Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Ad tuum, Domine, tribunal apello (*)

Υπάρχουν ορισμένα βιβλία, τα οποία αντιμετωπίστηκαν με οργή από τα συντηρητικά κομμάτια μιας κοινωνίας, επειδή «προσέβαλαν» τα ήθη, τις αξίες, το πολιτικό και κοινωνικό status quo, επειδή προκάλεσαν την ηθική. Αλλες πάλι φορές γιατί απλά οι συγγραφείς τους τόλμησαν να γράψουν όσα η κοινωνία δεν μπορούσε καν να φανταστεί ή δεν ήθελε να φανταστεί.
Τα «απαγορευμένα» της λογοτεχνίας, από το TVXS

Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι, D.H.Lawrence
http://www.biblionet.gr/images/covers/b18012.jpg
προκάλεσε σκάνδαλο και η κυκλοφορία του απαγορεύτηκε για πολλά χρόνια στην Αγγλία και στις Η.Π.Α. Πρώτη έκδοση στη Φλωρεντία το 1928,  αλλά το 1960 επίσημα στη Βρετανία καθώς κυκλοφόρησε από ιδιωτική έκδοση τον Inky Stephensen's Mandrake Press  το 1929.
"Μένοντας απαγορευμένο για πολλά χρόνιαστην Αγγλία κυκλοφόρησε τελικά το 1960- το μυθιστόρημα του Λώρενς σχεδόν απορροφήθηκε από τη σκανδαλολογία που το περιέβαλλε και ο ανατρεπτικός έρωτας του θεματικού του πυρήνα κινδύνευσε να χάσει στη συνείδηση των αναγνωστών- και μάλλον όχι μόνον - και την ανατρεπτική του λειτουργία, και τις τυχόν συμβολικές του προεκτάσεις, αλλά και τις εννοιολογικές συνιστώσες που τον «έδεναν» με το αφηγηματικό αλλά και κοινωνικό του περιβάλλον. Η ικμάδα και η ρώμη της διαμαρτυρίας χάθηκαν και ο «Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι» συρρικνώθηκε στα μέτρα της σκανδαλολογικής φήμης του, σ΄ ένα τολμηρό ή ηδονοβλεπτικό αφήγημα. Κλισέ που παγιώθηκε όταν στη δεκαετία του ΄80 μεταφέρθηκε στην οθόνη με πρωταγωνίστρια τη Σύλβια Κρίστελ και με όλον τον μετωνυμικό αισθησιασμό μιας Εμμανουέλας!"
Το γυμνό γεύμα, William S. Burroughs
http://www.biblionet.gr/images/covers/b77320.jpg

Tο 1959 ο Γάλλος εκδότης Zαν Γιροντιάς εκδίδει το βιβλίο σε 10.000 αντίτυπα, και το 1962 εκδίδεται στην Aμερική, όπου όμως, παρά τις 8.000 πωλήσεις, οι υπεύθυνοι του εκδοτικού οίκου Grove Press συλλαμβάνονται και όσα αντίτυπα έχουν απομείνει κατάσχονται από τις Aρχές. Tρία χρόνια αργότερα ξεκινά η περίφημη δίκη του «Γυμνού γεύματος». Aνάμεσα στους μάρτυρες υπεράσπισης ο Nόρμαν Mέιλερ. Στις 7 Iουλίου 1966, το Aνώτατο Δικαστήριο της Mασαχουσέτης αποφασίζει να επιτρέψει την κυκλοφορία του βιβλίου, και με την ιστορική αυτή απόφαση σημειώνεται το τέλος της λογοκρισίας στις HΠA, σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία.
Το 1954 ο Oυίλιαμ Mπάροουζ γράφει το πρώτο σχέδιο του «Γυμνού γεύματος», με τίτλο «Interzone». Bρίσκεται στην Tαγγέρη, εθισμένος στην ηρωίνη, σε κατάσταση πλήρους παρακμής. Tο 1956 εισάγεται σε ειδική κλινική αποτοξίνωσης στο Λονδίνο και λίγο αργότερα, επιστρέφει στην αγαπημένη του Tαγγέρη για να συνεχίσει να επεξεργάζεται το ετερόκλητο, πολυσχιδές υλικό του «Γυμνού γεύματος». Oταν το 1957 δέχεται την επίσκεψη του Γκίνσμπεργκ και άλλων φίλων, στρώνονται όλοι στη δουλειά: μέσα σε δύο μήνες καθαρογράφουν περίπου 200 σελίδες από το μυθιστόρημα. Tον οριστικό τίτλο τον δίνει ο Kέρουακ: «Γυμνό γεύμα... Eκείνη η παγωμένη στιγμή που σταματάς για να κοιτάξεις τι βρίσκεται στην άκρη του πιρουνιού σου». Kαι, βέβαια, αυτό που βλέπεις δεν είναι καθόλου ωραίο.
Tο 1959 ο Γάλλος εκδότης Zαν Γιροντιάς εκδίδει το βιβλίο σε 10.000 αντίτυπα, και το 1962 εκδίδεται στην Aμερική, όπου όμως, παρά τις 8.000 πωλήσεις, οι υπεύθυνοι του εκδοτικού οίκου Grove Press συλλαμβάνονται και όσα αντίτυπα έχουν απομείνει κατάσχονται από τις Aρχές. Tρία χρόνια αργότερα ξεκινά η περίφημη δίκη του «Γυμνού γεύματος». Aνάμεσα στους μάρτυρες υπεράσπισης ο Nόρμαν Mέιλερ. Στις 7 Iουλίου 1966, το Aνώτατο Δικαστήριο της Mασαχουσέτης αποφασίζει να επιτρέψει την κυκλοφορία του βιβλίου, και με την ιστορική αυτή απόφαση σημειώνεται το τέλος της λογοκρισίας στις HΠA, σε ό,τι αφορά τη λογοτεχνία.


Φαρενάιτ 451, Ray Bradbury 
1984, George Orwell
http://www.biblionet.gr/images/covers/b23949.jpg 
http://www.biblionet.gr/images/covers/b43455.jpg
Το "Φαρενάιτ 451" μαζί με το "1984" του Όργουελ και τον "Θαυμαστό νέο Κόσμο" του Χάξλεϋ, αποτελούν μιαν άτυπη τριλογία που αναφέρεται στον ολοκληρωτισμό ενός μέλλοντος ελεγχόμενου από τα τηλεοπτικά μέσα και μια κατασταλτική πολιτική στο όνομα του "κοινού καλού". Το πρώτο απαγορεύτηκε σε διάφορες Αμερικανικές πολιτείες και σε σχολεία ανά τον κόσμο, ενώ το δεύτερο απαγορεύτηκε στη Σοβιετική Ένωση το 1950, αλλά και στις ΗΠΑ και την Μεγάλη Βρετανία κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων στη Κούβα.



Λολίτα,  Vladimir Nabokov
http://www.biblionet.gr/images/covers/b73201.jpg 
Μπορεί το 1955, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά να απαγορεύτηκε προδωρινά. η αίσθηση όμως που προκάλεσε ήταν τέτοια, ώστε καθιέρωσε τον Ναμπόκοφ ως έναν από τους πιο πρωτότυπους συγγραφείς του 20ού αιώνα.

Μαντάμ Μποβαρύ, Gustave Flaubert
http://www.biblionet.gr/images/covers/b81966.jpg 
Η δημοσίευση της Μαντάμ Μποβαρύ προκάλεσε σκάνδαλο, γιατί θεωρήθηκε ότι προσέβαλε τα δημόσια ήθη και τη θρησκεία. Στην πραγματικότητα όμως, καταδίκαζε «αθόρυβα» τη διανοητική στασιμότητα και την υποκρισία της αστικής κοινωνίας της εποχής, μεταφέροντας την αίσθηση ενός κόσμου ρηχού, πληκτικού και ματαιόδοξου. Στον Flaubert ασκήθηκε δίωξη, απαγορεύτηκε το έργο του, αλλά αθωόθηκε το 1857

Επικίνδυνες σχέσεις, Pierre Choderlos de Laclos
http://www.biblionet.gr/images/covers/b122075.jpg
Οι "Επικίνδυνες σχέσεις" του Pierre Choderlos de Laclos πρωτοεκδόθηκαν στο Παρίσι το 1782. Η κοινωνία αντιμετώπισε το γεγονός ως σκάνδαλο. Η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε σε μερικές μέρες καθώς και επόμενες εκδόσεις. Ένα αντίτυπο, χωρίς τίτλο στο εξώφυλλο, βρέθηκε αργότερα στα προσωπικά υπάρχοντα της Μαρίας Αντουανέττας. Η κυκλοφορία τους επιτράπηκε επί Λουδοβίκου ΙΣΤ' και των διαφόρων επαναστατικών κυβερνήσεων που ακολούθησαν. Απαγορεύτηκε μόνο με την κατηγορία του "επικίνδυνου" το 1825, επί κυβερνήσεως του Καρόλου Ι', μαζί με τα έργα του Βολταίρου, του Ρουσώ, του Μοντεσκιέ και του Μπωμαρσαί.
Η απαγόρευση ίσχυσε ουσιαστικά σ' όλον τον 19ο αιώνα. Δεν είναι παράξενο που μόνο ο Baudelaire, ο "καταραμένος ποιητής", το υποστήριξε, αν και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη μελέτη του για το βιβλίο. Οι "Επικίνδυνες σχέσεις" χαρακτηρίστηκαν ως "έργο εξοργιστικής ανηθικότητας", "βιβλίο άξιο θαυμασμού και κατάρας", ο συγγραφέας τους θεωρήθηκε ότι "επειδή σκιαγραφούσε τέρατα, έπρεπε να είναι τέρας ο ίδιος". Στον αιώνα μας το βιβλίο απέκτησε μεγάλη κριτική εκτίμηση και δημοτικότητα, αν και η ιδέα του "κινδύνου" και του σκανδάλου παρέμεινε. Τα τελευταία χρόνια γυρίστηκαν ταινίες -του Roger Vadim το 1959, του Stephen Frears και του Milos Forman το 1988-1989.

