Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

A dream within a dream

http://www.mmca.org.gr/mmst/data/el/Photos/ObjThumb_476.jpg
Νίκος Κρυωνίδης, Ζωγραφική 1994
 
Είν' όλα όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
Ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο  μέσα στ' άλο;
Edgar Allan Poe
A dream within a dream, 1849
"Ποίηση και φαντασία"
μτφ. Κώστας Ουράνης
Πλέθρον




Ο Νίκος Κρυωνίδης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1963 και από το 1980 μέχρι το 1987 σπούδασε αρχιτεκτονική στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα. Ξεκίνησε να παρουσιάζει τα έργα του (ζωγραφική, κατασκευές και εγκαταστάσεις) από το 1988. Έχει πραγματοποιήσει δεκατρείς ατομικές στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη και έχει συμμετάσχει σε δεκατέσσερις ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Ισπανία.
Στο ζωγραφικό του έργο, χειρονομιακό και αφηρημένο, συγκλίνουν ο έλεγχος και η ελευθερία της γραμμής, το ηθελημένο και το τυχαίο, ενώ κυριαρχεί η αέναη μεταλλαγή της ύλης. Συντάσσει το εικαστικό του λεξιλόγιο με ρυθμικές διατάξεις, διαδοχές και αντιθέσεις συνδυάζοντας την τρυφερότητα της γραφής με την αμεσότητα και τη βίαιη χρήση του χρώματος, φανερώνοντας έτσι τις εκλεκτικές συγγένειες με το έργο του Cy Twombly.
Η απρόοπτη μεταμόρφωση του οικείου καθημερινού αντικειμένου, αλλά και ερωτήματα σχετικά με τη μορφή που έχει πάρει ο σύγχρονος πολιτισμός τον απασχολούν στις εγκαταστάσεις και στις κατασκευές του. Συγκεκριμένα, διερευνά με χιούμορ και ευρηματικότητα τα δεδομένα του σύγχρονου πολιτισμού σε συνδυασμό με τις μνήμες της παιδικής ηλικίας αλλά και με αναφορές στη συλλογική μνήμη. Με ντανταϊστικό πνεύμα συναθροίζει οbjets trouves (μικρά ζώα, πλαστικά παιγνίδια, κ.ά.) και αντικείμενα της καθημερινής ζωής (κλειδιά, δισκέτες, εισιτήρια κ.ά.). Στο μικρόκοσμο που δημιουργεί, ο κυνισμός συνυπάρχει με την παιδική αθωότητα και το συχνά καυστικό χιούμορ με τη σκληρή, μερικές φορές, πραγματικότητα του δυτικού πολιτισμού.
http://www.mmca.org.gr/mmst/data/el/Photos/ObjThumb_477.jpg

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Noir Desire - Le Vent Nous Portera



Οι Noir Désir (Σκοτεινή Επιθυμία) είναι ένα δημοφιλές γαλλικό ροκ συγκρότημα, ανενεργό τα τελευταία χρόνια μετά από μια τραγική τροπή στη ζωή του τραγουδιστή τους Bertrand Cantat

Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Η μνήμη του χρόνου, the corners of my mind

Πού πάει το παρόν, όταν γίνεται παρελθόν και πού είναι το παρελθόν? 
Wittgenstein

http://www.vivre-a-chalon.com/files/attachedfiles/memoire_19282x1.jpg

Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον χρόνο με δυο τρόπους, γραμμικά και κυκλικά, και οι δυο εμπεριέχονται στην ανθρώπινη εμπειρία. Γραμμική είναι η πορεία της ζωής από τη γέννηση ως τον θάνατο. Κυκλική η εναλλαγή της μέρας, της νύχτας και των εποχών...


what's too painful to remember
we simply choose to forget

 

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Στο στόμιο που χάσκει

http://regner.free.fr/image/000350/379_grand_cornu.jpg
Alfred Georges Regne
Ερμηνεία
Καθόντουσαν στο πάρκο. Φύσηξε ένα ανεπαίσθητο ρεύμα αέρα. Πέσανε από ψηλά γλιστρώντας δυο τρία μικρά λευκά φτερά.
  Είπε εκείνος:
"Θα'ναι από τις δεκοχτούρες".
  Εκείνη, που καθόταν δίπλα του, χαμογέλασε,
"Όχι", είπε, "μάλλον μόλις πέρασε ένας άγγελος".

Εισήγηση
Είπε και με κοίταξε με νόημα: "Το τραγικό σήμερα δεν βρίσκεται στη θεοδικία, όπως στην αρχαία τραγωδία, αλλά στη σιωπή, στην απόλυτη σιωπή. Τότε που δεν υπάρχει καμιά απάντηση".

Απόδραση
Είχα παρατηρήσει πως όλες οι αποδράσεις γίνονταν ανοίγοντας λαγούμια στη γη.
Τώρα έβλεπα πως γλίτωνα μόνον αν έσκαβα τον ουρανό. Εκείνον τον ουρανό
που έλεγε κι ο ποιητής Μίλτος Σαχτούρης.

Αναζήτηση
Την αναζητούσε δέκα χρόνια. Τέλος την αναγνώρισε ένα βράδυ, όταν εκείνη, με μια άφταστη χάρη, λύγισε τα γόνατα για να σηκώσει ένα βιβλίο



Πρόδρομος Μάρκογλου 
Κείμενα μακράς πνοής
Κέδρος 2009
Ο Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου γεννήθηκε το 1935 στην Καβάλα. Οι γονείς του ήταν πρόσφυγες από την Καππαδοκία και τον Πόντο. Το 1944 χτυπήθηκε από γερμανική χειροβομβίδα και έχασε το αριστερό του χέρι. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών Αθηνών. Εργάζεται σε διάφορες ιδιωτικές επιχειρήσεις. Από το 1971 ζει στη Θεσσαλονίκη. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα στην Καβάλα, το 1962, με την ποιητική συλλογή "Έγκλειστοι". Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές "Χωροστάθμηση", Καβάλα, 1965, "Τα κύματα και οι φωνές", Θεσσαλονίκη, 1971, "Το δόντι της πέτρας", Θεσσαλονίκη, 1975, "Συνοπτική διαδικασία", Θεσσαλονίκη, 1980, "Έσχατη υπόσχεση (1958-1978)", εκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη, 1984, "Πάροδος Μοναστηρίου", εκδ. Στιγμή, Αθήνα, 1989, "Σημειώσεις για ποιήματα που δε γράφτηκαν", εκδ. Χειρόγραφα, Θεσσαλονίκη, 1993, "Έσχατη υπόσχεση (1958-1992)", εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1996, "Ονείρων κοινοκτημοσύνη", εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2002, και τα πεζά "Ο χώρος της Ιωάννας και ο χρόνος του Ιωάννη", εκδ. Εγνατία, Θεσσαλονίκη, 1980, "Σταθερή απώλεια", διηγήματα, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα, 1992, "Σπαράγματα", νουβέλα, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 1997, "Διέφυγε το μοιραίον", διηγήματα, εκδ. Νεφέλη, Αθήνα, 2003, "Καταδολίευση", μυθιστόρημα, εκδ. Κέδρος, 2006. Εργασίες του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ανθολογίες. Επίσης έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, ιταλικά, πολωνικά, ρουμανικά. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Τιμήθηκε με Κρατικό Βραβείο Διηγήματος το 1998, για το βιβλίο του "Σπαράγματα".
http://www.greece2001.gr/writers/photos/small/markog2.jpg
Επεισόδιο
 Το σπίτι ήταν ανάμεσα στο καρβουνάδικο και στη γωνιά της στενής γέφυρας πάνω από το χείμαρο που κατεβαίνει από τους βορεινούς λόφους της πόλης. Σπίτι ξύλινο, σε καλή κατάσταση, δίπατο, από τον καιρό της Τουρκίας. Σφαλισμένα τα παντζούρια. Ενα πεύκο πίσω από το σπίτι και ένα λιγνό πλατάνι, που έβγαινε μέσα από το ρέμα, ρίχναν τον ίσκιο τους πάνω στα κεραμίδια καθώς το φεγγάρι, σχεδόν γεμάτο, φώτιζε απέναντι από το σπίτι, στην άλλη όχθη, καπναποθήκες.
Ένα παλιό Μερσεντές ήρθε από τον δρόμο του Αγίου Παύλου. Κατέβηκαν τρεις. Στάθηκαν για λίγο στη γωνιά απέναντι από το σπίτι, μετά ο ένας πήγε και στάθηκε στη γωνιά του καρβουνάδικου κι ύστερα από νόημα των άλλων πέρασε από ένα διπλανό τοίχο και πήγε πίσω από το σπίτι. Το σπίτι κατάκλειστο φάνταζε έρημο. Ο άλλος έφτασε στη γέφυρα, στάθηκε στη γωνιά της καπναποθήκης πάνω από το ρέμα. Αυτός που έμεινε κοίταζε επίμονα το σπίτι, από το δρόμο που πάει για τον Προφήτη Ηλία πέρασαν άνθρωποι, αυτός γύρισε την πλάτη του κι έκανε πως κάτι ψάχνει στο αυτοκίνητο. Ο άλλος του έκανε νόημα πως ο πρώτος είχε τη θέση του πίσω από το σπίτι. Τότε με αργά βήματα προχώρησε, στο χέρι κρατούσε περίστροφο. Το φεγγάρι στον ουρανό λιωμένος ασβέστης. Χτύπησε το επιθύριο χεράκι της πόρτας και έκανε λίγο πίσω, καμμιά κίνηση μέσα στο σπίτι, χτύπησε με κλωτσιά αυτή τη φορά την πόρτα, ψυχή, απομακρύνθηκε λίγο και ξαναχτύπησε πάλι με κλωτσιά πιο δυνατά αυτή τη φορά. Η πόρτα ήταν έτοιμη να γκρεμίσει, όταν φάνηκε στο βάθος, από το παράθυρο της πόρτας, ένα αμυδρό φως, αλλά την ίδια στιγμή αυτός που στέκονταν στη γωνιά του καπνομάγαζου φώναξε "πήδηξε στο ρέμα". Κάποιος από ένα μικρό χαμηλό παράθυρο του σπιτιού πήδηξε με ορμή στα νερά και τα σκουπίδια. Αμέσως αυτός που φώναξε πιάστηκε από τα σιδερένια κάγκελα της γέφυρας κι άρχισε να κατεβαίνει στο ρέμα. Ο κυνηγημένος ήδη έτρεχε γρήγορα πατώντας σε μέρη που θα 'πρεπε να γνώριζε καλά. Ο άλλος που ήταν στο πίσω μέρος του σπιτιού, περνώντας ένα τοιχάκι, μπήκε στο ρέμα. Αυτός που χτυπούσε θέλοντας να παραβιάσει την πόρτα μόλις άκουσε πως κάποιος πήδηξε στο ρέμα, έτρεξε στην άλλη πλευρά της γέφυρας, προσπαθούσε να δει τι γίνεται, φωνάζοντας "σταματήστε τον". Στο άσπρο φως φαίνονταν καθαρά ο άνθρωπος που έτρεχε μέσ' στο ρέμα, "γαμημένε θα πεθάνεις" φώναξε και πυροβόλησε από τη γέφυρα. Ο κυνηγημένος εξακολουθούσε να τρέχει. Κάτω από τη γέφυρα φάνηκαν τώρα οι δικοί του, αυτός από τη γέφυρα πέρασε στο διπλανό δρομάκι, μέσα από κάτι ροδιές, τρέχοντας να τον προλάβει σε μια άλλη γέφυρα λίγο πιο κάτω, δίπλα στον παλιό καμένο κινηματογράφο ΠΑΤΕ. Ο κυνηγημένος έτρεχε με δύναμη, πίσω του άκουγε τους άλλους και έναν ακόμη πυροβολισμό, έπρεπε κάπου να χωθεί, έτρεχε κι έπρεπε να πάρει μιαν απόφαση, τα πόδια του γυμνά δε θα τον βοηθούσαν για πολύ ακόμη, μέσα σε σκουπίδια και χαλίκια και ντενεκέδες, όμως δεν είχε πολλές επιλογές, ή θ' ανέβαινε έξω από το ρέμα από κάτι πέτρινα σκαλοπάτια στον κήπο της ταβέρνας του Ανθήλαου, στη γέφυρα απέναντι από τον ΠΑΤΕ ή παρά κάτω, αλλά μακριά, κοντά στα μπορτέλα. Του έμενε η πρώτη έξοδος. Ο άλλος, που έκοψε δρόμο μέσ' από τις ροδιές, έφτασε στη γέφυρα την ώρα που αυτός βρίσκονταν ήδη στην κορυφή της σκάλας, μακριά έρχονταν τρέχοντας μέσα στο ρέμα οι άλλοι, πυροβόλησε, αυτός που ήταν στη σκάλα χάθηκε πίσω από κάτι δέντρα του κήπου. Ο άλλος που πυροβόλησε έτρεξε στην ταβέρνα, μπήκε μέσα και πέρασε στην πίσω πλευρά, άνοιξε την τζαμωτή πόρτα του βάθους και βγήκε στον κήπο. Ο ταβερνιάρης και κανα - δυό πελάτες πάγωσαν με την παρουσία του Χίτη. Τον βρήκε πεσμένο στη μέση της μικρής αυλής. Την αυλή την κλείναν δυο τοίχοι από καπναποθήκες και το ρέμα με τις ροδιές. Πλησίασε, άκουσε ένα μουγκρητό, με δύναμη τούδωσε μια κλωτσιά στο κεφάλι, ο πεσμένος φορούσε παλιό μπαλωμένο πουκάμισο, χακί παντελόνι που τόχε δεμένο στη μέση του με σχοινί κι ήταν ξυπόλητος. Τα χέρια του, οι παλάμες, σαν πλατανόφυλλα. Στο πεζούλι από την πλευρά της σκάλας φάνηκαν τα κεφάλια των άλλων που βγαίναν από το ρέμα, λαχανιασμένοι, τους έριξε μια ματιά και άδειασε τις υπόλοιπες σφαίρες στο κεφάλι του πεσμένου.
 Έκανε ένα-δυό, βήματα πίσω, σήκωσε το δεξί του πόδι και σκούπισε το παπούτσι του στην γάμπα του αριστερού του ποδιού. Έκανε νόημα να τον πάρουν. Γύρισε και βγήκε έξω.
Δημοσιευμένο στο περιοδικό ΑΝΤΙ 98/1978

