Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Στάση, τελευταία.

Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

«Τα παιδία δεν παίζει»


Απίστευτο. Μόλις το άκουσα, παραλίγο να γκρεµιστώ.
Μια φωνή από το τηλέφωνο µού αποκάλυπτε πως µάλλον επί χούντας ζω: Η επιτροπή του υπουργείου Παιδείας έκοψε το ντοκιµαντέρ «Τα παιδία δεν παίζει». Αντί άλλης απαντήσεως, µου ξέφυγε ένα «δεν είναι δυνατόν»!

Η φωνή από την αρµοδία της εταιρείας που διακινεί αυτό το εξαιρετικό ντοκιµαντέρ. Για το οποίο έγραψα και εξακολουθώ να πιστεύω πως υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή όχι ελληνικές, πρέπει αµέσως το υπουργείο Παιδείας να το αναλάβει υπό την προστασία του και να το κυκλοφορήσει προς προβολή σε όλα τα σχολεία ολόκληρης της επικράτειας. Η απαγορευτική γνωµάτευση από µια επιτροπή του υπουργείου Παιδείας αρµόδια για την καταλληλότητα ταινιών και θεατρικών παραστάσεων. Δηλαδή αν εισπράξεις το ΟΚ αυτής της επιτροπής - µία από τις χιλιάδες που έχουν φτιάξει οι κυβερνήσεις, συγκεντρώνοντας διά του ελέγχου τροµερές και κρυφές εξουσίες - τότε µε το χαρτί ανά χείρας πηγαίνεις στα σχολεία και µε τη σειρά τους οι καθηγητές προτρέπουν τα παιδιά να δουν αυτές τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις. Αστειότητες και υποκρισίες δηλαδή. Διότι τα παιδιά καταβροχθίζουν τόνους από αφασική, πορνογραφική και κακόγουστη ουσία. Ελευθέρως. Από τα κανάλια, το Δίκτυο και παντού. Εποµένως τέτοιες επιτροπές δεν εξυπηρετούν απολύτως τίποτα παρά µόνο ίσως κάποιες εκδουλεύσεις και στηρίζουν µικρές εξουσίες που µας κάνουν την ζωή αφόρητη και ενίοτε εφιαλτική.

«Τα παιδία δεν παίζει» εξαιτίας λογοκρισίας

Δηµήτρης Δανίκας, "Τα Νέα", 29/5/2010

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwI7oVjTOc-O5Q5SrIVFHDEzbqy14P1nYwZZI_mdjeOf7elzWexo0yasGiiCtsAzcqWfWdCBMnQZ5FP1Upa4a-AVdxT0-31ip11-1MZGl_dVeT8MQiD5k-sRq2F9b8KgY9DFvGLkYJzMw/s1600/PaidiaDenPaizeiPoster.jpg

Σκηνοθεσία
Άγγελης Ανδρικοπούλου & Αργύρη Τσεπελίκα

 Κάθε μέρα, η Αλεξάνδρα, ο Βλαντ, η Χρύσα και η υπόλοιπη παρέα μαζεύονται μπροστά από το σπίτι του Χρήστου για να παίξουν ποδόσφαιρο μέχρι το βράδυ. Μόλις ξεκινήσουν το παιχνίδι, οι γείτονες αρχίζουν να διαμαρτύρονται, να φωνάζουν και να προσπαθούν να τους σταματήσουν με απειλές ή ακόμα και με τη βία.

Μοιάζει να μην υπάρχει λύση στο πρόβλημα, καθώς δεν έχουν που αλλού να παίξουν.

Η Αλεξάνδρα πιστεύει πως πρέπει να βρεθεί ένας χώρος όπου θα μπορούν να παίζουν ελεύθερα και χωρίς να κινδυνεύουν. Αποφασίζει να μιλήσει στον Δήμαρχο της πόλης τους. Ανακοινώνει την ιδέα της στα υπόλοιπα παιδιά ζητώντας τους να της συμπαρασταθούν.
Η παιδική επιτροπή συνεδριάζει και μέσα απο διασκεδαστικές απόψεις, τσακωμούς και αρκετές αμφιβολίες αποφασίζουν να πάνε όλοι μαζί στο Δημαρχείο και να παρουσιάσουν το πρόβλημά τους. Ζητούν να δημιουργηθεί ένας χώρος παιχνιδιού σε ένα εγκαταλελειμένο οικόπεδο της γειτονιάς.
Ο αγώνας είναι σκληρός. Τα παιδιά είναι μαχητικά, όμως η δημοτική αρχή έχει άλλες απόψεις.  
Θα καταφέρουν τελικά να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους η Αλεξάνδρα, ο Χρήστος, η Χρύσα και ο Βλαντ;
Διεκδικώντας το δικαίωμά της στο παιχνίδι, η μικρή παρέα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες, μαθαίνει να μάχεται, να σχετίζεται και να ωριμάζει…
Παρακολουθώντας την αληθινή αυτή ιστορία με πρωταγωνιστές τέσσερα παιδιά ηλικίας 9-14 ετών ανακαλύπτουμε μέσα απο χαριτωμένες αυθεντικές ατάκες, ξεκαρδιστικές σκηνές, αυθορμητισμό και τρυφερότητα, την αντίληψη που έχουν για την ζωή, τους μεγάλους, τη φιλία, την αγάπη άνευ όρων και την ασίγαστη ανάγκη για παιχνίδι." 
http://www.i-live.gr/wp-content/uploads/2010/03/news-ta-paidia-den-paizei-movie-2010.jpg
 Για το ντοκιµαντέρ:

Κυριακή 30 Μαΐου 2010

Les feuilles mortes


Oh! je voudrais tant que tu te souviennes
Des jours heureux où nous étions amis
En ce temps-là la vie était plus belle,
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle
Tu vois, je n'ai pas oublié...
Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Et le vent du nord les emporte
Dans la nuit froide de l'oubli.
Tu vois, je n'ai pas oublié
La chanson que tu me chantais.


C'est une chanson qui nous ressemble
Toi, tu m'aimais et je t'aimais
Et nous vivions tous deux ensemble
Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais
Mais la vie sépare ceux qui s'aiment
Tout doucement, sans faire de bruit
Et la mer efface sur le sable
Les pas des amants désunis.


