Τρίτη 29 Απριλίου 2008

17 hippies, οι μεταμοντέρνοι ....

Oι 17 Hippies, μια μπάντα, ένα τσούρμο μουσικών από το Βερολίνο. Η ιστορία τους είναι σχεδόν ένα χρονικό της μουσικής ζωής του Βερολίνου, από τη δεκαετία του '80. Ξεκίνησαν με ακουστικές unplugged συναυλίες και συνέχισαν αναμιγνύοντας παραδοσιακούς ανατολίτικους ήχους, γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά τραγούδια που αψηφώντας τα σύνορα.
Την εποχή αυτή η μπάντα τους αποτελείται από 13 μέλη, ένα χαοτικό μίγμα όπου η παράδοση της Ανατολικής Ευρώπης και οι τουρκικοί αμανέδες συναντούν τη ροκ, την τζαζ, ακόμα και την κλασική μουσική. Μια μεταμοντέρνα τσιγγάνικη μπάντα οπλισμένη με βιολιά, ακορντεόν και τρομπέτες, όπου ο καθένας προσθέτει τον δικό του ρυθμό και στήνουν αυτοσχέδιες φιέστες με το δικό τους βερολινέζικο «χρώμα» χρησιμοποιώντας όργανα όπως κοντραμπάσο, μπάντζο, γιουκαλίλι, κιθάρα, βιολί, τσέλο, ακορντεόν, κλαρινέτο, τρομπέτα και τρομπόνι. Στην πορεία της εξέλιξής του το συγκρότημα ξεκίνησε να γράφει τα δικά του κομμάτια με στίχους σε γερμανική, αγγλική και γαλλική γλώσσα.

http://www.rencontres.de/fileadmin/bilder/kultur/musik/ausgabe7/17Hippies1.jpg

Πάνω στην σκηνή ξεδιπλώνονται δεκατρείς προσωπικότητες και δεκατρία ταλέντα, τρία πνευστά, δυο ακορντεόν, μπάντζο, γιουκαλίλι, κιθάρες, βιολιά, βιόλες, κρουστά κι ένα μουσικό πριόνι. Παίζουν με άνεση και με πολλά μουσικά είδη που τα αναμειγνύουν με μαστοριά και ευρηματικότητα. Από τις κλασικές τους καταβολές μέχρι τα ρώσικα λαϊκά και τα παραδοσιακά των Βαλκανίων, από τις ρούμπες και τα βαλσάκια ως τα τσιγγάνικα και τα σεφαραδίτικα, από τον καρσιλαμά μέχρι το γνωστό μας Βενζινάδικο και τον Μουσταφά.

http://www.lessensdelart.ens-cachan.fr/2007/includes/imgs/17hippies/groupe.jpg

Οι 17 Hippies έχουν δώσει πλήθος συναυλιών στη Γερμανία και το εξωτερικό, έχουν κυκλοφορήσει CD και συνθέσει μουσική για ταινίες, μεταξύ άλλων και για την ταινία «Halbe Treppe» σε σκηνοθεσία Andreas Dresen που κέρδισε την Aργυρή Aρκτο στο φεστιβάλ Bερολίνου. Ο συμβολικός τίτλος της ταινίας που σημαίνει στα μισά της σκάλας, στην ελληνική μεταφορά του αποδόθηκε Μικρά Ψέματα Μεγάλες Απιστίες


http://images.amazon.com/images/P/B0006BLIW2.01.MZZZZZZZ.jpg


Η εικόνα “http://tbn0.google.com/images?q=tbn:7n-YRC4upSr8PM:http://www.heraldtimesonline.com/stories/2007/10/04/17hippies.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.


Η ιστοσελίδα τους εδώ

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Μια θλιβερή επέτειος, η σοβιετική Πομπηία...

Η νύχτα της 26ης Απριλίου του 1986, οι εργαζόμενοι στην νυχτερινή βάρδια του πυρηνικού εργοστασίου του Τσερνομπίλ είχαν λάβει ειδικές οδηγίες από τη Μόσχα να κάνουν ένα πείραμα. Γι’ αυτό αποσύνδεσαν όλα τα συστήματα ασφαλείας. Η αλυσιδωτή αντίδραση που ακολούθησε ήταν ανεξέλεγκτη. Στης 1:21 π.μ. το μπλοκ 4 του αντιδραστήρα εξερράγη, εκτινάσσοντας στον αέρα 30 με 40 φορές περισσότερη ραδιενέργεια τις βόμβες της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι.

Η εικόνα “http://www.forthnet.gr/media/FOTOS/gallery1/Tsernobil/470xN/02KIV101_s0.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Ο αέρας μετέφερε αμέσως τα ραδιενεργά σύννεφα στην Ουκρανία, Ρωσία και Λευκορωσία. Πάνω από 8.000.000 άνθρωποι ζούσαν εκεί. Μακρινές χώρες όπως η Δανία, η Σουηδία, η Γερμανία, η Ελβετία, η Αυστρία, η Πολωνία και η Βουλγαρία εκτέθηκαν σε μέτρια έως υψηλά επίπεδα ακτινοβολίας. Οι περισσότεροι από τους πυρηνικούς αντιδραστήρες του Τσερνομπίλ συνέχισαν να λειτουργούν για αρκετά χρόνια μετά το ατύχημα. Ο τελευταίος έκλεισε το 2000. Στο Τσερνόμπιλ έχουν συμβεί συνολικά 32!!! συμβάντα που χαρακτηρίζονται ως "ατυχήματα" σύμφωνα με την Διεθνή Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας.