Ο Πρόδρομος Μάρκογλου ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά λογοτεχνών. Αυτή που, στην πλειονότητά της, παρουσιάστηκε τη δεκαετία του 60 και είναι η αμέσως μεταγενέστερη της πρώτης μεταπολεμικής. Γεννήθηκε το 1935 στην Καβάλα, όπου έζησε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια. Στις φλέβες του, όπως φαίνεται και από το επίθετό του, ρέει προσφυγικό αίμα. Οι εμπειρίες της γενέτειράς του, τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια (κατοχή, εμφύλιος, μετεμφυλιακή πολιτική κατάσταση), έχουν παίξει βασικό ρόλο στη διαμόρφωση του έργου του.
Στα γράμματα παρουσιάστηκε το 1962 με την ποιητική συλλογή Έγκλειστοι, την οποία ακολούθησαν μέχρι σήμερα άλλες έξι συλλογές. Σταθμό στην ποιητική του ανέλιξη αποτέλεσε η συλλογή Τα κύματα και οι φωνές. Ολόκληρη η ποιητική του δουλειά κυκλοφόρησε σε επίτομη έκδοση το 1996 με τίτλο Έσχατη υπόσχεση. Το 1980 δημοσίευσε το πεζό Ο χώρος της Ιωάννας και ο χρόνος του Ιωάννη. Έκτοτε έβγαλε άλλα δύο πεζά, τα Σταθερή απώλεια και Σπαράγματα. Το τελευταίο τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος. Αν και ξεκίνησε ως ποιητής και αργότερα επιδόθηκε στην πεζογραφία, δεν ανήκει στις περιπτώσεις εκείνων των λογοτεχνών (Ταχτσής, Ιωάννου, Καζαντζής) που εγκατέλειψαν νωρίς την ποίηση για να αφοσιωθούν μόνο στην πεζογραφία. Ο Μάρκογλου δεν εγκατέλειψε την ποίηση, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως κύριο έργο του, για να ασχοληθεί με την πεζογραφία. Απλώς από μια χρονική στιγμή και μετά καλλιέργησε εξίσου και τα δύο είδη.
Όπως αρκετοί από τους συνομήλικούς του λογοτέχνες, ο Μάρκογλου βλέπει τα πράγματα από αριστερή οπτική γωνία. Όχι με την έννοια της ορθόδοξης αριστερής ιερολογίας, αλλά με την έννοια ενός προσωπικού αριστερού ανθρωπισμού. Στον προσανατολισμό αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξαν, οι εμπειρίες της νεότητάς του στο γενέθλιο τόπο. Για τούτο, τόσο στην ποίηση, όσο και στην πεζογραφία, σταθερό σημείο προσανατολισμού είναι εκείνα τα χρόνια. Ο συγγραφέας θυμάται. Θυμάται, κρίνει και εκθέτει διαμαρτυρόμενος. Είναι μια λογοτεχνία πικρή, όπου η μνήμη δίνει το κύριο υλικό, ενώ το παρόν συμμετέχει αντιστικτικά. Πρέπει να θυμίσω ότι η Καβάλα υπήρξε ένα από τα κυριότερα καπνοπαραγωγικά κέντρα της Ελλάδας, με εργατικό πληθυσμό και συναφείς κοινωνικές αντιθέσεις και συγκρούσεις. Κι ο Μάρκογλου, όπως θα περίμενε κανείς, τάχτηκε με το μέρος των αδικημένων. Έτσι, γενικότερα, το εμπειρικό βάθρο του έργου του έχει να κάνει με τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια, την προσφυγιά και τις κοινωνικές συνθήκες στο γενέθλιο τόπο. Αναλογικά δηλαδή με ό,τι περίπου αποτέλεσε αντικείμενο προβληματισμού για το μεγαλύτερο μέρος των συνομήλικων του λογοτεχνών.
Αναφορικά με τη μορφή των ποιητικών κειμένων είναι χαρακτηριστικό ότι, αν και είναι έντονος ο εποχιακός και κοινωνικός προσανατολισμός, δεν παρουσιάζουν αξιόλογη θεματική και νοηματική ενότητα. Ο κανόνας είναι το ποιητικό αντικείμενο να παρουσιάζεται κατά τρόπο αποσπασματικό και με αρκετή αφαίρεση. Πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε κάθε φορά πολυπρισματική αναφορά στον εκάστοτε ποιητικό στόχο. Είναι αξιοπρόσεχτο επίσης το γεγονός ότι λόγος είναι εξαιρετικά γυμνός από κοσμητικά στοιχεία. Τόσο γυμνός που να έχουμε ποιήματα χωρίς να περιέχουν ούτε ένα επίθετο, ενώ αντίθετα κυριαρχεί το ρήμα και το ουσιαστικό. Ας προστεθεί ακόμη ο λιτός, αιχμηρός και ταυτόχρονα στοχαστικός χαρακτήρας αυτού του λόγου.
Λιτή και συμπυκνωμένη είναι επίσης η γραφή του Μάρκογλου και στα πεζά του. Στο πρώτο, ένα λυρικό κομψοτέχνημα, προέχει η συνειρμική δομή, στο δεύτερο η κλασική θεματική ανάπτυξη, ενώ στο τρίτο έχουμε συγκερασμό των δύο τεχνικών. Πάντως γενικότερα στα πεζά κείμενα ο λόγος δεν είναι τόσο ασκητικός όσο είναι στα ποιητικά.
Γιώργος Αράγης
Κριτικός λογοτεχνίας

Απροσδόκητο παράθυρο

Σ' αυτήν τη μαύρη πληγή
μην περιμένεις να δεις φαντάσματα.
Από το απροσδόκητο αυτό παράθυρο
ο ήλιος μεγαλώνει τα ηλιοτρόπια,
αυξάνει τη χλόη στις βουνοπλαγιές
όπως τα τρυφερά μαλλιά σου.

