Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Σοκαλατένια τούρτα με βατόμουρα



Βάση
12 αβγα
250 γρ, ζάχαρη
100 γρ. αλεύρι
150 γρ. κακάο
μπέικιν
ξύσμα πορτοκαλιού

Γέμιση
500 γρ. φυτική κτέμα σαντιγί
1 βάζο μαρμελάδα βατόμουρο
5 κ.σ. κονιάκ
200 γρ φρέσκα βατόμουρα

Επικάλυψη
6 ασπράδια
5 κ.σ. ζάχαρη
Βάση-Παντεσπάνι
Χτυπάμε  τ' ασπράδια με τη μισή ζάχαρη σε σφιχτή μαρέγκα. Χτυπάμε τους κρόκους με την υπόλοιπη ζάχαρη και προσθέτουμε εναλλάξ το μίγμα- αλεριού, κακάο, μπέικιν- και τη μαρέγκα. Προσθέτουμε το ξύσμα πορτοκαλιού.
Ψήνουμε σε βουτυρωμένο κι αλευρωμένο ταψί 24 εκ. στους 170 για 30 λεπτά. Όταν κρυώσει ξεφορμάρουμε.
Το χωρίζουμε σε τρεις πάτους
Γέμιση
Ζεσταίνουμε την μαρμελάδα, να ρευστοποιηθεί, και προσθέτουμε το κονιάκ.

Συναρμολόγηση
Τοποθετούμε τον πρώτο πάτο σε σταθερή βάση που μπαίνει στον φούρνο και αλείφουμε με την μισή ποσότητα μαρμελάδας, προσθέτουμε από πάνω τη μισή σαντιγύ και ρίχνουμε λίγα βατόμουρα. Τοποθετούμε από πάνω τον δεύτερο πάτο και ξαναστρώνουμε την υπόλοιπη μαρμελάδα, σαντιγή και βατόμουρα. Τοποθετούμε και τον τρίτο πάτο.

Επικάλυψη
Χτυπάμε στη δυνατή ταχύτητα τ' ασπράδια με τη ζάχαρη σε σφιχτή μαρέγκα. Στρώνουμε με το κουτάλι την μαρέγκα πάνω και γύρω από το γλυκό. Το ψήνουμε σε δυνατό γκριλ για 7 min. Μπορούμε να προσθέσουμε βατόμουρα και πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

Καλή και γλυκιά Χρονιά!!!
http://img.pathfinder.gr/clubs/images/1/114701/1.jpg

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Φθινοπωρινή Πορεία




Φθινοπωρινή Πορεία
Ενας άνθρωπος διασχίζει το δάσος
μια μέρα φωτεινή μια μέρα σκοτεινή
Ψυχή δεν συναντάει,
στέκεται, κοιτάζει τον φθινοπωρινό ουρανό.
Τραβάει για το νεκροταφείο
και κανείς δεν τον ακολουθεί. 
Μπου Καρπελάν

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

αργόσχολες


-Μα, η φιλία δεν είναι πια παρωχημένη έννοια;
-«Φυσικά, γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν έχει χρόνο. Εγώ όμως παραμένω αργόσχολος».
-Υπάρχει κάτι για το οποίο θα αφιερώνατε μια ολόκληρη ζωή;
-«Ναι, βέβαια, για την ίδια τη ζωή θα θυσίαζα τα πάντα».

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Brothers



Επιτυχημένο remake της Δανέζικης ταινίας Brodre της Susanne Bier, σκηνοθετημένο από τον ιρλανδό σκηνοθέτη Jim Sheridan (My Left Foot, In the Name of the Father).
Παίζουν: Jake Gyllenhaal, Natalie Portman, Tobey Maguire, Sam Shepard
 

Ο Sam (Tobey Maguire) είναι πεζοναύτης και ετοιμάζεται να φύγει για το Αφγανιστάν. Ο αδελφός του, Tommy (Jake Gyllenhaal), μόλις βγήκε από τη φυλακή και προσπαθεί να εγκλιματιστεί ξανά στην οικογένεια. Το ελικόπτερο στο οποίο επιβαίνει ο Sam συντρίβεται, η γυναίκα του πληροφορείται ότι είναι νεκρός και ο Tommy αναλαμβάνει να τον αντικαταστήσει. Τα συναισθήματα που χτίζει με τις ανιψιές του αλλά και με την γυναίκα του αδερφού του αλλάζουν τον χαρακτήρα του. Η έλξη που δημιουργείται ανάμεσα τους είναι αμοιβαία. Όλα αυτά θα ανατραπούν όταν ο Sam θα επιστρέψει, φανερά κλονισμένος από την αιχμαλωσία του.
http://thefilmstage.com/wp-content/uploads/2009/11/Brothers2009-BIG.jpg

Το "Brothers" διηγείται τη δυνατή ιστορία δυο διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων στην ηλικία των 30κατι.
Από τη μία ο λοχαγός Sam Cahil, πεζοναύτης αφοσιωμένος στο στρατιωτικό του καθήκον, οικογενειάρχης, παντρεμένος με τον εφηβικό του έρωτα και πατέρας δύο μικρών κοριτσιών.

Από την άλλη πλευρά ο Τommy, ένας άστατος άνδρας που μόλις βγήκε από τη φυλακή και στο παρελθόν κατόρθωνε πάντα αυτό που επιδίωκε χάρη στη γοητεία και την ευφυΐα του.

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

About Elly


Μια χαρούμενη παρέα φίλων, νεαρά ζευγάρια με τα παιδιά τους, ξεκινά από την Τεχεράνη για ολιγοήμερες διακοπές στις ακτές της Κασπίας Θάλασσας. Ανάμεσα τους και η νεαρή δασκάλα Elly , άγνωστη στους περισσότερους, θεωρεί τον εαυτό της ξένο, αλλά χάρη στην επιμονή της Sepideh  μητέρας ενός από τους μαθητές της, ακολουθεί και συμετέχει. Σκοπός της Sepideh είναι να την γνωρίσει στον Ahmad που είναι πρόσφατα χωρισμένος και αναζητεί νύφη πριν επιστρέψει πίσω στη Γερμανία. Η πρώτη μέρα κυλά ξένοιαστα, με συγύρισμα του σπιτιού στην παραλία, φαγητό, τραγούδι αστεία και παιχνίδια. Το επόμενο πρωί όμως, αφού η Elly έχει εκφράσει την επιθυμία της να φύγει και μετά από τη δραματική διάσωση ενός εκ των παιδιών από βέβαιο πνιγμό, αυτή εξαφανίζεται. Έφυγε χωρίς να πει τίποτα σε κανένα για να αποφύγει την Sepideh που ήθελε να την εμποδίσει ή έχει συμβεί κάτι χειρότερο;
Ένα φαινομενικά κλειστό δράμα θέτει ερωτήματα για το σωστό και το λάθος, τον καταναγκασμό που επιβάλει η κοινωνία και τα ψέματα που οι άνθρωποι λένε στους άλλους, αλλά και στους εαυτούς τους. Περιστασιακά ειπωμένα ψέματα που συσσωρεύονται με μεγάλη ταχύτητα και τελικά επιστρέφουν για να στοιχειώσουν αυτούς που τα είπαν. Κι όσο περισσότερα λέγονται τόσο έκθετοι μένουν στις συνειδήσεις τους οι χαρακτήρες
Ένα διαφορετικό πρόσωπο του Ιρανικού κινηματογράφου σε μία γρήγορη και γεμάτη αγωνία ταινία. Αργυρή Αρκτος Σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Βερολίνου.
 http://www.iffkv.cz/image/12614-about-elly.jpg
Το επίσημο site της ταινίας εδώ 

Ο Ασγκάρ Φαραντί επιδίδεται σε ένα αόρατο ρεσιτάλ κινηματογραφικής αισθητικής. Με εφαλτήριο την ακαδημαϊκή παράδοση και εκτοξευτήρα την πρωτοπορία. Παρέα με τον Μικελάντζελο Αντονιόνι της «Περιπέτειας» και τον Ρόμπερτ Όλτμαν. Όλοι και όλα παίζουν σ΄ αυτό το διαμάντι το κινηματογραφικό. Το καστ υποδειγματικό. Καταφέρνει ο αθεόφοβος να μεταμορφώσει τη μουσουλμανική μαντίλα σε αισθησιακή καλύπτρα και την άλλη στιγμή σε απαραίτητο, ενδυματολογικό εξάρτημα αρχαίας τραγωδίας. Και κοντά σε όλα αυτά η απίστευτη εσωτερική ρυθμολογία. Το ίδιο τέμπο να κλιμακώνεται αργά, υπόγεια, συστηματικά. Εσωτερικά το ηφαίστειο να εκραγεί. Εξωτερικά μια ιστορία καθημερινή. Η τέλεια σύνθεση. Μοναδική. Μαζί με τη «Λευκή κορδέλα» η δεύτερη καλύτερη επιλογή! 
Δημήτρης Δανίκας
http://www.davidbordwell.net/blog/wp-content/uploads/about-elly-500.jpg
Με βάση μια ιστορία που μοιάζει να βγήκε από την κλασική «Περιπέτεια» του Μικελάντζελο Αντονιόνι και με την Ελί να χρησιμεύει ως καταλύτης για την αποκάλυψη των πραγματικών αισθημάτων των διάφορων προσώπων, ο Φαραντί βρίσκει την ευκαιρία να μας μιλήσει, άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με δραματική ένταση, για τις αδυναμίες, την υποκρισία, τη στενοκεφαλιά και τον συντηρητισμό της σύγχρονης κοινωνίας του Ιράν. Υστερα από ένα πρώτο, διανθισμένο με χιούμορ, μέρος, η ταινία μετατρέπεται σταδιακά σε τραγωδία, με τον σκηνοθέτη να χρησιμοποιεί την εξαφάνιση της γυναίκας (που, όπως υποβάλλεται, ίσως να πνίγηκε), για να σχολιάσει όχι μόνο τις σχέσεις ανάμεσα στα υπόλοιπα πρόσωπα αλλά και την κατάσταση της γυναίκας στο σύγχρονο Ιράν. Πρόκειται για μια ταινία χαμηλών τόνων, πολύ πιο σύνθετη και πλούσια σε ιδέες από την αρχικά φαινομενική της απλότητα. Ταινία με επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις, όπου οι χώροι και η ατμόσφαιρα παίζουν σημαντικό ρόλο, με ωραίες, δοσμένες με ευαισθησία ερμηνείες, και η οποία δίκαια κέρδισε την Αργυρή Αρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου.
Νίκος Φενέκ Μικελίδης
http://www.variety.com/rbidata/photogallery/variety/27713.bmp
Ο Asghar Farhadi γεννήθηκε στο Ισφαχάν του Ιράν, το 1972. Ήδη, από πολύ νέος ξεκίνησε να γυρίζει ταινίες σε Super 8 και 16mm. Ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης το 1998, ενώ κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων δούλευε ως θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης. Η πρώτη του ταινία, Dancing in the Dark, κέρδισε τα βραβεία Α΄ Ανδρικού Ρόλου και το Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ της Μόσχας. Η δεύτερη ταινία του, Beautiful City, κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στα Φεστιβάλ της Βαρσοβίας, της Ινδίας και της Μόσχας. Ενώ η Τρίτη του ταινία «Fireworks Wednesday», κατέκτησε τα βραβεία Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερου Σεναρίου στο Asia-Pacific Film Festival, του 2003.
Φιλμογραφία:
1988 Janali (μμ)
1989 Radio (μμ)
1990 Donyaye divarha / The World of Walls (μμ)
1991 Majerahaye Filmsaz / The Adventures of Mr. Filmmaker (μμ)
1992 Cheshm-ha / The Eyes (ντοκιμαντέρ, μμ)
1998 Sim / The Wire (μμ)
2003 Raghss dar ghobar / Dancing in the Dark
2004 Shap-e Ziba / Beautiful City
2006 Chahar shanbeh souri / Fireworks Wednesday
2009 Darbareye Elly /About Elly