Η εικόνα “http://www.forthnet.gr/media/FOTOS/gallery1/Tsernobil/470xN/01UKRAINE_CHERNOB_0CWH0.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Περίπου 4.000 άνθρωποι από τους συνολικά 600.000 που εκτέθηκαν περισσότερο στη ραδιενέργεια, εκτιμάται ότι έχουν χάσει ή θα χάσουν μελλοντικά τη ζωή τους ως συνέπεια του πυρηνικού ατυχήματος του Τσερνομπίλ. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται οι περίπου 50 εργάτες και μέλη των σωστικών συνεργείων που έσπευσαν στον τόπο του ατυχήματος και πέθαναν μετέπειτα και τα εννέα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους από καρκίνο του θυρεοειδούς πολύ σύντομα μετά την έκλυση της ραδιενέργειας.

Η εικόνα “http://www.forthnet.gr/media/FOTOS/gallery1/Tsernobil/470xN/UKRAINE_CHERNOB_0OCG7.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Η πυρηνική καταστροφή στο Τσέρνομπιλ έχει δημιουργήσει την μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων στον κόσμο, που έχουν πληγεί από τον καρκίνο λόγω πυρηνικού ατυχήματος, σύμφωνα με επιστήμονες της Βρετανίας και των ΗΠΑ, που συναντήθηκαν στο συνέδριο, ECCO 11 - European Cancer Conference, που διεξήχθη στη Λισσαβόνα από 21 έως 25 Οκτωβρίου 2001.

Η ραδιενέργεια είναι μια αφηρημένη έννοια για όσους ζουν κοντά στο Τσερνομπίλ. Δεν μπορείς να την δεις ή να την γευτείς. Η περιοχή σήμερα έχει διαιρεθεί σε ζώνες, ανάλογα με τα επίπεδα της μόλυνσης. Η ζώνη 1 εκκενώθηκε. Στους κατοίκους της ζώνης 2 έγιναν επίμονες συστάσεις να εγκαταλείψουν την περιοχή, ενώ απαγορεύεται η εγκατάσταση νέων κατοίκων. Στη ζώνη 3 επιτρέπεται να εγκατασταθούν νέοι κάτοικοι, καθώς και να επιστρέψουν οι παλιοί. Όσοι έχουν τη δυνατότητα, μένουν μακριά.

Οι μολυσμένες εκτάσεις (18.000 τ.χλμ καλλιεργήσιμης γης και 40% των δασών της Ουκρανίας) θα παραμείνουν έτσι για εκατοντάδες χρόνια. Πολλοί από τους κατοίκους, όμως, εξακολουθούν να τρώνε τα φρούτα και τα λαχανικά από τα περιβόλια τους. Έτσι ο οργανισμός τους απορροφά ραδιενεργά στοιχεία πέντε φορές περισσότερο από το αποδεκτό όριο. Μόνο το 5% των παιδιών του Τσερνομπίλ είναι υγιή.

Η εικόνα “http://www.forthnet.gr//media/FOTOS/ProtoThema/tserno-350.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Η έκρηξη του αντιδραστήρα 4 του Τσερνομπίλ, το μεγαλύτερο πυρηνικό ατύχημα στην ανθρώπινη ιστορία, αναμόχλευσε μνήμες της τραγωδίας της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί χαρακτήρισαν ως τη «σοβιετική Πομπηία»

Το Τσερνομπίλ μπορεί να μη λειτουργεί πλέον, αλλά σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία των διεθνών οργανισμών πυρηνικής ενέργειας, στα τέλη του 2005 λειτουργούσαν ανά τον πλανήτη 443 πυρηνικοί σταθμοί, με τις Ηνωμένες Πολιτείες να φιλοξενούν στο έδαφός τους τους περισσότερους (104). Ακολουθούν η Γαλλία με 59, η Ιαπωνία με 56, η Ρωσία με 31, η Βρετανία με 23, η Κορέα με 20, ο Καναδάς με 18, η Γερμανία με 17, η Ινδία και η Ουκρανία με 15 έκαστη, η Σουηδία με 10. Από εννέα έχουν η Κίνα και η Ισπανία, επτά το Βέλγιο, από έξι η Τσεχία και η Σλοβακία, πέντε η Ελβετία, από τέσσερις η Βουλγαρία, η Φινλανδία και η Ουγγαρία, από δύο η Αργεντινή, η Βραζιλία, το Μεξικό, το Πακιστάν και η Νότιος Αφρική και από έναν η Αρμενία, η Λιθουανία, η Ρουμανία και η Σλοβενία.
Άλλοι περίπου 30 πυρηνικοί σταθμοί βρίσκονται υπό κατασκευή σε διάφορες χώρες, ενώ και η Τουρκία προτίθεται να προχωρήσει στην κατασκευή ανάλογης μονάδας στη Σινώπη.