Ο Ανατολικογερμανός συγγραφέας Heiner Muller έγραψε το "Κουαρτέτο", θεατρικό έργο με βάση τις "Επικίνδυνες σχέσεις"


Ο ηγεμόνας, Niccolo Machiavelli
http://www.biblionet.gr/images/covers/b48155.jpg
Ηγεμών (κατά Μακιαβέλλι): Ενας μονάρχης πρέπει να έχει την φήμη ότι είναι γενναιόδωρος [να έχει την φήμη- όχι να είναι, δηλαδή να δείχνει ότι δίνει συνέχεια γιατί αν όντως δίνει θα κινδυνεύει άμεσα]. Ακόμα  ότι πρέπει να είναι πολύ σκληρός όταν τιμωρεί κάποιον, παρά να είναι ελεήμων. Οτι θα πρέπει να μάθει πώς να εξαπατά όταν αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς του. Όταν όμως πρέπει να εξαπατήσει, δεν πρέπει να φαίνεται ότι εξαπατά. Εν αντιθέσει πρέπει πάντα να επιδεικνύει [να δείχνει ότι έχει - όχι απαραίτητα να έχει] πέντε συγκεκριμένες αρετές : έλεος, ειλικρίνεια, ανθρωπιά, ακεραιότητα και θρησκευτικότητα. Τέλος,  ότι ο μόνος τρόπος για να μην ανατραπεί , ο ηγεμών, από την εξουσία του, είναι να μην γίνει μισητός.
Ο Πάπας απαγόρευσε το έργο του καθώς συγκρούονταν με τις χριστιανικές πεποιθήσεις ενώ γα αιώνες το έργο του αντιμετωπίστηκε αρνητικά.

Αποχαιρετισμός στα όπλα, Ernest Hemingway
http://www.biblionet.gr/images/covers/b42932.jpg 
Το 1918 ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ πήγε "στον πόλεμο που θα έβαζε τέλος σε όλους τους πολέμους". Κατατάχθηκε ως εθελοντής τραυματιοφορέας στα ασθενοφόρα, τραυματίστηκε και παρασημοφορήθηκε. Από τις εμπειρίες του αυτές γεννήθηκε αυτό το μυθιστόρημα, που πολλοί θεωρούν ως το αριστούργημά του. Σ' αυτό αναπλάθει με τρόπο απόλυτα πειστικό το φόβο, τη συντροφικότητα, το θάρρος του νεαρού Αμερικανού εθελοντή και των ανδρών και γυναικών που γνωρίζει στην Ιταλία.
Πέρα όμως και ανεξάρτητα από τα καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο του αυτό, το μυθιστόρημα σφύζει από πάθος και συγκλονιστικά συναισθήματα, που βρίσκουν το ιδεώδες σκηνικό τους στην Ιταλία, στα ταραγμένα και αδυσώπητα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Είχε απαγορευθεί σε ορισμένες Αμερικανικές πολιτείες για το λεπτομερές σεξουαλικό περιεχόμενο του αλλά και στην Ιταλία, για την περιγραφή την οποία κάνει σχετικά με την συντριβή και υποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων στην μάχη του Καπορέτο.
  
Οι 120 μέρες των Σοδόμων, Marquis De Sade

http://www.biblionet.gr/images/covers/b14463.jpg
Τη χρονιά του γάμου του φυλακίζεται στη Βενσέν με βασιλική διαταγή, με τη κατηγορία έκλυτων ηθών, για όργια σ' ένα πορνείο. Φυλάκιση που θα εγκαινιάσει μια μακρά σειρά εγκλεισμών σε φυλακές ή άσυλα για φρενοβλαβείς, η οποία θα διαρκέσει 30 από τα 74 χρόνια του βίου του.
Στη φυλακή της Βαστίλης, λίγα χρόνια πριν την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης, αρχίζει τη συγγραφή των "120 μερών στα Σόδομα" (1785) -όπως το ξέρουμε σήμερα-, πάνω σ' ένα ρολό χαρτί μήκους 12 μέτρων.
Θεωρήθηκε ένα από τα πιο προκλητικά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, απαγορεύτηκε πολλές φορές.
"Ο τρόπος σκέψης μου είναι το αποτέλεσμα των στοχασμών μου. Είναι κομμάτι της εσώτερης ύπαρξής μου, του τρόπου που είμαι φτιαγμένος. Για το σύστημά μου, το οποίο αποδοκιμάζετε, είναι επίσης η μέγιστη παρηγοριά στη ζωή μου, η πηγή της ευτυχίας μου. Σημαίνει περισσότερα για μένα απ' ότι η ίδια μου η ζωή"
έγραφε ο ίδιος  στη σύζυγό του το Νοέμβριο του 1783

Ο τελευταίος πειρασμός, Νίκος Καζαντζάκης
http://www.biblionet.gr/images/covers/b19835.jpg
Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα του Kαπετάν Mιχάλη και ολόκληρου του Τελευταίου Πειρασμού (1953), ο οποίος δεν είχε ακόμα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα. Το 1954 η Ιεαρά Σύνοδος με έγγραφό της ζητούσε από την κυβέρνηση την απαγόρευση των βιβλίων του[. Ο ίδιος ο Καζαντζάκης, απαντώντας στις απειλές της εκκλησίας για τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του:  
«Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω μια ευχή: Σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή όσο η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ».
Τελικά η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο οικουμενικός πατριάρχης Αθηναγόρας. Η Εκκλησία της Ελλάδας είναι αυτοκέφαλη και υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο μόνο δογματικά. Επομένως, για τις οποιεσδήποτε ποινές που θα επιβάλλει δε χρειάζεται την έγκριση του Πατριαρχείου. Βέβαια, τελικά δεν αφορίστηκε ο Καζαντζάκης, αλλά η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας τον καταράστηκε κι εξακολουθεί να είναι καταραμένος. Επίσης, ο Τελευταίος Πειρασμός καταγράφτηκε και στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων της Ρωμαικοκαθολικής εκκλησίας, το καταργηθέν πλέον Index Librorum Prohibitorum. Ο Καζαντζάκης απέστειλε τότε τηλεγράφημα στην Επιτροπή του Index με τη φράση του χριστιανού απολογητή Τερτουλλιανού:
(*)«Ad tuum, Domine, tribunal apello», δηλαδή «στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση»
http://hellas.teipir.gr/Thesis/Kriti/eikones/biograf/kazanz1.jpg



Πολλά κλασικά έργα θεωρήθηκαν σκανδαλώδη την εποχή όπου κυκλοφόρησαν και απαγορεύτηκαν για αρκετά χρόνια. Τις περισσότερες φορές μάλιστα η λογοτεχνική τους αξία αναγνωριζόταν μετά τον θάνατο του δημιουργού τους. Ο «Οδυσσέας» του Τζέιμς Τζόις απαγορεύτηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1918 ως το 1933, με την κατηγορία της προσβολής των ηθών. Χρειάστηκε πολύμηνος αγώνας ομάδας δικηγόρων για να αρθεί η απαγόρευση. Το 1929 απαγορεύτηκε στις ΗΠΑ το έργο του Ζαν - Ζακ Ρουσό, «Εξομολογήσεις», με την αιτιολογία ότι ήταν «επιβλαβής προς τη δημόσια ηθική» ­ τα δε φιλοσοφικά έργα του Ρουσό απαγορεύτηκαν το 1935 στη Ρωσία και μερικά από αυτά παρέμειναν επί δεκαετίες στον Κατάλογο Απαγορευμένων Βιβλίων της Καθολικής Εκκλησίας. Το αριστούργημα του Ντ. Χ. Λόρενς «Ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι» αποτέλεσε το αντικείμενο πολλών δικών περί προσβολής των ηθών στη δεκαετία του '60, τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Βρετανία, ενώ το «Φάνι Χιλ» του Τζον Κλέλαντ, ένα από τα πρώτα καθαρά πορνογραφικά μυθιστορήματα, ήταν απαγορευμένο για περισσότερα από 200 χρόνια, άλλοτε ατύπως και άλλοτε επισήμως. Το ανώτατο δικαστήριο των ΗΠΑ απάλλαξε το βιβλίο από τις κατηγορίες περί ασεμνου μόλις το 1966.
Ο κατάλογος είναι εξοργιστικά μακρύς και περιέχει βιβλία όπως οι «Ιστορίες του Καντέρμπουρι» του Τσόσερ, το «Δεκαήμερο» του Βοκκάκιου, το «Χίλιες και μία νύχτες της Αραβίας», την «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ καθώς και πολλά έργα του Σαίξπηρ. Η τελευταία εικοσαετία 

Βασίλης Μπάμπουρης Επικίνδυνες ιδέες και σφοδρά πάθη    "Το Βήμα"


Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Pavlova

Η Anna Pavlovna (Matveïevna) Pavlova  υπήρξε κορυφαία Ρωσίδα χορεύτρια. Γεννήθηκε στην Πετρούπολη το 1882 και πέθανε στην Χάγη το 1931, αλλά στο μεταξύ είχε προλάβει να γράψει ιστορία στο σανίδι. Έγινε διάσημη σε όλο τον κόσμο για τη λυρική, ρομαντική της έκφραση και τη γοητεία της πάνω στη σκηνή. Ο Φοκίν χορογράφησε για την Πάβλοβα το Θάνατο του Κύκνου πάνω σε μουσική Σεν Σανς.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/f/f8/Anna_Pavlova.jpg
Η παγκόσμια ζαχαροπλαστική της έχει αφιερώσει μια γλυκιά κι ανάλαφρη τούρτα, όσο γλυκιά κι ανάλφρη ήταν και η ίδια όταν χόρευε πάνω στις πουέν της. Η πρώτη ιδέα για ένα τιμητικό γλύκισμα φαίνεται να γεννήθηκε στην Αυστραλία, χώρα στην οποία το 1929 η Άννα Πάβλοβα διέπρεψε στο ρόλο του λευκού κύκνου στη «Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι. Η κάτασπρη σαντιγί παρέπεμπε στο χρώμα της στολής της αιθέριας Πάβλοβα ενώ τα κόκκινα ρόδια θύμιζαν τα τριανταφυλλάκια που στόλιζαν το φόρεμα της. Σύμφωνα τώρα με το Larousse Gastronomique η συνταγή δημιουργήθηκε μετά από σχετικό διαγωνισμό που προκήρυξε εφημερίδα της Νέα Ζηλανδίας, αλλά την οριστική εκδοχή της τη χρωστάει στον σεφ Bert Sachse.


Υλικά:
Για την μαρέγκα:
  • 6 ασπράδια αυγών
  • 180 gr  ψιλή ζάχαρη  
  • 180 gr  άχνη ζάχαρη 
  • 1 κουταλιά γλυκού λευκό ξύδι
  • 1 βανίλια
Για την κρέμα σαντιγύ:
170 γρ. κρέμα γάλακτος με 35% λιπαρά, χτυπημένη σε σαντιγύ
300 γρ. τυρί κρέμα

Για το γαρνίρισμα
Κόκκινα σπόρια ροδιού από 2 καρπούς
Χτυπήστε τα ασπράδια στο μπολ του μίξερ, σε δυνατή ταχύτητα, μέχρι να ασπρίσουν και να γίνουν σφιχτή μαρέκα. Μόνο τότε προσθέστε κουταλιά κουταλιά τη ζάχαρη, συνεχίζοντας το χτύπημα. Το μίγμα θα αρχίσει να γίνεται πυκνό και γυαλιστερό. Προσθέστε το ξύδι και τη βανίλια. Χτυπήστε λίγο ακόμα. Όταν σταματήσετε το χτύπημα προσθέσθε την άχνη ζάχαρη ανακατεύοντας ελαφρά.
Αδειάστε το μίγμα σε λαμαρίνα του φούρνου, στρωμένη με αντικολλητικό χαρτί, και απλώστε το, με το πίσω μέρος του κουταλιού, σε δίσκο 25 εκ. για να κάνετε τούρτα . Κάντε πιο βαθουλωτό το κέντρο , σαν φωλιά.
Ψήστε 100 λεπτά την σε προθερμασμένο φούρνο στους 110 βαθμούς. Εξωτερικά σχηματίζεται κρούστα . Σβήστε το φούρνο και αφήστε να κρυώσει  μέσα στο φούρνο, με κλειστή πόρτα. Σε δύο ώρες θα μπορέσετε να τις ξεκολλήσετε απαλά από το χαρτί και είναι έτοιμη για σερβίρισμα.
Σερβίρισμα:
Σε επίπεδη πιατέλα, βάλτε μια κουταλιά σαντιγύ και ακουμπήστε τη μαρέγκα (για να μην κουνιέται). Απλώστε κυματιστά τη σαντιγύ και τοποθετείστε τα φρούτα.


Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Sacher-torte, το σύμβολο της βιεννέζικης ζαχαροπλαστικής

 Η ιστορία αρχίζει το 1832, στην αυλή του πρίγκιπα Μέτερνιχ.
 
Όταν ο δεκαεξάχρονος μαθητευόμενος μάγειρας Φραντς Ζάχερ  αντικατέστησε τον σεφ της αυλής που ήταν άρρωστος και δημιούργησε ένα καινούριο γλυκό για τους υψηλούς καλεσμένους του πρίγκιπα.  
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/ea/Franz_Sacher.JPG/150px-Franz_Sacher.JPG

Το δημιούργημά του, ιδιαίτερα απλό, ενθουσίασε τους προσκεκλημένους. Δύο κομμάτια παντεσπάνι σοκολάτας που ενώνονται με μαρμελάδα βερίκοκο και από πάνω θεϊκό γλάσο σοκολάτας. Η εξάπλωση της φήμης του γλυκού πυροδότησε πολλούς θρύλους.  


Ένας απ`αυτούς λέει ότι η επαγγελματική εξέλιξη του νεαρού Φραντς Ζάχερ τον έφερε στην αυλή του κόμη φον Εστερχάζι στην Μπρατισλάβα και αργότερα στην Βουδαπέστη, όπου κι εκεί ενθουσίασε με την πασίγνωστη πια ζαχερτόρτε. 
Το 1876 ο γιος του δημιουργού, Eduard Sacher, άνοιξε το διάσημο -ομώνυμο πλέον ξενοδοχείο Sacher Hotel στον πεζόδρομο της Kärntner Straße, στην καρδιά του ιστορικού κέντρου της Βιέννης. Η γυναίκα του Άννα, γνωστή καπνίστρια πούρων, διηύθυνε το ξενοδοχείο από το 1892 έως το 1930. Στα χρόνια της, το ξενοδοχείο έγινε τόπος συνάντησης των πλούσιων και αριστοκρατών που διατηρούσαν παράνομες σχέσεις. Σήμερα είναι ένα διακρικά πολυτελές ξενοδοχείο

http://www.whatahotel.com/hotels/1093/Hotel_Sacher_Wien-view.jpg

Στο καφέ του σερβιριζόταν φυσικά το λατρεμένο γλυκό. Από το 1934 το ξενοδοχείο πέρασε στην οικογένεια Γκούρτλερ και το μικρό μαγαζάκι δίπλα στο ξενοδοχείο μετατράπηκε σε αποκλειστικό ναό της ανάρπαστης ζαχερτόρτε που λειτουργεί μέχρι σήμερα. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη, που παραγγελίες έρχονται από όλα τα μέρη της γης. Η συνταγή φυσικά κρατείται μυστική, παρά τις επίμονες προσπάθειες πολλών ζαχαροπλαστείων να τη μιμηθούν. Μάλιστα, τα ζαχαροπλαστεία Sacher  και Demel βρέθηκαν αρκετές φορές στα δικαστήρια, μέχρι το πρώτο να κερδίσει την άδεια αποκλειστικής χρήσης του τίτλου ζαχερτόρτε. Πέρα από τα συσκευασμένα κουτιά στα οποία πωλείται η ζαχερτόρτε, η απόλαυσή της (γαρνιρισμένης με άγλυκη σαντιγί) είναι ίσως μεγαλύτερη όταν σερβίρεται με ζεστό βιεννέζικο καφέ στο Cafe Central.

http://www.music-opera.com/villedumois/villephotos_wien/Coffeehouses%20-%20Caf%E9%20Central%20.jpg

Τα πρώτα καφέλειτούργησαν στη Βιέννη στα μέσα του 17ου αιώνα, μετά την ήττα των Τούρκων το 1683. Ωστόσο, οι ιστορικοί επιμένουν ότι ο καφές ήταν γνωστός στην πόλη από πολύ παλιότερα. 


Τα καφέ πήραν τη μορφή που σήμερα γνωρίζουμε τα τέλη του 18ου αιώνα. Έφτασαν στην ακμή τους στα τέλη του 19ου, όταν σύχναζαν σ' αυτά παρέες ομοϊδεατών πολιτικών, καλλιτεχνών, συγγραφέων, συνθετών, γιατρών και δημοσίων υπαλλήλων.

Η συνταγή
  • 150 γρ. βούτυρο
  • 150 γρ. κουβερτούρα
  • 150 γρ ζάχαρη
  • 150 γρ. αλεύρι + μπέικιν πάουντερ
  • 1 βανίλια
  • 6 αυγά χωρισμένα
  • 1 βαζο μαρμελαδα βερυκο
  • γλάσο σοκολάτας

    Λιώνουμε την κουβερτούρα με το βούτυρο .
    Χτυπάμε τα ασπράδια σε πηχτή μαρέγκα και προσθέτουμε τη μισή ζαχαρη.
    Χτυπάμε τους κρόκους με την υπόλοιπη ζάχαρη. Προσθέτουμε το μίγμα της κουβερτούρας και το αλεύρι και στο τέλος τη μαρέγκα. Ανακατεύουμε απαλά να ομογενοποιηθεί το μίγμα.
    Βάζουμε σε βουτυρωμένη στρογγυλή φόρμα και ψήνουμε στους 180 για περίπου 1 ώρα.
    Αφήνουμε να κρυώσει καλά και αναποδογυρίζουμε την φόρμα. Μόλις κρυώσει καλά παίρνουμε ένα μεγάλο μακρύ μαχαίρι και κόβουμε στην μέση.
    Ετοιμάζουμε τώρα την γέμιση με 1 βάζο μαρμέλαδα βερίκοκο και 2 κ.γ. κονιάκ τα οποία τα βράζουμε για 2’ σε ένα κατσαρολάκι.
    Τελειώνουμε πασπαλίζοντας με αχνη και  έτοιμο γλάσο το οποίο το ζεσταίνουμε σε μπεν-μαρι και περιχύνουμε την τούρτα.

    Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

    Το θέμα είναι τώρα τι λες


    Χειμώνας 1942

    Ξημέρωσεν ὁ δείχτης πάλι Κυριακή.
    Ἑφτὰ μέρες
    Ἡ μιὰ πάνω ἀπ᾿ τὴν ἄλλη
    Δεμένες
    Ὁλόιδιες
    Σὰ χάντρες κατάμαυρες
    Κόμπο λογιῶν του Σεμιναρίου.

    Μιά, τέσσερις, πενηνταδυό.
    Ἕξι μέρες ὅλες γιὰ μία
    Ἕξι μέρες ἀναμονὴ
    Ἕξι μέρες σκέψη
    Γιὰ μία μέρα
    Μόνο γιὰ μία μέρα
    Μόνο γιὰ μίαν ὥρα
    Ἀπόγευμα κι ἥλιος.

    Ὧρες
    Ταυτισμένες
    Χωρὶς συνείδηση
    Προσπαθώντας μία λάμψη
    Σὲ φόντο σελίδων
    Μὲ πένθιμο χρῶμα

    Μιὰ μέρα ἀμφίβολης χαρᾶς
    Ἴσως μόνο μίαν ὥρα
    Λίγες στιγμὲς
    Τὸ βράδυ ἀρχίζει πάλι ἡ ἀναμονὴ
    Πάλι μίαν ἑβδομάδα, τέσσερις, πενηνταδυό

    Σήμερα βρέχει ἀπ᾿ τὸ πρωί.
    Ἕνα κίτρινο χιονόνερο.

    Μανώλης Αναγνωστάκης
    Τα ποιήματα 1941-1971
    Νεφέλη 2000



    http://www.thessalonikicity.gr/eikones/photos-techni/dim-04_poiisi1.jpg

    Ένας από τους κορυφαίους ποιητές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ποιητής με πολιτική συνείδηση, φυλακίστηκε και καταδικάσθηκε σε θάνατο για τις ιδέες του και χαρακτηρίστηκε ως ο «ποιητής της ήττας», καθώς με τους στίχους του εξέφρασε τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς. Το ποιητικό του έργο καθόρισε την ομάδα των στρατευμένων ποιητών της μεταπολεμικής ποίησης.
    Ο Μανώλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 9 Μαρτίου του 1925. Σπούδασε Ιατρική και ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη (1955-1956). Άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου στη Θεσσαλονίκη και το 1978 μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
    Πήρε μέρος στην Αντίσταση ως στέλεχος της ΕΠΟΝ στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Για την πολιτική του δράση στο φοιτητικό κίνημα φυλακίστηκε στο διάστημα 1948-1951, ενώ το 1949 καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο.
    Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1942 από το περιοδικό «Πειραϊκά Γράμματα». Εκτελώντας χρέη και αρχισυντάκτη, το 1944 συνεργάστηκε με το φοιτητικό περιοδικό «Ξεκίνημα» (1944), πόλο συσπείρωσης των προοδευτικών νέων λογοτεχνών της πόλης, και το 1945 εξέδωσε με δικά του έξοδα την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Εποχές». Αν και προχώρησε στην έκδοση μιας σειράς ποιητικών συλλογών τις επόμενες δεκαετίες, θα έπρεπε να περιμένει ως το 1979, σχεδόν 35 χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου του, ώστε να δει να τυπώνεται η συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του χωρίς δικά του έξοδα.
    Δημοσίευσε ποιήματα και κριτικά σημειώματα σε πολλά περιοδικά, ενώ είχε και πυκνή παρουσία στην εφημερίδα «Αυγή», με κείμενα για θέματα λογοτεχνικά και πολιτικά. Εξέδωσε το περιοδικό «Κριτική» (Θεσσαλονίκη, 1959-1961), υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των «Δεκαοκτώ κειμένων» (1970), των «Νέων Κειμένων» και του περιοδικού «Η Συνέχεια» (1973).
    Τα ποιήματα που ο Μανώλης Αναγνωστάκης άφησε πίσω του δημοσιευμένα είναι 88 και γράφτηκαν από το 1941 έως το 1971. Από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του, και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Y.Γ.» δεν υπήρξε καμία δημόσια παρέμβασή του.
    «Στο αλλοιωμένο τοπίο της εποχής μας δεν θα ξαναγράψω. Το έργο μου το ολοκλήρωσα. Επιλέγω τη σιωπή», είχε ξεκαθαρίσει. Ίσως επειδή, όπως είχε πει σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, «η ποίηση είναι έργο της νεότητας. Χρειάζεται ενθουσιασμό, αυταπάτες, ψευδαισθήσεις. Αυτά τα έχουν οι νέοι. Όσο μεγαλώνεις, κατέχεις καλύτερα τα μέσα σου. Γίνεσαι τεχνίτης, αλλά ένα ποίημα δεν χρειάζεται να είναι τέλειο για να είναι καλό».
    Ο Αναγνωστάκης είχε προαναγγείλει τη σιωπή του με τους στίχους:
    «Το θέμα είναι τώρα τι λες.
    Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε.
    Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ.
    Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας.
    Το θέμα είναι τώρα τι λες»


    Στόχος, 1970
    Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ενώ μελοποιήθηκαν από συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου. Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1986) και το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας (2002), ενώ αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
    Το πιο γνωστό του ποίημα ήταν το «Μιλώ», που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.

    Πέθανε σε ηλικία 80 ετών, στην Αθήνα, τα ξημερώματα της Πέμπτης 23 Ιουνίου 2005, καταβεβλημένος από χρόνια αναπνευστικά και καρδιαγγειακά προβλήματα. 


    Το περιεχόμενο της ποίησης του Αναγνωστάκη ορίζεται από δύο βασικά συναισθήματα, από τα οποία το πρώτο είναι άσχετο με το περιεχόμενο της πολιτικής ποίησης, ενώ το δεύτερο δεν συνδέεται με αυτήν με πρώτου βαθμού σχέση: από το συναίσθημα της χαμένης αθωότητας, που είναι αποτέλεσμα της μετάβασης, ή - καλύτερα - της πτώσης, από έναν εδεμικό παιδικό χρόνο σ' έναν χρόνο διάτρητο και βασανιστικό. και από την επιθυμία της ανεύρεσης του αληθινού προσώπου του ανθρώπου, το οποίο έχει επικαλυφθεί από τις ανάγκες της προσαρμογής στην εκπεπτωκυία πραγματικότητα.
    Από τα δύο αυτά βασικά συναισθήματα απορρέουν οι επιμέρους διαθέσεις της ποίησης του Αναγνωστάκη: η τυραννία της μνήμης, η ερωτική επιθυμία και η αίσθηση της φθοράς του ερωτικού αισθήματος, η οδύνη της μοναξιάς και η επιθυμία καταστολής της με τη συμμετοχή και σε συλλογικότερες εκφράσεις της ανθρώπινης συνείδησης, οι οποίες συχνά ξεπέφτουν στην κατάσταση μιας σύγκρουσης που κάποτε - ουδέποτε όμως φανερά - εμφανίζεται με τη μορφή του ιδεολογικού αγώνα.
    Η ποίηση του Αναγνωστάκη δεν είναι απαισιόδοξη. Όσο κι αν οι τόνοι της είναι σκοτεινοί, όσο κι αν οι στίχοι της φτάνουν κάποτε στην απελπισία, στο βάθος του ορίζοντά της διακρίνεται ένα φως που μοιάζει περισσότερο με την αναλαμπή μιας αυγής και λιγότερο με το φέγγος ενός λυκόφωτος. ένα φως που διαποτίζει με ένα υπαρξιστικό χρώμα το ποιητικό του έργο. Περισσότερο από ιδεολογικός ποιητής, ο Αναγνωστάκης είναι υπαρξιακός ποιητής και ο χαρακτήρας του αυτός τον κάνει ν' αποκλίνει ουσιωδώς από την ομάδα των πολιτικών ποιητών και να προσεγγίζει τους υπαρξιακούς ποιητές της γενιάς του. 