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

έξω από κάθε γραμμή



Πόσοι χώροι και χρόνια
με αντικείμενα
με ορέξεις
και με δάση με άγριες βιολέτες
εσύ αγγίζεις με τη ζωγραφική τα όρια
που χρωματίζεις τα πράματα και τα ονόματά τους
και τους σπαραγμούς τους   μια αχτίδα
είναι η ριπή τής ορμής σου με τον ρυθμό και τον
σφυγμό και τη βραχνή φωνή τού έρωτα που κρατιέται
κάποτε ψηλά και κάποτε χαμηλά πάνω σε γκάμες έξω
από κάθε γραμμή είμαι πάντα μαζί σου.

Μάτση Χατζηλαζάρου
Αφιέρωση
La Frange de Mots
Ποιήματα , Ίκαρος, 1989

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Litteraterra



LITTERATERRA
Τετραμηνιαίο περιοδικό βιβλίων και ιδεών.
Τεύχος 1, Δεκέμβριος 2009

Επιμέλεια: Νίκος Βλαντής, Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κωστής Βασιλειάδης.
Συνεργάτες τεύχους: Γιώργος Αλισάνογλου, Γιώργος Βαϊλάκης, Βικτωρία Καπλάνη, Δημήτρης Καρύδας, Νίκος Κουνενής, Τίνα Μανδηλαρά, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Θοδωρής Χιώτης, Χρήστος Χρυσόπουλος.

Μέσα από συζητήσεις πνευματικών ανθρώπων, συγγραφέων, ποιητών και κριτικών, με θέμα το μέλλον του βιβλίου στο νέο άνυδρο τοπίο που αναδύεται τη «Νέα Εποχή» της κρίσης για τον πολιτισμό και, ακολουθώντας μια ιδέα που βγήκε μέσα απ’ το Μαγικό Κουτί, προέκυψε η Litteraterra το νέο περιοδικό για το βιβλίο που απευθύνεται τόσο σε συστηματικούς αναγνώστες όσο και σε ανθρώπους που θα στραφούν στο βιβλίο και θα το αγαπήσουν.
Τα κείμενα που υπογράφουν οι συντάκτες ξεφεύγουν από τη βιβλιοπαρουσίαση αναλυτική ή περιληπτική όσο και από την «παραδοσιακή» κριτική. Γραμμένα πηγαία, από ανθρώπους επαγγελματίες του χώρου, εμφορούμενα από μια διάθεση βελτίωσης του τοπίου της βιβλιοπαραγωγής, στοιχειοθετούν, το καθένα στην ξέχωρη θεματική του, μια προσπάθεια να ξανασυνδεθεί η συζήτηση για το βιβλίο με τη συζήτηση για τον κόσμο. Κείμενα εκτενή και συνθετικά αλλά όχι εξονυχιστικά και εξειδικευμένα, το μέγεθός τους τα διακρίνει από τις παρουσιάσεις των εφημερίδων και από τις εκτενείς κριτικές που γράφονται σε εξειδικευμένα έντυπα× το ίδιο και το ύφος και η πρόθεσή τους. Κείμενα που αναφέρονται σε μυθιστορήματα, κείμενα που ανοίγουν νέους δρόμους στο τοπίο των ιδεών, κείμενα που ανατέμνουν το σύγχρονο ποιητικό φαινόμενο.
Συνθέτουν ένα πρώτο «δείγμα» της Litteraterra. Συμπληρώνονται από μια παράλληλη αφήγηση που υπογράφει ο επιμελητής: το μύθο για μια παραμυθένια χώρα, έναν «απολεσθέντα παράδεισο του κόσμου των γραμμάτων» μια χώρα όπου τα πράγματα ήταν γράμματα, και οι άνθρωποι μετακινώντας τα για να φτιάξουν λέξεις και κείμενα αλλάζανε τον κόσμο.
Μαζί με τη συμβολικά δοσμένη νοσταλγία της αφήγησης, εντυπώνεται μέσα από τα κείμενα η διάθεση να επανέλθει αυτή η εποχή: να αναδημιουργηθεί η συνθήκη που τα βιβλία επηρέαζαν τη συνείδηση των ανθρώπων και πράγματι, αλλάζανε τον κόσμο.
Το αλληγορικό, το φανταστικό, το «μαγικό» στοιχείο θα συνεχίσει να συντροφεύει τη Litteraterra στις επόμενες αναζητήσεις της το ίδιο και το πολιτικό διότι οι αναζητήσεις των επόμενων τευχών (ευκρινέστερα στοχοθετημένες απ’ ό,τι το ιδρυτικό τεύχος) θα περιστρέφονται γύρω από την ιδρυτική της συνθήκη: να ξαναποκτήσει και πάλι η κυκλοφορία των βιβλίων μια ζωογόνο, μεταφυσική και πραγματιστική εξίσου, πολιτική πνοή.

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

muffins

Της Νάγιας

1 φλυτζάνι αλεύρι
400γρ κουβερτούρα
200 γρ βούτυρο
1 φλυτζάνι ζάχαρη
6 αβγά
2 φακελάκια βανίλια
μισό φλυτζάνι χυμό πορτοκαλιού



Λιώνουμε και κρυώνουμε την κουβερτούρα.
Χτυπάμε το βούτυρο με τη ζάχαρη και προσθέτουμε ένα ένα τα αβγά. Προσθέτουμε στο μίγμα τον χυμό, τη βανίλια και εναλλάξ το αλεύρι και την κουβερτούρα.
Μοιράζουμε το μίγμασε 12 φορμίτσες για μάφινς και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180°C για 20 min.
Εφ' όσον κρυώσουμε ξεφορμάρουμε και τα στολίζουμε με γλάσο σοκολάτας και καραμελίτσες


http://tastefull.files.wordpress.com/2009/10/003a.jpg

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Το παντζάρι ή Beta Bulgaris

«Το παντζάρι είναι καλύτερο σύμβολο της σεμνότητας από ένα τριαντάφυλλο. Το χρώμα του είναι υπέροχο, κρύβεται από την κοινή θέα αποτελεσματικότερα και πέραν τούτου τρώγεται ευχάριστα και φτιάχνει εξαιρετική ζάχαρη...».

http://www.dromeasclub.gr/ClientFiles/photo11/dromeas1168.5.jpg 
Το παντζάρι καταναλώνονταν  από τους αρχαίους Έλληνες ως ορεκτικό, όπου τα φύλλα του μαγειρεύονταν με μέλι και κρασί. Η ρίζα του, χρησιμοποιούνταν ως θεραπευτικό μέσο για τον πυρετό, δερματικά προβλήματα καθώς και διαταραχές πέψης. Μάλιστα, η φυσική χρωστική του παντζαριού χρησιμοποιήθηκε ως βαφή μαλλιών κατά τον 16ο αιώνα.
 Επιπλέον, εδώ και αιώνες το παντζάρι θεωρείται πως έχει πιθανές αντικαρκινικές ιδιότητες λόγω των αντιοξειδωτικών φυτοχημικών συστατικών που περιέχει. Πέρα από τις θεραπευτικές του ιδιότητες, ενδιαφέρον έχει να ανατρέξουμε στην  λαογραφία της Αγγλίας, όπου εκεί αναφερόταν πως εάν ένας άντρας και μια γυναίκα φάνε από το ίδιο παντζάρι, τότε θα ερωτευτούν. 
Αποτελεί εξαιρετική πηγή βιταμινών και ιχνοστοιχείων, ενώ ταυτόχρονα είναι ο ιδανικός τρόπος για να συνδυάσετε εκλεπτυσμένη γεύση με χαμηλές θερμίδες (44 θερμίδες/100 γραμμ.)