Les feuilles mortes se ramassent à la pelle,
Les souvenirs et les regrets aussi
Mais mon amour silencieux et fidèle
Sourit toujours et remercie la vie
Je t'aimais tant, tu étais si jolie,
Comment veux-tu que je t'oublie?
En ce temps-là, la vie était plus belle
Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui
Tu étais ma plus douce amie
Mais je n'ai que faire des regrets
Et la chanson que tu chantais
Toujours, toujours je l'entendrai!
Στιχοι: Jacques Prévert
Μουσική: Joseph Kosm
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKOdrucM1L9TCaATZl1_qYXKBtZVQULpGUnUV5YdFeoJfkeP3k_ny275MN290JlUJ4kZpJcjC44flpcdJxctZvkCiEa39DrPpmzrUk8QuGOI6s6fBvdc6q_j4Z-MsX73BPkRiFicAh1axd/s400/DOISNEAUbig.jpg
Jacques Prévert Γάλλος ποιητής και σεναριογράφος γεννήθηκε στο Νεϊγύ-συρ-Σεν το 1900 και πέθανε στην Ομονβίλ-λα-Πτιτ το 1977. Κατά την περίοδο 1925-1929 εισχωρεί στον υπερρεαλιστικό κύκλο, αναπτύσσοντας φιλία με τους υπερρεαλιστές Αντρέ Μπρετόν, Λουί Αραγκόν, Ρομπέρ Ντεσνός και Υβ Τανγκύ. Από τον υπερρεαλισμό ο Πρεβέρ θα κρατήσει μόνο τα στοιχεία εκείνα, που σε συνδυασμό με τη ρομαντική του διάθεση, θα του επιτρέψουν να σκιαγραφήσει τον ποιητικό ρεαλισμό της εποχής του, προσπαθώντας συγχρόνως να ανανεώσει την προφορική λαϊκή ποίηση της Γαλλίας. Την περίοδο 1932-1936 συνεργάστηκε στα θεατρικά δρώμενα μιας ομάδας πολιτικά στρατευμένων συγγραφέων, ονομαζόμενης «Οκτώβρης». Ακολούθως έγραψε σενάρια και διαλόγους για γνωστές ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου, όπως Το έγκλημα του κυρίου Λανζ (Le crime de M. Lange, 1935) του Ζαν Ρενουάρ, Γελοίο δράμα (Drôle de drame, 1937), Το λιμάνι των αποκλήρων (Quai des brumes, 1938), Ξημερώνει (Le jour se lève, 1939), Οι επισκέπτες της νύχτας (Les visiteurs du soir, 1942), Τα παιδιά του Παραδείσου (Les enfants du paradis, 1944) και Οι πόρτες της νύχτας (Les portes de la nuit, 1946) του Μαρσέλ Καρνέ. Το 1946 κυκλοφορούν δύο ποιητικές συλλογές του, πρώτα οι Κουβέντες (Paroles) και στη συνέχεια οι Ιστορίες (Histoires). Ακολουθούν οι συλλογές Θέαμα (Spectacle, 1951), Μεγάλος χορός της Άνοιξης (Grand bal du printemps, 1951), Η βροχή και η καλοκαιρία (La pluie et le beau temps, 1955), Κυκεώνας (Fatras, 1966, εικονογραφημένη με κολάζ του ίδιου του Πρεβέρ), Ιστορίες και άλλες ιστορίες (Histoires et d’autres histoires, 1963), Πράγματα και άλλα (Choses et autres, 1972), Εβδομαδιαία (Hebdomadaires, 1972) και Νυχτερινός ήλιος (Soleil de nuit, 1980, μετά θάνατον). Παράλληλα, πολλά ποιήματα του Πρεβέρ, όπως η «Μπαρμπαρά», μελοποιήθηκαν από τον συνθέτη Ζοζέφ Κοσμά, ερμηνεύτηκαν από γνωστούς καλλιτέχνες, όπως ο Υβ Μοντάν και η Ζυλιέτ Γκρεκό και αγαπήθηκαν από το διεθνές κοινό.
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2008) Οι σουρεαλιστές συζητούν για το σεξ, Περίπλους
(2007) Στη μοναξιά του Παρισιού, Έψιλον
(2006) Επιλογές από την ξένη ποίηση, Σοκόλη - Κουλεδάκη
(2006) Πάμπλο Πικάσσο, Καστανιώτη
(2002) Είσοδοι και έξοδοι, Μπιλιέτο
(2002) Θέαμα και ιστορίες, Ύψιλον
(1994) Κουβέντες, Καστανιώτη
(1986) Το ψάρεμα της φάλαινας, Οδυσσέας
(1982) Θέαμα και ιστορίες, Νεφέλη
(1982) Συνυπάρξεις, Πρόσπερος

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Ο δρόμος της Αριστεράς...

http://randomknowledge.files.wordpress.com/2008/01/drawinghands.jpg
 Drawing Hands by M. C. Escher, 1948
Από τον Δεκέμβριο1968 που έγινε η διάσπαση του ΚΚΕ έχει περάσει πολύ νερό «κάτω από το γεφύρι της Ιστορίας». Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη από το συνέδριο του κόμματος μοιάζει σαν συμβολικό τέλος μιας πορείας 40 χρόνων με στόχο να ανοίξει ο δρόμος για μια νέα Αριστερά, ευρωπαϊκή, ανεξάρτητη από την ασφυκτική σοβιετική κηδεμονία και ικανή να ανταποκριθεί στα προβλήματα της εποχής. Μια μερίδα κομμουνιστών τότε ξεκίνησε την απόπειρα να υπερβεί τα αδιέξοδα της τυφλής σταλινικής εκδοχής και να συγκροτήσει μια καινούργια πρόταση.

Ο αποκλεισμός του Φώτη Κουβέλη είναι είδος ανεπίκαιρου θριάμβου του σταλινικού μοντέλου. Είναι αλήθεια μοντέλο δοκιμασμένο. Επί δεκαετίες κατάφερνε να μεθοδεύει την επιβολή των ηγεσιών, με την κατάργηση της διαπάλης των ιδεών, τον αποκλεισμό του διαλόγου, τον εξοστρακισμό της κριτικής. Φαίνεται ότι επιβιώνει ακέραιο το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αφού θριαμβεύει η δοκιμασμένη μέθοδος, μολονότι επέβαλε ηγεσίες που οδήγησαν στη συντριβή του σοσιαλιστικού καθεστώτος και ενταφίασαν για άγνωστο διάστημα τα όνειρα για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

#Δεν είναι ζήτημα που αφορά έναν άνθρωπο και τις όποιες απόψεις του. Είναι βαριά συμβολικό θέμα της μεθόδου επιλογής των εκπροσώπων που θα αποφασίσουν τους ηγέτες και τον πολιτικό προσανατολισμό.

Οπως φώναζε την εποχή του «Γραφείου Εσωτερικού» το φιλοσοβιετικό και σταλινικό απομεινάρι του κόμματος:

«Ενα είναι το ΚΚΕ!». Η συνταγή είναι ίδια. Κραύγαζε «είναι ένα!» για όσο ακριβώς διάστημα ήταν δύο. Δηλαδή αντί κριτικής και διαπάλης των ιδεών εφάρμοζε την «πολιτική»: η αντίπαλη άποψη απλούστατα «δεν υπάρχει».

#Η κρίση των σοσιαλιστικών ιδεών είναι βέβαια παγκόσμια και γιγάντια. Η Αριστερά παντού στον κόσμο είναι ακόμα σε βαθύ αδιέξοδο.

Αρπάζεται από εδώλια πολιτικών θεών γκρεμισμένα και καταφεύγει σε ακροδεξιόστροφο λαϊκισμό. Δεν έχει τίποτα απολύτως να πει για την οικονομική κατάρρευση του σοσιαλισμού και δεν ξέρει τι να προτείνει στην κοινωνία. Αντί το παραμικρό βήμα προς την έξοδο από τη βαθιά κρίση, πισωγυρίζει στη συνταγή που έφερε την όλη καταστροφή: στο γκουλάγκ οι διαφωνούντες.

Άννα Φραγκουδάκη,  "Τέλος μιας εποχής;", "Τα Νέα" 29.5/2010

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

Rainbow Eyes


She's been gone since yesterday
Oh I didn't care
Never cared for yesterdays
Fancies in the air

No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes
Rainbow eyes
Rainbow eyes

Love should be a simple blend
A whispering on the shore
No clever words you can't defend
They lead to never more

No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes
Rainbow eyes
Rainbow eyes

Summer nights are colder now
They've taken down the fair
And all the lights have died somehow
Or were they ever there

No sighs or mysteries
She lay golden in the sun
No broken harmonies
But I've lost my way
She had rainbow eyes
Οι Rainbow είναι ένα από τα μεγαλύτερα hard rock συγκροτήματα και έχουν επηρεάσει το στυλ πολλών σύγχρονων συγκροτημάτων της metal σκηνής. Δημιουργήθηκαν το 1975 όταν ο κιθαρίστας των Deep Purple, Ritchie Blackmore, αποχώρησε από το συγκρότημα . Τον Απρίλιο του 1984 οι Rainbow διαλύθηκαν και από τότε έχουν εκδόσει μόνο συλλογές με τα καλύτερα τραγούδια τους. Στα 9 χρόνια ύπαρξης των Rainbow (Μάϊος 1975 - Απρίλιος 1984) το μόνο μέλος που παρέμεινε ήταν ο κιθαρίστας Ritchie Blackmore.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Το βράδυ της 22ας Μαΐου 1963