Η εικόνα “http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6e/Chernobyl_Nuclear_Power_Plant.PNG/200px-Chernobyl_Nuclear_Power_Plant.PNG” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.
Κι ο παραλογισμός συνεχίζεται, καθώς, το Τσερνομπίλ αναδεικνύεται τα τελευταία χρόνια σε έναν από τους συνηθέστερους προορισμούς όσων επισκέπτονται την Ουκρανία.
Οι ειδικοί εκτιμούν, μάλιστα, πως η Ουκρανία, η οικονομία της οποίας υπέστη ισχυρό πλήγμα μετά το ατύχημα στον πυρηνικό σταθμό του Τσερνομπίλ, φιλοδοξεί να αντισταθμίσει ένα μικρό μέρος των απωλειών με την ανάπτυξη του λεγόμενου "πυρηνικού τουρισμού"!!!

Ό,τι πληρώσαμε, πληρώσαμε από το Τσερνομπίλ. Αλλά ο κίνδυνος είναι πάντα ορατός, αφού υπάρχουν πυρηνικοί αντιδραστήρες σε μικρή απόσταση. Εφόσον υπάρχουν πυρηνικοί αντιδραστήρες που λειτουργούν στον κόσμο, ένα ατύχημα ανάλογο με αυτό του Τσερνομπίλ είναι δυνατό να συμβεί. Το απεύχεται κάποιος μεν, αλλά δεν είναι σίγουρος ότι μπορεί να το αποφύγει. Κάθε πυρηνικός σταθμός που λειτουργεί εν δυνάμει μπορεί να είναι και υποψήφιο νέο Τσερνομπίλ. Ακόμη και στον πιο σύγχρονο αντιδραστήρα του πλανήτη μπορεί να γίνει ατύχημα, εφόσον κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ανθρώπινο λάθος.
Κώστας Παπαστεφάνου
καθηγητής πυρηνικής φυσικής ΑΠΘ

Ενδιαφέροντα άρθρα εδώ
Ενδιαφέρον επετειακό από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας εδώ
Από την greenpeace εδώ
Για την πυρηνική ενέργεια κι εδώ

Σχετικά βιβλία:

Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b115023.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.
Χουτζαίος, Γεώργιος Μ. Οι ηλεκτρομαγνητικές ακτινοβολίες και οι επιδράσεις τους στον άνθρωπο : Το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ Ιδιωτική Έκδοση, 2006.

Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b106583.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Πιστοποιητικό Τσέρνομπιλ 000358 : Τέσσερις ζώνες πυρηνικής καταστροφής στην πρώην Σοβιετική Ένωση / φωτογράφιση Knoth, Robert. Αιώρα, 2006.

Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b57501.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.
Alexievich, Svetlana. Τσέρνομπιλ : Ένα χρονικό του μέλλοντος: Μαρτυρίες / Σβετλάνα Αλεξίεβιτς · μετάφραση Ορέστης Γεωργιάδης. Περίπλους, 2001.

Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b90312.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Ραδιενέργεια σε απλά ελληνικά
Αντωνόπουλος - Ντόμης, Μ.
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 2004

Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b9019.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

Εμείς και η ραδιενέργεια
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης 1989



Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Το ηθικό και το βλάσφημο... στις σχολικές βιβλιοθήκες, όταν το βιβλίο δεν πάει σχολείο...

Όταν ένας δικαστής φτάνει στο σημείο μέσα σε μία απόφαση να κάνει ακόμη και υποδείξεις παιδαγωγικού χαρακτήρα με σφαλιάρες, δεν θα πρέπει να απορεί κανείς που δίνει εντός εισαγωγικών σφαλιάρα σ' ένα βιβλίο που τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.
Πέτρος Μάρκαρης
πρόεδρος του δ.σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου

Η προσωρινή απόσυρση από τις σχολικές βιβλιοθήκες (500! συνολικά σε όλη τη χώρα-σε 15.589 σχολεία από τα 16.089 δεν υπάρχει σχολική βιβλιοθήκη!) τού βιβλίου της κυρίας Έρσης Σωτηροπούλου υπό τον τίτλο "Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές», μέχρις ότου εκδικασθεί η αγωγή του αιτούντος περί οριστικής του απόσυρσης» πυροδότησε αντιδράσεις . Μια απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης, στην Ελλάδα τού 2008, στην Ελλάδα τού ενός και μοναδικού βιβλίου σε όλες τις βαθμίδες τού εκπαιδευτικού μας συστήματος. Απόφαση που υπογράφει ο δικαστής Δημήτρης Γαβαλάς.
όλη η απόφαση εδώ

Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b18118.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.


Έρση Σωτηροπούλου
Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές : Μυθιστόρημα
Κέδρος, 1999, 262σ.