Στο στόμιο που χάσκει
ανοιξιάτικες μαργαρίτες διαμοιράζουν τα ιμάτιά τους.

Πλησίασε Ιωάννα
τα κουρασμένα από τη περιπλάνηση βήματά σου,
φώναξε, στη μαύρη πληγή, τ' όνομά μου να κιθαρίσει
στους αρχαίους σταλακτίτες τής προσμονής.
Λίγο ακόμη.
Λίγο ακόμη και θα δεις τον έναστρο ουρανό,
στο απροσδόκητο μαύρο παράθυρο,
με τους γαλαξίες
των παιδικών σου ελπίδων.

Οκτώβρης 1958 - Απρίλης 1962
Από τη συλλογή Έγκλειστοι (1962)

http://regner.free.fr/image/000350/323_le_pot_de_vin.jpg
Alfred Georges Regne

Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Η συνείδηση του σώματος

http://thegirlwithkaleidoscopeeyes.files.wordpress.com/2009/10/kazimir-malevich-woman-torso.jpg
Kasimir Malevich Woman Torso
Το σώμα, το αντικείμενο,  η εκδήλωση τού εαυτού. Υποκείμενο, φορέας νοητικών καταστάσεων που εμψυχώνεται από συμπεριφορές.
Αισθάνομαι το σώμα μου ως τόπο των αισθήσεων και των εμπειριών που ζω σε πρώτο πρόσωπο. Σ' αυτές τις εμπειρίες πρωτοστατούν οι πράξεις, καθώς κατάγοναι από τον εαυτό και το σώμα είναι τόπος που εκδηλώνονται.
Το να αισθάνεσαι αυτουργός των ενεργειών σου και να τις αποδίδεις εις εαυτόν ενισχύει την αίσθηση κατοχής του σώματος.
 
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/e/e6/Malevich.jpg
  Kasimir Malevich, Nederlands

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Δρόμος αντοχής για έλληνες υπερπρωταθλητές!!!

http://www.connected-earth.com/Galleries/Ourworldoftelecommunications/Thesoundbarrier/Gettingthemessage/TM0731.jpg

Η επυρσοκρότηση μπορεί να καταλήξει σε αυτοχειριασμό ή αυτοτραυματισμό, θα το νιώσουμε· μπορεί όμως να εκληφθεί και σαν πιστολιά του αφέτη, σαν σινιάλο για εκκίνηση. Βεβαίως μπορεί να σημαίνει και τα δύο: ο πυροβολών αφέτης τραυματίζεται καίρια και οι δρομείς ξεχύνονται στην κούρσα.
Ποια είναι η κούρσα; Ποιοι οι δρομείς; Ποιο το τέρμα και ποιο το έπαθλο; Κούρσα είναι η Ζωή Μετά Το ΔΝΤ, μετά την πτώχευση. Δρομείς, οι Ελληνες, όλοι ή σχεδόν όλοι. Τέρμα και έπαθλο η διάσωση της κοινωνίας και της χώρας.
http://photo.kathimerini.gr/kathnews/photos/27-06-04/27-06-04_1282994_121.jpg
Είπαμε, σύμφωνα με ένα σενάριο, ο αφέτης αυτοτραυματίζεται, εξουδετερώνεται. Πράγματι, το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα σε αυτό το σημείο, παρότι προσπαθεί ακόμη να διατηρήσει κάποια εξουσία, υπό το φως των ραγδαίων εξελίξεων φαίνεται να εξουδετερώνεται: εφεξής χάνει τον έλεγχο των κινήσεων, χάνει τη δυνατότητα πολιτικών πρωτοβουλιών, και πολύ σύντομα, καθώς ο πολιτικός χρόνος πια έχει πυκνώσει πρωτόγνωρα, θα χάσει την ανοχή του κοινωνικού σώματος, θα χάσει και τα τελευταία ίχνη πολιτικής νομιμοποίησης.
Nίκος Γ. Ξυδάκης

http://www.biblionet.gr/images/covers/b151916.jpg

Jean Echenoz "Δρόμος αντοχής", μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Πόλις, 2010

Ο συγγραφέας αφηγείται τη ζωή του τσέχου δρομέα μεγάλων αποστάσεων Εμίλ Ζάτοπεκ.Ο Ζάτοπεκ, που γεννήθηκε στη Μοραβία το 1922 και πέθανε στην Πράγα το 2000, άρχισε να ασκείται στους δρόμους αντοχής στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και, αρχής γενομένης το 1948, εξελίχθηκε σε παγκόσμια δόξα του στίβου (5.000 μέτρα, 10.000 μέτρα,μαραθώνιος), με αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας του τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ελσίνκι (1952), όπου κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια.
Ο Εμίλ αναγνωρίζεται ως πρωταθλητής κόσμου και -εδώ ανανεώνεται δραματικά το ενδιαφέρον(!)- ως «φαινόμενο του υπαρκτού σοσιαλισμού». 
Οι Αρχές τον υπολογίζουν ως «πολιτικό κεφάλαιο», και φοβούνται ότι, σε μια από τις εξόδους του από τη χώρα, ο «άνθρωπος-ατμομηχανή» μπορεί να ζητήσει άσυλο στη «ρυπαρή μεριά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων».
Το 1957 τον βρήκε αξιωματικό του τσεχοσλοβακικού στρατού, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και υπάλληλο του Υπουργείου Αμύνης. 
Ενώ τον καλούν στο Λος Άντζελες, η στρατιωτική επιτροπή του απαγορεύει την έξοδο από τη χώρα.
Ταγματάρχης πλέον, υποχρεούται να αποβεί φερέφωνο. Αναγκάζεται να αποφανθεί χλευαστικά ή υποτιμητικά για πολλές χώρες του «υπαρκτού ιμπεριαλισμού» και έτσι του απαγορεύεταιη είσοδος στη Γαλλία και αλλού.
Δεν θα πάψει να τρέχει -ακόμη και μαραθώνιο- και να κερδίζει μετάλλια, έστω και αν η ηλικία τον εμποδίζει, μόνο που η ταυτότητά του έχει μεταλλαγεί ουσιαστικά. Η αθλητική του οντότητα έχει επισκιαστεί από την πολιτική εκμετάλλευση.
Μετά την καταστολή της "Άνοιξης της Πράγας", εξαιτίας του ότι είχε ταχθεί ανοιχτά στο πλευρό του Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, τον απέταξαν απ' τον στρατό, τον διέγραψαν από το Κόμμα, τον εξανάγκασαν να κάνει την αυτοκριτική του, και διορίζεται αποθηκάριος στα ορυχεία ουρανίου κοντά στα γερμανικά σύνορα και μετά οδοκαθαριστής, την ίδια εποχή που ο Ντούμπτσεκ γίνεται κηπουρός!

Στην Ψωροκώσταινα ή μάλλον... στην παράγκα του Καραγκιόζη

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL2v54FGGFP_4sXQG76ewxQJTdXdz2jmzEZ6yAQuchAc1kRSMhvy09Gixby_B1MzrHfS3WCjwWlDI_I97p9SIYeA-OSSDX9fQcgunM1bZO-JOxc8CdDb9dMTiWgTlihVF8dMnw9F-p8Dg/s400/%CE%A0%CE%91%CE%A1%CE%91%CE%93%CE%9A%CE%91.jpg
H υπαγωγή της χώρας σε διεθνή οικονομική και κοινωνική κηδεμονία, ένα και πλέον αιώνα αργότερα από την προηγούμενη που είχε όμως επιβλήθεί στην «Ψωροκώσταινα» του 19ου αιώνα, αποτελεί ένα γεγονός με ιστορική σημασία και σοβαρότατες πολιτικές προεκτάσεις. Ολόκληρο το οικοδόμημα που στήθηκε μετά την μεταπολίτευση του 1974 και είχε ως στρατηγικό όραμα τον εξευρωπαισμό της χώρας κατέρρευσε με την χθεσινή προσφυγή της κυβέρνησης στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαικής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
(...)
Οχι μόνο δεν διώχθηκε ποινικά κανένας από τους υπεύθυνους των μεγάλων σκανδάλων ή της λεηλασίας του δημοσίου αλλά αντίθετα οι περισσότεροι βρίσκονται ακόμη στις θέσεις που κατείχαν , εξακολουθώντας να διοικούν με τις ίδιες διεφθαρμένες πρακτικές. Το αίτημα για την τιμωρία των ενόχων αγνοήθηκε, με την κυβέρνηση να αγνοεί με την σειρά της ότι ,όπως κάθε τραγωδία, έτσι και αυτή που ζουν οι Ελληνες τους τελευταίους μήνες απαιτεί μια κάθαρση: έτσι η κυβέρνηση καπάρωσε μια θέση στο βωμό της μελλοντικής κάθαρσης που κάποια στιγμή θα αποτελέσει παλλαική απαίτηση.
(...)
Η χρεωκοπία ολόκληρου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος δημιουργεί σήμερα ένα κενό το οποίο, ελλείψει αξιόπιστης λύσης , θα ενισχύσει τα άκρα του πολιτικού φάσματος και τις ακραίες πρακτικές που συχνά ακολουθούν. Θα πρέπει να αναμένεται πολιτική και κοινωνική βία, η οποία θα τροφοδοτηθεί από την αναμένόμενη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, την παροιμοιώδη αναλγησία του ΔΝΤ καθώς και από την απελπισία μιας κοινωνίας και εκατοντάδων χιλιάδων νέων που δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα. Σε αυτό το νέο σκηνικό, η κυβέρνηση δείχνει καταδικασμένη να αντιδρά όπως τις τελευταίες εβδομάδες: να σύρεται από τις εξελίξεις αντί να τις διαμορφώνει.
Στέλιος Κούλογλου




http://www.infocenterpatras.gr/IMAGES/karagiozis_b28.jpg

Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

Στὴν Ἑλλάδα σήμερα, άν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις...