http://www.avgi.gr/images/photoarchive/2001/1/27/bitblt-458xNone-9cab1a451fca9957cc387a565a6b11110d2e4f86/980601399-00141_high.jpg
TΟ ΒΡΑΔΥ της 22ας Μαΐου 1963, σ’ ένα κεντρικό σταυροδρόμι της Θεσσαλονίκης (Ερμού - Βενιζέλου - Σπανδωνή - Ίωνος Δραγούμη), και στα πλαίσια μιας παράνομης αντισυγκέντρωσης εκατοντάδων παρακρατικών, δολοφονήθηκε ο βουλευτής της Αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 χρόνων, ενώ έβγαινε από μια νόμιμη συγκέντρωση «Φίλων της Ειρήνης», στην οποία ήταν κύριος ομιλητής  .
Επρόκειτο για μια πολιτική δολοφονία που έγινε παρουσία 180 ανδρών και αξιωματικών της Χωροφυλακής, μ’ όλη την ηγεσία παρούσα (στρατηγός Κ. Μήτσου, διευθυντής Αστυνομίας Ευθ. Καμουτσής, υποδιευθυντής Μ. Διαμαντόπουλος, διοικητής Εθνικής Ασφάλειας Κ. Δόλκας κ.ά.), κι ενώ για ένα δίωρο το σύνθημα που κυριαρχούσε από τον εσμό των παρακρατικών ήταν:
- Λαμπράκη θα πεθάνεις!
Η αντίστροφη μέτρηση για τη δικτατορία των συνταγματαρχών είχε αρχίσει….
Όσο ζει ο... “πεθαμένος”!
Κώστας Παπαϊωάννου
http://www.biblionet.gr/images/covers/b5090.jpg 
Πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ, εκεί είδα τον καθηγητή Οικονόμου που είχε κάνει την πρώτη επέμβαση. Είναι χαρακτηριστικό ότι τον Λαμπράκη τον πήγαν καταρχήν στον Αναγνωστάκη ο οποίος ήταν εφημερεύων γιατρός σε κάποιο άλλο νοσοκομείο. Ήταν αυτός που του έκανε την πρώτη ακτινογραφία, ως ακτινολόγος, και διαπίστωσε τον κλινικό θάνατό του. Μας είπε λοιπόν ο Οικονόμου ότι έχει τελειώσει αυτή η υπόθεση και ότι ο ίδιος θέλει να κάνει μια βόλτα, να δει τα μουσεία στη Θεσσαλονίκη. Μου ‘κανε κατάπληξη η στάση του επιστήμονα. Εμείς δεν σκεπτόμαστε τίποτε άλλο παρά τον άνθρωπο που ήταν στο διπλανό δωμάτιο και πάλευε με το θάνατο... Ρίξαμε μια ματιά μέσα, είδαμε ότι είχαν βγάλει τη συσκευή με την οποία ανέπνεε, βγήκαμε κατόπιν πάλι έξω, καθίσαμε όλη την ημέρα ως το βράδυ. Θυμάμαι λοιπόν ότι επειδή η παρουσία μου είχε ερεθίσει κατά κάποιο τρόπο τους νεολαίους που με αγαπούσαν, όταν ήρθαν το επόμενο μεσημέρι να πάρουν τα στελέχη για να φάνε στο εστιατόριο, εμφανίστηκαν οι σωματοφύλακες της ΕΔΑ, κι όταν προχώρησα κι εγώ με σπρώξανε δεν με άφησαν να μπω στο ταξί. Μπήκαν και οι άλλοι και δεν διαμαρτυρήθηκαν ούτε ο Γλέζος ούτε ο Ρίτσος. Θεωρούσαν φυσικό ότι εγώ σπρώχτηκα και έμεινα μόνος μου ενώ στο απέναντι πεζοδρόμιο ήταν μαζεμένοι τραμπούκοι, αυτοί που είχαν χτυπήσει τον Λαμπράκη. Αλλά παράλληλα ήταν γεμάτο νεολαίους, που είδαν τη σκηνή, βεβαιώθηκαν ότι υπάρχει κίνδυνος να με χτυπήσουν και με πλαισίωσαν. Αυτή ήταν η πρώτη συγκέντρωση των Λαμπράκηδων. Όταν σκοτείνιασε θυμάμαι ότι άρχισαν καθισμένοι στο γρασίδι μπροστά από το ΑΧΕΠΑ να τραγουδούν τον "Επιτάφιο" του Ρίτσου σιγά-σιγά...
Μ. Θεοδωράκης

Ο Γρηγόρης Λαμπράκης, πολιτικός και υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, γεννήθηκε τo 1912 στην Κερασίτσα της Τεγέας. Σπούδασε στην Ιατρική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τα νεανικά του χρόνια είχε ιδιαίτερη κλίση στον κλασικό αθλητισμό και  ανακηρύχτηκε πολλές φορές βαλκανιονίκης στο άλμα εις μήκος. 
Kατά την περίοδο της Γερμανοϊταλικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση . Το 1943 ίδρυσε την "Ένωση των Ελλήνων Αθλητών" και διοργάνωσε αγώνες, από τα έσοδα των οποίων ενίσχυσε τα λαϊκά συσσίτια. Πήρε το διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και αργότερα έγινε υφηγητής της Ιατρικής Σχολής στην έδρα της Γυναικολογίας. Δραστήριος, παράλληλα διατηρούσε κλινική στην οποία δέχεται δωρεάν τους φτωχούς.
 Στις εκλογές του 1961 εξελέγη βουλευτής Πειραιά με το Πανδημοκρατικό Αγροτικό Μέτωπο Ελλάδος (Π.Α.Μ.Ε.). Τον ίδιο χρόνο με πρωτοβουλία του ιδρύθηκε η "Επιτροπή για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη". Με την ιδιότητα του ως αντιπροέδρου της έλαβε μέρος σε διεθνείς ειρηνικές εκδηλώσεις. Δέχεται πολλές φορές απειλές για τη ζωή του, αλλά συνεχίζει απτόητος τη δράση του.
Στις 21 Απριλίου 63 το κίνημα ειρήνης οργανώνει την πρώτη ειρηνιστική πορεία από το Μαραθώνα. Πρωτοστατεί ο Γ. Λαμπράκης. Η αστυνομία επεμβαίνει ανακόπτοντας την πορεία και κάνει πολλές συλλήψεις. Μεταξύ άλλων συλλαμβάνεται και ο Μ. Θεοδωράκης. Ο Λαμπράκης  προστατευόμενος από τη βουλευτική του ασυλία, προχωρά θαρραλέα και φθάνει μόνος του στο τέρμα της πορείας κρατώντας ένα πλακάτ με το σύνθημα της ειρήνης. Οι αστυνομικοί στο τέλος, πέφτοντας επάνω του, τον συλλαμβάνουν.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/el/c/c1/Lambrakis.JPG 
Στις 22 Μαϊου του 1963 αμέσως μετά τη λήξη μιας συγκέντρωσης φιλειρηνιστών στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Λαμπράκης μίλησε για την ειρήνη, ένα τρίκυκλο με επιβαίνοντες τους παρακρατικούς Ε. Εμμανουηλίδη και Σ. Γκοτζαμάνηπέφτει επάνω του. Ο Λαμπράκης τραυματίζεται θανάσιμα και αργότερα, στις 27 Μαϊου, πεθαίνει. Την επομένη γίνεται πάνδημη κηδεία του στην Αθήνα όπου 500.000 κόσμου τον συνοδεύει με συνθήματα κατά της κυβέρνησης και του παρακράτους  ¨("Δημοκρατία", "ο Λαμπράκης Ζεί!"). Η δολοφονία του προκαλεί σφοδρή λαϊκή αντίδραση και αποκαλύπτει τη δράση του παρακράτους με την ανοχή της κυβέρνησης της ΕΡΕ και τη κάλυψη των αρχών. Κεντρικό ρόλο στη διαλεύκανση και στις αποκαλύψεις του ρόλου των παρακρατικών παίζουν ο ανακριτής Χ. Σαρτζετάκης και ο εισαγγελέας Π. Δελαπόρτας αντιστεκόμενοι στις ασκούμενες πιέσεις.
Η δολοφονία Λαμπράκη επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, αφού διερωτήθηκε «Ποιος κυβερνάει αυτό τον τόπο;» εγκατέλειψε την πρωθυπουργία και την πολιτική τον Ιούνιο του 1963 και αποσύρθηκε στο Παρίσι. Χιλιάδες νέοι ίδρυσαν τον πολιτικό οργανισμό «Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη», που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο προοδευτικό κίνημα της δεκαετίας του '60. Πρώτος γραμματέας της οργάνωσης ανέλαβε ο Μίκης Θεοδωράκης.
http://www.biblionet.gr/images/covers/b53626.jpg 
Η ζωή και ο θάνατος του Λαμπράκη ενέπνευσε το συγγραφέα Βασίλη Βασιλικό στη συγγραφή του πολιτικού μυθιστορήματος "Ζ". Το 1969 ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς γυρίζει το βιβλίο στην ομώνυμη ταινία που γνώρισε μεγάλη απήχηση και επιτυχία και βραβεύτηκε στο φεστιβάλ των Καννών το 1969. Πρωταγωνιστούν ο Yves Montand στο ρόλο του Λαμπράκη, ο Jean-Louis Trintignant στο ρόλο του ανακριτή Σαρτζετάκη και η Ειρήνη Παπά στο ρόλο της συζύγου του Λαμπράκη. 
Η αγκίδα
Το βράδυ που σκοτώσαν τον Λαμπράκη,
γυρνούσα από ένα ραντεβού.
"Τι έγινε;" ρώτησε κάποιος στο λεωφορείο.
Κανείς δεν ήξερε. Είδαμε χωροφύλακες
μα δε διακρίναμε τίποτε άλλο.
Πέρασαν τρία χρόνια. Ξανακύλησα
στην ίδια αδιαφορία για τα πολιτικά.
'Ομως το βράδυ εκείνο με ενοχλεί
σα μια ανεπαίσθητη αγκίδα που δε βγαίνει:
άλλοι να πέφτουν χτυπημένοι για ιδανικά,
άλλοι να οργιάζουν με τα τρίκυκλα,
κι εγώ ανέμελος να τρέχω σε τσαΐρια.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
(Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Κυριακάτικη Αυγή, 1 Ιανουαρίου 2005)
 