Πέντε πρόσωπα, εντελώς καθημερινά, έρχονται αντιμέτωπα με ακραίες καταστάσεις. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει η Νίνα, ένα 12χρονο κοριτσάκι, ονειροπαρμένο και προικισμένο, που στο τέλος του βιβλίου μπαίνει στην εφηβεία της έχοντας αποκτήσει μέσα από τις εμπειρίες της προσωπική φωνή.
Η Νίνα που επαναστατεί, η Λία που πεθαίνει, ο Σωτήρης που ερωτεύεται, ο Σιντ που ακροβατεί, το μαύρο πουλί που μιλάει. Τα πρόσωπα κινούνται ακτινωτά, αποκλίνουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. ΄Ομως ανεπαίσθητα μπλέκονται. Μέσα από τη λυσσασμένη αναζήτηση της αγάπης, τη διάψευση, την αποδοχή και την προδοσία, τα κομματάκια του παζλ παίρνουν τη θέση τους. Τα όρια σβήνουν, οι ιστορίες γίνονται μία ιστορία συγκλονιστική, ανεπανάληπτη μέσα στην καθημερινότητά της. ΄Ενας κόσμος αστείος και οδυνηρός, βίαιος και τρυφερός, περπατάει "ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές" και χαιρετάει τον αιώνα.

http://www.anatolikos.net/foto/logokrisia.jpg

«Το ότι το βιβλίο αυτό έλαβε κάποιο κρατικό βραβείο, αυτό δεν σημαίνει τίποτε, άλλωστε δεν έλαβε βραβείο παιδαγωγικής, αλλά κάποιο βραβείο που μάλλον δεν τιμά τα μέλη της επιτροπής αυτής. Η χυδαιότητα, η βωμολοχία και η πορνογραφία δεν πρέπει ποτέ να βραβεύεται και κυρίως να κοσμεί τις σχολικές βιβλιοθήκες» (!!!!)
Δημήτρης Γαβαλάς

http://dim-agath.ima.sch.gr/assets/images/book.jpg

Το βιβλίο της "Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές", τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2000 και με το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού "Διαβάζω".
Την επιτροπή των Κρατικών Βραβείων, που ο δικαστής Δημήτρης Γαβαλάς κατακρίνει για την απόφασή της, αποτελούσαν οι: Γιάννης Παπακώστας, Δημήτρης Αγγελάτος, Κατερίνα Κώστιου, Αλέξανδρος Αργυρίου, Μάριος Μαρκίδης, Δημήτρης Νόλλας, Στρατής Χαβιαράς και Στρατής Πασχάλης.

Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/persons/689.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.


Η Έρση Σωτηροπούλου γεννήθηκε στην Πάτρα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε φιλοσοφία και πολιτιστική ανθρωπολογία στη Φλωρεντία και εργάστηκε ως μορφωτική σύμβουλος στην ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη. Έχει γράψει ποιήματα, νουβέλες και μυθιστορήματα.

Βιβλία της:

  • (2006) Ιστορίες καπνού , Μίνωας
  • (2005) Αχτίδα στο σκοτάδι , Κέδρος
  • (2005) Ο δρόμος για την Ομόνοια , Καστανιώτη
  • (2005) Το Χαλάνδρι που γνώρισα , Ευριπίδης
  • (2003) Αληθινές ιστορίες , Μεταίχμιο
  • (2003) Δαμάζοντας το κτήνος , Κέδρος
  • (2003) Ιμερολόγια , Μίνωας
  • (2002) Ο τόπος του κόσμου. Όλος ο κόσμος μια γυναίκα. Μ' ακούει κανείς; Μεταίχμιο
  • (2002) Σύγχρονη ελληνική πεζογραφία , Αλεξάνδρεια
  • (2001) Εορταστικό τριήμερο στα Γιάννενα , Κέδρος
  • (2001) Οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα , Πατάκη
  • (2000) Ο ζεστός κύκλος , Ελληνικά Γράμματα
  • (1999) Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές , Κέδρος
  • (1998) Ο βασιλιάς του φλίπερ , Καστανιώτη
  • (1997) Pier Paolo Pasolini , Αιγόκερως
  • (1997) Άσεμνες ιστορίες , Πατάκη
  • (1997) Άσεμνες ιστορίες , Πατάκη
  • (1997) Άσεμνες ιστορίες , Πατάκη
  • (1997) Διακοπές χωρίς πτώμα , Καστανιώτη
  • (1992) Χοιροκάμηλος , Κέδρος
  • (1988) Μεξικό , Κέδρος
  • (1982) Η φάρσα , Κέδρος
  • Black kiss , Βαβέλ, [μετάφραση]
  • Η πρώτη φορά που συνάντησα λογοτεχνικά κείμενα της Έρσης Σωτηροπούλου ήταν στο περιοδικό Υδρία της Πάτρας, όπου δημοσίευε τα πυκνά στην διατύπωση και γεμάτα συναισθηματική ένταση ποιήματά της. Προς το τέλος της δεκαετίας του '70 στράφηκε σε μια μορφή οπτικής ποίησης, καρπός της οποίας ήταν η συλλογή της Μήλο Θάνατος ... ... (1980). Η τεχνική των οπτικών ποιημάτων δεν άφησε ανεπηρέαστη, κατά τη γνώμη μου την διάρθρωση των πρώτων αφηγηματικών της βιβλίων, αφού δομικό ρόλο σ' αυτά έχουν οι μεμονωμένες λέξεις και φράσεις, αλλά και τα σημεία στίξεως που δίνουν έναν ιδιαίτερο ρυθμό στην ανάγνωση, δημιουργώντας έντεχνες σιωπές ή επαυξάνοντας τη ροηκότητά της.
  • (...) κάθε μεγάλη ή μικρή ιστορία της Έρσης Σωτηροπούλου είναι μια δέσμη μεταφορικών/συμβολικών νοημάτων, σ' ένα παιχνίδι στρατηγικής, όπως είναι η μυθοπλασία, όπου η έννοια της μεταφοράς είναι ίσως η πιο θεμελιώδης. Εγώ λοιπόν στα πρώτα βιβλία της το παιχνίδι αυτό είχε ένα χαρακτήρα αινιγματικό και σκοτεινό, στα πιο πρόσφατα η δαιμονική της ικανότητα να δίνει πρωτεϊκές διαστάσεις σε πρόσωπα και πράγματα, διεύρυνε απεριόριστα τον προηγουμένως στενό αφηγηματικό της ορίζοντα. Έτσι, το Ζιγκ-ζαγκ στις νερατζιές ήταν μια ανατροπή και ταυτόχρονα ένα άνοιγμα. Αφ' ενός, έκλεισε τον κύκλο των μονοφωνικών αφηγήσεων, και πέρασε σε ωριμότερη ― και νομίζω, ουσιαστικότερη ― φάση θεματικών και μορφικών αναζητήσεων. Αφ' ετέρου η υποκατάσταση της μονοφωνικής από την πολυφωνική αφήγηση συντελέστηκε χωρίς να εκλείψουν τα γνώριμα και επεξεργασμένα εδώ και χρόνια χαρακτηριστικά της γραφής της Σωτηροπούλου. Εννοώ, την οξυμένη της φαντασία, τον δαιμονιώδη και πολλές φορές παραληρηματικό ρυθμό εναλλαγής των γεγονότων, τους λιτούς και εξαιρετικά εύστοχους διαλόγους της, και, βέβαια, την υποβλητική εισαγωγή μέσα στο αφηγηματικό της σύμπαν του παράδοξου ― ή και του ανίερου ― που συνήθως χρησιμοποιούνται με βουλιμική ευφορία.