Το χαρακτηριστικό χρώμα του παντζαριού οφείλεται στις βεταλαΐνες, οι οποίες είναι υδατοδιαλυτές χρωστικές και ταξινομούνται στις κόκκινες βετακυανίνες και κίτρινες βεταξανθίνες. Η κύρια βετακυανίνη είναι η βετανίνη, που αποτελεί το 75 έως 95% των συνολικών χρωστικών του παντζαριού.
Όσον αφορά τις ιδιότητες του παντζαριού, θα πρέπει να τονίσουμε ότι καταπολεμά εμπύρετες καταστάσεις, όπως η γρίπη, η βρογχίτιδα και άλλες, ανακουφίζει τον οργανισμό από τις συνέπειες μιας γαστρορραγίας, λειτουργεί ως πρώτης τάξης φυσικό καθαρτικό και διαθέτει αιμοποιητικές ιδιότητες. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο συμπλήρωμα διατροφής για όσους πάσχουν από αναιμία.
Όσο για το χυμό του, οι ειδικοί τονίζουν ότι είναι πολύ καλό φάρμακο για προβλήματα υπέρτασης, καρδιαγγειακά και αρτηριοσκλήρωσης, ενώ καθαρίζει τα νεφρά και τη χολή. Επίσης, ο χυμός του μαζί με μία κουταλιά μέλι πριν από το πρωινό ανακουφίζει τα συμπτώματα ενός στομαχικού έλκους. Τέλος, κάποιες έρευνες έχουν αποδείξει ότι ένα συστατικό τους ανεβάζει ένα από τα επίπεδα ενός ενζύμου που φαίνεται πως καταπολεμά κάποια είδη καρκίνων.
Παντζαρόσουπα 
http://s.enet.gr/resources/2009-11/1-patzarosoupa--thumb-large.jpg
2 κουταλιές ελαιόλαδο
4 παντζάρια (μόνο τους βολβούς)
2 πατάτες και 2 καρότα













































2 μεγάλα κρεμμύδια
3 σκελίδες σκόρδο
2-3 κλωνάρια σέλερι
6 φλιτζάνια ζωμό λαχανικών
1 κουταλιά ξύδι
1 φλιτζάνι γιαούρτι
Μαϊντανό
Αλάτι και πιπέρι

Διαδικασία
Σε κατσαρόλα με λάδι, σοτάρουμε τα παντζάρια, τις πατάτες, τα κρεμμύδια, το σκόρδο και το σέλερι χοντροκομμένα. Σκεπάζουμε με το καπάκι κι αφήνουμε σε σιγανή φωτιά ν αχνίζουν για 30 min. Προσθέτετε το ζωμό, αλάτι και πιπέρι και αφήνετε το φαγητό να σιγοβράσει για 30-35΄. Βάζετε το μείγμα στο μπλέντερ και το πολτοποιείτε για να γίνει κρέμα. Στη συνέχεια, το ρίχνετε και πάλι στην κατσαρόλα. Όταν αρχίσει να βράζει, προσθέτετε το ξύδι και σιγοβράζετε για 2-3΄.Σερβίρουμε με γιαούρτι και μαϊδανό.

Σαλάτα με παντζάρι και ξινόμηλο 
http://www.cookshop.gr/uploads/Image/Recipies/patzarosalatamegiaourti.JPG
  • 4 μεγάλους βολβούς παντζάρια
  • 2 ξινόμηλα μεσαίου μεγέθους
  • 1/2 φλιτζάνι καρυδόψιχα χοντροκομμένη
  • 1/2 κιλό γιαούρτι
  • 2 κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο
  • 2 κουταλιές ξύδι
  • 1/2 κουταλιά μουστάρδα
  • αλάτι - πιπέρι
Πλένουμε καλά τους βολβούς και τους βράζουμε. Μόλις βράσουν και κρυώσουν σ'ένα μπολ τους κόβουμε στην μέση και σε λεπτές φέτες, κόβουμε και το μήλο σε λεπτά και μικρά κυβάκια.Στην συνέχεια βάζουμε το γιαούρτι και ανακατεύουμε πολύ καλά να πάει παντού και να ενωθεί με τα υπόλοιπα.Έπειτα βάζουμε στο μπλέντερ το λάδι , το ξύδι, την μουστάρδα,αλάτι, πιπέρι και τα χτυπάμε πολύ καλά. Με αυτό περιχύνουμε την σαλάτα και ανακατεύουμε πάλι πολύ καλά.Τέλος την βάζουμε σε ένα μπολ σαλάτας και γαρνίρουμε με την καρυδόψιχα

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Επισφαλής εργασία, "γυναικεία εργασία"

http://www.biblionet.gr/images/covers/b147225.jpg 
Επισφαλής εργασία, "γυναικεία εργασία"
Παρέμβαση με αφορμή την Κωνσταντίνα Κούνεβα

Έφη Αβδελά, Αθηνά Αθανασίου, Γιάννης Κουζής, Ιωάννα Λαλιώτου, Ποθητή Χαντζαρούλα, Βλασία Παπαθανάση, Αγγέλικα Ψαρρά
Νεφέλη, 2009

Η εργασία του καθαρισμού, κοινωνικά απαξιωμένη και αποξενωμένη ως κατεξοχήν γυναικεία και μεταναστευτική εργασία, είναι το «προνομιακό» πεδίο της άτυπης και επισφαλούς μισθωτής εργασίας και όλων των διακριτικών της γνωρισμάτων: της σκληρής εκμετάλλευσης, της καταπάτησης της εργατικής νομοθεσίας και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των εξευτελιστικών και συχνά πλασματικών αμοιβών, των αυθαίρετων εργοδοτικών πρακτικών.
Η δολοφονική επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα έφερε στην επιφάνεια καίρια ζητήματα ενός νέου εργασιακού καθεστώτος που το κυριότερο χαρακτηριστικό του είναι η επισφάλεια. Ήρθε να υπενθυμίσει ότι οι ζωές των εργαζομένων στον κοινωνικά απαξιωμένο χώρο του καθαρισμού, και ειδικότερα στο χώρο του καθαρισμού με σχέση εργολαβίας, είναι αναλώσιμες.
Τα κείμενα της συλλογής διερευνούν τις ιστορικές καταβολές αλλά και τις σύγχρονες πολιτικές που ορίζουν ορισμένες μορφές απασχόλησης ως μη εργασία και αποκλείουν κατηγορίες εργαζομένων από κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Αναλύει τις νέες –ή όχι και τόσο νέες– μορφές βίαιης πειθάρχησης της εργασίας και των «ανυπάκουων» εργαζομένων, ιδιαίτερα του «ατίθασου» γυναικείου σώματος. Όλα αυτά τίθενται στο ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο των ειδικών χαρακτηριστικών της εργασίας του καθαρισμού είτε με σχέση εργολαβίας στο δημόσιο τομέα είτε με όρους ιδιοκτησίας στον οικιακό χώρο.
Η κοινωνική επαγρύπνηση και η συλλογική δράση είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την απόδοση δικαιοσύνης και τη ριζοσπαστικοποίηση της δυναμικής των δικαιωμάτων. Η έκδοση αποτελεί και μια διαμαρτυρία απέναντι σε τούτη την ιδιότυπη λογοκρισία: στη συστηματική απάλειψη από το δημόσιο λόγο του γεγονότος της επίθεσης, και των συνθηκών που την παρήγαγαν και την επέτρεψαν.
http://culture.ana.gr/upload_files/image001c.jpg
Η εργασία των γυναικών όχι ως δικαίωμα, αλλά ως "δυνατότητα"
Με δυο λόγια, στην ιστορική της διαμόρφωση, η εργασία των γυναικών δεν αποτέλεσε δικαίωμα, όπως για τους άντρες, αλλά δυνατότητα που τους προσφερόταν κατά περιόδους και υπό όρους. Οι εργασίες που έκαναν τα "γυναικεία επαγγέλματα" ήταν πάντα υποβαθμισμένα και συχνά αντιμετωπίζονταν ως συνέχεια των "φυσικών" τους ιδιοτήτων, γι' αυτό και χαρακτηρίζονταν συστηματικά "ανειδίκευτα". Σε περιόδους κρίσης απολύονταν πρώτες, γιατί σημασία για την κοινωνική συνοχή είχε πάντα η εργασία των αντρών. Η υποτίμηση, η ανασφάλεια, η υποβάθμιση και οι διακρίσεις ήταν για μεγάλα τμήματα του γυναικείου πληθυσμού οι όροι με τους οποίους έπρεπε να συμβιβαστούν για να αντιμετωπίσουν τις βιοποριστικές τους ανάγκες. Παρά την ικανοποίηση που άντλησαν πολλές από την οικονομική ανεξαρτησία την οποία τους πρόσφερε η αμειβόμενη εργασία, η εργασιακή εμπειρία ήταν για πάρα πολλές γυναίκες ταυτισμένη με την απογοήτευση και την αίσθηση της αδικίας. Συχνά ήταν επίσης ταυτισμένη με τη βία, πραγματική, σεξουαλική ή ακόμη συχνότερα συμβολική.
Μολονότι εξ ορισμού υποδεέστερα, τα "γυναικεία επαγγέλματα" εμφανίζουν ωστόσο συγχρόνως μια εσωτερική ιεραρχία. Η ιεραρχία αυτή αφενός είναι αντίστοιχη με εκείνη που συνδέεται με τον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας ανάμεσα στις χειρωνακτικές και μη δουλειές, αφετέρου καταγράφει τη μικρότερη ή μεγαλύτερη απόσταση ανάμεσα στο συγκεκριμένο κάθε φορά επάγγελμα και τις "φυσικές" ιδιότητες που αποδίδονται στις γυναίκες....
Στην κατώτερη κλίμακα των εργασιών που κάνουν οι γυναίκες, η καθαριότητα γίνεται σήμερα ακόμη πιο επισφαλής γιατί την αναλαμβάνουν μετανάστριες, δηλαδή πολλαπλά ευάλωτες εργαζόμενες. Αν η καθαριότητα είναι μια φορά αόρατη εργασία, η καθαριότητα που κάνουν μετανάστριες είναι δυο φορές αόρατη. Όχι μόνο επειδή συχνά γίνεται έξω από τις ώρες της "κανονικής" εργασίας, αλλά και γιατί συνοδεύεται από δυσκολία επικοινωνίας με τους άλλους εργαζόμενους.
Ξένη, μορφωμένη και μαχητική, η Κωνσταντίνα Κούνεβα αντιπροσώπευε σε πολλαπλά επίπεδα την υπέρβαση των παραπάνω αναπαραστάσεων. Γι' αυτό έπρεπε να "μπει στη θέση της", να σωπάσει, να ταπεινωθεί με μια "τιμωρία" που παραπέμπει ακριβώς στον χώρο του ιδιωτικού και της "γυναικείας φύσης" με τον οποίο συνδέεται το φύλο και η δουλειά της. Η ακραία βία της επίθεσης εναντίον της, το βιτριόλι που της έριξαν και την ανάγκασαν να πιει, αποσκοπούσε --συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν έχει σημασία-- να δώσει ένα ηχηρό μήνυμα σε όλες τις γυναίκες: να μην τολμούν να υπερβαίνουν τη θέση τους, αυτή που σε κάθε χώρο εργασίας τους επιτρέπεται ως θεμιτή. Γι' αυτό έχει σημασία εξίσου ηχηρά να απορρίψουμε αυτό το μήνυμα, και πρώτα από όλα κάνοντας ορατό το νόημά του. Αυτό μας συνδέει με την Κωνσταντίνα Κούνεβα, αυτό μας κινητοποιεί να την υπερασπιστούμε, και όχι μόνο η φρίκη της βίας εναντίον της ή οι απάνθρωπες συνθήκες εκμετάλλευσης της "επισφαλούς εργασίας".



Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Ακροτελεύτιοι εσπερινοί

Death is no different whined at that withstood
"Aubade" by Philip Larkin (1922-1985)


 Πιστεύω να το έχεις ήδη αντιληφθεί
Το παιχνίδι του τέλους είναι στημένο
                   Με τον ίδιο πάντα νικητή
     Γι αυτό και παίζεται απελπισμένα
                      Με νύχια και με δόντια
                                  Κλείτος Κύρου 
                                      (το μοτό)

http://www.biblionet.gr/images/covers/b148189.jpg

Σχεδόν ένα χρόνο  μετά τον θάνατο τού Τάσου Χατζατάτση κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πόλις το νέο του βιβλίο, «Ακροτελεύτιοι Εσπερινοί». Εννέα πεζά που γράφτηκαν κατά τη διάρκεια τού 2007 και τού 2008. Τρία από αυτά είχαν δημοσιευθεί στο "Εντευκτήριο" και την "Αυγή" και τα υπόλοιπα δημοσιεύονται για πρώτη φορά μετά τον θάνατο του συγγραφέα.

To τελευταίο, το "Το cafe της Ναυαρίνου" θα μείνει οριστικά ημιτελές
... Οι απολαύσεις χάνουν την ηδονή τους όταν φανερώνονται στα μάτια των άλλων. Η απόλαυση αρχίζει απ' την απόκρυψη, συνήθιζε να λέει...

...«Κλαις, όμως, αγάπη μου τα βράδια; Μην μου πεις πάλι ψέματα. Κλαις για την απώλεια που έρχεται;»
«Καμιά φορά, όταν αργεί να ξημερώσει. Λυπάμαι για τα χρώματα που δε θα ξαναδώ»...

....Αυτή την τακτική ακολουθώ και τώρα. Ανακαλύπτω τον πόνο της πληγής στα τρυπημένα δάχτυλα. Δεν είναι πάντα εύκολο. Η μνήμη συνηθίζει να διαγράφει τα άσχημα και να κρατά τα ευτυχισμένα. Αναγκάζομαι να δημιουργώ την αχήμια. Συχνά με προλαβαίνει ο δρομέας που προηγείται....


Ποιος στέρησε από τα αντικείμενα τη φωνή; Πόσα μας λένε για το θάνατο όταν φευγαλέα τα αγγίζουμε! Ποιοι τους στέρησαν τη φωνή; Οι άγγελοι. Αυτοί που έβγαλαν από τα μάτια της ζωής τους επιδέσμους.
Ιστορίες χωρίς λόγια, μόνο με την ύλη των σωμάτων.
Ο δρομέας πλησιάζει. η σκιά του μου κρύβει τον ήλιο.
Καθόταν στην πολυθρόνα και απολάμβανε τον καφέ του στο γωνιακό cafe της Ναυαρίνου, απέναντι από τα αρχαία, εκεί όπου φτιάχνουν τάρτες με βύσσινο. Ήταν η τελευταία μέρα της εβδομάδας που μεσολαβούσε ανάμεσα στις θεραπείες. ¨Ενιωθε καλά και είχε υποσχεθεί , είχε υποσχεθεί, είχε υποσχεθεί, είχε υποσχεθεί, είχε υποσχεθεί, είχε υποσχεθεί....

Με το χέρι στα πλήκτρα του ηλεκτρονικού υπολογιστή παίζει με τον δρομέα-κέρσορα, υπηρέτη και δαμόκλειο σπάθη των ψηφίδων του κειμένου. Τι να μείνει; Τι να σβηστεί; Γράφει τον ίδιο του τον θάνατο μέχρι τέλους για να μας παραδώσει μια δική του εικόνα για την κατάσταση των πραγμάτων (Stand der Dinge).
Τζένη Οικονομίδη
Καθημερινή, 29/11/2009

 Αν οι Ακροτελεύτιοι Εσπερινοί διαφέρουν από τα παλαιότερα συγγενικά τους κείμενα, είναι επειδή η σταθερή τάση του Χατζητάτση να εξυφάνει τη γραφή του μέσα από ένα σύνθετο δίκτυο εκλεπτυσμένου διαλόγου με πολλά παλαιότερα, ποικίλης φύσεως, κείμενα, τώρα υποχωρεί λόγω της επιτακτικής ανάγκης του συγγραφέα να προλάβει να διασώσει τις πιο «δικές» του ιστορίες. Ίσως γι΄ αυτό στα 5 από τα 8 γραπτά οι ιστορίες διαδραματίζονται στη γενέτειρα και λατρεμένη πόλη του, τη Θεσσαλονίκη. Οι λογοτεχνικές αναπαραστάσεις και διαθλάσεις της, η νοσταλγική μετάπλασή της σε μια μαγική πόλη, υποδηλώνουν την επιθυμία το βίωμα της εντοπιότητας ή της ιθαγένειας να κρυσταλλώσει το σχήμα του.
Ευρυπίδης Γαραντούδης 
Βιβλιοδόμιο, 7/11/2009


http://archive.enet.gr/online/dspphoto?id=239457
Ο Τάσος Χατζητάτσης (1945-2008) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε. Δούλεψε για χρόνια ως οδοντίατρος. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1984 με διηγήματα που δημοσίευσε στο περιοδικό "Χάρτης". Συνεργάστηκε επίσης με τα περιοδικά "Εντευκτήριο" (βασικός του συνεργάτης), "Υπόστεγο", "Παραφυάδα" και, ως κριτικός, με την εφημερίδα "Τα Νέα". Εξέδωσε τα βιβλία: "Έντεκα σικελικοί εσπερινοί" ("Εντευκτήριο", Θεσσαλονίκη 1997), "Στη Σφενδόνη" ("Εντευκτήριο", Θεσσαλονίκη 2000), "Σα σπασμένα φτερά" ("Πόλις", Αθήνα 2003), "Μονόξυλο στο ποτάμι" ("Πόλις", Αθήνα 2006), "Ασκήσεις μνήμης" (επανέκδοση των δύο πρώτων συλλογών διηγημάτων, "Πόλις", Αθήνα 2008). Το 1998 τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου πεζογράφου του περιοδικού "Διαβάζω" για το πρώτο του βιβλίο, και το 2004 με το βραβείο μυθιστορήματος του ίδιου περιοδικού για το "Σα σπασμένα φτερά". Ήταν παντρεμένος με την κεραμίστρια Λίνα Χατζητάτση, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά. Πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 7 Νοεμβρίου 2008, μετά από σύντομη μάχη με τον καρκίνο. Ο εκδότης του περιοδικού "Εντευκτήριο" Γιώργος Κορδομενίδης έγραψε σχετικά στη σελίδα του περιοδικού: "Πέθανε σήμερα το πρωί (Παρασκευή, 7 Νοεμβρίου) ο Τάσος Χατζητάτσης, άνθρωπος σπάνιας ποιότητας, ταλαντούχος συγγραφέας, πολύτιμος συνεργάτης του "Εντευκτηρίου" και καλός φίλος. Όσο κι αν ακούγεται τετριμμένο, ο θάνατός του κάνει την ελληνική λογοτεχνική κοινότητα φτωχότερη και βυθίζει σε βαθιά θλίψη όλους εμάς που τον συναναστραφήκαμε, τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε
http://entefktirio.blogspot.com

Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1945, εξάσκησε επί χρόνια την οδοντιατρική, προτού δειλά δημοσιοποιήσει την πεζογραφική του ιδιότητα. Από το 1984 άρχισε να δημοσιεύει πεζά του σε λογοτεχνικά περιοδικά. Θα πέρναγαν ωστόσο 13 χρόνια μέχρι να εκδώσει το 1997 το πρώτο του βιβλίο. Οταν κυκλοφόρησαν οι «Εντεκα Σικελικοί Εσπερινοί» από τις θεσσαλονικιώτικες εκδόσεις Εντευκτηρίου, ο Χατζητάτσης ήταν 52 ετών. Γι' αυτό το βιβλίο, με τα συντομότατα αφηγήματα, τιμήθηκε το 1998 με το βραβείο του «Διαβάζω» για πρωτοεμφανιζόμενο πεζογράφο. Κατόρθωσε δηλαδή εξ αρχής να ανατρέψει «την επικρατούσα τάση της νεανικής εμφάνισης και καταξίωσης στη σύγχρονη λογοτεχνική σκηνή», όπως επισήμαινε ο Ευριπίδης Γαραντούδης.... Ούτως ή άλλως η κριτική έχει εντοπίσει τον Θεσσαλονικιό λογοτέχνη και τον έχει υποδεχθεί διθυραμβικά. «Ο Τάσος Χατζητάτσης αποδεικνύεται στον πιο "πολιτικό" από τους πεζογράφους της Θεσσαλονίκης (...) Ο πυκνός και μεστός, οικονομημένος λόγος του πλουτίζει την πεζογραφία μας μ' ένα σημαντικό αφήγημα...», έγραφε ο Γιώργος Κορδομενίδης στο Εντευκτήριο για το «Μονόξυλο στο ποτάμι». Αντίστοιχα, ο Δημήτρης Νόλλας στα «Σπασμένα φτερά» αναγνώριζε μια «λογοτεχνία που ανθίσταται» στη «μηρυκαστική λογοτεχνία, στη μασημένη τροφή που ακουμπάει στον τηλεοπτικό λόγο», κι αυτό ακριβώς εννοούσε κι ο Αλέξης Ζήρας όταν έγραφε για «ένα από τα λίγα πεζά που διασώζεται επάξια από τον πολτό της πεζογραφικής διάρροιας των τελευταίων ετών». Για το ίδιο βιβλίο ο Δημοσθένης Κούρτοβικ εντόπιζε σε τι «συνίσταται το επίτευγμα του Χατζητάτση. Αποφεύγει τους σκοπέλους με μια κίνηση εκτός χάρτου, δηλαδή με την επινόηση μιας καινούργιας».