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Άδοξοι μπάσταρδοι: Η μεγάλη υπερπαραγωγή Ευρωζώνης-ΔΝΤ

http://news247.gr/newspapers/Weekly/pontiki/article157355.ece/BINARY/w600/16033.jpg 
«Τα παίρνουμε στο κρανίο και έχουμε τους λόγους μας!! Με το σύνθημα αυτό, με πρωτοσέλιδο τίτλο «Άδοξοι μπάσταρδοι: Η μεγάλη υπερπαραγωγή Ευρωζώνης-ΔΝΤ» και μια παραλλαγή –αναγκαία για τις περιστάσεις – της αφίσας του ομώνυμου έργου του Κουέντιν Ταραντίνο, κυκλοφορεί σήμερα Πέμπτη το ΠΟΝΤΙΚΙ με αναλυτικό ρεπορτάζ για το πώς Ντομινίκ Στρος-Καν, Όλι Ρεν, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Ζαν Κλοντ Τρισέ, Γιόζεφ Άνκερμαν και Άγγελα Μέρκελ μας οδηγούν σε ανεργία, φτώχεια, ανασφάλεια, χρέος και ύφεση.

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

“…πτώματα σφαγιασμένων Ελλήνων τους οποίους είχαν απαγάγει από τα σπίτια τους και είχαν σκοτώσει πάνω στους δρόμους”*




          Στις 19 Μαΐου 1919 ο αξιωματικός του Οθωμανικού στρατού Κεμάλ Πασά, ο οποίος αργότερα θα μετωνομασθή Ατατούρκ, αποβιβάζεται με την υποστήριξη των Άγγλων στην Σαμψούντα για να καταστείλει το δυναμικό ποντιακό αντάρτικο. Σε τηλεγράφημά του στο διοικητή του 15ου σώματος του Ερζερούμ γράφει:
    “H κατάσταση στην Σαμψούντα είναι τόσο ανησυχητική, που μπορεί να έχει  θλιβερές συνέπειες. Γι’ αυτό είμαι αναγκασμένος να παραμείνω εδώ”.
Ο Κεμάλ σύντομα αυτονομείται και αρχίζει τη συγκρότηση ενός εθνικιστικού τουρκικού κινήματος, εκμεταλλευόμενος τα θρησκευτικά συναισθήματα των μουσουλμανικών εθνών. Συνεργαζόμενος με ληστρικές συμμορίες αρχίζει την συγκρότηση στρατού.
          Η τουρκική εθνοσυνέλευση δημιουργεί τον “Κεντρικό Στρατό” με έδρα την Σεβάστεια. Στα καθήκοντα αυτού του στρατού περιλαμβάνονται η εξόντωση των Ελλήνων ανταρτών του Πόντου και η καταστολή της κουρδικής εξέγερσης στο Κοτς-γκρι, ανάμεσα στη Σεβάστεια και στο Ερζινγγιάν. Δύο στρατιές του στρατού του τις ρίχνει στη μάχη για να αντιμετωπίσει τους Πόντιους αντάρτες.
          Το κεμαλικό κίνημα χαρακτηρίζεται από ένα φανατικό, επιθετικό και επεκτατικό εθνικισμό. Ο Κεμάλ είναι ο εκφραστής της οθωμανικής γραφειοκρατίας και των στρατοκρατών, οι οποίοι διαφωνούν με την επίλυση του εθνικού προβλήματος με βάση τα δικαιώματα των εθνοτήτων.   Τα χαρακτηριστικά του κεμαλικού κιν­ήματος είναι η τυραννία και η εκμετάλλευση. Ο φιλοναζισμός και άλλες αντίστοιχες ιδεολογίες είναι η νομοτέλεια του Κεμαλισμού
          Οι Πόντιοι αντάρτες ζητούν ενίσχυση από την ελληνική κυβέρνηση. Οι  εκκλήσεις τους όμως για στρατιωτική βοήθεια μένουν αναπάντητες από την ελληνική κυβέρνηση.  Σε επιστολή που στέλνουν τον Αύγουστο του 1919 αναφέρουν τα εξής:
    “Ενεργώντας κατόπιν εντολής των αρχηγών των αντάρτικων ομάδων της ιδιαιτέρας μας πατρίδας που αγωνίζονται για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του Πόντου σε ανεξάρτητη Ελληνική Δημοκρατία, σας γνωρίζουμε τα ακόλουθα: Ως γνωστόν από πενταετίας ήδη επαναστάτησαν τα τέκνα του Πόντου και αγωνίζονται κατά του τουρκισμού με δικούς τους αρχηγούς… Επιβάλλεται η ανάγκη προμήθειας σ’ αυτούς ενδυμάτων και σκεπασμάτων… Εκτός αυτού υπάρχει μεγάλη ανάγκη αποστολής φαρμάκων, επιδέσμων κ.λπ. χρειωδών για τους τραυματίες. Έχουμε επίσης μεγάλη ανάγκη όπλων, πολυβόλων και μυδραλιοβόλων με όλα τους τα εξαρτήματα. Γι αυτό δηλώνουμε ότι θέλουμε να στείλουμε με δικές μας δαπάνες εδώ δύο άνδρες για εξάσκηση…”.
          Δυστυχώς το ελληνικό κράτος δεν μπορεί να κατανοήσει την δυναμική που έχει ο ποντιακός αγώνας. Καμιά βοήθεια δεν αποστέλλεται στους Έλληνες αντάρτες του Πόντου την στιγμή που ο Κεμάλ Πασάς στέλνει κατά των Ποντίων ανταρτών την 3η στρατιά του τουρκικού στρατού. Στον Πειραιά φορτώνεται ένα πλοίο με όπλα και πυρομαχικά για να αποσταλεί στην Αμισσό, το οποίο όμως δεν ξεκινά ποτέ.

Βλάσης  Αγτζίδης
*Λαμψίδης, Γεώργιος, Τοπάλ Οσμάν, 3η έκδ., Αθήνα, Λαδιά, 1976, σ. 63.

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν

Η Αργεντινή είναι μια από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής με τη μεγαλύτερη ποικιλία στα είδη μουσικής και πιο γνωστή για το Tango. 
Από το 1880, μέσω της ενσωμάτωσης των μεταναστών, αρχίζει να γεννιέται το tango στους οίκους ανοχής, στα περίχωρα του Buenos Aires. Αρχικά τα κομμάτια συνοδεύονταν με βιολί, κιθάρα και φλάουτο που το 1900 αντικαταστάθηκαν από το bandoneón, που έφεραν μαζί τους οι γερμανοί μετανάστες.
http://www.argentina-tango.com/Media/bandoneon2.jpg 
Η μουσική αρχίζει να συνοδεύεται με τον αντίστοιχο χορό και οι στίχοι των τραγουδιών αποτελούν το αποτύπωμα του κάθε καλλιτέχνη. Την εποχή αυτή ξεχωρίζει ο Carlos Gardel

Στις αρχές της δεκαετίας του '50  με τη βοήθεια του ραδιοφώνου και του κινηματογράφου το tango αποκτά άλλη διάσταση. Διαπρέπουν μουσικοί όπως οι Osvaldo Pugliese, Francisco Canaro, Enrique Cadícamo, Aníbal Troilo, Horacio Salgán, Homero Manzi, Edmundo Rivero και τ αδέρφια Virgilio y Homero Expósito
Τα επόμενα χρόνια το tango απογειώνεται με τον Astor Piazzolla, οι συνθέσεις του φέρνουν επανάσταση, καθώς ενσωματώνουν στοιχεία τζαζ και κλασσικής μουσικής. Προσθέτει νέα όργανα  όπως φλάουτο, σαξόφωνο, ηλεκτρική κιθάρα, βιμπράφωνο και ντραμς δημιουργώντας το nuevo tango. 

