H υπαγωγή της χώρας σε διεθνή οικονομική και κοινωνική κηδεμονία, ένα και πλέον αιώνα αργότερα από την προηγούμενη που είχε όμως επιβλήθεί στην «Ψωροκώσταινα» του 19ου αιώνα, αποτελεί ένα γεγονός με ιστορική σημασία και σοβαρότατες πολιτικές προεκτάσεις. Ολόκληρο το οικοδόμημα που στήθηκε μετά την μεταπολίτευση του 1974 και είχε ως στρατηγικό όραμα τον εξευρωπαισμό της χώρας κατέρρευσε με την χθεσινή προσφυγή της κυβέρνησης στον μηχανισμό στήριξης της Ευρωπαικής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
(...)
Οχι μόνο δεν διώχθηκε ποινικά κανένας από τους υπεύθυνους των μεγάλων σκανδάλων ή της λεηλασίας του δημοσίου αλλά αντίθετα οι περισσότεροι βρίσκονται ακόμη στις θέσεις που κατείχαν , εξακολουθώντας να διοικούν με τις ίδιες διεφθαρμένες πρακτικές. Το αίτημα για την τιμωρία των ενόχων αγνοήθηκε, με την κυβέρνηση να αγνοεί με την σειρά της ότι ,όπως κάθε τραγωδία, έτσι και αυτή που ζουν οι Ελληνες τους τελευταίους μήνες απαιτεί μια κάθαρση: έτσι η κυβέρνηση καπάρωσε μια θέση στο βωμό της μελλοντικής κάθαρσης που κάποια στιγμή θα αποτελέσει παλλαική απαίτηση.
(...)
Η χρεωκοπία ολόκληρου του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος δημιουργεί σήμερα ένα κενό το οποίο, ελλείψει αξιόπιστης λύσης , θα ενισχύσει τα άκρα του πολιτικού φάσματος και τις ακραίες πρακτικές που συχνά ακολουθούν. Θα πρέπει να αναμένεται πολιτική και κοινωνική βία, η οποία θα τροφοδοτηθεί από την αναμένόμενη οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση, την παροιμοιώδη αναλγησία του ΔΝΤ καθώς και από την απελπισία μιας κοινωνίας και εκατοντάδων χιλιάδων νέων που δεν έχουν να ελπίζουν σε τίποτα. Σε αυτό το νέο σκηνικό, η κυβέρνηση δείχνει καταδικασμένη να αντιδρά όπως τις τελευταίες εβδομάδες: να σύρεται από τις εξελίξεις αντί να τις διαμορφώνει.
Στέλιος Κούλογλου
