Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Έγκλειστο για πάντα στις αγκαθιές


Γνώριζα
πως το αυθεντικό δοκιμάζεται στη δυνατότητα
να παραμένει ακίνητο  Όπως αυτό
δύο βήματα μπροστά και τόσο άγνωστο
που είπα θα ξεραθεί το χέρι μου αν δοκιμάσω
της πορφύρας την τάξη που ανάθρωσκε
Στην ηλικία μου σκέφτηκα τι απόμεινε ξένο
που με φέρνει κοντά σαν με βαθιά υπόκλιση
ζωσμένο τη λινή ποδιά Επιστρέφω εκεί
που η μοίρα με τη λευκή κραυγή της πορσελάνης
δεν τόλμησε


Να διακρίνουμε
τις εύκαμπτες και ασθενείς γραμμές
που παραπέμπουν την επαναλαμβανόμενη μορφή του
ν' αναπνέει στο κρεούργημα του μεγάλου
Βρήκαμε τα ίχνη στο σεντόνι  Στην αμμουδιά
τα δάκρυα  Τον παγιδέψαμε
στην ηλικία του ώριμου  Όπου κι αν είσαι
μπορείς να με δεις με σπασμένη ράχη
και θρυμματισμένο στόμα


Έγκλειστο για πάντα στις αγκαθιές
Δε διακρίναμε την απόκλιση που συνόδευε
την καθεμιά απ' τις ατέρμονες επαναλήψεις του
Στην ψευδαίσθηση της προσωπικής μας ζωής
πιστέψαμε πως περίσσευε η λήθη
για ό,τι έφυγε μακριά μας  Θα επέστρεφε
με το βρυχηθμό της κενότητας που μπορούσε
να δέσει το καρπό στο πύον που με κέντησε

Μάξιμος Οσύρος*
Στη νοσταλγία του Ψυχιατρείου
Νεφέλη, 1986

*ψευδώνυμο ενός ιδιαίτερα σημαντικού τεχνίτη του ποιητικού λόγου που εκδίδει το έργο του από το 1973
Τίτλοι στη Βιβλιονέτ
(2008) Η τεχνική του πραγματικού, Νεφέλη
(1993) Πολιτεία, Καστανιώτη
(1986) Στη νοσταλγία του ψυχιατρείου, Νεφέλη