Στη σύγχρονη εποχή εμφανίζονται νέοι συνθέτες που προσθέτουν δικά τους αυτοσχεδιαστικά στοιχεία και δημιουργούν το electro-tango (tango electronico) ή neo-tango ένας συγκερασμός με ηλεκτρονική μουσική όπως οι Gotan Project και οι Bajofondo.

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

Un pensamiento triste que se baila*

Πού να βρίσκονται; ρωτά η ελεγεία
για κείνους που πια δεν υπάρχουν, μαθές,
σα να υπήρχε ένα μέρος όπου το Χθες
είναι το Σήμερα, το Ακόμα ή το Επιπλέον μία.

Πού να βρίσκονται (επαναλαμβάνω) από απάχηδες τόσες γενιές
που πήγαν κι έστησαν μια τρομερή νύχτα
σε σκονισμένους χωματόδρομους ή σε χαμένες γειτονιές
του στιλέτου και της μαγκιάς τη σέχτα;

Πού να βρίσκονται εκείνοι που πέρασαν;
Στην εποποιία ένα επεισόδιο κόμισαν χορηγία
κι ένα θρύλο στο χρόνο. Που δίχως καμία κακία,
όφελος ή ερωτικό πάθος ο ένας τον άλλον μαχαίρωσαν;

Τους ψάχνω μέσα στους θρύλους τους, στην τελευταία
θράκα που, όπως ένα αναπάντεχο τριαντάφυλλο,
κρατάει κάτι από εκείνον τον ψυχωμένο όχλο
στο Κοράλες και στην Μπαλβανέρα την ωραία.

Σε ποια σκοτεινά στενοσόκακα ή τόπο έρμο
του άλλου κόσμου θα κατοικεί η γρανιτένια
η σκιά εκείνου του Μουράνια,
του μαχαιροβγάλτη απ’ το Παλέρμο;

Κι εκείνος ο μόρσιμος Ιμπέρα (που κι οι άγιοι
τον λυπούνται) σ’ ένα γιοφύρι του δρόμου, του Νιάτου,
του αδερφού του, έδωσε χτύπημα θανάτου.
Στα φονικά τον ξεπερνούσε κι έγιναν οι φόνοι πάγιοι.

Μια μυθολογία κοφτερών εγχειριδίων
σβήνει αργά μέσα στη λήθη.
Ένα τραγούδι για άθλους ελήφθη
μέσα στο θόρυβο των αστυνομικών δελτίων.

Μα υπάρχει κι άλλη θράκα, κι άλλου πυρακτωμένου ρόδου,
από τη στάχτη που τους φυλάει ακέραιους.
Εκεί βρίσκεις μαχαιροβγάλτες αγέρωχους
και το βάρος του αθόρυβου μαχαιριού ενός βάρδου.

Αν κι αυτό το εχθρικό στιλέτο ή τ’ άλλο στιλέτο,
ο Χρόνος, τους έστειλε κάτω απ’ το χώμα,
σήμερα, έξω απ’ του χρόνου το παραπέτο,
το θάνατο, εκείνοι οι πεθαμένοι ζουν μεσ’ του τάνγκο το σώμα.

Μεσ’ στις χορδές της μουσικής βρίσκονται,
στης κιθάρας το αργό το παίξιμο,
και λέει μια μιλόνγκα μ’ αλέγρου ρυθμού πλέξιμο
για το γιορτάσι και την αθωότητα σαν πέτονται.

Γυρίζει ο κίτρινος τροχός πάνω απ’ το κενό
μ’ άλογα και με λιοντάρια. Ακούω την ηχώ
και με του Αρόλας και του Γκρέκο τα τάνγκο ξεψυχώ
που είδα κάποτε να χορεύουν στο στενό,

κάποια στιγμή που αναδύεται απ’ το πουθενά,
δίχως πριν ούτε μετά, ενάντια στη λήθη,
που θυμίζει της ίδιας της απώλειας τα ήθη,
το χαμό και το ανακτημένο ξανά.

Στ’ ακόρντα υπάρχουν πράγματα παλιά, στους στίχους:
στο άλλο πάτιο και στης κληματαριάς τους γρίφους.
(Πίσω απ’ τους καχύποπτους τοίχους
ο Νότος κρατάει την κιθάρα και τη λαβή του ξίφους).

Εκείνο το ξέσπασμα, το τάνγκο, εκείνη η διαβολιά,της ζωής τα μεστά χρόνια προκαλεί.
Φτιαγμένος από σκόνη και χρόνο, ο άνθρωπος διαρκείλιγότερο κι απ’ του μεσημεριού την αντηλιά,
που δεν είναι άλλο από Χρόνος. Το τάνγκο ένα ψεύτικο Χθες φτιάχνει, όπου βγαίνει αληθινή κατά
κάποιο τρόπο η απίθανη ανάμνηση ότι ένας σ’ έναν ανάστατο τόπο,
στον καβγά, σε μια γωνιά του προαστίου έχει πεθάνει.
Εl tango
J.L.Βοrges