Ετσι το έργο του, μικρό και χρονικά περιορισμένο, απαντά στην πληθωριστική τάση της λογοτεχνίας. Ταυτόχρονα, όμως, δεν μπορεί να αποφύγει κανείς τη σκέψη για το τι θα μπορούσε ακόμα να καταθέσει, αν προλάβαινε.
 Ναταλί Χατζηιωάννου
Ελευθεροτυπία, 10/11/2008

Τίτλοι από τη Βιβλιονέτ
(2009)
Ακροτελεύτιοι εσπερινοί, Πόλις
(2008)
Ασκήσεις μνήμης, Πόλις
(2007)
Μετά το '89, Γαβριηλίδης
(2006)
25 χρόνια μετά Γιάννης Πάνου ...από το στόμα της παλιάς Remington..., Καστανιώτη
(2006)
Μονόξυλο στο ποτάμι, Πόλις
(2003)
Σα σπασμένα φτερά, Πόλις
(2000)
Στη σφενδόνη, Εντευκτήριο

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Με το αόρατο μελάνι τού κρεμμυδιού

Ταρτάκια καραμελωμένου κρεμμυδιού

Υλικά
1 φύλλο ζύμης κουρού
τυρί μασκαρπόνε
κύμινο
πιπέρι
250 gr. κρεμμύδια σε ροδέλες
150 gr. ζάχαρη
50 ml χυμός μήλου ή αχλαδιού

Διαδικασία
Βράζουμε τα κρεμμύδια σε 100 ml. βραστό νερό για 15 min. Τα σουρώνουμε και τα ρίχνουμε σε αντικολλητικό τηγάνι μαζί με τη ζάχαρη και 100 ml νερό. Βράζουμε ανακατεύοντας μέχρι να πάρουν χρυσαφί χρώμα και να δέσει το σιρόπι. Προσθέτουμε τον χυμό και βράζουμε για 10 min.
Ανοίγουμε το φύλλο και κόβουμε με το άνοιγμα φαρδύστομου ποτηριού (σαμπάνιας) σε 12 δισκάκια.

Τοποθετούμε σε ειδικά φορμάκια τάρτας τη ζύμη και μοιράζουμε στο καθένα από μια κουταλιά μασκαρπόνε και μια καραμελωμένα κρεμμύδια.
Πασπαλίζουμε με κύμινο και πιπέρι
Ψήνουμε στους 180°C για 30 min.

Κρεμμυδόσουπα
 https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9RuJxiCVSz6b24lTPGQCChcwXE9-kRMAMpnN509UsmiaGe3NvAbg8kyswnmam702hNbL0DEQEo069gKGdosdE3F5KSibyr2KrUwxzo1r47KBRSjpeZ1qnPr2_VXqPYAISfrX0sGViFJXN/s400/onion+soup.jpg
Υλικά
5 κρεμμύδια σε λεπτά φετάκια
3 κουτ. ελαιόλαδο
2 κουτ. σούπας αλεύρι
1 λίτρο ζωμό κότας ή λαχανικών, πολύ ζεστός
1 λίτρο γάλα
αλάτι
Για το σερβίρισμα:
1 μπαγκέτα
λίγο ελαιόλαδο
200 γρ. γραβιέρα τριμμένη
φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Διαδικασία
Βάζουμε στην κατσαρόλα το λάδι και όταν ζεσταθεί λίγο, ρίχνουμε τα κρεμμύδια και τα σοτάρουμε ανακατεύοντας έως ότου  γίνουν διαφανή  μαλακώσουν χωρίς να πάρουν χρώμα. Πασπαλίζουμε το αλεύρι και συνεχίζουμε το σοτάρισμα ανακατεύοντας διαρκώς μέχρι να ψηθεί κι αυτό. Αλατίζουμε και προσθέτουμε το ζωμό βραστό και το γάλα Μπορούμε να κρατήσουμε λίγο και να το προσθέσουμε αργότερα για να ρυθμίσουμε την πυκνότητα της σούπας. Μαγειρεύουμε 20 - 30 λεπτά. Αν θέλουμε, μπορούμε μόλις μαγειρευτεί να την περάσουμε στο μπλέντερ.
Κόβουμε φέτες από την μπαγκέτα, τις απλώνουμε σε ταψί, τις ραντίζουμε με ελάχιστο λάδι και τις βάζουμε στο φούρνο να στεγνώσουν καλά, να γίνουν σαν φρυγανιές. Όταν είμαστε έτοιμοι για το σερβίρισμα, βάζουμε τριμμένη γραβιέρα πάνω στις ψημένες φέτες του ψωμιού και τις βάζουμε στο γκριλ να λιώσει το τυρί. Βάζουμε στα πιάτα τη σούπα και 1 - 2 φέτες με το λιωμένο τυρί από πάνω.

http://kpe-kastor.kas.sch.gr/leaf/photos/allium-cepa.gif
Το κρεμμύδι ανήκει στην οικογένεια Allium Cepa σε όλες του τις μορφές έχει ηλικία κάπου 5.000 ετών και μάλλον κατάγεται από την κεντρική Ασία. Εγκυρότερες πηγές, όμως, αναφέρουν ως πιθανότερο τόπο καταγωγής του το Ιράν και το Δυτικό Πακιστάν. Όλοι, πάντως, οι ιστορικοί της διατροφής συμφωνούν ότι το κρεμμύδι αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι της προϊστορικής σίτισης. Πιθανολογείται ότι το φυτό ήταν γνωστό σε κάποιους λαούς (Ινδία, Κίνα, Μέση Ανατολή) ήδη από τα αρχαία χρόνια. Φαίνεται πως ο χυμός του κρεμμυδιού χρησιμοποιούνταν για διάφορους θεραπευτικούς σκοπούς. Στην Ελλάδα, το κρεμμύδι αναφέρεται από την εποχή του Ομήρου ενώ θεωρείται και λαϊκό μετεωρολογικό εργαλείο καθώς στοιχεία της Ελληνικής λαογραφίας αναφέρουν ότι όσο περισσότερα «στρώματα» έχει το κρεμμύδι τόσο πιο βαρύς θα είναι ο χειμώνας. Υπάρχει και η έκφραση «ντυμένος σαν κρεμμύδι» για κάποιον που είναι ντυμένος βαριά.
Στην αρχαία Αίγυπτο, το κρεμμύδι ήταν αντικείμενο λατρείας. Κρεμμύδια έχουν βρεθεί δίπλα, πάνω αλλά και μέσα σε μούμιες. Οπως του βασιλιά Ραμσή IV που πέθανε το 1160 π.Χ. στον οποίον οι ταριχευτές του είχαν τοποθετήσει κρεμμύδια στις εγκοπές των ματιών του. Πίστευαν, οι Αιγύπτιοι, ότι το κρεμμύδι καθώς είναι στρογγυλό με κυκλική δομή στο εσωτερικό του συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής αλλά και ότι μπορεί να νικήσει τον θάνατο και να επαναφέρει την αναπνοή στον νεκρό. Γι' αυτό και σε πολλούς τάφους Φαραώ βρέθηκαν απολιθώματα από φυτρωμένα κρεμμύδια. Οσο για την αναπνοή στους ζωντανούς δεν κάνει και πολλά πράγματα, απεναντίας. Ενας παλαιός τουρκικός μύθος δίνει την απάντηση: όταν ο Σατανάς εξεδιώχθη από τον Παράδεισο, εκεί όπου πρωτοπάτησε το αριστερό του πόδι φύτρωσε σκόρδο και όπου πάτησε το δεξί, φύτρωσε το κρεμμύδι.
Ο ζωμός του χρησιμοποιείται και σαν "αόρατο μελάνι" και, όπως συμβαίνει με το χυμό τού λεμονιού, μπορεί ότι γραφεί με κρεμμυδόζουμο να διαβαστεί μόνο αν το χαρτί ζεσταθεί. 
http://www.extension.uiuc.edu/photolib/lib17//midsize/Onion_SuperStar.jpg
Είναι φτωχό σε θερμίδες και νάτριο, ενώ δεν έχει χοληστερίνη. Είναι πλούσιο σε φυτοχημικές ουσίες, όπως δισουλφίδια και τρισουλφίδια, που είναι υπεύθυνα για τη χαρακτηριστική μυρωδιά του, αλλά και για τις αντιμικροβιακές και αντικαρκινικές του ιδιότητες. Προσφέρει στον οργανισμό βιταμίνες Β6 και C, φυτικές ίνες, κάλιο, ασβέστιο, μαγγάνιο, χρώμιο και φυλλικό οξύ.
Η διατροφική αξία του κρεμμυδιού βασίζεται σε δυο κατηγορίες φλαβονοειδών, που ονομάζονται φλαβονόλες και ανθοκυανίνες, που έχουν ισχυρή αντιοξειδωτική δράση.
Πολλές είναι οι επιδημιολογικές έρευνες που υποστηρίζουν ότι τα φλαβονοειδή και ιδιαίτερα η κουερσετίνη που περιέχουν το κρεμμύδι και άλλες τροφές αναστέλλουν τη δράση και την ανάπτυξη των καρκινικών κυττάρων.
Πολλοί ερευνητές θεωρούν ότι τα αλυλ-προπυλ-δισουλφίδια που περιέ­χει το κρεμμύδι είναι υπεύθυνα για τη μείωση των επιπέδων σακχάρου, καθώς αυξάνουν την ποσότητα της ελεύθερης διαθέσιμης ινσουλίνης στο αίμα
Η συχνή κατανάλωση κρεμμυδιού έχει αποδειχθεί ότι μειώνει τα επίπεδα χοληστερί­νης, καθώς και την υψηλή ­αρτηριακή πίεση. Αποτέλεσμα είναι η κατανάλωση κρεμμυδιού να δρα προληπτικά κατά της εμφάνισης στεφανιαίας νόσου, αθηροσκλήρωσης και εμφράγματος. Αυτό οφείλεται κυρίως στα σουλφιδικά του συστατικά (φλαβονοειδή). Τα τελευταία, σε συνδυασμό με το χρώμιο και τη βιταμίνη Β6 που περιέχει το κρεμμύδι, μειώνουν τα επίπεδα ομο­κυστεΐ­νης στο αίμα, που αποτελεί έναν ακόμη σημαντικό παράγοντα κινδύνου για καρδιακή ανακοπή και έμφραγμα.
Πολλά συστατικά του κρεμμυδιού συμβάλλουν στη μείωση της οξύτητας των συμπτωμάτων που σχε­τίζονται με φλεγμονώδεις καταστάσεις, είτε αυτές οφείλονται σε οστεοαρθρίτιδα και ρευματοειδή αρθρίτιδα είτε σε αλλεργικό φλεγμονώδες άσθμα και σε αναπνευστική συμφόρηση λόγω κοινού κρυολογήματος.
Η κατανάλωση κρεμ­μυδιού βοηθά στη διατήρηση της οστικής πυκνότητας, με τρόπο μάλιστα αντίστοιχο της φαρμακευτικής αγωγής που χορηγείται σε ασθενείς με οστεοπόρωση.   
http://www.allotment.org.uk/vegetable/assets/onion-sets.jpg  


Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Από τον ψυχρό πόλεμο στην πτώση τού τείχους


Το γαλλικό φιλμ του Christian Carion αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα, βασίζεται στο βιβλίο του Serguei Kostine, "Bonjour Farewell"
http://publikart.net/wp-content/uploads/2009/10/Bonjour-Farewell1.jpg
To 1981 o Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται στην κορύφωσή του. Ένας πράκτορας της KGB, ο Sergei Gregoriev (Emir Kusturica), απογοητευμένος από την κατάντια της Σοβιετικής ιδέας, έρχεται σε επαφή με έναν Γάλλο μηχανικό που εργάζεται στη Ρωσία, τον Pierre Froment (Guillaume Canet), και μυστικά τον τροφοδοτεί με έγγραφα τα οποία περιέχουν πληροφορίες που αφορούν κατά βάση τις ΗΠΑ, τόσο σημαντικά που είναι ικανά να οδηγήσουν στην πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.
http://www.cinemart.gr/news/data/upimages/Farewell1.jpg
O Γκριγκόριεφ παίρνει το κωδικό όνομα «Farewell» και οι πληροφορίες που διοχετεύει θα μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν την ίσως σημαντικότερη υπόθεση κατασκοπείας στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Για δύο ολόκληρα χρόνια, ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Μιτεράν (Φιλίπ Μανιάν) ελέγχει προσωπικά τα έγγραφα που διοχετεύει στη γαλλική κυβέρνηση ο Βετρόφ –ο οποίος πήρε το κωδικό όνομα «Farewell» από τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες–, ενώ ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρέιγκαν, βάζει στην άκρη την καχυποψία του απέναντι στο σοσιαλιστή ομόλογό του και αποφασίζει να αξιοποιήσει αυτή την αναπάντεχη πηγή πληροφοριών που έρχεται από το ενδότερα της KGB.

http://www.cinemart.gr/news/data/upimages/Farewell3.jpg
O Farewell με τις ενέργειές του βοήθησε στην ουσιαστική εξάρθρωση ενός ολόκληρου δικτύου που επέτρεπε στην KGB να αποσπά πολύτιμες πληροφορίες για επιστημονικές, βιομηχανικές και στρατιωτικές εξελίξεις στη Δύση, κάνοντας το πρώτο βήμα σε μια μεγάλη διαδρομή που οδήγησε στην πτώση του Τείχους.
http://img.ozap.com/02524016-photo-l-affaire-farewell.jpg


Από τον ρόλο του Γκριγκόριεφ πέρασαν προηγουμένως αρκετοί ηθοποιοί (ανάμεσά τους και ο διάσημος Ρώσος ηθοποιός, Σεργκέι Μακοβέτσκι στον οποίο ασκήθηκαν έντονες πιέσεις από τη ρωσική κυβέρνηση, προκειμένου να μη δεχθεί το ρόλο) μέχρι αυτός να δοθεί τελικά στον Βόσνιο σκηνοθέτη και ηθοποιό Εμίρ Κουστουρίτσα. Παράλληλα δεν δόθηκε άδεια να πραγματοποιηθούν γυρίσματα στη Ρωσία, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να γίνουν στην Ουκρανία.


"Στη διάρκεια της έρευνάς μου για την ταινία διαπίστωσα ότι κάθε χώρα, κάθε μυστική υπηρεσία διαθέτει τη δική της οπτική για τα πράγματα. Και πάνω απ’ όλα, τολμώ να πω, ότι ο πραγματικός Farewell πρέπει να ήταν πράγματι μια εξαιρετικά σύνθετη και πολυεπίπεδη προσωπικότητα. Όταν πέρασα στη συγγραφή του σεναρίου, θεώρησα ότι δεν ήταν λογικό να παραμείνω αγκυλωμένος μόνο στα πραγματικά περιστατικά. Έτσι το αξίωμα μου ήταν εξαρχής ότι αυτή είναι μια ταινία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και με αυτή τη διαπίστωση ξεδίπλωσα την ιστορία ποιητική αδεία."
Σκηνοθέτης της ταινίας

Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Επί ξυρού ακμής*, με το κεφάλι ψηλά

http://www.biblionet.gr/images/covers/b144727.jpg 
... Φτάνει πότε πότε μια στιγμή που πνίγεται η φωνή τους. Φουσκώνει το στήθος τους, ήθελαν να βγάλουν ένα αναστεναγμό - μα όχι. Και δεν χρειάζονταν ν' ανταλλάξουν σκέψεις, ώσπου να καταλαγιάσει η ψυχική τρικυμία. Σκεπασμένοι με τις βασανισμένες χλαίνες τους, αρχίζουν τον εσωτερικό μονόλογο. Ξεπετιόνταν από τις βαθιές φωλιές της ψυχής τους τα θέματα της ζωής και του χρέους. Έμπαιναν σε ενέργεια, χωρίς δύναμη ανταπόκρισης, βασικές πνευματικές και ψυχικές λειτουργίες τους, που βρίσκονταν σε σχετική άδεια. Και ξαναεπέστρεφαν σαν μαύρα πουλιά, χωρίς ένα δελτίο πληροφοριών στο ράμφος τους.
Κακό όνειρο είναι τούτη η πραγματικότητα, έψαχναν να βρούνε τον αρμόδιο ν' απολογηθούν. Ήθελαν να τον βεβαιώσουν πως έπρεπε να είναι νεκροί. Και τι έφταιγαν που είναι ακόμα ζωντανοί; Αλλά δεν ξέρει κανένας τι τους περιμένει στο αύριο. Κάποιοι συνειρμοί ξέκοβαν από μακριά να τους συμβουλέψουν ότι δεν πρέπει να ερευνούμε τόσο κεφαλαιώδεις αιτίες. Γι αυτές μόνο η καθοδήγηση γνωρίζει! Με μια υποψία χλαίνης για σκέπασμα πάνε κι έρχονται σκέψεις και σκέψεις που δεν τολμούν να τις εκμυστηρευτούν ούτε στον άφωνο έλατο που τους προστατεύει. Δεν ήταν η αποψινή μα και η κάθε νύχτα που λογοδοτούσαν σε κάποιο αόρατο δικαστή.

http://www.politikokafeneio.com/dse/Meros59_Photo2_small.jpg
... Επί ξυρού ακμής, μετά από τόσες ιδέες και όνειρα, θυσίες, που περιμένουν τη δικαίωσή τους. Αγώνες για μια Ελλάδα δημοκρατική και ανεξάρτητη, που παραμέρισε η αγγλο-αμερικάνικη επέμβαση μια και δυο φορές.
Επί ξυρού ακμής, τώρα. Αν κι έγινε σκληρό κι ανθεκτικό το τομάρι μας, θα δοκιμαστεί η αντοχή μας στις καινούργιες μεθόδους τυραννίας. Θα περάσουμε κάτω από καυδιανά δίκρανα.
Επί ξυρού ακμής, με το κεφάλι ψηλά.
Βασίλης Αποστολόπουλος
Βιβλιόραμα, Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, 2009