Ἀγωνίες

Ἂν χτυπήσουν τὴν πόρτα, μὴν ἀνοίξεις.
Ὅσο καὶ νὰ χτυποῦν.
Πρέπει νὰ πιστέψουν πὼς τὸ σπίτι
εἶναι ἀδειανό.
Δὲν θὰ τὴ σπάσουν. Μὴ φοβᾶσαι.
Ἂν τὴ σπάσουν,
θὰ ξέρουμε πὼς μᾶς πρόδωσαν.
Οὔτε κ᾿ ἐγὼ τὸ πιστεύω.
Ναί, θὰ πυροβολήσω ἂν μποῦνε.
Ἐσὺ δοκίμασε νὰ φύγεις.
θὰ μπορέσεις.
Γιὰ μᾶς θἆναι. Τόση ὥρα
τριγυρίζουν τὸ σπίτι.
Κύταξε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλλο παραθύρι.
Μὰ πρόσεχε.
Ναί, βλέπω. Χτυπᾶνε ἀπέναντι.
Μίλα σιγότερα.
Ἀκοῦς; Φασαρία; Τί νὰ γίνεται;
Κάποιον πιάσανε. Εἶναι γέρος.
Τὸν χτυπᾶνε τὰ σκυλιά.
Ἄτιμοι.
Πόσους θὰ πιάσετε; θὰ μείνουν
ὅσοι χρειάζονται καὶ περσότεροι.
θὰ μείνουν καὶ δὲν θὰ σταυρώσουν
τὰ χέρια.

Στὴν Ἑλλάδα σήμερα

(Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης)
Σβησμένη φλόγα, ποὺ πάντα καίει
Σκέπασμα τάφου χωρὶς νεκρούς.
Μάτια κλαμένα ποὺ κοιτᾶνε
Σκέψεις κρυμμένες σὲ
Προσκαλοῦν.
Πίστη κι ἐλπίδα χαροπαλεύουν
Πνεῦμα κι ἀλήθεια στὶς φυλακές.
Ἅγιες προσπάθειες ναυαγισμένες
Φωνὲς ἀνθρώπων σὲ προσκαλοῦν.
Σπόρος ὀργῆς πέφτει στὸ χῶμα
Μήνυμα πάλης τρέφει φτερά
Σπίθα φεγγίζει μέσ᾿ στὸ σκοτάδι
Νέοι ἀγῶνες σὲ προσκαλοῦν.
http://www.mlahanas.de/Greece/History/Portraits/ThAlekosPanagoulisSt.jpg

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Web of Debt...

http://coto2.files.wordpress.com/2009/12/imf-trapping-countries-in-debt.jpg
«Πουλήσατε την ψυχή μας στο διάβολο!» φώναζαν τα Χριστούγεννα οι λετονοί διαδηλωτές, όπου το ΔΝΤ έχει επιβάλει περικοπές στους δημόσιους υπαλλήλους έως και 60%, σε μισθούς που ήταν ήδη κάτω από 300 ευρώ. Η Λετονία δέχθηκε οικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ τον Δεκέμβριο του 2008. Μέσα σ' αυτό το διάστημα το ΑΕΠ κατέρρευσε κατά 18%, η ανεργία εκτινάχθηκε στο 22,6% (το '07 ήταν μόλις 5,6%), ενώ είναι τέτοια η οργή του κόσμου, που στις σφυγμομετρήσεις για τις επερχόμενες εκλογές κανένα κόμμα δεν συγκεντρώνει το 5% για να μπει στη Βουλή!
Ολέθριες είναι οι παρεμβάσεις του ΔΝΤ στις άλλες «ευεργετούμενες» χώρες, Ουκρανία, Ρουμανία και Ουγγαρία. Τον Οκτώβριο ο διευθυντής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, ήταν το τελευταίο παραλίγο «θύμα ρίψης παπουτσιού» από οργισμένο φοιτητή σε πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης. Η Τουρκία, που είχε λάβει οικονομική βοήθεια στην κρίση του 2000, διαπραγματεύεται νέο δάνειο από το ΔΝΤ - αν και, παρόλο που ακολούθησε τις οδηγίες του, δεν έχει ανακάμψει από την οικονομική κρίση...
Αφροδίτη Πολίτη, Περιοδικό Έψιλον (ημερομηνία δημοσίευσης 28.02.2010) Αναδημοσίευση απο newstime
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2SOqR4hmQ2N5fV1g-QieZc3gMHR1Ra0a9Ec0mzzqS6ciIa0lcDUVPNLaMnamXhMBorXRbBCKa0kqykqa8FGIvLItVs1jc-UYPzKvgcaDVYEYGR41El2wCj3fx3U7Z9M23QALo88EoAvY/s400/IMF_HQ.jpg
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) είναι ένας διεθνής οργανισμός ο οποίος επιβλέπει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα παρακολουθώντας τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τα ισοζύγια πληρωμών προσφέροντας οικονομική και τεχνική βοήθεια όταν του ζητηθεί. ΤΟ ΔΝΤ ιδρύθηκε στις 27-12-1945 στην Ουάσιγκτον, εγκρίθηκε το καταστατικό του, ως μία σύμπραξη των ΗΠΑ και της Δυτικής Ευρώπης. Την 1η Μαρτίου του 1947 ξεκίνησε η λειτουργία του, με πρώτο διευθυντή τον βέλγο Καμίγ Γκιτ. Η ίδρυση του αποφασίστηκε στη Συνδιάσκεψη του Μπρέτον Γουτζ στις 22 Ιουλίου του 1944. Αρχιτέκτονες της δημιουργίας του ήταν ο διεθνούς φήμης άγγλος οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς, υπέρμαχος της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία, και ο βοηθός υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Χάρι Γουάιτ. Η δημιουργία του υπάκουσε στην ανάγκη για τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση του κόσμου.
Κύριος σκοπός του εν λόγω οργανισμού είναι η προώθηση της διεθνούς νομισματικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών-μελών με ισόρροπη ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου. και την ενίσχυση χωρών μελών του με δάνεια εφ όσον τηρούν τις αρχές του οι οποίες συνοψίζονται στα εξής: μείωση των δημοσίων δαπανών, μείωση του πληθωρισμού, απόλυτη ελευθερία των αγορών, ιδιωτικοποίηση της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, της ύδρευσης, ακόμη και της παιδείας και την εξυγίανση όλων των επιχειρήσεων με κύριο μοχλό τις απολύσεις
Για τον σκοπό αυτό προωθούνται συγκεκριμένα μέτρα, ή όποτε κρίνεται αναγκαίο αποφασίζονται ιδιαίτερα μέτρα,
Μέλη του είναι 185 κράτη με δικαίωμα ψήφου αλλά στην ουσία ελέγχεται από τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία, την Γαλλία την Γερμανία και την Μεγάλη Βρετανία, που αναλογικά έχουν τα μεγαλύτερα ποσοστά ψήφων και επιρροής.
Ανώτατο διοικητικό όργανο του ΔΝΤ είναι το λεγόμενο «Συμβούλιο των Διοικητών» στο οποίο εκπροσωπείται κάθε κράτος μέλος μ΄ ένα Διοικητή και έναν αναπληρωματικό για πέντε συνεχή έτη. Το Συμβούλιο αυτό συνέρχεται μία φορά ετησίως στη λεγόμενη "Τακτική Σύνοδο". Κατά τη διάρκεια της συνόδου αυτής εγκρίνονται τα πεπραγμένα του Οργανισμού, εκλέγονται νέοι διευθυντές, ενώ λαμβάνονται διάφορες αποφάσεις όπως π.χ. τυχόν αλλαγή ισοτιμιών, περί εισόδου νέων μελών, κ.λπ.
Ο Διοικητικός Διευθυντής του Συμβουλίου προΐσταται του Εκτελεστικού Συμβουλίου καθώς και όλου του προσωπικού του Οργανισμού.
Το Εκτελεστικό Συμβούλιο ασχολείται κυρίως με θέματα τρέχουσας φύσεως του Οργανισμού αφού για τα σημαντικότερα επιλαμβάνεται αυτό τούτο το Συμβούλιο των Διοικητών.
Η Ευρώπη διατηρεί ισχυρή εκπροσώπηση στο Ταμείο και ανέκαθεν επέλεγε τον επικεφαλής του. Μάλιστα οι περισσότερες αναδυόμενες αγορές (στην Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική) διαμαρτύρονται για υπερ-εκπροσώπηση της Ευρώπης και υπέρμετρη παρέμβαση στον τρόπο λειτουργίας του.
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiHl0lg3kSV4B3R7c4JyxV1KkWMOGvntAOqCrpGwE54uC6suQNwxMvHc-c72wn12Tn-RpVT4R_Jjg6Uiaw0hJuIqGRIaybKD5IlzAqYYzqJhoPDwxbBRuwf7NQnpTNFd4IJ1aZpOQIaCj5P/s320/365px-International_Monetary_Fund_logo.svg.png
Οι πόροι του ΔΝΤ προέρχονται από τα ποσά που καταβάλλουν τα μέλη του, τα οποία υπολογίζονται ανάλογα με τις επιδόσεις των οικονομιών τους και τη θέση τους στην παγκόσμια οικονομία.
Με βάση αυτή την αναλογία προσδιορίζονται και τα αντίστοιχα ποσά που μπορεί να αντλήσει κάθε χώρα όποτε το επιθυμεί (ειδικά τραβηκτικά δικαιώματα). Επιπλέον, η αναλογία αυτή καθορίζει τη δύναμη ψήφου που διαθέτει κάθε μέλος στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Έτσι, οι ΗΠΑ που αποτελούν την κορυφαία οικονομική δύναμη διαθέτουν τη μεγαλύτερη αναλογία (18%), η οποία μεταφράζεται και σε ανάλογο ποσοστό ψήφων. Για την ΕΕ η αναλογία αυτή είναι περίπου 30%.
Τα τελευταία χρόνια συνδέθηκε με την υπερβολικά σκληρή δημοσιονομική λιτότητα, την ακραία έλλειψη πολιτικής ευαισθησίας και -από την περίοδο της ασιατικής χρηματοπιστωτικής κρίσης του 1997-1998- με ένα έντονο στίγμα.
Χώρες δανείζονταν από το ΔΝΤ μόνο υπό μεγάλη πίεση, όταν κάθε άλλη λύση είχε αποτύχει- και όταν πολύ απλά δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος να πληρώσουν για αναγκαίες εισαγωγές.