 http://vasilis67.files.wordpress.com/2009/02/tango-couple.jpg

ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ της πτώσης και του χαμού, κουλτούρα της θλίψης χωρίς να έχει απολύτως καμία σχέση με το μελό, έκρηξη της λαχτάρας, του πόθου, του πάθους. Το τάνγκο. Το γκοτάν. Ο κομπαδρόν και το στιλέτο του. Το στιλέτο, αναπόσπαστο παρελκόμενο των ιδιότυπων περιθωριακών τύπων του λιμανιού, σύμφωνα με τον Μπόρχες. Μια σχέση που καταγράφεται στο τάνγκο μαζί με τα αναπόφευκτα μαχαιρώματα που ματώνουν τα σοκάκια του αραμπάλ και πληγώνουν τη νύχτα και τις ανθρώπινες συνειδήσεις. Αλλά, εκείνος που περισσότερο, πιστεύουμε, εντόπισε και τραγούδησε κι ο ίδιος με το δικό του τρόπο την απόλυτη και αιματηρή σχέση μεταξύ άντρα και μαχαιριού δεν ήταν άλλος από το γνωστό μας Αργεντίνο συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες.
Ο πεζογράφος και ποιητής Μπόρχες, «αιρετικός του αραμπάλ και λατινιστής του λουνφάρδο», όπως τον αποκαλεί ο Σάμπατο, φαίνεται πως είχε γοητευτεί από την απόλυτη ισορροπία που επέβαλε το στιλέτο στο αραμπάλ, το στιλέτο και η κιθάρα, η διατάραξη της οποίας δε γινόταν αναίμακτα. Ο «πρωθιερέας» απάχης του προαστίου δεν μπορούσε να επιβληθεί με άλλο τρόπο παρά μόνο με την επικράτηση του ως τεχνίτης, άφοβος, παθιασμένος αλλά και ψυχρός εκτελεστής μαχαιροβγάλτης. Και στη σιαμαία σχέση εγχειριδίου και κιθάρας ο Μπόρχες βρίσκει την κορύφωση και την ποίησή της στο τάνγκο, μορφή της το μαχαιροβγάλτη Μουράνια και σκηνικό της το αραμπάλ, το Παλέρμο των παιδικών του χρόνων. Στο ποίημα Τάνγκο, «ο Νότος κρατάει την κιθάρα και τη λαβή του ξίφους». Αυτή τη σχέση ο συγγραφέας τη μελέτησε στο βιβλίο του Εβαρίστο Καριέγο, και την έψαλε στα ποιήματά του, κυρίως εκείνα της συλλογής Για τις έξι χορδές, του 1965.
Όμως, αν δώσουμε βάση στη σημαντική του Μπόρχες για τον κόσμο των προαστίων θα αντιληφθούμε ότι εκείνο που στην πραγματικότητα μαγεύει τον Μπόρχες μικρό παιδί που γύρω του σφύζει η ζωή, αλλά και τον Μπόρχες ώριμο συγγραφέα δεν είναι άλλο παρά η αναίτια και ηρωική αναμέτρηση των νταήδων του αραμπάλ, ο αγώνας για τον αγώνα, ως ένας κώδικας ανδρείας και παλικαριάς, όπου ο «αντίπαλος» είναι ισάξιος, αξιότιμος, ισοδύναμος και σεβαστός και με τον οποίο δεν τον χωρίζει απολύτως καμία ουσιαστική διαφορά και διεκδίκηση: «Που δίχως καμία κακία / όφελος ή ερωτικό πάθος ο ένας τον άλλον μαχαίρωσαν». Το φονικό θα «καθοσιώσει» τον ήρωα και θα τον ενθρονίσει στο πάνθεον των αιώνιων θρύλων του αραμπάλ, χαρίζοντάς του μια αιματηρή υστεροφημία. Γι αυτό, ακόμα κι όταν υπάρχει μια διαφορά, αυτή είναι τεχνητή. Είναι η πρόφαση κι όχι η αιτία. Στον Μπόρχες οι μαχαιροβγάλτες σφάζονται χωρίς να μισούν στην πραγματικότητα ο ένας τον άλλον, πολλές φορές, χωρίς να αναμένουν ένα υλικό ή άλλο όφελος. Μόνο την καταξίωση ανάμεσα στους άλλους θρύλους του αραμπάλ. Ή για την υστεροφημία που ως αξία στη μυθολογία του Μπόρχες καταλαμβάνει επικές διαστάσεις. Όπως θα πει πάλι στο Τάνγκο του, «στην εποποιία ένα επεισόδιο κόμισαν χορηγία». Οι ήρωες συγκρούονται με πάθος, αλλά χωρίς φθόνο, χωρίς υστεροβουλία και ταπεινά πάθη. Είναι ήρωες ενός «έπους του αραμπάλ» με αξίες ανάλογες με τις αξίες των ηρώων. Το πάθος αυτό δεν είναι ιταμό. Είναι αριστοκρατικό, ανώτερο, περνά πέρα από τα όρια του αισθήματος της αυτοσυντήρησης και διασχίζει τα όρια της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο ήρωας του Μπόρχες είναι ένας σύγχρονος πρωταγωνιστής των αρχαίων μυθικών επικών κύκλων της Ευρώπης στο μυθικό σκηνικό που δημιουργεί γύρω του ο συγγραφέας, καθώς βιώνει το αραμπάλ πίσω από ψηλούς τοίχους, βυθισμένος στον ασφαλή ακαδημαϊκό και φιλολογικό κόσμο των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Ο μαχαιροβγάλτης της μυθολογίας του Μπόρχες είναι ένας πρωταγωνιστής που δρα έξω από το μαντρότοιχο του σπιτιού του συγγραφέα, όπως μας εξομολογείται ο ίδιος στο Εβαρίστο Καριέγο, ένας ήρωας  προσαρμοσμένος στα δεδομένα και στο μυθολογικό σκηνικό του αραμπάλ. Στον Όμηρο ο ήρωας αναγνωρίζει την αξία του αντιπάλου του. Στον Μπόρχες ακόμα και ο τελευταίος μικρομαχαιροβγάλτης του Παλέρμο έχει ηρωική, τιτάνια υπόσταση και τηρεί απαρέγκλιτα έναν ιπποτικού χαρακτήρα κώδικα τιμής και ανώτερων διαχρονικών αρχών.
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα ο Σάμπατο θα χρεώσει στον Μπόρχες την ιδιότυπη σύλληψη μιας «θεολογίας του εγκλήματος της Όχθης». Όμως, ο Μπόρχες έγινε γνωστός περισσότερο από τις σύντομες και πυκνές συλλογές ιστοριών και δοκιμίων του, ενώ το ενδιαφέρον για το ποιητικό του έργο -εκτενές και αξιόλογο- θα υποστηρίζαμε ότι είναι -άδικα- κάπως περιορισμένο. Ο ίδιος ο Μπόρχες είχε δηλώσει, άλλωστε, ότι τα πεζά του έργα «δεν μπορούν με τίποτα να επισκιάσουν την ποιητική δημιουργία» του.

περιοδικό ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, τχ. 113, Ιούλιος - Σεπτεμβριος 2001ίν
http://www.fuentedance.com/images/tango2.jpg

(*)το τάνγκο είναι μια θλιμμένη σκέψη που μπορεί να χορευτεί.

Ενρίκε Σάντος Ντισέπολο, Ντισεπολ
http://danliterature.files.wordpress.com/2009/07/jorge-luis-borges.jpg
Ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες γεννήθηκε το 1899 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ήταν απόγονος αγωνιστών για τη χειραφέτηση της Αργεντινής, ενώ ο πατέρας του ήταν δικηγόρος και καθηγητής ψυχολογίας σε ξενόγλωσση παιδαγωγική σχολή. Από παιδί ακόμα ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες ήταν δίγλωσσος, αφού παράλληλα με τα ισπανικά, η αγγλόφωνη γιαγιά του του μάθαινε να μιλά και να γράφει την αγγλική γλώσσα. Ο μικρός δήλωσε στον πατέρα του ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και σε ηλικά επτά χρόνων σύνταξε στα ελληνικά μια σύνοψη της ελληνικής μυθολογίας. Οκτώ χρονών γράφει το πρώτο διήγημά του, ενώ ένα χρόνο αργότερα μεταφράζει και δημοσιεύει τον "Ευτυχισμένο πρίγκιπα" του Όσκαρ Ουάιλντ. Εξαιτίας μιας πάθησης στα μάτια του, που θα τον οδηγήσει προοδευτικά σε πλήρη τύφλωση, η οικογένεια Μπόρχες εγκαθίσταται στη Γενεύη, όπου ο Χόρχε Λουίς εγκαινιάζει της λυκειακές σπουδές του και αποκτά μια υψηλού επιπέδου μόρφωση, καθώς τελειοποιεί τις γνώσεις στην αγγλική, γαλλική και γερμανική γλώσσα. Ανακαλύπτει την εξπρεσσιονιστική ποίηση, τη γερμανική φιλοσοφία, τελειοποιεί τα λατινικά του και το 1919 εγκατεστημένος στη Μαγιόρκα της Ισπανίας ολοκληρώνει την πρώτη ποιητική συλλογή του "Οι κόκκινοι ρυθμοί" όπου είναι φανερός ο θαυμασμός για την επανάσταση των μπολσεβίκων στη Ρωσία. Η οικογένεια των Μπόρχες, έπειτα από πολλές προσωρινές διαμονές και πολλά ταξίδια στην Ευρώπη, επιστρέφουν το 1921 στο Μπουένος Άιρες, όπου και θα παραμείνει. Τώρα ο Μπόρχες ανακαλύπτει τις φτωχογειτονιές της γενέτειράς του με τους compafritos ("μόρτες") γράφει ποιήματα, διηγήματα, δοκίμια και "φαντασίες", ιδρύει διάφορα περιοδικά, παίρνει μέρος σε λογοτεχνικούς ομίλους και από το 1925, που θα δημοσιεύσει την ποιητική συλλογή "Η απέναντι Σελήνη" και τα δοκίμια "Έρευνες", θα δίνει το λογοτεχνικό παρόν με ένα έως δύο έργα το χρόνο, μέχρι το 1985 που θα δημοσιευθεί και η τελευταία ποιητική συλλογή του, "Οι συνωμότες". Ο Μπόρχες πέθανε στις 14 Ιουνίου του 1986 στη Γενεύη και τάφηκε σύμφωνα με την επιθυμία του, στην πόλη των εφηβικών του χρόνων, στο Μπουένος Άιρες.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Στο μπαλκόνι...