    Νάσος Βαγενάς 
    [Scan10008.jpg] 


    Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

    Για τον Καραντώνη

    http://pandektis.ekt.gr/dspace/bitstream/123456789/57751/4/Thumb6488.jpg
    Καθώς οι κριτικοί της λογοτεχνίας δεν απολαύουν- στον τόπο μας κυρίως- των τιμών που προσφέρονται στους λογοτέχνες, είναι φυσικό να σπανίζουν οι κριτικές επέτειοι. Ετσι δεν θα είναι περίεργο αν περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι το 2010 συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του Ανδρέα Καραντώνη (1910-1982). Απ΄ όσο γνωρίζω, στον φετινό προγραμματισμό του ΕΚΕΒΙ δεν έχει περιληφθεί κάποια σχετική εκδήλωση, ούτε έχει αναγγελθεί κάποιο αφιέρωμα περιοδικού. Και όμως, θα άξιζε να τιμηθεί αυτός ο κορυφαίος λογοτεχνικός κριτικός, ο σπουδαιότερος της γενιάς του ΄30 και ένας από τους σημαντικότερους στην νεοελληνική κριτική διαχρονία.
    http://www.biblionet.gr/images/covers/b41720.jpg
    Ο χαρακτηρισμός «λογοτεχνικός κριτικός» είναι, βέβαια, ανεπαρκής, αν σκεφτεί κανείς την πολυσχιδή και πληθωρική συγγραφική δραστηριότητα του Καραντώνη. Ο πολυγραφότερος μετά τον Παλαμά λογοτεχνικός κριτικός μας, είναι, με το συνολικό συγγραφικό του έργο, και ένας από τους πολυγραφότερους Ελληνες συγγραφείς, με κείμενα που εκτείνονται σε διάφορα λογοτεχνικά είδη: ποίηση (οκτώ συλλογές), πεζογραφία (ένα μυθοπλασιακό και τέσσερα ταξιδιωτικά βιβλία), θεατρικά έργα (τέσσερα βιβλία), μετάφραση (έντεκα βιβλία), ενώ τα είκοσι δύο κριτικά του βιβλία καλύπτουν όλη την κλίμακα της λογοτεχνικής κριτικής και το έργο ενός πλήθους συγγραφέων, Ελλήνων και ξένων, σε ένα ευρύτατο χρονικό άνυσμα (18ος αιώνας-1980), από την απλή βιβλιοκριτική και σημειωματογραφία ως την εκτεταμένη μελέτη και το δοκίμιο. Πρόκειται για ένα έργο αξιοθαύμαστο, όταν μάλιστα αναλογίζεται κανείς ότι ο Καραντώνης βιοποριζόταν ως υπάλληλος των Ελληνικών Σιδηροδρόμων (1927-1942) και της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (1949-1974).
    http://www.biblionet.gr/images/covers/b17818.jpg
    Το γεγονός ότι σήμερα, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Καραντώνης αναφέρεται μόνο ως κριτικός, δεν σημαίνει ότι το υπόλοιπο έργο του είναι ασήμαντο. Οι στίχοι του είναι ισχυρότεροι από τους στίχους άλλων ποιητών της εποχής του που ανθολογούνται περισσότερο απ΄ ό,τι αυτός, και τα πεζογραφικά κείμενά του είναι γραμμένα με δεξιοτεχνία. Ηταν κυρίως η υψηλότερη ποιότητα των κριτικών του κειμένων εκείνο που προκάλεσε την υποτίμηση των άλλων του έργων, ήδη από την εποχή της κριτικής του κυριαρχίας. Η οποία άρχισε να υποχωρεί στα χρόνια της χούντας (ο Καραντώνης θα μπορούσε να χαρακτηριστεί οργανικός διανοούμενος της δεξιάς), για να εκλείψει με τον θάνατό του και με την εμφάνιση ενός νέου ζντανοφισμού υπό την αμφίεση (στην υπηρεσία) της πολιτικής ορθότητας.
    http://www.biblionet.gr/images/covers/b76349.jpg
    Ο θαυμασμός για το κριτικό έργο του Καραντώνη γίνεται μεγαλύτερος από το γεγονός ότι τα πρώτα κριτικά του κείμενα, που γράφονται σε ασυνήθιστα νεαρή για λογοτεχνικό κριτικό ηλικία (18-22 ετών), όχι μόνο παρουσιάζουν απίστευτη γνώση και ωριμότητα αλλά και ανοίγουν νέους δρόμους για την κριτική μας. Αναφέρομαι στα βιβλία του Ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης (1931) και Γύρω στον Παλαμά (1932· κείμενα των ετών 1929-1932), που υποβάλλουν τον χαρακτηρισμό παιδί-θαύμα της νεοελληνικής κριτικής (τα μόνα ανάλογης ωριμότητας νεανικά κριτικά κείμενα είναι του Νεοκλέους Καζάζη). Με το δεύτερο από αυτά τα βιβλία, που εμφανίστηκε σε μια στιγμή αμφισβήτησης της ποιητικής αξίας του Παλαμά, ο Καραντώνης έδινε την πρώτη του κατάθεση για μια «μελλοντική αποκατάσταση του Παλαμικού έργου», κατάθεση που θα αναπτυσσόταν, με τον καιρό, σε τρεις τόμους. Παρόμοια θα είναι η πορεία τού βιβλίου για τον Σεφέρη, το οποίο θα αυξάνεται σταδιακά με την εμφάνιση νέων συλλογών του ποιητή.
    http://books.vres.gr/uploads/books_images/4/3324.jpg
    Παρότι τα κείμενα τα αναφερόμενα στη λεγόμενη παραδοσιακή λογοτεχνία αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του κριτικού του έργου και η συμβολή του στον εκσυγχρονισμό της πεζογραφίας μας υπήρξε σημαντική, το κύρος του Καραντώνη απορρέει περισσότερο από το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος κριτικός που πρόβαλε τις μοντερνιστικές κατευθύνσεις στην ποίησή μας και αγωνίστηκε για την επιβολή τους. Από τη θέση του διευθυντή του σπουδαίου περιοδικού Τα νέα γράμματα (1935-1940, 1944-1945) και με το βιβλίο του για τον Σεφέρη και τη μελέτη του «Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη» (1940· την οποία περιέλαβε, μαζί με επόμενα κείμενά του για τον ποιητή, στο βιβλίο του Για τον Οδυσσέα Ελύτη, 1980), βοήθησε- τόσο, όσο με την ποίησή τους ο Σεφέρης και ο Ελύτης- ποιητές που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1930 (ανάμεσα στους οποίους και τον Ρίτσο) να εξοικειωθούν με τους νέους εκφραστικούς τρόπους. Και ήταν κυρίως αυτός που με το βιβλίο του Εισαγωγή στη νεώτερη ποίηση (1958· αξεπέραστο μέχρι σήμερα, παρά τις ελλείψεις του: λείπουν από αυτό ο Παπατσώνης και ο Ρίτσος, τους οποίους ο Καραντώνης, ατυχώς, υποτίμησε), διαμόρφωσε τον κανόνα της μετά το 1930 ποίησής μας και ενθάρρυνε- όσο ίσως και οι ποιητές της γενιάς του ΄30- τους μετά τον Πόλεμο ποιητές να ακολουθήσουν τη νεοτερική τεχνοτροπία.
    http://books.vres.gr/uploads/books_images/4/3334.jpg
    Ο Καραντώνης, όπως άλλωστε και κάθε συγγραφέας, έχει το δικαίωμα να κριθεί από τα καλύτερα έργα του. Λογοτέχνης με μεγάλη και εγρήγορη ευαισθησία, με έμφυτο κριτικό ρήμα και οξυδερκές χιούμορ, ανέπτυξε «μια κριτική συλλογιστική που δεν παύει να είναι συνυφασμένη με την ποιητική έμπνευση» (Αλέξης Ζήρας), έναν λεπτό και συγχρόνως στιβαρό κριτικό λόγο, προσωπικό αλλά όχι υποκειμενικό, που συνομιλεί ουσιαστικά, και εν πολλοίς γοητευτικά, με τα κρινόμενα έργα.
    Νάσος Βαγενάς 
    "Το Βήμα" 17/1/2010
    http://androspoets.homestead.com/Karantonispic.jpg

    Ανδρέας Καραντώνης (1910-1982). Ο Ανδρέας Kαραντώνης γεννήθηκε στην Άνδρο και σε ηλικία δεκατριών χρόνων εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα, όπου τέλειωσε το γυμνάσιο και σπούδασε στη Νομική Σχολή χωρίς να αποφοιτήσει. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας το 1927 με δημοσιεύσεις ποιημάτων του στο παράρτημα της Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας του Πυρσού. Το 1929 δημοσίευσε τη μελέτη Εισαγωγή στο Παλαμικό έργο. Ακολούθησαν μια μελέτη για το Σεφέρη και μια ακόμη για τον Παλαμά. Τόσο η ποίηση όσο και η δοκιμιογραφία του ως το 1935 κινήθηκε στα παραδοσιακά πλαίσια γραφής. Τομή στο έργο του σημειώθηκε γύρω στο 1935 με τη συγγραφική δραστηριότητά του από τη θέση του διευθυντή του περιοδικού Νέα Γράμματα. Την περίοδο αυτή ο Καραντώνης στράφηκε προς την υπερρεαλιστική θεωρία της τέχνης και μετάφρασε έργα των Απολλιναίρ, Βαλερύ, Μπρετόν, Ελυάρ και άλλων. Μετά τη γερμανική κατοχή ανέπτυξε δημοσιογραφική δραστηριότητα με επίκεντρο την αντίθεσή του στον κομμουνισμό και την αριστερή διανόηση στην Ελλάδα. Στο ίδιο πνεύμα εντάσσονται θεατρόμορφα κείμενά του με τίτλους όπως τα Σπουδή στο Κρεμλίνο και Ο Καραγκιόζης βγαίνει από το καλύβι του. Συνεργάστηκε με το περιοδικό Αγγλοελληνική Επιθεώρηση (1945-1952) και από το 1949 ως το 1974 πραγματοποίησε ραδιοφωνικές εκπομπές κριτικού περιεχομένου στην ΕΙΡ. Υπήρξε μόνιμο μέλος της επιτροπής απονομής των κρατικών λογοτεχνικών βραβείων, μέλος της Ομάδας των 12 και γενικός γραμματέας του ιδρύματος Παλαμά. Τιμήθηκε με το Βραβείο του Δήμου Αθηναίων (1957), το Βραβείο Πουρφίνα της Ομάδας των 12 (1959), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Κριτικής (1971) και το Μέγα Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας (1972). Ογκώδης είναι η κριτική παραγωγή του Καραντώνη ενώ ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση. Τα ποιήματά του συγκεντρώθηκαν σε οχτώ τόμους. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ανδρέα Καραντώνη βλ. Αργυρίου Αλ., «Καραντώνης Ανδρέας», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985 και Χατζηφώτης Ι.Μ., «Καραντώνης Αντρέας», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 8. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ.
    (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).



    Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

    Αριστερά χωρίς Αριστερούς!

    Ο Λεωνίδας Κύρκος αγωνίστηκε σ' όλη του τη ζωή με αυταπάρνηση. Τη στράτευσή του στην Αριστερά την πλήρωσε με βαριές καταδίκες, φυλακίσεις, εξορίες. 
    http://www.pressgr.eu/wp-content/uploads/2009/08/korovesis.jpg


    Μόνο που τα τελευταία 40 χρόνια τον διακατέχει μια έμμονη πολιτική ιδέα: πώς θα βρεθεί ένας κοινός τόπος μεταξύ όλων των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, προκειμένου να ξεπεραστεί η «εθνική κρίση» προς όφελος όλων. Μια ιδέα δανεισμένη από τις επεξεργασίες του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος και τη στρατηγική του «ιστορικού συμβιβασμού». Ολες αυτές οι «ενωτικές» προσπάθειες του Κύρκου όχι μόνο δεν ευδοκίμησαν, αλλά κατά κανόνα κατέληγαν σε διασπάσεις στο χώρο της Αριστεράς. Ο ίδιος εξασφάλισε μια αξιοσημείωτη προσωπική δημοτικότητα, τα κατά καιρούς κόμματά του όμως οδηγούνταν στη συρρίκνωση και την περιθωριοποίηση. Εχουμε και λέμε:
    - Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, μέσα στη δικτατορία, και ενώ το λεγόμενο «Γραφείο Εσωτερικού» είχε την οργανωτική ισχύ μέσα στην Ελλάδα αλλά και το ηθικό πλεονέκτημα στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, ο Κύρκος προωθούσε τις επαφές κορυφής με όλες τις μη χουντικές πολιτικές δυνάμεις και θεωρούσε «αριστερισμό» την αντιστασιακή δουλειά. Με όχημα αυτή τη γραμμή κατόρθωσε να ανατρέψει την ηγεσία Καρρά-Μπριλλάκη, με αποτέλεσμα την απομόνωση ενός σημαντικού στελεχικού δυναμικού του κόμματος.
    - Την ίδια περίοδο, ο Κύρκος επιδίωξε με οργανωτικούς χειρισμούς να προσδώσει τα ίδια χαρακτηριστικά και στη Νεολαία του κόμματος, με αποτέλεσμα να αποχωρήσει μεγάλο μέρος της οργάνωσης στη Δυτική Ευρώπη.
    - Την περίοδο της Μεταπολίτευσης ο Κύρκος εμπνεύστηκε την ετεροχρονισμένη ιδέα της «Εθνικής Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Ενότητας» (ΕΑΔΕ), αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στο ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ να εκφράσουν με το δικό τους τρόπο το ριζοσπαστισμό των λαϊκών στρωμάτων και απογυμνώνοντας την ανανεωτική Αριστερά από τα πιο αγωνιστικά μαζικά στελέχη.
    - Στις εκλογές του 1977, οραματιζόμενος μια νέα πανεθνική ενότητα, προχώρησε στη λεγόμενη «Συμμαχία», που όχι μόνο οδήγησε σε εκλογική πανωλεθρία, αλλά σημαδεύτηκε από την αποχώρηση της πλειοψηφίας της Νεολαίας του κόμματος και τη δημιουργία της Β' Πανελλαδικής.
    - Ακολούθησε η δημιουργία της «ενωτικής» ΕΑΡ, με αποτέλεσμα να διασπαστεί το τμήμα των μελών που διατήρησε τον τίτλο ΚΚΕ Εσωτερικού.
    - Ακόμα και η αρχική συγκόλληση ΕΑΡ-ΚΚΕ στο σχήμα του Συνασπισμού στοιχειώθηκε από τη σύμπραξη με τη Νέα Δημοκρατία και κατέληξε σε απανωτές διασπάσεις.
    Δυστυχώς και η τελευταία πρωτοβουλία του Λεωνίδα Κύρκου με το «εθνικό δείπνο» στο Ζάππειο δεν εξαιρείται από τον κατάλογο αυτό των διαδοχικών αποτυχιών. Για μια ακόμα φορά το μήνυμα του παλαίμαχου αγωνιστή της Αριστεράς «πέρασε» μόνο στους πολιτικούς αντιπάλους της Αριστεράς. Εκεί που δεν «πέρασε» το μήνυμά του ήταν στους φίλους και συντρόφους του. Οχι μόνο επειδή ο ίδιος τους απέκλεισε, αλλά επειδή στο «κλαμπ του Ζαππείου» δεν υπήρχε χώρος για την Αριστερά. Και το χειρότερο: με την πρωτοβουλία του αυτή κατάφερε να διχάσει ακόμα και την «Ανανεωτική Πτέρυγα», τους πιο στενούς μέχρισήμερα οπαδούς και συνεχιστές της γραμμής του.

    Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

    Το γλωσσάριο των ανθέων (*)







    ( *) Τίτλος ποιήματος τού Ν. Εγγονόπουλου από την ποιητική συλλογή «Έλευσις» (1948)- βιβλίο στο οποίο ο τίτλος είναι τυπωμένος χωρίς τόνο, για να έχει διφορούμενη ερμηνεία.

    Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

    Με παστό κυδώνι

    Κοτόπουλο με κυδωνόπαστο


    Ένα κοτόπουλο κομμένο σε κομμάτια
    200 γρ. κυδωνόπαστο
    4 κ.σ. μηλόξυδο
    2 σκελίδες σκόρδο
    αλάτι, πιπέρι, κανέλα


    Διαλύουμε το κυδωνόπαστο με το μηλόξυδο σε χαμηλή φωτιά μέχρι να ομογενοποιηθούν.
    Αλατοπιπερώνουμε τα κομμάτια του κοτόπουλου τα τοποθετούμε σε ταψί, προσθέτουμε το σκόρδο, περιχύνουμε με το μείγμα-γλάσο του κυδωνόπαστου και ψήνουμε για μια ώρα σε προθερμασμένο φούρνο στους 210°C. Ενδιάμεσα περιχύνουμε το κοτόπουλο με τα υγρά του. 

    Το κυδωνόπαστο υπάρχει έτοιμο στην αγορά, αλλά μπορούμε να το φτιάξουμε και μόνοι μας
    http://sup.kathimerini.gr/kathnews/photos/15-02-07/15-02-07_181918_91.jpg
    1. Καθαρίζουμε και κόβουμε τα 4 κυδώνια σε κύβους
    2. Τα βράζουμε, προσθέτοντας 1 ποτήρι νερό, μέχρι να μαλακώσουν
    3. Τα πολτοποιούμε και προσθέτουμε για κάθε κούπα πολτό ½ ζάχαρη
    4. Το βράζουμε χωρίς να προσθέσουμε νερό ανακατεύοντας με ΞΥΛΙΝΟ κουτάλι, μέχρι να ξεκολλήσει από τα τοιχώματα της κατσαρόλας.
    5. Απλώνουμαι το μείγμα σε αντικολλητικό χαρτί και το απλώνουμε
    6. Το αφήνουμε να κρυώσει και το κόβουμε
    Ο Γάλλος βασιλιάς Φραγκίσκος Α΄ λένε πως αγαπούσε τόσο το κυδωνόπαστο, που κάθε φόρα που γευόταν ένα κομμάτι σχεδόν έκλαιγε από τη χαρά του



    εξαιρετικός συνδυαμός με μια πολύχρωμη σαλάτα

    πράσινα ωμά λαχανικά
    φέτες πορτοκάλι
    κρουτόν
    ανθότυρο και
    λαδι-ξύδι μπαλσάμικο-μέλι

    Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

    Εναλλαγές σιωπής και πέτρας (*)


    ΑΝΑΒΑΣΗ

    Τούτη
    η στενή ανάμεσα σε τοίχους γραμμένη
    άβατη-αληθινή
    άνοδος κι επιστροφή
    στο φωτεινόκαρδο μέλλον.

    Εκεί.

    Συλλαβών
    μόλοι, θαλασσο-
    βαμμένοι, μακριά
    στον απέραντο πόντο.

    Έπειτα:
    σημαδούρες,
    λύπης σημαδούρες αράδα
    με τα
    για μια στιγμή ωραία αναδυόμενα
    λαμπυρίσματα της ανάσας –: ήχοι
    καμπάνας φωτεινής (ντουμ-,
    ντουν-, ουν-,
    unde suspirat
    cor),
    από-
    πληρωμένοι, από-
    λυτρωμένοι, δικοί μας.