Οπως επισημαίνουν οι Eric Toussaint και Damien Millet, από την Επιτροπή για τη Διαγραφή του Παγκόσμιου Χρέους (CADTM), «στην πραγματικότητα οι πολιτικές του ΔΝΤ αντιτίθενται στις προθέσεις του. Αντίθετα με ό,τι δηλώνει, το ΔΝΤ δεν δίνει καμία προτεραιότητα στην πλήρη απασχόληση, είτε πρόκειται για τις αναπτυγμένες χώρες είτε για τον αναπτυσσόμενο κόσμο. Υπό την επιρροή του υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ και την υποστήριξη άλλων βιομηχανικών χωρών, το ΔΝΤ δρα ως κύριος πολιτικός και οικονομικός παράγοντας, υπαγορεύοντας στις χρεωμένες χώρες τη στρατηγική που θα ακολουθήσουν. Δεν διστάζει να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του. Η επιτήρηση, η οικονομική βοήθεια και η τεχνογνωσία είναι -υποτίθεται- οι τρεις τομείς παρέμβασης του, όταν όμως κάποιος δει την πλήρη εικόνα, το αποτέλεσμα πλησιάζει την πλήρη καταστροφή».
Οι παραπάνω αναλυτές, αλλά και διακεκριμένοι οικονομολόγοι, υπογραμμίζουν πως το ΔΝΤ και οι οδηγίες των εμπειρογνωμόνων του δεν προέβλεψαν καμία από τις μεγαλύτερες κρίσεις των τελευταίων χρόνων, ορισμένοι, μάλιστα, θεωρούν ότι τις έκαναν χειρότερες: «Το ΔΝΤ ισχυρίζεται ότι το τέλος της ύφεσης επιβεβαίωσε τις προβλέψεις του. Αυτό είναι βλακώδες. Ολες οι υφέσεις τελειώνουν κάποτε. Το μόνο που κατάφερε το ΔΝΤ είναι να κάνει την κρίση στην Ασία βαθύτερη, διαρκέστερη και πιο επώδυνη» έγραφε ο Joseph Stiglitz για την προηγούμενη παγκόσμια ύφεση του «χάρτινου τίγρη» της ΝΑ. Ασίας...
http://www.elbag.org/main/images/misc/3-IMF%20tells%20Costello%20not%20spend%20boom%20money%20550.JPG 

Οι παρεμβάσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου

Ασιατική κρίση (1997-1998: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Την ώρα που το ντόμινο της ασιατικής κρίσης απειλεί να φτάσει μέχρι την Ιαπωνία, το ΔΝΤ δίνει δάνεια 55 δισ. δολαρίων στην Κορέα, 17 δισ. στην Ταϊλάνδη και 23 δισ. στην Ινδονησία. Είναι η μεγαλύτερη μέχρι στιγμής διάσωση του ΔΝΤ και συνοδεύεται από το πρόγραμμα που έμεινε γνωστό ως SAP (structural adjustment policies), μέσω του οποίου επιβάλλονται μέτρα λιτότητας όπως η περικοπή των κρατικών δαπανών, η αύξηση των επιτοκίων, η αναδιάρθρωση του χρηματοοικονομικού συστήματος, η ανάκληση αποφάσεων για την προστασία του εμπορίου και η ρευστοποίηση αφερέγγυων επιχειρήσεων. Τα προγράμματα προκαλούν σημαντική υποτίμηση των νομισμάτων, κύμα χρεοκοπιών, δραματική απώλεια θέσεων εργασίας και αύξηση των τιμών στα είδη καθημερινής κρίσης, πυροδοτώντας κοινωνική αναταραχή και βίαιες εκδηλώσεις.

Αργεντινή (1999-2001: ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ) Στα τέλη του 2000 και υπό την απειλή χρεοκοπίας, εξασφαλίζει δάνειο 40 δισ. δολαρίων από το ΔΝΤ. Η διαχείριση της κρίσης εκ μέρους του οργανισμού θεωρείται αποτυχημένη, κυρίως γιατί επέβαλε τους ίδιους όρους λιτότητας που είχαν χρησιμοποιηθεί και κατά την ασιατική κρίση του ’97. Το 2001 η χώρα δεν αποφεύγει τη χρεοκοπία και το τραπεζικό της σύστημα καταρρέει. Ακολουθούν τρία χρόνια επώδυνης οικονομικής συρρίκνωσης και πολιτικής κρίσης. Με την αποπληρωμή μεγάλου μέρους των δανείων, το 2006, η Αργεντινή κάνει το πρώτο βήμα για την ανάκτηση της οικονομικής της ανεξαρτησίας.

Τουρκία (κατ΄ επανάληψη) Αποτελεί τακτικό «πελάτη» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, καθώς έχει λάβει κατ’ επανάληψη δάνεια. Μερικά παραδείγματα αποτελούν τα 4 δισ. δολάρια του 1999, τα 7,5 δισ. δολάρια του 2000 και το 3ετές πρόγραμμα των 10 δισ. δολαρίων που συμφωνήθηκε το 2004. Το ΔΝΤ θεωρεί ότι η εμπλοκή του στην οικονομία της Τουρκίας έχει στεφθεί από επιτυχία, όμως, εξαιτίας των αυστηρών όρων που θέτει, αποτελεί «κόκκινο πανί» για τους Τούρκους, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά του οργανισμού να αποτελούν συχνό φαινόμενο. Έτσι, ο Erdogan απέφευγε με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια της τελευταίας οικονομικής κρίσης να προσφύγει στο ΔΝΤ, γνωρίζοντας ότι οι απαιτήσεις του οργανισμού για μειώσεις κρατικών δαπανών και αναδιάρθρωση προϋπολογισμού θα στοίχιζαν πολιτικά και μάλιστα σε μία εποχή που η χώρα διένυε προεκλογική περίοδο.

Ισλανδία (2008: ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ) Ήταν η πρώτη βιομηχανική χώρα που χρειάστηκε τη διάσωση του ΔΝΤ από τη συμφωνία της Βρετανίας το 1976. Υπό την απειλή χρεοκοπίας, η Ισλανδία πήρε δάνειο 2,4 δισ. δολαρίων. Ο οργανισμός, όμως, καθυστερεί την εκταμίευση των δόσεων σε μια εκβιαστική κίνηση που στοχεύει να πιέσει τη χώρα να αποζημιώσει τη Βρετανία και την Ολλανδία για τα χρήματα που έχασαν οι πολίτες τους στις ισλανδικές τράπεζες. Παράλληλα, επιβάλλει σκληρούς όρους, όπως μείωση κατά 10% των δαπανών όλων των υπουργείων και αύξηση των επιτοκίων.

Ουκρανία (2008: ΚΡΙΣΗ) Εν μέσω προβλημάτων ρευστότητας λόγω της κρίσης του 2008, πήρε δάνειο 16,5 δισ. δολαρίων. Όμως, οι απαιτήσεις του ΔΝΤ για περικοπές δαπανών, πωλήσεις τραπεζών και ενίσχυση του χρηματοοικονομικού συστήματος ενέτειναν την πολιτική κρίση της χώρας. Βλέποντας ότι οι όροι του δεν ακολουθούνται, το ΔΝΤ πάγωσε τη συνεργασία του.

Ουγγαρία (2008) Η αύξηση των επιτοκίων, η κατάργηση του 13ου μισθού στο δημόσιο, η μείωση της 13ης σύνταξης και η περικοπή των δαπανών των υπουργείων ήταν μερικοί από τους όρους που έθεσε το ΔΝΤ για το δάνειο των 25 δισ. δολαρίων.

Λευκορωσία (2008: ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ) Για το ασυνήθιστα μεγάλο (για τα δεδομένα της χώρας) δάνειο των 2,5 δισ. δολαρίων, συμφώνησε να προχωρήσει στην υποτίμηση του νομίσματος κατά 20% και να παγώσει τους μισθούς.

Λετονία (2008: ΑΔΙΕΞΟΔΟ) ΔΝΤ και ΕΕ αποφάσισαν να στηρίξουν από κοινού τη χώρα κατά την κρίση του 2008, με ένα δάνειο 1,7 δισ. δολαρίων. Ενώ οι κινήσεις περικοπής δαπανών ικανοποίησαν τους Ευρωπαίους, το ΔΝΤ θεώρησε ότι η Λετονία δεν επιδεικνύει επαρκή πολιτική βούληση, με αποτέλεσμα να επιβάλει αυστηρότερους όρους. Το ρήγμα ανάμεσα σε ΔΝΤ και ΕΕ προκάλεσε καθυστερήσεις στην εκταμίευση των δόσεων.

Πακιστάν (2008: ΑΔΙΕΞΟΔΟ) Εξασφάλισε δάνειο 7,6 δισ. δολαρίων. Ως αντάλλαγμα αναγκάστηκε να αναστείλει τις επιδοτήσεις σε ενέργεια, πετρέλαιο και λιπάσματα, να μειώσει τις κρατικές δαπάνες, να αυξήσει τους φόρους και τα επιτόκια.

Σερβία (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Χρειάστηκε δάνειο 3 δισ. ευρώ για να ξεπεράσει την κρίση του 2008. Για να το εξασφαλίσει συμφώνησε σε σκληρούς όρους, όπως η απώλεια του 1/5 των 70.000 θέσεων εργασίας του δημοσίου τομέα και το πάγωμα των μισθών.