http://www.athensvoice.gr/sites/default/files/imagecache/image-article-first/av_article/6118-14179.jpg
Στο μυαλό μου έχει στοιχειώσει μια φωτογραφία. Αυτή που έβαλαν πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα «Τα Νέα». Μια γυναίκα πεσμένη στο μπαλκόνι. Ένα σώμα μαυρισμένο και δυο ροζ γόβες. Προς τα μέσα το κεφάλι, προς το δρόμο οι γόβες, η μία στο κενό. Οπισθοχωρούσε κοιτώντας τους καπνούς να ανεβαίνουν. Όρθια μια τραυματιοφορέας με μάσκα και γάντια προσπαθεί να μην καταρρεύσει και ακουμπάει το χέρι της στα κάγκελα. Ο ιατροδικαστής μού είπε ότι την έγκυο τη βρήκε στο δώμα. Η αιθάλη όμως έπνιξε πρώτα την οροφή. Τον άντρα τον βρήκε στις σκάλες. Κατέβαινε. Μάλλον προσπαθούσε να επιστρέψει στο ισόγειο για να βγει από τα σπασμένα τζάμια. Από την πυροσβεστική μού είπαν ότι το όχημα ήταν όντως στα 200 μέτρα. Στους Αγίου Θεοδώρους, στην πίσω γωνία της Κλαυθμώνος. Τηλεφώνησε αμέσως ένας διαδηλωτής. Πρώτοι έφτασαν τρεις άντρες πεζοί. Το όχημα μπλοκαρίστηκε στη γωνία της Σταδίου με την Κλαυθμώνος. Άλλοι διαδηλωτές προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο και άλλοι πετούσαν πέτρες. Τους αντιμετώπιζαν σαν ΜΑΤατζήδες. Οι πυροσβέστες ούρλιαζαν ότι υπάρχουν εγκλωβισμένοι. Ένας με μια ντουντούκα διαψεύδει ότι υπάρχουν νεκροί. «Το διαδίδουν οι δημοσιογράφοι». «Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι - αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» εναλλάξ.
Τελικά ο Δήμος Αθηναίων θα βάλει μια πλακέτα στη Σταδίου, με τα ονόματα των τριών νεκρών. Συμφώνησαν όλες οι παρατάξεις, διαφώνησαν όμως στις λεπτομέρειες. Το μέγεθος; Το κείμενο; Το χρώμα; Ο καλλιτέχνης; Θα το ξανασυζητήσουν προσεχώς.
Υ.Γ. Το ξέρω, είναι πολύ προσωπικό, αλλά και τόσα χρόνια που γράφαμε τα θεωρητικά τι καταφέραμε;

Σταύρος Θεοδωράκης

Athens Voice, 13/5/2010, τχ. 301

Στο μπαλκόνι...

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Hungry Planet

http://img.infibeam.com/img/b884b870/813/6/9781580086813.jpg
O Φωτορεπόρτερ Peter Menzel και η συγγραφέας D 'Aluisio  ταξίδεψαν  σε 24 χώρες όπου επισκέφθηκαν 30 οικογένειες από τις φτωχές χώρες με τις πιο εύπορες. Έτσι προσπάθηκαν ν' απεικονίσουν το περίγραμμα των οικογενειών και τα τρόφιμα που καταναλώνου σε μια εβδομάδα, σε αυτά τα τόσο διαφορετικά έθνη του κόσμου. Κάθε οικογένεια φωτογραφήθηκε στην αγορά, στην κουζίνα, στο πλαίσιο της κοινότητάς τους. Διαφορές αλλά και ομοιότητες εμφανείς...
Η οικογένεια Cabañas της Μανίλα περιβάλλεται από φρέσκα φρούτα και λαχανικά που κοστίζουν 7,17 δολάρια την εβδομάδα, ποικιλία φρέσκων ψαριών με κάποια αυγά και κρέας, σε 19,72 ανά εβδομάδα. Υπάρχει, επίσης,   ρύζι και ψωμί. Αλλά, και  μια σειρά από  κουτάκια Coca-Cola συνθέτουν το σκηνικό!.
http://img.timeinc.net/time/photoessays/2007/hungry_planet/second_ed/hungry_planet_10.jpg
 Turkey, $145.88
http://img.timeinc.net/time/photoessays/2007/hungry_planet/second_ed/hungry_planet_08.jpg
 France, $419.95
http://img.timeinc.net/time/photoessays/2007/hungry_planet/second_ed/hungry_planet_07.jpg 
Canada, $345
http://img.timeinc.net/time/photoessays/2007/hungry_planet/second_ed/hungry_planet_06.jpg
 Mali, $26.39
http://img.timeinc.net/time/photoessays/2007/hungry_planet/second_ed/hungry_planet_04.jpg 
India,  $39.27
http://img.timeinc.net/time/photoessays/2007/hungry_planet/second_ed/hungry_planet_03.jpg
 Luxembourg, $465.84 
http://img.timeinc.net/time/photoessays/2007/hungry_planet/second_ed/hungry_planet_01.jpg
Australia, $376.45
http://www.npr.org/programs/atc/features/2005/nov/hungry_planet/chad420.jpg 
Africa, $1,60
http://www.boingboing.net/images/_time_photoessays_2007_hungry_planet_10.jpg 
Ecuador, $31,15
Το φαγητό είναι ζήτημα πολιτισμού, νοοτροπίας, ιστορίας αλλά και οινομίας. Η διαφορετικότητα στις διατροφικές συνήθειες των λαών και των πολιτισμών είναι δεδομένη. Σήμερα, που η παγκοσμιοποίηση, ο μαζικός τουρισμός, και η γιγάντια βιομηχανία μεταποίησης αγροτικών προϊόντων έχουν γεμίσει ράφια των σούπερ μάρκετ και κατ, επέκταση στο τραπέζι μας...
Σήμερα, που 923 εκατομμύρια  άνθρωποι στον πλανήτη γη υποσιτίζονται..

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Η συνενοχή

(...) Πως όσοι ασκούν συνειδητά πολιτική βία είναι διαφόρων διαβαθμίσεων νεοναζί. Πως η ανοχή και η σιωπή μας απέναντι στην πολιτική βία και τον τρόμο που σπέρνει είναι συνενοχή.
http://nostou-algos.pblogs.gr/files/127310-shhh.jpg
Μα οι υπόλοιποι (όσοι δεν πιστεύουμε στη βία, όσοι δε θρησκευόμαστε με αυτήν) τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να βλέπουμε μια ακόμη δοξολογία του επικείμενου φόνου να γίνεται συνήθεια, συγκατάβαση, κοινωνικός θεσμός; Πέρα από την όποια οπτική μας για τη ζωή, πέρα από την όποια ιδεολογία μας, πέρα από τις προφανείς ή δυσδιάκριτες διαφορές μας (που εντέλει δίνουν περιεχόμενο στη ζωή), δε θα εκφράσουμε καθαρά και ρητά την αντίθεσή μας σε τούτη την πολιτική βία; Θα προσκυνήσουμε το τέρας επειδή μάς μοιάζει; Θα γίνουμε συνένοχοι διά της σιωπής μας, διά της εκκωφαντικής μας μούγγας; Θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;