    Κάτι ορατό, ακροάσιμο, η
    απ-
    ελευθερωμένη λέξη-σκηνή.

    Μαζί.

    Paul Celan
    Του κανενός το ρόδο
    μτφ. Χρ. Λάζος
    Άγρα, 1995 
    http://www.biblionet.gr/images/covers/b21699.jpg
    O Paul Celan υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γερμανικής γλώσσας και, σύμφωνα με τον George Steiner, μάλλον ο μεγαλύτερος Ευρωπαίος ποιητής της μεταπολεμικής περιόδου (Celan is almost certainly the major European poet of the period after 1945).
    Γεννήθηκε το 1920 από Εβραίους γονείς στο Τσέρνοβιτς, μια μικρή πόλη στη γερμανόφωνη Μπουκοβίνα της Ρουμανίας, η οποία κατά τη διάρκεια του πολέμου καταστράφηκε από τους Γερμανούς, οι δε γονείς του εξοντώθηκαν. Ο Τσέλαν στάλθηκε σε στρατόπεδο "υποχρεωτικής εργασίας" μέχρι την κατάληψη της Ρουμανίας από τους Ρώσους, το 1944, μετανάστευσε στο Βουκουρέστι όπου εργάστηκε σαν μεταφραστής και συναναστράφηκε, για λίγο, με τους ρουμάνους σουρεαλιστές, αντιμετωπίζοντας, όμως, προβλήματα με το σταλινικό καθεστώς αναγκάστηκε να διαφύγει στη Βιέννη και μετά στο Παρίσι. Πέρασε τα περισσότερα δημιουργικά χρόνια του στη Γαλλία, όπου έζησε ως ποιητής και ταυτόχρονα λέκτορας της γλωσσολογίας. Δημιουργός πολύγλωσσος, άσκησε με θέρμη μοναδική και το επάγγελμα του μεταφραστή. Μετέφρασε μεταξύ άλλων Σαίξπηρ, Ρεμπώ και Έμιλυ Ντίκινσον.
    Το 1952 παντρεύτηκε τη χαράκτρια  Gisèle de Lestrange. Το 1958 τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας Βρέμης, και το 1960 το βραβείο Γκέοργκ Μπύχνερ, το μεγαλύτερο λογοτεχνικό βραβείο της Γερμανίας.  Οι σύντομες ομιλίες του που γίνονται σε αυτές τις δύο περιπτώσεις αποτελούν  και τις κύριες "καταθέσεις" του  σχετικά με την ποίησή του.  Κατά τη διάρκεια της ποιητικής καριέρας του δημοσιεύσει επτά ποιητικές συλλογές, και αφήνει αρκετές αδημοσίευτες. 
    Ο Τσέλαν αυτοκτόνησε το 1970 σε ηλικία 50 ετών, πέφτοντας στον Σηκουάνα. Άφησε πίσω του ένα πολύ σημαντικό έργο όπου η μοναξιά διαγράφεται ανελέητη.

    http://www.librarything.com/authorpics/celanpaul6338.jpg

    Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
    (2008)
    Αυστριακοί ποιητές του 20ου αιώνα, Λεξίτυπον
    (2007)
    Μήκων και μνήμη, Νεφέλη
    (2007)
    Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα, Ελληνικά Γράμματα
    (2006)
    Ο Μεσημβρινός και άλλα πεζά, Άγρα
    (2001)
    Περί των γάμων υδραργύρου και θείου, Ύψιλον
    (1997)
    Από κατώφλι σε κατώφλι, Δελφίνι
    (1996)
    Paul Celan: Στρέττο. Peter Szondi: Μέσα από στενό πέρασμα., Υπερίων
    (1995)
    Του κανενός το ρόδο, Άγρα


    Τα ποιήματα βρίκονται πάντοτε καθ' οδόν προς ένα ανοιχτό τόπο που μπορεί να κατακτηθεί, ένα Εσύ που μπορεί να προσφωνηθεί, μια πραγματικότητα που μπορεί να ονομαστεί
    Paul Celan

    (*) Από το κείμενο της Χρυσούλας Αγκυρανοπούλου "Μεταξύ φιλοσοφίας και γλώσσας: Εθνοφιλοσοφική προσέγγιση του Paul Celan από τον Jacques Derrida"



    Στη φωτό γλυπτό του  Joan Miro από το ομώνυμο Μουσείο στη Βαρκελώνη

    Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

    Γλυκό, γεμιστό στριφτάρι


    Ζύμη με μαγιά
    650 γρ. αλεύρι
    1 φακελάκι ξερή μαγιά
    5 κ.σ. χλιαρό νερό
    300 ml χλιαρό γάλα
    3 αβγά
    125 γρ. βούτυρο λιωμένο
    70 γρ. ζάχαρη
    ελάχιστο αλάτι
    Γέμιση
    150 γρ. χροντοκομμένους χουρμάδες, χωρίς κουκούτσι
    150 γρ. πάστα αμυγδάλου
    120 γρ. μαρμελάδα πορτοκάλι
    1/2 κ.γ. μοσκοκάρυδο
    100 γρ. λιωμένο βούτυρο
    Ετοιμάζουμε τη ζύμη μαγιάς και την αφήνουμε να φουσκώσει, ώσπου να γίνει διπλάσια.
    Ετοιμάζουμε τα υλικά της γέμισης, εκτός από το βούτυρο σ΄ένα μπωλ.
    Ανοίγουμε τη ζύμη σε μεγάλο χοντρό φύλλο 30Χ50 εκ. και αλείφουμε με τα 70γρ λιωμένο βούτυρο και στη συνέχεια απλώνουμε τη γέμιση. Τυλίγουμε κατά μήκος, και μετά σχηματίζουμε το στριφτάρι.
    Βουτυρώνουμε ένα στρογγυλό ταψί. Τοποθετούμε το στριφτάρι και το αφήνουμε σε ζεστό μέρος να φουσκώσει ακόμη μια φορά για 30 min. Περιχύνουμε με το υπόλοιπο βούτυρο και ψήνουμε στους 180°C 50 min
    Όταν κρυώσει πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχν.

    Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

    Tell Her Today



    Try to say
    you love some one
    its hard to say you dont
    its hard to learn
    to try to trust someone,
    its hard to be without.

    So if u think u love some one
    try, try, try
    because
    that one maybe your one

    So if you love her
    think only of her
    take the time tell her today

    And if Without her
    everything is harder
    take the time
    drop everything
    go tell her today

    If for every king
    you find a queen
    the Key keeps them strong

    oh if love is a that beats my heart
    then maybe
    sweet baby
    right now

    oh
    So if you think you love some one
    try, try, try
    because that one may be your one.
    So if you love her,
    think only of her,
    take the time tell her today.

    And when with out her,
    everythings harder
    take the time
    drop everything
    tell her today


    Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

    Μια φυσαρμόνικα



    Είσαι στο βάθος και σ' ακούω που τραγουδάς
    Είσαι στο βάθος μέσα σου κρυμμένος μένω
    Η φυσαρμόνικα που φτάνει ως εμάς
    Κρατά στο χέρι της δρεπάνι ακονισμένο.

    Όλα τα πράματα που δε θα δω γελούν σαρδώνεια
    Λάμπες φθορίου μου φωτίζουνε τον ύπνο
    Ο ύπνος κόλαση κι ιδρώτας στα σεντόνια
    Σε τρώω με τρως με κηροπήγια στο δείπνο.

    Α πόσο οι μέρες με βαραίνουν τις βαραίνω
    Με τυρανάνε τα ενθύμια κι ο θυμός
    Πόσο στυφό το "Σ' αγαπώ" σε στόμα ξένο
    Πόσο σπασμένος των ποιημάτων μου ο ρυθμός.

    Αντώνης Φωστιέρης

    Η φυσαρμόνικα εφευρέθηκε γύρω στα 1820 στη Γερμανία από έναν ρολογά και μετά μπήκε σε μαζική παραγωγή από τον Ματίας Χόνερ. Ο εφευρέτης της είχε ακούσει το Κινέζικο όργανο «Σεγκ» που σχετιζόταν με τον φλάουτο του Πάνα, και βασιζόμενος σ’ αυτό είχε την ιδιοφυή ιδέα να φτιάξει το μοναδικό πνευστό όργανο που παίζει μονές φωνές και συγχορδία συγχρόνως, όπως το ακορντεόν. Βασικά, η φυσαρμόνικα είναι ένα φυσητό ακορντεόν.


    http://www.patmissin.com/history/sheng.jpg

    Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010

    Baharat του Μεξικού


    Η γεύση είναι μια από τις δύο μπαχαρικές αισθήσεις. Δεν υφίσταται χωρίς την όσφρηση. Είναι η πιο ενδιαφέρουσα (μετά το σεξ) μορφή επικοινωνίας μεταξύ των λαών.
    Νίκος Πλατής
    Μπαχαρικό Λεξικό*
    Κέδρος, 2003

    Με μια κασετίνα μπαχαρικά



    http://somecontrast.com/blog/wp-content/uploads/2009/02/dean-deluca-opening-in-avenues_1.jpg

    Φτιάξαμε "ευφάνταστες" συνταγές
    Guacamole


    4 ώριμα αβοκάντο ξεφλουδισμένα και πολτοποιημένα χωρίς το κουκούτσι
    χυμός 2 λεμονιών
    3 ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμύδια
    1,5 σκελίδα σκόρδο κοπανιστή
    2 πράσινες πιπεριές κομμένες
    4 τομάτες ξεφλουδισμένες και κομμένες
    1/2 φλυτζανιού φρέσκο κορίανδρο
    3 πιπεριές σεράνο σε κονσέρβα
    αλάτι - πιπέρι
    λίγη ζάχαρη
    Βάζουμε στο μπλέντερ τα αβοκάντο μαζί με τα άλλα συστατικά ώσπου να γίνουν μια ομοιόμορφη κρέμα.