http://www.agiasofia.com/thisdayofyear/communist_rebels1949.jpg
Ο Βασίλης Αποστολόπουλος (1917-2003) γεννήθηκε στο Νεοχώρι Τυμφρηστού του νομού Φθιώτιδας. Σπούδασε στο Διδασκαλείο Λαμίας και υπηρέτησε προπολεμικά ως δάσκαλος στο Δερμάτι Ευρυτανίας. Πήρε μέρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο και στη συνέχεια, στα χρόνια της Αντίστασης, πολέμησε από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, εντάχθηκε στον ΔΣΕ, στη ΙΙ Μεραρχία του θρυλικού Διαμαντή. Συνελήφθη τον Νοέμβριο του 1949 στο Νεχώρι, βασανίστηκε και φυλακίστηκε. Αποφυλακίστηκε το 1953, με τα μέτρα αμνηστίας, και επανήλθε στα διδασκαλικά του καθήκοντα στον Πτελεό Μαγνησίας.Παντρεύτηκε την Ελένη Παπαγιαννίτση, στον Αλμυρό Μαγνησίας.
Μέχρι το τέλος της ζωής του μετείχε ενεργά στους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες, από τις γραμμές της ΕΔΑ, του ΚΚΕ εσωτερικού, της ΕΑΡ και του Συνασπισμού. Συνεχής επίσης υπήρξε η δράση και η παρέμβασή του στη εκπαιδευτική κοινότητα.
Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Ανάμεσα στα έργα του περιλαμβάνονται οι ποιητικές συλλογές "Σήμερα" (1975) και "Προσκομιδή", καθώς και η μαρτυρία "Το χρονικό μιας εποποιίας: ο ΔΣΕ στη Ρούμελη" (1995). Υπήρξε ιδρυτικό μέλος και αντιπρόεδρος του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων και έγραφε τακτικά στον τοπικό Τύπο.
Πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 2003.
 http://www.politikokafeneio.com/dse/Meros72_Photo2_small.jpg
Οι άνθρωποι, ντόπιοι, άντρες και γυναίκες, οπλισμένοι και άοπλοι, κουρασμένοι και συνήθως πεινασμένοι, βαλλόμενοι και βάλλοντες, άνθρωποι της ορεινής οικονομίας, διαστρωματωμένοι πνευματικά και κοινωνικά, ο αφηγητής δάσκαλος, δηλαδή  διανοούμενος. Γνωρίζουν το χώρο ή ένα κομμάτι του, κυρίως μπορούν να τον αναγνωρίζουν, να πιάνουν τον ντορό του εχθρού στο χώμα, να αφουγκράζουνται τις φωνές ή το βάδισμά του, να διακρίνουν τις αδιόρατες φωτιές του, τους ανεπαίσθητους θορύβους του. Ο εχθρός είναι ο Εθνικός Στρατός, έχει την υπεροπλία, ενεργεί με σχέδιο, μοιάζει ενιαίος αλλά δεν είναι: συγκαταλέγονται σ’ αυτόν παλιοί συναγωνιστές, όχι χωρίς αντιφατικές συμπεριφορές· είναι χορτάτος αλλά λεηλατεί, σκοτώνει, αλλά τηρώντας τη στρατιωτική δεοντολογία μπορεί και να διασώζει· δίπλα του οι Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου, ντόπιοι και αδυσώπητοι. Μ’ αυτούς πολέμησε κι από αυτούς προσπάθησε να ξεφύγει ο Βασίλης Αποστολόπουλος, με πλείστους άλλους συντοπίτες· ο ίδιος, καθώς και άλλοι, δεν ήταν άγνωστος στα μέρη· ήταν ο δάσκαλος.
Το χώρο δεν τον κάνει άφιλο μόνο η φυσική του τραχύτητα, με τις λίγες ανάπαυλες που δίνει το δάσος, ούτε μόνο η άγρυπνη επιθετική παρουσία του εχθρού, αλλά και η ερήμωσή των οικισμών: ξεσπιτωμένοι αναγκαστικά οι κάτοικοι αφήνουν τα ενδιαιτήματά τους αδειανά με λεηλατημένο ό,τι τυχόν είχε απομείνει· κάποια παρηγοριά τα οπωροφόρα ή απομεινάρια από κρεμμυδόφλουδες, άλλοτε ένας σκαντζόχοιρος ή λιγοστά ειδίσματα απιθωμένα στους κρυψώνες. Σ’ αυτόν τον χώρο, που για να τον αιστανθεί κανείς δεν αρκούν άλλες περιγραφές καμωμένες πριν από τον απανθρωπισμό του, αλλά η κατανοητική, αν όχι συμμετοχική, ανάγνωση του Χρονικού μιας εποποιίας και του Επί ξυρού ακμής, σ’ αυτόν τον χώρο λοιπόν πεζοδρομεί ο Βασίλης Αποστολόπουλος από τις 6 Ιουνίου 1949 ως τη στιγμή της σύλληψής του, στις 3 Νοέμβρη του ίδιου χρόνου: μοναχός από την ώρα που αποκόβεται από το σώμα του, με λιγοστούς συντρόφους, ή και πάλι μόνος κατόπιν· πεζοδρομεί «λουφάζοντας», ανιχνεύοντας, καταστρώνοντας σχέδια διαφυγής και εντυπώνοντας στο νου και στην ψύχη του χρώματα, δροσιές, ζέστες και πάθη του σώματος. Γιατί το σώμα ως έμπνοο και σκεπτόμενο όργανο είναι ο πρωταγωνιστής της αφήγησής του.
Ο Αποστολόπουλος πολέμησε στην Αλβανία, κατόπιν στην Αντίσταση και στον Εμφύλιο Πόλεμο· ο πατέρας του ήταν τραυματίας του Βαλκανικού Πολέμου, «αδικημένος», όπως τον θεωρεί: ο ίδιος αισθάνεται συνειδητά ότι πρόκειται για μια συνέχεια οικογενειακή πού, νομίζω, θα της έδινε μεγαλύτερο χρονικό και νοηματικό βάθος, αν τύχαινε να γνωρίζει έναν πρόγονο που είχε πάρει μέρος στην επανάσταση του ‘21· συνέχεια οικογενειακή που ενοφθαλμίζεται σε μια γενικότερη συνέχει εθνική και πατριωτική, ίσως λαϊκή για τη δική του εννοιολόγηση, συνέχεια ανασηματοδοτούμενη αλλά με σταθερό πρώτο «κινούν»: με δύο λόγια εκφράζει την εαμική ιδεολογία, όπως την προσλαμβάνουν οι άνθρωποι της Αντίστασης, υποδηλώνοντας συγχρόνως τις πάγιες δεκτικότητες μιας συλλογικότητας πολύμορφης και συνάμα ετερόμορφης που σημάνθηκε ως «λαός»· τις πάγιες αλλά διαφοροποιούμενες δεκτικότητες, που γι’ αυτόν και τους ομολόγους του διαφοροποίηση σήμαινε σοσιαλισμός. Μολονότι το ξέρει, δεν μας λέγει ότι αυτός ο σοσιαλισμός ήταν το αναγκαίο προστάδιο του κομμουνισμού: γιατί η φιλοσοφία της Ιστορίας, αν εμφιλοχωρεί, σχεδόν αδιόρατα, στην αφήγησή του, δεν είναι ο σκοπός της αφήγησης αυτής, αφήγησής συμβάντων με υποκείμενο το σώμα και τα πάθη του σε μια «φυσικοποιούσα» φύση (που το ένα και η άλλη θεμελιώνουν τη «λογοτεχνική» αξία των γραφτών του).
Η πεποίθηση ότι ο αγώνας, στον οποίο μετείχαν ο Βασίλης Αποστολόπουλος και τόσοι άλλοι, ων ουκ έστι αριθμός, ανήκει στη «λογική» της Ιστορίας έχει ως συνακόλουθο του την ηθική του δικαίωση: γι’ αυτό, όπως και άλλοι, μιλά για έντιμο συμβιβασμό ή για έντιμο θάνατο: είναι μια πολυαίωνη επιθυμία των ηττημένων που πίστευαν ότι πρέπει να σεβόμαστε τις αξίες, όσες και όπως τις είχαν  ενσαρκώσει ο φορείς τους, τόσο όμοιοι και τόσο διαφορετικοί μέσα στην πολυσήμαντη διαδρομή της Ιστορίας – να μην πατάς το μνημούρι του ομοθυμία δεν ήθελαν να τελειώσουν μια ζωή που τους καταξίωνε μια ζωή που τους καταξίωνε με τον ευτελισμό και την ύβρη.
Συγκαταλέγουμε το Επί Ξυρού ακμής στις «Μαρτυρίες», στη σειρά που σκέφτηκε και έθεσε σε εφαρμογή ο Άγγελος Ελεφάντης και τη συνεχίζει ο Στρατής Μπουρνάζος, με την εύψυχη στήριξη του Μανώλη Σαββίδη: οι μαρτυρίες αυτές διασώζουν γεγονότα που ορισμένα τους διαφεύγουν από άλλου τύπου καταγραφές, διασώζουν επίσης τη «βίωση» των γεγονότων: στο συνδυασμό της διπλής σηματοδότησής των μαρτυριών νομίζω ότι σκόπευε ο ιδρυτής της σειράς. Ο για λίγο καιρό δάσκαλος του Άγγελου Ελεφάντη στο Δημοτικό Βασίλης Αποστολόπουλος καταθέτει και προς τις κατευθύνσεις, μολονότι στο πραγματολογικό πεδίο έχουν προέχουσα – αλλά για τον μη βιαστικό αναγνώστη ή χρήστη, παραπληρωματική-θέση τα συμβάντα, διηθημένα, ίσως, ως προς τους εκφραστικούς, όχι εννοιολογικούς, τρόπους από τη μεταγενέστερη στιγμή όπου αρθρώνει την αφηγησή του-πράγμα που δεν ισχύει για την Εποποιία. Αυτή τη μεταγενέστερη αφήγηση οφείλουμε να τη διαβάσουμε με ανοιχτή καρδιά και δημιουργική κατανόηση: με ανοιχτή καρδιά, δηλαδή έξω από τις δουλείες της χρονικότητας που διέπουν τις αισθητικές προτιμήσεις. Με δημιουργική κατανόηση, δηλαδή με αποτίμηση του γιατί το «τώρα» δεν αποδιαρθρώνει την αφήγηση του «τότε», αλλιώς αποδίδοντας μιας λογής δικαιοσύνη στην ανάγκη του Βασίλη Αποστολόπουλου να καταθέσει τη μαρτυρία το για τα πάθη της ψυχής και σώματός του και να ρίξει ένα τρισάγιο στους «μετανοημένους» συναγωνιστές του που τον συνέβαλαν κλαίοντας, αλλά εμπόδισαν το θάνατό του, το θάνατο ενός «οργανικού» διανοουμένου της βουνίσιας Ρούμελης.
Σπύρος Ι. Ασδραχάς
Από τον πρόλογο του βιβλίου


http://www.evrytan.gr/images/makrakomi_1948.jpg

Το ανθώπινο σώμα, ως αφύσικο, ως νόμω οντότητα, είναι η μόνη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, σε αντίθεση με τα άλλα έμβια όντα, δεν αυτοσυντηρείται μόνο, αλλά και επαναστατεί και ερωτεύεται και αυτοκτονεί, δηλαδή διατρέχει εκούσια τον κίνδυνο του θανάτου. Γι αυτό η επαναστατική δραστηριότητα είναι βιολογικά παράλογη, έρχεται σε αντίθεση προς το άμεσο συμφέρον του ατόμου, αφού περιέχει τον κίνδυνο του θανάτου, γράφει ο Φαρακλας ο μικρός, ο Γιώργος.
Η επανάσταση, λοιπόν, ως δραστηριότητα αλλαγής της νόμω οντότητας του ανθρώπου, εξανθρωπίζει. Αλλά δεν είναι φυσική δραστηριότητα, όπως η αναπαραγωγή και η αυτοσυντήρηση....
http://archive.enet.gr/online/dspphoto?id=222741
...Όπλα δεν είχαν πολλά ούτε καλά. Το καλύτερό τους ήταν η αέναη κίνηση και ο αιφνιδιασμός: η αντάρτικη τακτική που συμπυκνώνεται στο σύνθημα "πεδίο βολής και λακίσεως". Και το ακόμη καλύτερο: η ανήκουστη σωματική αντοχή, η αντοχή δηλαδή στην πίστη για το δίκιο τους. Αλλά, αντί για συμβιβασμό και κατευνασμό, πέτυχαν το αντίθετο: να διαλυθούν, να εξοντοθούν. Τα υπολείματά τους, μετά τον Γράμμο, τον Αύγουστο του 1949, θα γνωρίσουν το πικρό ψωμί της Τασκένδης, όμηροι πια, χρόνια σχεδόν τριάντα. Κι άλλοι μισοί στα σίδερα.
Πρέπει να πάει κανείς μακριά πίσω στο χρόνο, για να βρει παρόμοια αναλγησία νικητών.
Άγγελος Ελεφάντης
"Έναν αξιοπρεπή θάνατο. τίποτε άλλο" 
πρωτοδημοσιεύτηκε στον "Πολίτη" τχ 20, 5-4-1996