    Ο μεταιχμιακός κόσμος της Έρσης Σωτηροπούλου
    του Αλέξη Ζήρα

    ...Όλη αυτή η αγωνία για «ηθική διαπαιδαγώγηση» κρύβει μια αρρωστημένη δίψα για οτιδήποτε μοιάζει ή είναι πραγματικά πορνογραφικό. Κατά περίεργο τρόπο, ηθικολογία και πορνογραφία πηγαίνουν χέρι χέρι. Η ηθικολογία χρειάζεται το πορνό και το πορνό συμβαδίζει με τη σαπουνόπερα, σε μια προσπάθεια να ισοπεδωθεί μια σύνθετη πραγματικότητα...
    Έρση Σωτηροπούλου
    Οι άλλοι πρωταγωνιστές
    «Ηθικολογία και πορνογραφία πηγαίνουν χέρι χέρι»
    Συνέντευξη τής Έρσης Σωτηροπούλου στον Σταύρο Θεοδωράκη εδώ


    Το «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» έχει μεταφραστεί στα γαλλικά, αγγλικά και γερμανικά, κερδίζοντας εξαιρετικές κριτικές
    Για την Έρση Σωτηροπούλου από τις σελίδες τού Ε.ΚΕ.ΒΙ. εδώ

    «Παραπέμπει στις χειρότερες μέρες του ελληνοχριστιανικού ιδεώδους και της ηθικής καθαρότητας των νέων. Αυτά που θεωρούσαμε αυτονόητα κεκτημένα φαίνεται πως δεν είναι ούτε τόσο αυτονόητα ούτε τόσο κεκτημένα».
    Η Εταιρία Συγγραφέων

    Σαράντα δύο προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης και των γραμμάτων υπογράφουν κείμενο διαμαρτυρίας όπου εκφράζουν την «οργή και τον αποτροπιασμό» τους για την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά του βραβευμένου μυθιστορήματος της Ερσης Σωτηροπούλου. «Τα κρούσματα λογοκρισίας πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας. Μια άμεση λογοκρισία που εκδηλώνεται με απόσυρση βιβλίων, με απομάκρυνση έργων τέχνης από εκθέσεις, με μηνύσεις εναντίον καλλιτεχνών» επισημαίνουν, καθώς "η ελευθερία της έκφρασης στην τέχνη είναι αναφαίρετο δικαίωμα, κατακτημένο έπειτα από πολύχρονους και σκληρούς αγώνες. Η υπεράσπιση και κατοχύρωσή της είναι για μας όχι μόνο αυτονόητη αλλά και επιβεβλημένη».

    Ανάμεσα στους υπογράφοντες είναι οι: Θόδωρος Αγγελόπουλος, Νάνος Βαλαωρίτης, Βασίλης Βασιλικός, Παντελής Βούλγαρης, Ρέα Γαλανάκη, Σωτήρης Γκορίτσας, Κική Δημουλά, Μάρω Δούκα, Νίκος Θέμελης, Ξένια Καλογεροπούλου, Ελένη Καραΐνδρου, Ιωάννα Καρυστιάνη, Γιάννης Κοντός, Μένης Κουμανταρέας, Πέτρος Μάρκαρης, Θάνος Μικρούτσικος, Δημήτρης Μυταράς, Νίκος Παναγιωτόπουλος, Δημήτρης Παπαϊωάννου, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Εύα Στεφανή, Μαρία Φαραντούρη, Τηλέμαχος Χυτήρης, Γιάννης Ψυχοπαίδης.

