ο Τάκης Σινόπουλος στις "Εποχές" αρ. 11 τον Μάρτιο του 1964

Στην "Προετοιμασία" ο Ε.Χ. Γονατάς λέει ότι εκείνο που δεν λέει είναι αυτό που πρέπει να λέει: πρέπει να λέγεται εκείνο που είναι αδύνατον να ειπωθεί, όπως πρέπει να επιδιώκεται εκείνο που δεν θα προσεγγιστεί ποτέ. Είναι δύσκολο να κρατήσει κανείς την ανοιχτή ερμηνευτική ομπρέλα της προετοιμασίας και να σταθεί στον τόπο που στεγάζεται κάτω από τα ανοικτά της ερωτήματα. Η πράξη και η δημιουργία έχουν έναν αφιλόξενο προθάλαμο όπου γίνεται η ηθική τους προετοιμασία. Γενναίος όποιος δέχεται να ζήσει τη ζωή του στον σκοτεινό αυτό θάλαμο.
γράφει ο Αριστείδης Αντονάς στο "Εντευκτήριο" αρ. τχ. 28-29 το 1994.

Ο ολιγόγραφος Επαμεινώνδας Γονατάς και το δυσεύρετο μέχρι πριν από λίγο καιρό έργο του, μέχρι δηλαδή την πρόσφατη εκδοτική προσπάθεια της Στιγμής, θέτει τους αναγνώστες του ερωτηματικά και προβληματισμούς. Και αυτό γιατί οι αναγνώστες μετά το τέλος της πράξης της ανάγνωσης ξαφνιασμένοι και έκπληκτοι, αμήχανοι ίσως, προσπαθούν να εξηγήσουν και να κατανοήσουν τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε το τόσο σύντομο αφηγηματικό κείμενο, προσπαθούν να καθορίσουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτές τις σύντομες οπτικές περιπέτειες που ανατρέπουν τα μέχρι τότε οπτικά-εμπειρικά αλλά και νοητικάορθολογικά δεδομένα τους.
γράφεο ο Χρήστος Δανιήλ στο "Περί Τεχνών" αρ. τχ. 457-463 το 2005
όλο το κείμενο από τις σελίδες του Διαπολιτισμού εδώ

Το έργο του, ολιγοσέλιδο και άτακτα εμφανιζόμενο,  περιλαμβάνει ένα βιβλίο με ποιητικές πρόζες, την "Κρύπτη" (1959) δύο συλλογές πεζογραφημάτων, το "Βάραθρο" (1963) και τις "Αγελάδες" (1963), τρία αυτοτελή πεζογραφήματα, "Ο ταξιδιώτης" (1945), "Ο φιλόξενος καρδινάλιος" (1986), "Η προετοιμασία" (1991) και μεταφράσεις έργων συγγραφέων όπως οι Βολς, Γκολ, Φλωμπέρ, Κόλεριτζ, Πόρτσια, Μπετενκούρ, Λίχτενμπεργκ, κ.ά., αντιμετωπίστηκε με αμηχανία από την κριτική. Πήρε το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης το 1994, για την Επιλογή από τις Voces του Antonio Porchia, Αθήνα, Στιγµή, 1992
http://www.biblionet.gr/images/covers/b66797.jpg
Πρωτοπόρος του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, παρόλο που δεν υπήρξε "ορθόδοξος" υπερρεαλιστής με την μπρετονική έννοια, συνεργάστηκε με τον Δ. Π. Παπαδίτσα στην έκδοση του βραχύβιου περιοδικού "Πρώτη Ύλη" (1959) και ανέπτυξε φιλίες με καλλιτέχνες όπως οι Νίκος Εγγονόπουλος, Νίκος Καχτίτσης και Μίλτος Σαχτούρης.
Πέθανε στις 24 Μαρτίου του 2006, σε ηλικία 82 ετών, από καρκίνο του πνεύμονα.

Φραγκίσκη Aμπατζοπούλου για τον E.X. Γονατά στο poeticanet εδώ
Η Αναστασία Νάτσινα "Η χαµηλόφωνη διδασκαλία του Ε. Χ. Γονατά και το ερώτηµα του ελάσσονος " εδώ

*Οι συνεντεύξεις δόθηκαν στη Μικέλα Χαρτουλάρη (Τα Νέα, 4.6.1994), στην Εύα Στεφανή (τηλεοπτική εκποµπή «Παρασκήνιο», Επισκέψεις στο σπίτι του Ε. Χ. Γονατά, ΕΡΤ, 1998),  (και στην Αναστασία Νάτσινα τον Οκτώβριο του 2003 για το Περιοδικό "Διαβάζω" αρ. τχ. 444.

«Δεν κατασκευάζω όνειρα. Δεν είμαι "ονειροποιός". Ό,τι γράφω, είναι βιωμένο. Και το φανταστικό στοιχείο που βλέπουν στο έργο μου είναι στην ουσία το παράλογο, έχει σχέση με τον διχασμό της πραγματικότητας.»