Ρουμανία (2009: ΚΡΙΣΗ) Οι όροι λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ για το δάνειο των 20 δισ. ευρώ, το 2009, έριξαν την κυβέρνηση της Ρουμανίας, προκαλώντας την αναστολή της εκταμίευσης των δόσεων. Η ροή της χρηματοδότησης φαίνεται να αποκαθίσταται, καθώς η νέα κυβέρνηση ενέκρινε μέτρα όπως η σύνδεση των συντάξεων με τον πληθωρισμό, έναντι του μέσου όρου των μισθών.

Σρι Λάνκα (2009: ΑΝΕΡΓΙΑ) Αν και οι διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα, το ΔΝΤ συμφώνησε να δώσει δάνειο 2,5 δισ. δολαρίων στη Σρι Λάνκα για να αντιμετωπίσει την τελευταία οικονομική κρίση και να ανοικοδομήσει τη χώρα μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου.

Μεξικό (1995: ΦΤΩΧΕΙΑ 50%) Το ΔΝΤ συνεργάστηκε με το υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ για το δάνειο των 30 δισ. δολαρίων που έδωσε το 1995. Ως αποτέλεσμα των μεταρρυθμίσεων που επέβαλε, ο αριθμός των Μεξικανών που ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας ξεπέρασε το 50% και ο κατώτατος μισθός μειώθηκε κατά 20%.

Ρωσία (κατ΄ επανάληψη) Το ιστορικό του ΔΝΤ στη Ρωσία δεν είναι το καλύτερο. Η χώρα έλαβε δάνεια τουλάχιστον 20 δισ. δολαρίων από το 1992 έως το 1996 και άλλα 41,5 δισ. δολάρια το 2008, όμως, δεν προχώρησε ποτέ στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Λανθασμένες οικονομικές πολιτικές και κακοδιαχείριση (αφού αρκετά δισ. από τα δάνεια εκλάπησαν), οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Βραζιλία (1998, 2002: ΑΝΕΡΓΙΑ) Έλαβε 41,5 δισ. δολάρια το 1998 και άλλα 30 δισ. δολάρια το 2002. Το ΔΝΤ ζήτησε από τη Βραζιλία να εμφανίσει πλεονασματικό προϋπολογισμό, κάτι που σήμαινε χρόνια περικοπών στις δαπάνες και τις θέσεις εργασίας του δημοσίου.

Βρετανία (1976) Η κατάρρευση της στερλίνας έναντι του δολαρίου το 1976 έριξε τη Βρετανία σε μία οικονομική και πολιτική κίνηση. Η κυβέρνηση των Εργατικών προχώρησε στην ταπεινωτική κίνηση της προσφυγής στο ΔΝΤ (που μέχρι τότε βοηθούσε οικονομικά μόνο χώρες του τρίτου κόσμου) και ζήτησε δάνειο 2,3 δισ. στερλινών. Το τίμημα ήταν βαρύ, καθώς το ΔΝΤ απαίτησε από το Λονδίνο επώδυνες περικοπές κρατικών δαπανών.

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Το γάλα της θλίψης


Το «το γάλα της θλίψης» είναι η μελαγχολία που μεταφέρθηκε στη Φαούστα από το μητρικό γάλα. Είναι μια νοσηρή κατάσταση που προσβάλλει στο Περού τις γυναίκες που κακοποιήθηκαν ή βιάσθηκαν στα χρόνια της τρομοκρατίας. Η μητέρα της έζησε την εποχή του εμφυλίου πολέμου του Περού κι όταν ζούσε στα βουνά  ήταν έγγυος στην Φαούστα . Αν και η περίοδος αυτή έληξε, η Φαούστα την αναβιώνει καθημερινά. Ο ξαφνικός θάνατος της μητέρας της την φέρνει αντιμέτωπη με τις φοβίες της, αλλά και το μυστικό που έχει κρύβει μέσα στο σώμα της. Μια πατάτα που βγάζει ρίζες στον κόλπο της, ασπίδα προστασίας, έτσι ώστε να μην τολμήσει κανείς να την αγγίξει. Το Γάλα της θλίψης,  μια αλληγορία, που μιλά για την αναζήτηση γιατρειάς και το ταξίδι απ’ το φόβο προς την ελευθερία.
Την ταινία διατρέχουν, σε μεγάλο μέρος, οι παραδόσεις και οι θρύλοι του Περού. Γάμοι, κηδείες κλπ παραπέμπουν σε στοιχεία ντοκμαντέρ.
Κέρδισε την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου (2009).

http://www.meaus.com/00140-berlinale-2009-1.JPEG
Περουβιανή ταινία σε σκηνοθεσία Κλόντια Γιόσα
Η Κλόντια Γιόσα γεννήθηκε το 1976 στο Περού. Σπούδασε Επικοινωνία στο πανεπιστήμιο της Λίμα και απέκτησε master στον κινηματογράφο και το τηλεοπτικό σενάριο στη Μαδρίτη. Στη συνέχεια ξεκίνησε να δουλεύει στο χώρο της διαφήμισης και της τηλεόρασης για περουβιανές και ξένες εταιρείες, ώσπου ίδρυσε τη δική της εταιρεία παραγωγής, τη VelaFilms, και το 2006 σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία, με τίτλο “Madeinusa”. Η ταινία κέρδισε περισσότερα από 20 βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ διεθνώς. Η Γιόσα ζει πλέον στη Βαρκελώνη.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Ζήτα – Μι

http://images.tanea.gr/assetservice/Image.ashx?c=14351207&r=0&p=0&t=0&q=100&v=1&s=1&w=800&h=
«Αγαπημένοι μας φίλοι και φίλες, στις 20 Μαίου του 2010 θα βρείτε ένα άδειο Ζήτα-Μι. Μετά από πολλή σκέψη και συναισθηματική φόρτιση αποφασίσαμε ότι ήρθε η ώρα να κλείσει ο 40χρονος κύκλος ενός ιστορικού καταστήματος. Το «Ζήτα-Μι» πέρασε στα χέρια μας από τον Παύλο και τη Μίνα Ζάννα. Γνωρίζαμε ότι ήταν ήδη ένα σύμβολο για τη γενιά του ΄60. Κλασσική μουσική και τζαζ , οι ποιητές και οι κινηματογραφόφιλοι , τα περιοδικά, οι συζητήσεις, οι συναντήσεις, τα καλά σχολεία, οι ωραίοι έφηβοι και οι ωραίες έφηβες, το πάθος που χαρακτήρισε τη γενιά των κινημάτων, το Ζήτα- Μι της Αριστοτέλους. Τρεις γενιές θα μπορούσαν πράγματι να πουν ‘Ναι, ήμασταν όλοι εδώ’. Κι αυτό το γεγονός θέλουμε να το ζήσουμε όλοι μαζί. Να κλείσουμε όλοι μαζί το Ζήτα-Μι που αγαπήσαμε, να κλείσει ο κύκλος όπως άρχισε. Με μια ιδέα. Άδειο από αντικείμενα αλλά γεμάτο από τους ανθρώπους που το στήριξαν».
 http://sites.google.com/site/andreasmouzakitispat/_/rsrc/1238116464158/graphika-ascii-ascii-graphics/Ollivetti%20Lexicon%2080.jpg
Η πρώτη  γκαλερί της Θεσσαλονίκης, «Ζήτα-Μι», μετά από 40 χρόνια λειτουργίας, ολοκληρώνει τον κύκλο λειτουργίας της. Η γκαλερί του Παύλου Ζάννα και Α. Μαυροκορδάτου, άνοιξε τις πύλες της στο κοινό το 1955 ως κατάστημα- έκθεσης και εμπορίας των γραφομηχανών «Ολιβέτι» αλλά και ειδικών δίσκων κλασσικής και τζάζ μουσικής, στο ισόγειο της οδού Αριστοτέλους 3, βάζοντας τα θεμέλια για τη διάδοση της μοντέρνας τέχνης στην πόλη. Το σχεδιασμό της πινακίδας ανέλαβε και υλοποίησε ο ζωγράφος - καθηγητής Νίκος Σαχίνης ενώ αυτόν του εσωτερικού χώρου της γκαλερί - ο καθηγητής τότε της αρχιτεκτονικής και μετέπειτα πρύτανης του ΑΠΘ κ. Δημήτρης Φατούρος.
Η σύζυγος του Παύλου Ζάννα - η πιανίστρια Μίνα Ζάννα προσέθεσε στο κατάστημα είδη λαϊκής τέχνης και κεραμικά.
http://www.biblionet.gr/images/persons/8289.jpg
To 1968 ο Παύλος Ζάννας συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην αντιστασιακή οργάνωση "Δημοκρατική Άμυνα" και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 1/2 ετών μαζί με τους Στ. Nέστορα, Γ. Σιπητάνο, Σ. Δέδε, A. Mαλτσίδη και K. Πύρζα.Η γνωστή ως «δίκη των έξι»