    Το πλήρες κείμενο εδώ

    Σε ό,τι αφορά δε τις πολύπαθες και δυσδιάκριτες σχολικές βιβλιοθήκες με εγκύκλιό του το ΥΠΕΠΘ (Αρ. Πρωτ. 128832/Γ7/30-11-2006) απαίτησε από όλες τις σχολικές μονάδες της χώρας (δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια) να αποστείλουν στο Γραφείο Σχολικών Βιβλιοθηκών κατάλογο με τα βιβλία που ήδη υπάρχουν στις συλλογές τους για "έγκριση καταλληλότητας" από "αρμόδια Επιτροπή". Στην εγκύκλιο οι εκπαιδευτικοί καλούνται "αφού διενεργήσουν έλεγχο εντοπισμού του υλικού" να αποσύρουν ό,τι δεν περιλαμβάνεται στους "σχετικούς καταλόγους εγκεκριμένου υλικού που έχουν συνταχθεί βάσει αντίστοιχων υπουργικών αποφάσεων"....
    Με ποια κριτήρια άραγε?

    Ενημερωτικά, μέχρι σήμερα "λειτουργούν" 499 σχολικές βιβλιοθήκες, οι οποίες ιδρύθηκαν πιλοτικά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (καθώς θεωρήθηκε πολυτέλεια για την πρωτοβάθμια έστω και σε πιλοτικό επίπεδο) το 1999 με το Β' Κοινοτικό πλαίσιο. Καθ' οδόν... και άλλες 638 βρίσκονται στην τελική!! φάση τής δημιουργίας τους. Για τον σκοπό αυτό, το προηγούμενο σχολικό έτος, 2006-2007, ανατέθηκε στους καθηγητές των ανίστοιχων σχολείων που "θα" λειτουργήσουν οι βιβλιοθήκες να επιλέξουν τίτλους βιβλίων από μια λίστα 13.500 τίτλων. Μια λίστα στην οποία κατέληξε η Ομάδα Εργασίας Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Παιδείας πριν 5 χρόνια. Το κριτήριο ήταν φανερό: όσο το δυνατόν λιγότερα παράπονα από τους εκδότες!!
    Ξεπερνώντας ερωτήματα όπως αυτά των κριτηρίων, της διεπιστημονικότητας, των νέων εκδόσεων κλπ, μένω στο απλούστερο: Τι τελικά απέγινε το μεγαλόπνοο αυτό σχέδιο τού ΥΠΕΠΘ?

    http://conference.teiser.gr/images/school_libs/originalimages/LykHraklias_1.jpg

    Επίκαιρα:

    1. Λογοκρισία υπάρχει. Νησίδες παραδοσιακών μορφών καταστολής της ελευθερίας της τέχνης, της έκφρασης ή του τύπου από δημόσιες αρχές επιβιώνουν ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, αυτό που περισσότερο από ποτέ χαρακτηρίζει τη σύγχρονη συγκυρία είναι οι λιγότερο ορατές, αλλά ενίοτε πιο δραστικές, εκδοχές αυτοπεριορισμού του ανθρώπινου λόγου, στο όνομα ετερόκλητων σκοπιμοτήτων. Τα κείμενα του βιβλίου ασχολούνται και με τις δύο αυτές εκδοχές, προτάσσοντας έναν διεπιστημονικό συνδυασμό του βιωματικού με τον αναλυτικό λόγο και τεκμηριώνοντας την επικαιρότητα και τη σημασία της προβληματικής της λογοκρισίας με αναφορά στις ίδιες τις πράξεις εικαστικής λογοκρισίας στην Ελλάδα, από το 1945 μέχρι και σήμερα.

    Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b130181.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

    Όψεις λογοκρισίας στην Ελλάδα
    επιμέλεια Γιάννης Ζιώγας , Λεωνίδας Καραμπίνης , Γιάννης Σταυρακάκης , Δημήτρης Χριστόπουλος.
    Νεφέλη, 2008. - 360σ.


    2. Οποιοδήποτε εκπαιδευτικό σύστημα, αν δεν υποστηρίζεται από ένα καλό σύστημα δικτύου βιβλιοθηκών στα σχολεία, είναι καταδικασμένο να αποτύχει γρηγορότερα και από τις άλλες εγγενείς αδυναμίες του. Η σχολική βιβλιοθήκη -πρώτιστη και μέγιστη ανάγκη- δεν είναι μια αόριστη νεφελώδης ιδέα-παραγέμισμα συστήματος, είναι στήριγμά του. Η σχολική βιβλιοθήκη δεν αρκεί να προβλέπεται, πρέπει να έχει εμπλακεί οργανικά στις πτυχές του σχολικού προγράμματος προβλεπόμενου από το όλο εκπαιδευτικό σύστημα.

    Η εικόνα “http://www.biblionet.gr/images/covers/b96332.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.
    Ντελόπουλος, Κυριάκος
    Για τις σχολικές βιβλιοθήκες : 4+3 κείμενα από βιβλιοθηκονομική άποψη
    Gutenberg, 2005. - 107σ.