E.X. Γονατάς

Με ιδιαίτερη αδυναμία στην καλαίσθητη παραδοσιακή τυπογραφία είχε την τύχη να δει τα βιβλία του να τυπώνονται  στα πιο καλά τυπογραφεία της Αθήνας: το τυπογραφείο των Αφών Ταρουσσόπουλου, το τυπογραφείο «Κείμενα» του Φίλιππου Βλάχου και τελευταία από το τυπογραφείο των εκδόσεων «Στιγμή» του Αιμίλιου Καλιακάτσου (όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν πλέον από τις εκδόσεις «Στιγμή»). Είναι γνωστό ότι στο «Τυπογραφείο Κείμενα» τα κριτήρια ήταν εμπνευσμένα και αυστηρά– αλλά και αξία αισθητική-συλλεκτική, χάρη στα πανέμορφα, χειροποίητα ή όχι, χαρτιά, στα πολύχρωμα μελάνια, στα τυπογραφικά κοσμήματα και στα παλαιά τυπογραφικά στοιχεία, που τα αναζητούσε μανιωδώς, στην άψογη και αλάνθαστη σελιδοποίηση...
http://www.agra.gr/covb/169%20KASDAGLIS%20TYPOGRAFIO.gif
Ε. Χ. Κάσδαγλης
Το αγλαότεχνο τυπογραφείο των αδελφών Ταρουσόπουλου
Αφήγημα σε επάλληλους κύκλους με επίκεντρο το παλιό τυπογραφείο
Άγρα, 1990
http://www.biblionet.gr/images/covers/b69595.jpg
Κείμενα 1969-1989
Μια στιγμή στην τυπογραφία
Τυπογραφείο Κείμενα, 2002
Τίτλοι στη Βιβλιονέτ
(2007)
Επιλογή από τις Voces, Στιγμή, [μετάφραση]
(2006)
Η κρύπτη, Στιγμή
(2006)
Ο φιλόξενος καρδινάλιος, Στιγμή
(2006)
Το βάραθρο, Στιγμή
(2006)
Τρεις δεκάρες, Στιγμή
(2005)
Πιπέρι και σπασμένες γραμμές, Στιγμή, [μετάφραση]
(2004)
Οι περιπλανήσεις του Κάιν. Οι σκέψεις του διαβόλου, Στιγμή, [μετάφραση]
(2003)
Ποιήματα 1920-1950, Στιγμή, [επιμέλεια]
(2002)
Μαλαισιακά τραγούδια, Στιγμή, [μετάφραση]
(2002)
Ποιήματα και αφορισμοί, Στιγμή, [μετάφραση]
(2001)
Βιβλιομανία και ένα σχεδίασμα μυθιστορήματος: Η σπείρα, Στιγμή, [μετάφραση]
(2001)
Θέατρο σκιών, Στιγμή, [μετάφραση]
(2001)
Ο ταξιδιώτης, Στιγμή
(2001)
Τα πλοία βγήκαν σεργιάνι, Στιγμή, [μετάφραση]
(1996)
Οι μαριονέτες, Άγρα, [επιμέλεια]
(1994)
Le désert hospitalier, Kauffmann
(1992)
Οι αγελάδες, Στιγμή
(1991)
Η προετοιμασία, Στιγμή
(1988)
Δζεμήλα, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1988)
Ειρήνη υμίν, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1988)
Ομογάλακτος αδελφός της, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1988)
Της Ματζουράνενας το χάλασμα, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1987)
Αυτόχειρ, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1987)
Διηγήματα, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1987)
Ο Κουτσογιάννης στα Γιάννινα, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1987)
Ο μαύρος γάτος και άλλα διηγήματα, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1987)
Ο τρελός της Αθήνας, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1987)
Τα δύο αδέλφια, Στιγμή, [επιμέλεια]
(1986)
Γραπτά Γιώργου Β. Μακρή, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, [επιμέλεια]
(1983)
Ποιήματα, Καστανιώτη, [μετάφραση]
(1981)
Ο λεπιδοπτερολόγος της αγωνίας Νίκος Καχτίτσης, Νεφέλη, [επιμέλεια]

Γιατί, Νώντα, να παιδευόμαστε έτσι? Μήπως δεν υπάρχουν τόσα και τόσα γύρω μας που θα μπορούν να συγκεντρώσουν την προσοχή μας? Πού θα πάμε μ αυτό το σαδιστικό κι ατέρμονο σκάψιμο του ένδον μας? Για να θεμελιώσουμε τι?"

Παπαδίτσας, Δημήτρης Π.
Να μου γράφεις, έστω και βαδίζοντας : Επιστολές στον Ε. Χ. Γονατά 1960-1965
 Πατάκης, 2000