Το 1970 η Μίνα Ζάννα, συνεργάστηκε με τις αδερφές Μάρω Λάγια και Κατερίνα Καμάρα και για τρία χρόνια η γκαλερί έγινε στέκι αντιστασιακών εικαστικών, λογοτεχνών και φιλότεχνων. 
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5jACP4OJku-bIUIST5XQHRrNzlCutIMzsVcNnXWAuieulKwudrURINCgNxnU2tKSstXA8paAB3eY2KCxSJMh19Ds32DB284oqehugWdt__MCis_BKiux9duADvRZ2meq3w4q-cBXa43w/s400/LAZONGA+Res1.JPG
Οι καλλιτέχνες που εκθέτουν- Σπύρος Βασιλείου, Λουκάς Βενετούλιας, Νίκος Σαχίνης Γιώργος Ζογγολόπουλος, Χρήστος Λεφάκης , Παναγιώτης Τέτσης, Παύλος Βασιλειάδης, Αλέξανδρος Ισαρης , Αλέξης Ακριθάκης αλλά και οι Μανώλης Αναγνωστάκης και Κλείτος Κύρου κ.α -ουσιαστικά «συστήνονται» στο κοινό της Θεσσαλονίκης. Η γκαλερί προτείνει καλλιτέχνες και ρεύματα, σοκάρει και ουσιαστικά «συστήνει» τη σύγχρονη τέχνη στην πόλη. Ταυτόχρονα η γκαλερί γίνεται ο χώρος στον οποίο συλλαμβάνεται η ιδέα της δημιουργίας - είναι ουσιαστικά ο πρόγονος του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.
http://www.mmca.org.gr/mmst/data/el/Photos/ObjThumb_476.jpg
Το 1993, η «Ζήτα-Μι» μεταφέρεται λίγο ανατολικότερα, στην οδό Προξένου Κορομηλά 1, όπου στεγάζεται μέχρι σήμερα. 
Τα καφέ κουτάκια , οι καφέ κορδέλες και το καφέ στρατσόχαρτο - σήματα κατατεθέντα του «καταστήματος» που «τύλιξαν» επί 55 χρόνια πίνακες, χειροποίητα κοσμήματα, πήλινα, λαμπάδες της λαμπρής, μικρά γλυπτά , υφαντά, κεντήματα και παλιές δαντέλες βρίσκονται ακόμα σε χιλιάδες σπίτια, στις μνήμες χιλιάδων ανθρώπων που πέρασαν κάποτε κάτω από το λογότυπο «Ζήτα-Μι» της πινακίδας του - δημιούργημα του ζωγράφου Νίκου Σαχίνη στην οδό Αριστοτέλους (Απ το 1955) κι ύστερα (τα τελευταία 27 χρόνια) στην οδό του Προξένου Κορομηλά της Θεσσαλονίκης στον αριθμό 1.
http://www.kikidicreations.com/wp-content/uploads/2009/04/zitami_gallery.jpg

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Anthony and the Johnsons, i am a bird girl



i am a bird girl,
i am a bird girl, i am a bird girl now.
i've got my heart here in my hands
i've got my heart, here in my hands now.
i've been searching for my wings,
i've been searching for my wings some time.
i'm gonna be born
gonna be born into soon the sky
i'm gonna be born into soon the sky.

'cause i'm a bird girl
and the bird girls go to heaven,
i'm a bird girl
and the bird girls can fly,
bird girls can fly,
bird girls can fly,
bird girls can fly,
bird girls can fly. 

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7FxR-Aqh0Mvn2PK85_9S3IxdiX1qBoIrVGeewsR95mFFYXfJQqjHsnAVgl8gCJDKjUT_trfo-gOFbWHEMmAqmez21RTEiAvTwFP3_UqjN9PAp4qNSK3ETbH-gJ63pSnY_Xun7GVVKvaQ/s400/Antony%25201.jpg
Ο Αντονι Χέγκαρτι γεννήθηκε το 1971 στο Σάσεξ της Βρετανίας, έζησε για λίγο στο Αμστερνταμ, μετακόμισε με την οικογένειά του στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας και, από το 1990, κόλλησε στη Νέα Υόρκη, αρχικά με τη θεατρική κολεκτίβα Blacklips, κατόπιν με τους Johnsons. Επισήμως, το συγκρότημα θεωρείται ανακάλυψη του Λου Ριντ, στην πραγματικότητα όμως ήταν ο Ντέιβιντ Τίμπετ των πειραματικών Current 93 που κυκλοφόρησε στην εταιρεία του το ομώνυμό τους άλμπουμ, το 1998. Ο δίσκος έγινε μεγάλη επιτυχία όταν επανακυκλοφόρησε, έξι χρόνια αργότερα, αφότου ο Αντονι άρχισε να συνεργάζεται με τον Ριντ. Δεν ήταν όμως ο υψηλός προστάτης ο μοναδικός λόγος που η μουσική του Αντονι τράβηξε την προσοχή του κοινού.
Γιάννης Κολοβός 
"Η Καθημερινή" 19/06/2009 

Κυριακή 11 Απριλίου 2010

αλά Αργεντινή

http://www.ispania.gr/images/stories/cover_tabarovsky.jpg
Η νουβέλα του Ταμπαρόφσκι γράφτηκε στο Μπουένος Άιρες μετά την παταγώδη αποτυχία των σχεδίων του Νομισματικού Ταμείου που οδήγησαν την Αργεντινή στην κατάρρευση. Η οικονομική κρίση υποβάθμισε τους μεσοαστούς και τους μετέτρεψε σε μια νέα τάξη νεόπτωχων. Οι νεόπτωχοι παίρνουν χαμηλούς μισθούς, ανάλογους των παραδοσιακά φτωχών στρωμάτων, αλλά δεν εννοούν να εγκαταλείψουν εξόδους, διασκεδάσεις, ακριβά ρούχα και γενικά τις μεσοαστικές τους προσδοκίες. Ο Ντάμι, ως κοινωνιολόγος της αγοράς, γνωρίζει καλά τις καταναλωτικές συνήθειες της μεσαίας τάξης που μπορούν να αποφέρουν κέρδος. Αυτή τη γνώση θα εκμεταλλευόταν για να καταξιωθεί επαγγελματικά αν το σώμα του δεν ασθενούσε ανεξήγητα και κατ’ εξακολούθηση.
Η μικρή, (ευφυώς πολιτική) νουβέλα του Ταμπαρόφσκι συνδυάζει χιούμορ και πολυμάθεια. Ο Ταμπαρόφσκι εκπροσωπεί τη νέα δυναμική γενιά λογοτεχνών της Αργεντινής που κληρονόμησε από τους γίγαντες της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας τη συνήθεια να αποδομεί τις παραδοσιακές αφηγηματικές τεχνικές. Με τη μέθοδο της «παρέκβασης», εισάγει στον αφηγηματικό ιστό θεωρίες κοινωνιολογίας, ψυχολογίας, πολιτικής φιλοσοφίας, μια ισχυρή θεωρητική βάση που ωστόσο δεν βοηθά τον ήρωα να ερμηνεύσει την παθολογική του περίπτωση.
Ο Ταμπαρόφσκι δημιουργεί ένα χαρακτήρα παγκόσμιο και άμεσα αναγνωρίσιμο σε μια νουβέλα που σήμερα μοιάζει σχεδόν προφητική. Ο Ντάμι ζει δίπλα μας, αν όχι μέσα μας, και εν μέσω οικονομικής κρίσης είναι πιο «ασθενής» από ποτέ.
Αυτό που για τον ίδιο ήταν πάθηση για τους άλλους ήταν πληροφορία, ένα στοιχείο με ξεκάθαρη ανταλλακτική αξία, υλικό που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον του. Γιατί ασθένεια σημαίνει αδυναμία ελέγχου, αδυναμία άσκησης εξουσίας άρα και επαγγελματικής ανέλιξης. Κι αν η καριέρα ισοδυναμεί με τη ζωή τότε απόλυση και θάνατος είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Ο Ντάμι θέλει να κάνει καριέρα. Όλα τα υπόλοιπα του φαίνονται αδιάφορα αν όχι θλιβερά. Όμως τελευταία απειλείται από ένα παράξενο σύνδρομο: ένα βήμα πριν την επαγγελματική καταξίωση ένα πλήθος απίστευτων ασθενειών τον ακινητοποιεί. Το σώμα του αντιστέκεται πεισματικά σε κάθε φιλοδοξία. Και ο Ντάμι από ανερχόμενος κοινωνιολόγος της αγοράς καταλήγει να επαναλαμβάνει τις αποτυχίες του. Η κατάστασή μοιάζει μάλλον με άσχημο παιχνίδι της μοίρας παρά με πραγματική ασθένεια.
Η οικονομική κρίση υποβάθμισε τους μεσοαστούς σε μια νέα τάξη νεόπτωχων. Οι νεόπτωχοι παίρνουν χαμηλούς μισθούς, ανάλογους των παραδοσιακά φτωχών στρωμάτων, αλλά δεν εννοούν να εγκαταλείψουν το βιοτικό τους επίπεδο, τις διασκεδάσεις, τα ακριβά ρούχα και γενικά τις μεσοαστικές τους προσδοκίες. Ο Ντάμι, ως κοινωνιολόγος της αγοράς, γνωρίζει καλά τις καταναλωτικές συνήθειες της μεσαίας τάξης που μπορούν να αποφέρουν κέρδος. Σε αυτή τη γνώση στηρίζεται για να κάνει καριέρα. Οτιδήποτε εκτός της καριέρας τού φαίνεται αδιάφορο, αν όχι θλιβερό. Όμως, τελευταία, απειλείται από ένα παράξενο σύνδρομο: ένα βήμα πριν φτάσει στην επαγγελματική καταξίωση, ένα πλήθος απίστευτων ασθενειών τον ακινητοποιεί. Το σώμα του αντιστέκεται πεισματικά σε κάθε φιλοδοξία. Η κατάστασή του μοιάζει μάλλον με κακόβουλο αστείο της μοίρας παρά με πραγματική ασθένεια. Γιατί, αν η καριέρα ισοδυναμεί με τη ζωή, τότε απόλυση και θάνατος είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα.
http://www.biblionet.gr/images/persons/82424.jpg
Ο Νταμιάν Ταμπαρόφσκι, γεννήθηκε το 1967 στο Μπουένος Άιρες. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες οτο Παρίσι (Εcole des Hautes Etudes en Sciences Sociales) και εμφανίστηκε στα γράμματα το 1992 με το μυθιστόρημα "Fotos Movidas". Ακολούθησε η έκδοση άλλων πέντε μυθιστορημάτων ("Coney Island", "Bingo", "Kafka de vacaciones", "La expectativa", "Las Hernias"), καθώς και του δοκιμίου "Literatura de izquierda" (Λογοτεχνία τις αριστεράς), που τάραξε τα νερά στο χώρο της λογοτεχνικής κριτικής στη χώρα του. Είναι ακόμα συγγραφέας μιας ανέκδοτης μελέτης για τον Marcel Duchamp και μεταφραστής αρκετών σύγχρονων ποιητών και πεζογράφων. Σήμερα εργάζεται ως μεταφραστής και διευθυντής της λογοτεχνικής σειράς των εκδόσεων Interzona, ενώ αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά, τα ρωσικά και τα πορτογαλικά.