Το ερώτημα είναι ανοιχτό για τον καθένα μας – και στον κόσμο τής διαρκώς ερχόμενης βίας ποτέ δεν είναι αργά: ελπίζω τώρα να μιλήσουν λίγο περισσότεροι, να τοποθετηθούν ενάντια στους λογής διαβαθμίσεων νεοναζί, να αντισταθούν στη φονική σιωπή μας, στην παναθεματισμένη μούγγα μας… Το λέω ειλικρινά: ελπίζω να μη φοβηθούν το τέρας και να μιλήσουν.
http://indiwo.in.com/media/images/img_76641_fear_380_450x360.jpg
 Ωστόσο, μπορεί κανείς να σκεφτεί πως το πιο πάνω ερώτημα (θα τους φοβηθούμε επειδή σκοτώνουν;) είναι υπερβολικά γενικό για τα μέτρα του – πως θα ήθελε ένα ερώτημα ειδικό, προσωπικό, έξω από σχήματα κοινωνικής ευθύνης και μουγγής συνενοχής. Παρόλο που θεωρώ πως κάθε ερώτημα είναι προσωπικό (και κυρίως το ερώτημα για το πότε σιωπά κανείς, πότε φοβάται και πότε μιλά), θα επιχειρήσω να συμμεριστώ τη σκέψη ετούτου του φανταστικού αναγνώστη – θα προσπαθήσω να σχηματίσω ένα ερώτημα προσωπικότερο, δικό του...
 http://www.wild-bird-watching.com/images/black-sky-36231.jpg
Η Αγγελική Παπαθανασοπούλου, μία από τους τρεις καμένους, ήταν έγκυος τεσσάρων μηνών. Μονομιάς όλοι παρατηρήσαμε πως γεννήθηκε ένα ζήτημα εκφραστικής ορθότητας: μιλάμε για τρεις ή για τέσσερις νεκρούς; Άραγε ήτανε ένας ακόμη νεκρός το αγέννητο μωρό – ή μήπως όχι; Τι θα μπορούσαμε να σκεφτούμε γι’ αυτό; Θα ήταν αγόρι ή κορίτσι, θα έπαιζε τα παιδικά καλοκαίρια του στη θάλασσα, θα ανέβαινε στη νεροτσουλήθρα του Λούνα Παρκ, θα έβγαζε τις πίστες στο Nintendo; Θα πήγαινε στο γήπεδο, θα ήταν καλή ή μέτρια μαθήτρια, θα κάπνιζε στα κρυφά στις τουαλέτες του σχολείου; Θα γινόταν μπασκετμπολίστας, μαθηματικός, δασκάλα, νοσοκόμα, κομμώτρια; Αν πέρναγε στο πανεπιστήμιο, θα ήταν σπασίκλας ή θα έκανε συνελεύσεις στα γρασίδια; Θα ερωτευόταν, θα απελπιζόταν από έρωτα, θα έκανε δικά του (ή δικά της) παιδιά; Θα περνούσε τις νύχτες του ακούγοντας το Παπάκι του Άσιμου ή θα χόρευε το Greenfields σώμα με σώμα; Άραγε, πριν να γεράσει, θα πρόφταινε να δακρύσει έστω σε ένα δειλινό ακούγοντας τη Σερενάτα του Σούμπερτ;
 http://fc07.deviantart.net/fs36/f/2008/280/b/7/dark_wolf_howling_to_black_sky_by_Rhahsid.jpg
          Οι υποθέσεις μπορούν να συνεχιστούν, σαν κήπος με διακλαδωτά μονοπάτια. Ωστόσο το προσωπικό ερώτημα θαρρώ πως έχει ήδη αναδυθεί – κι ο φανταστικός αναγνώστης το επιλέγει εφόσον το θέλει και το απαντάει μόνος του:

Σε συνδέει κάτι με εκείνο το νεκρό έμβρυο της 5ης Μαΐου του 2010; Είναι δική σου απώλεια το αγέννητο παιδί που κάηκε μες στην κοιλιά της μάνας του στον πρώτο όροφο της Marfin;
Θανάσης Τριαρίδης

Πέμπτη 6 Μαΐου 2010

Kίνδυνο και απόγνωση...


Συγκλονιστική, σύμφωνα με πληροφορίες, είναι η κατάθεση μάρτυρα, ο οποίος περιέγραψε πως την ώρα που η φωτιά εξαπλωνόταν και οι νεαροί επιχειρούσαν να σπάσουν την πρόσοψη του υποκαταστήματος, κάποιοι υπάλληλοι έκλεισαν την πόρτα για να αποτρέψουν ενδεχόμενη εισβολή τους. Μέσα σε αυτό το σκηνικό πανικού και τρόμου η κίνηση των τριών να βρουν διέξοδο ανεβαίνοντας τις σκάλες αποδείχτηκε μοιραία. Με τον εισαγγελέα παρόντα από την πρώτη στιγμή, πριν ακόμα φθάσει ο ιατροδικαστής, τα τρία πτώματα βρέθηκαν σε συνθήκες που μαρτυρούν κίνδυνο και απόγνωση...
Από την "Καθημερινή"


http://www.vedahallowes.co.uk/sculptures/normal/Triste_Low.jpg
Veda Hallowes,Triste

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Το θέμα είναι τώρα τι λες...

http://www.acsu.buffalo.edu/~jconte/Images/Hartley_Number5.jpg 
Marsden Hartley
Από το 1998, όταν ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης μιλώντας στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ εισήγαγε τον όρο του "απασχολήσιμου", δίνοντας αναλώσιμη διάσταση στον εργαζόμενο, η εργατική τάξη στην Ελλάδα, που είχε αρχίσει βαθμιαία να αλλάζει ταυτότητα, μπήκε οριστικά σε φάση συνεχούς κατακερματισμού. Λίγα χρόνια νωρίτερα και συγκεκριμένα στα μέσα του '90, η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος, που ήταν ήδη κομματικά ελεγχόμενη, ταυτίστηκε με εμφατικό τρόπο με την κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών". Ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πρωτόπαπας, μεταπήδησε από την προεδρία της Εργατικής Συνομοσπονδίας στο υπουργικό συμβούλιο της πρώτης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, ενώ ένας ικανός αριθμός συναδέλφων του από τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα εγκατέλειπαν σχεδόν μαζικά τα συνδικάτα για να γίνουν βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων...
Τα δύο αυτά γεγονότα, μαζί με τη βαθμιαία διεθνοποίηση της οικονομίας την τελευταία δεκαπενταετία, έπαιξαν σοβαρό ρόλο στην σημερινή εικόνα αποδυνάμωσης, αλλά και απαξίωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στα μάτια των εργαζομένων:
*Σήμερα περισσότεροι από 1 στους 3 εργαζόμενους δεν εργάζεται με όρους "σταθερής εργασίας" και του κλασικού 8ώρου που άρχισε να γίνεται 12ωρο από τη δεκαετία του '90, ενώ η αλματώδης ανάπτυξη του τριτογενή τομέα της οικονομίας, σε βάρος της βιομηχανίας και της γεωργίας, έφερε νέες μορφές εργασίας που χαρακτηρίστηκαν ως "ευέλικτες", σύμφωνα με το "προοδευτικό" πρόσημο στην εποχή του εκσυγχρονισμού.
Η ανάπτυξη της ευέλικτης εργασίας, που θεωρείται σήμερα συνώνυμο της επισφάλειας και αφορά περισσότερους από 1.000.000 εργαζόμενους, οι οποίοι κατά κανόνα εργάζονται στερούμενοι όλων των βασικών δικαιωμάτων (σύμβαση, ασφάλιση, άδειες), διαμόρφωσε το σύγχρονο προλεταριάτο, που σήμερα είναι κατά κανόνα εκτός συνδικάτων, ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό το φαινόμενο της απομαζικοποίησης. Στα συνδικάτα παρέμειναν, και πάλι όμως με φθίνουσα συμμετοχή, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και τον στενό δημόσιο τομέα, αν και, από το 2002, τα κύματα των συμβασιούχων διαμόρφωσαν και εκεί μια νέα εικόνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα αριθμούν περί τους 300.000 οι ψευδο-απασχολούμενοι που εμφανίζονται ως «ελεύθεροι επαγγελματίες», ενώ παρέχουν εξαρτημένη εργασία με δελτίο παροχής υπηρεσιών, και φυσικά δεν απολαμβάνουν τα νόμιμα δικαιώματα των μισθωτών (μισθό, άδειες, δώρα, αποζημίωση) ούτε ασφαλίζονται στο ΙΚΑ, αλλά στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ). Επίσης, στους 200.000 ανέρχεται ο αριθμός όσων έχουν ενταχθεί σε καθεστώς «μερικής απασχόλησης», ενώ παρέχουν εργασία πλήρους ωραρίου. Στην πλειονότητά τους καταληστεύονται από τη μη καταβολή υπερωριών, επιδομάτων, αδειών, δώρων εορτών και εξαιρούνται από τα βαρέα. Τέλος, περισσότεροι από 200.000 είναι οι "αόρατοι" εργαζόμενοι, που εργάζονται με ανασφάλιστη εργασία και περί τους 350.000 υπολογίζονταν μέχρι πρόσφατα οι συμβασιούχοι.
Ανδρέας Πετρόπουλος και Δάφνη Σφέτσα
"Η Αυγή", 2/5/2010
http://www.thecityreview.com/hartley2.gif
Marsden Hartley