Η λευκή κορδέλα, ένα αριστουργηματικό κοινωνικοπολιτικό αλληγορικό δοκίμιο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο τελευταίο Φεστιβάλ των Κανών.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Michael Haneke,
ΠΑΙΖΟΥΝ : Ούλριχ Τουκούρ, Μπούργκαρτ Κλάουσνερ, Σούζαν Λόθαρ, Κρίστιαν Φρίντελ
Σε ένα προτεσταντικό χωριό στη βόρεια Γερμανία τις παραμονές του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου συμβαίνουν ανεξήγητα περιστατικά, κάτι σαν μια απροσδιόριστη τιμωρία, αναστατώνοντας τη ροή της καθημερινότητας. Τα παιδιά, οι οικογένειές τους, ο πάστορας, ο δάσκαλος, ο γιατρός βρίσκονται όλοι στο επίκεντρο, με την τακτοποιημένη ζωή τους να ταράζεται από παρεκκλίσεις που μοιάζουν ανεξήγητες, κάτω από ένα γενικό αίσθημα απειλής. Η ταινία αντιπροσωπεύει έναν ευφυή, σύνθετο στοχασμό πάνω στη γέννηση της βίας και την παρακμιακή πορεία της κοινωνίας, μια αλληγορία πάνω στη δόμηση της παρακμής που οδήγησε την Ευρώπη σε δύο μεγάλους πολέμους.
Κεντρικός άξονας της ταινίας είναι ο χαρακτήρας της εκπαίδευσης που δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για τη δημιουργία μιας φασιστικής γενιάς –της γενιάς του ναζισμού. Συνθήκες που επηρεάζουν τους μαθητές, που είτε προβαίνουν σε εγκληματικές πράξεις είτε ανέχονται αυτά που συμβαίνουν γύρω τους.
Ο Michael Haneke (Μίκαελ Χάνεκε) γεννήθηκε στο Μόναχο το 1942. Μεγάλωσε στην Κάτω Αυστρία. Σπούδασε φιλοσοφία, ψυχολογία, θέατρο. Εργάστηκε ως κριτικός λογοτεχνίας και κινηματογράφου, σεναριογράφος στην τηλεόραση, ως θεατρικός σκηνοθέτης. Το 1973 θα γυρίσει την πρώτη τηλεοπτική ταινία και το 1989 την πρώτη κινηματογραφική (Έβδομη Ήπειρος).
Στις ταινίες του παρατηρεί πρόσωπα και γεγονότα από κάποια απόσταση. Με ψυχρότητα αλλά και ψυχραιμία καταγράφει την μονότονη αστική ζωή. Μια πράξη βίας (συχνά αποτρόπαιη) ανατρέπει τις ισορροπίες και πυροδοτεί εξελίξεις.
Οι ταινίες του διάστικτες από την παθολογία της σύγχρονης αστικής κοινωνίας: οι τεταμένες σχέσεις ανάμεσα σε μετανάστες και αστούς, η αναίτια ενδημική βία στον αστικό χώρο, η απουσία του συναισθήματος, οι σκληρές όψεις του έρωτα, το κενό της ύπαρξης, αποξένωση.
"Τα πολλά πρόσωπα της βίας"
Στις ταινίες του παρατηρεί πρόσωπα και γεγονότα από κάποια απόσταση. Με ψυχρότητα αλλά και ψυχραιμία καταγράφει την μονότονη αστική ζωή. Μια πράξη βίας (συχνά αποτρόπαιη) ανατρέπει τις ισορροπίες και πυροδοτεί εξελίξεις.
Οι ταινίες του διάστικτες από την παθολογία της σύγχρονης αστικής κοινωνίας: οι τεταμένες σχέσεις ανάμεσα σε μετανάστες και αστούς, η αναίτια ενδημική βία στον αστικό χώρο, η απουσία του συναισθήματος, οι σκληρές όψεις του έρωτα, το κενό της ύπαρξης, αποξένωση.
"Τα πολλά πρόσωπα της βίας"
“Είναι μια ταινία που αναφέρεται όχι μόνο στο φασισμό αλλά και πως μια ιδεολογία, εξαιτίας της βλακείας ή της ατολμίας κάποιων, οδηγεί τελικά στην αποδοχή της τρομοκρατίας… Βέβαια, ένας δημιουργός δεν θέλει να πει στο θεατή τι να κάνει ή να του εξηγήσει τι ακριβώς θέλει να πει, αυτό το αφήνει στον ίδιο να βγάλει τα συμπεράσματά του, αφού δει την ταινία.”
Michael Haneke
Michael Haneke