Μέσα από μιανευρωτική αφήγηση γεμάτη παρεκβάσεις, Η ιατρική αυτοβιογραφία πλέκει μια μεταφορά της σύγχρονης εργασιακής παράνοιας, όπου η ανεργία, η ασθένεια και κάθε είδος αδράνειας εν γένει γίνονται μορφές συμβολικού θανάτου.

 .... Πολιτικό με όλη τη σημασία της λέξης και το μυθιστόρημά του. Περιγράφει την πληβειοποίηση της μεσαίας τάξης, που λαμβάνει χώρα σήμερα σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο και τη σχολιάζει ο Νίκος Ξυδάκης στα τελευταία του άρθρα. Τη μετεξέλιξη δηλαδή του μικροαστού σε νεόπτωχο: πρώτα χάνεται η αποταμιευτική ικανότητα, στη συνέχεια οι έξοδοι, ακολουθούν τα ρούχα και τα συναφή, τέλος υποβαθμίζεται η ποιότητα των τροφίμων που αγοράζει. Τελευταίο κάστρο, η πρόσβαση στην ιδιωτική υγεία. Μετά την άλωσή του, το χάος. Το κυριότερο όμως είναι ότι ο Ταμπαρόφσκι περιγράφει την κατάσταση αυτή μέσα από έναν άνθρωπο αναίσθητο και γι’ αυτό άτρωτο, έναν νάρκισσο περιωπής, ενσάρκωση του ατομικισμού από τη μια, αφού «ο κόσμος είναι ένα κενό που γεμίζει μόνο με την προέκταση του ατομικού εγώ» -ένα εγώ που ο συγγραφέας υπονομεύει τεχνηέντως αρνούμενος την τυπική πρωτοπρόσωπη αφήγηση της αυτοβιογραφίας-, και της αλλοτρίωσης, της αποξένωσης από την άλλη. Ο Ντάμι δεν έχει καμία σχέση με το περιβάλλον, ούτε καν με την τάξη του, ούτε με τον ίδιο του τον εαυτό. Απωθώντας τα πάντα, σωματοποιεί τα πάντα και αρρωσταίνοντας έρχεται αντιμέτωπος με τον αληθινό κόσμο, που δεν έχει θέση για τους αδύναμους. Η αρρώστια τον εμποδίζει να δουλέψει, να επιτύχει, να αναγνωριστεί, να κυριαρχήσει, αλλά ευτυχώς το μέλλον διαρκεί πολύ....
Τιτίκα Δημητρούλια

11/4/2010 "Η Καθημερινή"
http://img.timeinc.net/time/daily/2001/0112/looters1220.jpg
Η κρίση της Αργεντινής (1999-2002) υπήρξε η πλέον πρόσφατη "μεγάλη" κρίση, η οποία έλαβε μεγάλη δημοσιότητα από τα ΜΜΕ και που καταγράφηκε στα ιστορικά βιβλία σαν αρνητικό παράδειγμα της "αγριότητας" των μέτρων που επέβαλε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

..
Η κρίση της χώρας αυτής, είχε τα ίδια χαρακτηριστικά και αιτίες που είχαν όλες οι κρίσεις χωρών: αδύνατο εμπορικό ισοζύγιο, νόμισμα της χώρας "δεμένο" με κάποιο άλλο ισχυρότερο νόμισμα και ανίκανη -και συχνά διεφθαρμένη- πολιτική διοίκηση.

Η παρακμή της Αργεντινής οφείλεται σε σπατάλες του δημόσιου τομέα. Στην αποδιάρθρωση του εκπαιδευτικού της συστήματος. Στην έλλειψη κέντρων έρευνας υψηλού επιπέδου. Πριν απ' όλα, όμως, οφείλεται στην κυριαρχία νεοφιλελεύθερων δογμάτων στην οικονομία της, ακόμα και όταν κυβερνούσαν λαϊκίστικα κινήματα. Ολα αυτά την οδήγησαν σε βαθιά κρίση που αντιμετωπίστηκε με δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και μέτρα, ανάλογα με εκείνα που έλαβε πρόσφατα η Ελλάδα. Η υλοποίησή τους οδήγησε την Αργεντινή σε μακροχρόνια ύφεση.

Ν. Κοτζιάς: Η Ελλάδα μετά την κρίση: Αργεντινή ή Βραζιλία;

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Marina Abramovic, το «πάσχον σώμα»





Η Μαρίνα Αμπράμοβιτς, γεννημένη στο Βελιγράδι το 1946, είναι η σημαντικότερη καλλιτέχνης της Περφόρμανς σε ολόκληρο τον κόσμο.
Το αγαπημένο της θέμα: ο πόνος, η σκληρότητα, η στέρηση, η αγωνία, ο κίνδυνος, το φλέρτ με το θάνατο, η ζωή στα άκρα. Μοναδικό εργαλείο της το σώμα της και τα όριά του. Από τις αρχές της δεκαετίας του '70 που ξεκίνησε έχει υποβάλλει τον εαυτό της σε σωματικές,  συναισθηματικές, ψυχικές, και πνευματικές δοκιμασίες, έχει αυτομαστιγωθεί, έχει χαρακωθεί με μαχαίρι, έχει πάρει ψυχοφάρμακα, ξάπλωσε ανάμεσα σε φλόγες μέχρι που λιποθύμησε από τον καπνό, ξάπλωσε γυμνή πάνω σε πάγο μέχρι να χρειαστεί ιατρική επέμβαση, άφησε να την τυλίξουν πύθωνες, ξάπλωσε ανάμεσα σε σκορπιούς, περπάτησε 2.500 χλμ κατά μήκος του Σινικού Τείχους, βούρτσισε τα μαλλιά της με μια μεταλλική βούρτσα μέχρι να ματώσει, ούρλιαξε μέχρι αφωνίας... Όλα αυτά παρουσία θεατών, που καλούσε για συμμετοχή και πειραματισμούς. Το κοινό αντιδρούσε ποικιλότροπα...
Για τις ανάγκες της «Rhythm 0» (1974) στάθηκε για έξι ώρες ακίνητη, εκτεθειμένη σε θεατές που είχαν την ευκαιρία να επιλέξουν ανάμεσα σε 72 διαφορετικά εργαλεία και να τα χρησιμοποιήσουν επάνω της όπως τους έκανε κέφι. Εκείνοι ήταν αρχικά διστακτικοί, αλλά σταδιακά άρχισαν να συμμετέχουν. Κάποιοι δεν δίστασαν λοιπόν να της σκίσουν τα ρούχα, να τη χαρακώσουν στο στήθος, να τη σημαδέψουν με όπλο.
http://www.medienkunstnetz.de/assets/img/data/68/bild.jpg
Στόχος της η εξερεύνηση ακραίων-μοναδικών καταστάσεων συναισθηματικής και πνευματικής εμπειρίας, που, μέσα από την υπεροχή της πνευματικής αντοχής απέναντι στο σωματικό πόνο, οδηγεί, τόσο την ίδια, όσο και το κοινό της, στην κάθαρση. Έλεγχος του σώματος από το πνεύμα, η «πνευματικοποίηση» του σώματος και, τελικά, η ισορροπία.
Οι περισσότερες από τις περφόρμανς της θέτουν σε κίνδυνο για την σωματική της ακεραιότητα - ακόμη και την ίδια της τη ζωή. Οδηγεί το σώμα της στα όρια της αντοχής του, πιστεύοντας ότι ο πόνος απελευθερώνει από το φόβο του θανάτου. Από τα κορυφαία της έργα ήταν το «Βαλκανικό Μπαρόκ» με το οποίο κέρδισε την ύψιστη διάκριση στην Μπιενάλε της Βενετίας.
http://www.vvork.com/wp-content/uploads/2006/08/Balkan%20Erotic%20Epic.jpg
Σε μια τετράγωνη αίθουσα στον πρώτο όροφο του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της  Ν.Υ. κάθεται σ'  ένα κάθισμα  όσες ώρες μένει ανοιχτό το Μουσείο, επί τρεις μήνες που θα διαρκέσει η έκθεση, κάθεται και περιμένει...
Ο επισκέπτης μπορεί να καθίσει απέναντί της και να μείνει όση ώρα  αντέχει . Ωστόσο, κανείς δεν αντέχει για πολύ να την κοιτά στα μάτια. Οι περισσότεροι φεύγουν γρήγορα, κάποιοι κλαίνε, λες και αυτή η γυναίκα, εκτός από πρωθιέρεια της σύγχρονης τέχνης και των performances, είναι και μια ιέρεια της ζωής που επιβάλλει σκέψεις, ανοίγματα ψυχής, καταστάσεις συναισθηματικές.
Η ίδια δεν θα μετακινηθεί από το κάθισμά της, το οποίο έχει κατασκευαστεί ώστε να περιέχει και τουαλέτα  έως τις 31 Μαΐου, που λήγει η έκθεση.
«Δεν αγαπώ τον πόνο καθόλου. Ο λόγος που μπήκα σε αυτή τη διαδικασία δεν ήταν για να ευχαριστηθώ, αλλά για να βρεθώ στο σημείο που η απελευθέρωση από τον πόνο σε μυεί στο νόημα και στον πλούτο του πνευματικού κόσμου».

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPtww_BkzBgJST2ikOo3kgf4Hz4NM47gLVnzUhwmIzPordYK_vmcJUYDLvKKrtdHxyuwzd6-xVwIBE4bNGWc1xlvjZCd1EXDLTnEndvaLb9Ru3sQPkNC0dajTeXsohiKRc48rlYrhZV1E/s400/marina-abramovic4.jpg 

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Figli di Madre Ignota


  
Figli di Madre Ignota, οκταμελής μπάντα από το Μιλάνο που παίζει βαλκανική μουσική. Το όνομα τους σημαίνει «παιδιά αγνώστου μητρός». Με αυτό τον τίτλο χαρακτήριζαν επίσημα στην Ιταλία τα ορφανά παιδιά των οποίων οι μητέρες δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να τα αναγνωρίσουν. Με το όνομά τους δηλώνουν ότι έχουν χαθεί οι ρίζες στη μουσική.