    Η λογοκρισία (censorship) υπάρχει σε διάφορες μορφές από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να επικοινωνούν μεταξύ τους. Παρ´ όλο που είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο κάθε άνθρωπος έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να παράγει και να λαμβάνει πληροφορίες χωρίς κανένα περιορισμό, σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει ολοκληρωτική ελευθερία έκφρασης (είτε γραπτού είτε προφορικού λόγου). Αντίθετα, κάθε χώρα έχει τους δικούς της νόμους ενάντια στο λίβελο, την αισχρολογία, τη βλασφημία, την ανταρσία ενάντια στο κράτος, κλπ. Όλοι οι προαναφερθέντες νόμοι θέτουν κατά κάποιο τρόπο περιορισμoύς στην ελευθερία του λόγου, της έκφρασης και της ελεύθερης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Φυσικά οι μέθοδοι εφαρμογής της λογοκρισίας αλλάζουν ανάλογα με τις ιδέες, τις συνήθειες και την ηθική που επικρατεί σε κάθε χώρα και σε κάθε εποχή.

    Λογοκρισία και απαγορεύσεις βιβλίων
    τού
    Ανδρέα Κ. Ανδρέου
    όλο το άρθρο εδώ

    Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

    Η αλεπού και το παιδί, Luc Jacquet

    Φανταστήκατε ποτέ πως θα ήταν να κάνατε μια αλεπού την καλύτερη σας φίλη;
    Κάποιο φθινοπωρινό πρωινό, στη στροφή ενός δρόμου, ένα κοριτσάκι βλέπει μια αλεπού. Το παιδί γοητεύεται τόσο πολύ που φτάνει στο σημείο να ξεχάσει κάθε φόβο και τολμάει να την πλησιάσει. Για μια στιγμή, τα εμπόδια που χωρίζουν το παιδί από το ζώο σβήνονται. Κι έτσι γίνεται η αρχή της πιο εκπληκτικής και της πιο φανταστικής φιλίας. Χάρη στην αλεπού, το μικρό κορίτσι πρόκειται να ανακαλύψει μια μυστική και άγρια φύση. Και ξεκινάει τότε μια περιπέτεια που θα αλλάξει τη ζωή του, τη ματιά που έχει απέναντι στον κόσμο, αλλά και τη δική μας...
    http://www.enregistrersous.com/images/109210417520070822165828.jpg
    Ο Luc Jacquet, δημιουργός του “The Emperor's Journey”, μάς προσκαλεί σ' ένα νέο ταξίδι, που ανοίγει την κρυφή πόρτα της άγριας φύσης, επιχειρώντας να επαναπροσδιορίσει τους χαμένους δεσμούς ανάμεσα στον άνθρωπο και τα ζώα. Μετά από χίλιους φόβους και δισταγμούς, έρχεται μια στιγμή που μπορούμε να δούμε, ως δια μαγείας, ένα μικρό κορίτσι μέσα από τα μάτια μιας αλεπούς και τον κόσμο μιας αλεπούς μέσα από τα μάτια ενός κοριτσιού. Ένα βλέμμα αμοιβαίας αγάπης που γίνεται αφορμή για μία ουτοπική φιλία, σε μία ονειρική παραβολή, καθρέφτη της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και τα ζώα. “Το Παιδί και η Αλεπού” γυριζόταν για δύο χρόνια, όμως το εικαστικό (και όχι μόνο) αποτέλεσμα άξιζε τον κόπο.
    http://www.wwf.fr/var/plain/storage/images/actualites/le_renard_et_l_enfant/12882-2-fre-FR/le_renard_et_l_enfant.jpg

    ''Πρόθεσή μου ήταν να κάνω τον θεατή να ταυτιστεί με την αλεπού. Να μπει στο πετσί της, στην ''καθημερινότητά'' της, σε αυτά που την απασχολούν, αυτά που κάνει κάθε μέρα, να ανακαλύψει τις μυρωδιές, τους ήχους, τις εικόνες που βλέπει. Να δει τον κόσμο, όχι μέσα από τα ανθρώπινα μάτια αλλά μέσα από τα μάτια αυτού του άγριου ζώου.
    Από την άλλη ήθελα να πετύχω και το αντίστροφο! Όλα είναι κινηματογραφημένα στο επίπεδο της αλεπούς: το τοπίο, τα ζώα, οι ηθοποιοί. Οι εικόνες κατά συνέπεια που βλέπει ο θεατής, είναι εικόνες που θα έβλεπε μια αλεπού. Όταν οι δυο ματιές συναντηθούν, αυτή της μικρής κοπέλας και του ζώου, βλέπουμε δύο διαφορετικές όψεις του ίδιου κόσμου.
    Το τοπίο στο οποίο κινείται η αλεπού είναι εξιδανικευμένο. Τα Ευρωπαϊκά τοπία αν και μοιάζουν είναι και πολύ περίεργα! Τα δάση έχουν το καθένα διαφορετικά και αξιοθαύμαστα δέντρα ενώ τα ποτάμια, ανάλογα σε ποιο σημείο στέκεσαι, σχηματίζουν διαφορετικούς χρωματισμούς. Το πέτρινο τοπίο το οποίο φιλοξενεί την αλεπού, είναι σαν λαβύρινθος.
    Η μόνη ανθρώπινη φωνή που ακούγεται σε αυτό το τοπίο είναι η λέξη ''αλεπού'' από το στόμα του κοριτσιού. Την ιστορία την αφηγείται το κοριτσάκι που έχει γίνει γυναίκα πια, η οποία και αναβιώνει τις αναμνήσεις της και τα συναισθήματά της.
    Τελικά θα έλεγα ότι αυτό που προσπάθησα να κάνω είναι να παρασύρω τον θεατή να ταξιδέψει μαζί με το κορίτσι, σε ένα οικείο τοπίο και ταυτόχρονα τόσο ξένο, όταν το δει κανείς όπως το βλέπει μια αλεπού! Η ταινία επίσης είναι ένας καθρέπτης που αντικατοπτρίζει τη σχέση των ανθρώπων με τα ζώα. Μια ωδή στην εξημέρωση. Τέλος, είναι μια αυτοβιογραφική ιστορία για την εποχή που μπορούσα να τρέξω ανέμελα μέσα στη φύση, όταν ήμουν δέκα χρονών''.
    Luc Jacquet
    Η εικόνα “http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/41153000/jpg/_41153036_jacquet_getty203.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.