    Εντσιλάδας με γλυκοπατάτα και σάλτσα πράσινης ντομάτας


    12Χ20 εκ. τορτίγιας
    Γέμιση γλυκοπατάτας
    500 γρ. γλυκοπατάτες βρασμένες και πολτοποιημένες
    2 κ.σ. λάδι
    1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
    3 ψιλοκομμένες πιπεριές σεράνο κονσέρβας
    1/3 φλυτ. σουσάμι
    1 κ.γ. ρίγανη
    1,5 φλυτ. τυρί κίτρινο τριμμένο
    αλάτι, πιπέρι
    Σάλτσα πράσινης ντομάτας
    1 κιλό πράσινα ντοματάκια κονσέρβας στραγγισμένα
    1 μέτριο κρεμμύδι ψιλοκομμένο
    3 σκελίδες σκόρδο πολτοποιημένες
    1/2 φλυτ. φράσκο κορίανδρο
    2 κ.σ. λάδι
    Ετοιμάζουμε τη γέμιση γλυκοπατάτας. Σ' ένα τηγάνι ζεσταίνουμε το λάδι και γυρίζουμε όλα τα υλικά, εκτός τού τυριού, για 10 min. Στο τέλος προσθέτουμε και τα τυριά.
    Μοιράζουμε το μίγμα στις τορτίγιας και τις τυλίγουμε σε ρολά.
    Πολτοποιούμε στο μπλέντερ όλα τα υλικά της πράσινης ντομάτας. Τοποθετούμε το 1/3 τού μίγματος στη βάση τού ταψιού, βάζουμε στη σειρά τις γεμισμένες τορτίγιας και καλύπτουμε με την υπόλοιπη σάλτσα. Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο για μισή ώρα

    Κοτόπουλο με τσίλι και πορτοκάλι
    1 ολόκληρο κοτόπουλο
    3 λωρίδες πορτοκαλόφλουδα
    1 κ.σ. μέντα
    2 σκελίδες σκόρδο πολτοποιημένο
    1/2 φλυτ. χυμός πορτοκαλιού
    3 κ.σ. αλεύρι
    1/2 φλυτ. χυμός πορτοκαλιού (επιπλέον)
    2 μέτρια πορτοκάλια σε φέτες
    1 κ.σ. μέντα.

    Σάλτσα τσίλι
    2 σκελίδες σκόρδο πολτοποιημένες
    1/2 κ.γ. πάπρικα
    2 κ.γ. τσίλι σε σκόνη
    3 κ.γ. κίμινο
    2 κ.γ. κορίανδρος σε σκόνη
    2 κ.σ. κέτσαπ
    2 κ.σ. τεκίλα
    2 κ.σ. χυμό πορτοκαλιού

    Τρυπάμε το κοτόπουλο σε πολλά σημεία με το πιρούνι. Γεμίζουμε το εωτερικό με την πορτοκαλόφλουδα και τη μέντα και το σκόρδο. Το ψήνουμε σε δυνατό φούρνο για 30 min. Αλείφουμε το κοτόπουλο με τη σάλτσα τσίλι και ψήνουμε σε μέτριο προς δυνατό φούρνο για άλλη μία ώρα. Ενδιάμεσα περιχύνουμε το κοτόπουλο με τα υγρά του.

    Βγάζουμε το κοτόπουλο από το ταψί και το διατηρούμε ζεστό. Στραγγίζουμε τη σάλτσα από το ταψί που την δένουμε με το αλεύρι και τον χυμό πορτοκαλιού σε κατσαρολάκι. Στο τέλος προσθέτουμε τα πορτοκάλια και τη μέντα
    Τάρτα σοκολάτας με πορτοκάλι


    Βάση
    • 175 γρ. βούτυρο ξεπαγωμένο (μισό πακέτο)
    • 2 φλ. τσαγιού αλεύρι για όλες τις χρήσεις
    • 1/2 φλ. τσαγιού ζάχαρη
    • 1/2 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ
    • 1 κουτ. γλυκού κανέλλα
    • 1 κουτ. γλυκού ξύσμα πορτοκαλιού
    • 1 κουτ. σούπας κονιάκ
    Ετοιμάζουμε γλυκιά βάση τάρτας και την ψήνουμε για 15 min σε προθερμασμένο φούρνο.
    Για την κρέμα σοκολάτας:
    • 300 γρ. κουβερτούρα
    • 200 ml. κρέμα γάλακτος με χαμηλά λιπαρά

    Ζεσταίνουμε σε κατσαρολάκι την κρέμα γάλακτος και προσθέτουμε την κουβερτούρα. Ανακατεύουμε μέχρι να λιώσει εντελώς και αδειάζουμε το μίγμα στην τάρτα. Ψήνουμε στο φούρνο για 15 min.

    Κρέμα πορτοκάλι 


    2 κ.σ. ξύσμα πορτοκάλι

    1,5 φλυτ. ζάχαρη

    6 κ.σ. κορν φλάουρ

    2 φλυτ. φρέσκο χυμό πορτοκαλιού
    Σε κατσαρολάκι και σιγανή φωτιά ανακατεύουμε όλα τα υλικά μέχρι να πήξει η κρέμα. Τοποθετούμε πάνω από την τάρτα με τη σοκολάτα και βάζουμε στο ψυγείο.

    Και φυσικά margarita
     http://www.goodhousekeeping.com/cm/goodhousekeeping/images/margarita-5-ghv-325.jpg
    • 60 ml Τεκίλα
    • 2 κ.σ. τριπλ σεκ
    • 2 κ.σ. φρέσκο χυμό λάιμ
    • 1 κ.γ. απλό σιρόπι (δες υποσημείωση)
    • 1 φλ. παγάκια
    1. Βάζουμε όλα τα συστατικά σε ένα μπλέντερ.
    2. βρέχουμε λίγο το χείλος του τα βάζουμε σε χοντρό αλάτι (ώστε να κολλήσει πάνω).
    3. Μετά στολίζουμε με ένα κομμάτι λάιμ.
    Ιστορίες για τον λόγο που πρωτοφτιάχθηκε μια Margarita, υπάρχουν πολλές. Το μόνο που τις συνδέει είναι πως όλες έχουν ως πρωταγωνίστρια μια Μαργαρίτα.
    Είτε αυτή είναι η Marguerite Hemery για την οποία ο φίλος της και μπαρμαν στο Los Dos Republicas του Mexico city το έφτιαξε ειδικά για αυτήν το 1934, είτε είναι αφιερωμένο στην νύφη του Daniel Negrete, Margarita μια μερα πριν το γάμο της με τον αδερφό του το 1936, ή ακόμη το έφτιαξαν για την τραγουδίστρια Peggy Margaret Lee κάπου στα τέλη του ‘40.
    Άλλες εικασίες λένε πως το ποτό φτιάχτηκε προς τιμήν της Rita (από το Margarita) Heyworth. Αυτή η ιστορία (ότι δηλαδή εμπνεύστηκαν από την ηθοποιό), είναι και η πιο διαδεδομένη.


    *Μπαχαρικό λεξικό
    Ένα παρ' ολίγον σοφό βιβλίο κουζινικού, γιατροσοφιστικού, λογοτεχνικού, λαογραφικού, (ελαφρώς) βιοχημικού και (στο έπακρο) ιστορικού περιεχομένου.


    http://www.biblionet.gr/images/covers/b81448.jpg 

    Ένα παρ' ολίγον σοφό βιβλίο κουζινικού, γιατροσοφιστικού, λογοτεχνικού, λαογραφικού, (ελαφρώς) βιοχημικού και (στο έπακρο) ιστορικού περιεχομένου.
    Ο Νίκος Πλατής για να γράψει το "Μπαχαρικό λεξικό" χρειάστηκε να ταξιδέψει σε τέσσερις ηπείρους: Ευρώπη, Αφρική, Ασία και Αμερική. Στην Ινδία πλανήθηκε σε φυτείες ολόκληρες από cardamon (καρδάμωμο), στην Ουγγαρία του Νότου περπάτησε σε ολοκόκκινους και πανέμορφους πιπερώνες με ώριμες πάπρικες και στο Μαρόκο έτυχε να δει μια αγορά που θύμιζε μάντρα με οικοδομικά υλικά, όπου νωχελικοί άντρες με τουρμπάνια πουλούσαν κι αγοράζανε χύμα ορυκτό αλάτι σε τσίγκινα τάσια των πέντε κιλών, με την ίδια σοβαρότητα που συναλλάσσονται οι Ολλανδοί μεγαλέμποροι διαμαντιών.
    Μέχρι στα μυστικά στενά του Σαν Αντόνιο (μεξικάνικη αγορά Τέξας) βρέθηκε, στις λαϊκές αγορές του Ισραήλ (Ιερουσαλήμ κυρίως), στην Τιχουάνα του Μεξικό (Μεξικό), στη «σκοτεινή πλευρά» της Αβάνας και στο Μισίρ-τσαρσι της Κωνσταντινούπολης.