    Ο Luc Jacquet γεννήθηκε το 1967 στο Bourg-en-Bresse. Το πάθος του για την πανίδα και τη χλωρίδα χρονολογείται από την πολύ τρυφερή του ηλικία, την οποία περνάει στα βουνά του Ain, στο νότιο τμήμα του Jura. Έπειτα από σπουδές Βιολογίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος, του δίνεται η ευκαιρία να φύγει για ένα πρώτο ταξίδι στην Ανταρκτική, σε μια αποστολή πολικής ορνιθο-οικολογίας στα πλαίσια των προγραμμάτων του γαλλικού Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Έρευνας (CNRS), μαζί με τον ελβετό σκηνοθέτη Hans Ulrich Schlumpf, για τον οποίο δουλεύει ως κάμερα-μαν όταν γυρίζει την ταινία Le Congrès des pingouins. Έπειτα από αυτή την εμπειρία, θα εγκαταλείψει την επιστημονική του σταδιοδρομία για να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στη σκηνοθεσία.
    Τα περισσότερα από τα ντοκιμαντέρ του θα γυριστούν στην Ανταρκτική ή στα νησιά κοντά στον Νότιο Πόλο: έχοντας γοητευτεί από αυτά τα μαγικά τοπία, θα περάσει συνολικά τρία χρόνια κάτω από τις 40 μοίρες νότιου γεωγραφικού πλάτους. Στις αρχές του 2000 σχεδιάζει να γυρίσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, η οποία θα καταλήξει το 2005 στη θριαμβευτική Πορεία του αυτοκράτορα, η οποία και θα τιμηθεί με το βραβείο Όσκαρ του καλύτερου ντοκιμαντέρ. Έπειτα από την παγκόσμια επιτυχία αυτής της πρώτης του ταινίας, ο Luc Jacquet πραγματοποιεί ένα άλλο σχέδιο που τον απασχολούσε πολύ εδώ και καιρό, μια αυτοβιογραφική ανάμνηση: τη συνάντηση μιας αλεπούς και ενός παιδιού.

    Φιλμογραφία

    2007 The Fox & the Child
    2005
    Το ταξίδι του αυτοκράτορα

    2004 Sous le signe du serpent
    2004 Des manchots et des hommes

    2002 Shedao, L’ ιle Des Serpents Immortels
    2002 La Tique Et L’oiseau
    2000 Une Plage Et Trop De Manchots
    1999 L’Astrolabe en Terre Adélie

    1999 La Part De L’ogre (La Chasse Du Leopard De Mer)
    1996 Le Printemps Des Phoques De Weddell
    1996 Camille à la montagne
    1995 Un voyage en Autriche
    1993 Lettres australes

    http://medias.lemonde.fr/mmpub/edt/ill/2007/11/26/h_3_ill_982779_renard-enfant-bis.jpg

    Το παιδί και η αλεπού προβάλλεται από τις 17 Απριλίου στους κινηματογράφους, με την υποστήριξη του WWF Ελλάς.

    ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Η ΑΛΕΠΟΥ

    LE RENARD ET L'ENFANT (THE FOX AND THE CHILD)

    Σκηνοθεσία: Luc Jacquet
    Σενάριο: Luc Jacquet, Eric Rognard
    Πρωταγωνιστούν: Bertille Noel-Bruneau, Isabelle Carre .... Αφηγητής, Thomas Laliberte
    Διεύθυνση Φωτογραφίας: Eric Dumage , Gerard Simon
    Μουσική: Evgueni Galperine , Alice Lewis , David Reyes
    Χρονολογία παραγωγής: 2007
    Χώρα παραγωγής : ΓΑΛΛΙΑ
    Γλώσσα : ΓΑΛΛΙΚΑ
    Διάρκεια: 92'

    Το επίσημο site τής ταινίας εδώ
    Το site του WWF εδώ

    Η εικόνα “http://www.notrecinema.com/images/films/10000/10135__10135_le_renard_et_lenfant___18652461_w434_h289_q80.jpg” δεν μπορεί να προβληθεί επειδή περιέχει σφάλματα.