"Ήθελα να κλάψω, αλλά δεν μπορούσα. Δεν μας ένοιαζε ο θάνατος, αλλά η διαπόμπευση. Τι θέλαμε; έναν αξιοπρεπή θάνατο. τίποτε άλλο"
Βασίλης Αποστολόπουλος
Το χρονικό μιας εποποιίας
Ο ΔΣΕ στη Ρούμελη
Σύγχρονη Εποχή, 1995 

* ἐπί ξυροῦ (ἵσταται) ἀκμῆς (Ιλιάδα Κ 173)

εἰσὶν μέν μοι παῖδες ἀμύμονες, εἰσὶ δὲ λαοὶ
καὶ πολέες, τῶν κέν τις ἐποιχόμενος καλέσειεν·
ἀλλὰ μάλα μεγάλη χρειὼ βεβίηκεν Ἀχαιούς.
νῦν γὰρ δὴ πάντεσσιν ἐπὶ ξυροῦ ἵσταται ἀκμῆς
ἢ μάλα λυγρὸς ὄλεθρος Ἀχαιοῖς ἠὲ βιῶναι.
Ομηρική φράση, ειπώθηκε από το Νέστορα στο Διομήδη στην προσπάθειά του να τον ξεσηκώσει για πόλεμο εναντίον των Τρώων.

Polytechnique, σκηνοθετικός ρεαλισμός



Σοκαριστικό σκηνικό τρόμου σε πανεπιστημιακή σχολή στο Μόντρεαλ του Καναδά, όταν η αντιφεμινιστική θεώρηση για τη ζωή, όπλισε το χέρι ενός νεαρού φοιτητή, ο οποίος εισέβαλε στις αίθουσες του πολυτεχνείου και εκτέλεσε 12 φοιτήτριες. Μια αληθινή ιστορία και που από μόνη της είναι συγκλονιστική.
Ο σκηνοθέτης Denis Villeneuve ακολουθεί τρεις φοιτητές πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τα τραγικά περιστατικά που συνέβησαν το 1989. Εστιάζει σε λεπτομέρειες, και μας αποκαλύπτει τον τρόπο με τον όποιο αυτά, τους κατέστησαν τελικά θύματα της ίδιας τους της ύπαρξης. Ταινία σπρόμαυρη και ντοκιμενταρίστικη οδηγεί τον θεατή σε συμπεράσματα για τα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα που απασχολούν τους νέους σήμερα, και κυρίως τις γυναίκες.

«…Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για τους οποίους έκανε ό,τι έκανε. Ο πατέρας του τον κακοποιούσε. Ποτέ δεν είχε κοιμηθεί με μια γυναίκα. Είναι αδύνατο να πει κάποιος γιατί το έκανε. Δεν ήθελα να προσπαθήσω να το εξηγήσω. Νομίζω ότι είναι πιο ισχυρό για το θεατή να αγκαλιάσει το αίνιγμα…»
Denis Villeneuve
http://www.walrusmagazine.com/images/articleImages/Ma09VilleneuveFT.jpg

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Bookmarks

http://cov.entertainment.in.gr/bo/bookmarks_m.jpg
Το Bookmarks είναι το πρώτο εβδομαδιαίο free press περιοδικό για το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε και στη συνέχεια θα κυκλοφορεί κάθε Τετάρτη, στα βιβλιοπωλεία όλης της Ελλάδας αλλά και σε επιλεγμένα δισκοπωλεία και café.
Με συνολικό μηνιαίο τιράζ 20.000 αντιτύπων, 48 σελίδες εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στο βιβλίο, θα συμπεριλαμβάνει κριτικές, συνεντεύξεις, αφιερώματα και πρωτότυπες στήλες γραμμένες από νέους ανθρώπους αλλά και αναγνωρισμένους συνεργάτες. Ελληνική, μεταφρασμένη (αλλά και ξενόγλωσση) λογοτεχνία, συνεντεύξεις, άρθρα, εκδηλώσεις, ποίηση, κόμικ, παιδικό βιβλίο. Επίσης, θα συμπεριλαμβάνεται εβδομαδιαίο δελτίο με όλες τις νέες κυκλοφορίες από την biblionet
http://www.papershopink.com/uploaded_images/bookmarkBooks-749121.jpg

Αν και ακόμα αναρωτιέμαι τι περιμένει να διαβάσει κανείς ανοίγοντας ένα εβδομαδιαίο free press για το βιβλίο, τολμώ να σας βεβαιώσω ότι δεν θα απογοητευτείτε που βρεθήκαμε στα χέρια σας. Δώσαμε μορφή σε ένα σχέδιο που ζυμωνόταν για αρκετό καιρό και ιδού το αποτέλεσμα με σάρκα, οστά, χαρτί και χρώμα. Το βαφτίσαμε με το, οικείο, όνομα Bookmarks (δηλαδή «σελιδοδείκτες») και οι σαράντα οχτώ σελίδες που κρατάτε φιλοδοξούν να μοιραστούν ένα εκατομμύριο στιγμές μαζί σας. Με την…τετράγωνη λογική που μας διακρίνει, επιλέξαμε να κρατήσουμε λιτή σχεδιαστική γραμμή, να δώσουμε χώρο σε νέες πένες και να μας βρίσκετε κάθε Τετάρτη δωρεάν σε όλη τη χώρα. Μέσα σε όλα αυτά αποφασίσαμε να διαθέτουμε μόνο το ένα τρίτο των σελίδων για διαφημίσεις, σε μια προσπάθεια να αναπνέει ελεύθερα η ύλη του περιοδικού. Ξεφυλλίστε μας, διαβάστε όσα ενδιαφέροντα έγραψαν οι συντάκτες και οι καλεσμένοι μας, και κάθε εβδομάδα αναζητήστε το Bookmarks στο αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο. Ο κόσμος που πλάσαμε χωρά όλες τις σελίδες που έχουν γραφεί και ακόμα όσες θα γραφούν: Ελληνική και ξένη λογοτεχνία, συνεντεύξεις, άρθρα, ποίηση, κόμικς, τοβιβλίο στις άλλες τέχνες, ενημέρωση για όλες τις εκδηλώσεις, ευπώλητα, το βραβείο αναγνωστών, ακόμα και η εισαγωγή μιας νουβέλας για να τη συνεχίσετε εσείς όπως θέλετε. Μαζέψαμε κάτω από τη σκέπη του Bookmarks τις γνώμες πολλών διαφορετικών ανθρώπων και περήφανα παρουσιάζουμε τη συνισταμένη τους. Στόχους μεγαλόσχημους δεν έχουμε. Απλώς να κάνουμε τον κόσμο λίγο καλύτερο. Από εδώ και πέρα κρίνουμε και κρινόμαστε. Παρατηρήσεις, ενστάσεις και σχόλια είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτα, ενώ τις αμέσως επόμενες μέρες είστε όλοι καλοδεχούμενοι στο διαδραστικό μας σαλόνι, στο www.e-bookmarks.gr.
Γράφει ο Γιάννης Πλιώτας στο καλωσόρισμα

Ταυτότητα του Περιοδικού
Περιοδικό Bookmarks
ISSN: 1792-1120
Ιδιοκτήτης/Εκδότης/Διευθυντής:
Νεκτάριος Λαμπρόπουλος
Αρχισυντάκτης:
Γιάννης Πλιώτας
Συντάκτες:
Λευτέρης Αδαμίδης, Γιάννης Αντάμης, Νίκος Αραπάκης,
Μαρία Γεωργοπούλου, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος,
Δημήτρης Γκιούλος, Νόρα Δημοπούλου, Αλέξης Καυγάς,
Εβίτα Λύκου, Κατερίνα Μαλακατέ, Μαρία Μπακοπούλου,
Κίκα Ολυμπίου, Δέσποινα Παναγιωτοπούλου,
Μαρία Παπαδημητρίου, Στέλλα Πεκιαρίδη, Δημήτρης Σαρρής,
Ευαγγελία Σολωμού, Μαρία Τσουκανά, Μάρκος Φράγκος,
Συνεργασίες τεύχους:
Μιχάλης Ασλανάς, Μαρούλα Κλιάφα, Γιάννης Μπασκόζος,
Νίκος Παναγιωτόπουλος, Βασίλης Ρούβαλης, Γιάννη Σαχανίδης,
Όλγα Σελλά, Χρήστος Σιντόρης, Χριστίνα Σταματοπούλου.

Υπεύθυνος σύμφωνα με το νόμο: Νεκτάριος Λαμπρόπουλος

Υπεύθυνος τυπογραφείου: Μπινίκος Αντώνιος - “Δεκάλογος”
Σχεδιασμός/Έκδοση/Διανομή: Εκδόσεις Χαραμάδα
Ρήγα Φεραίου 168, 26222, Πάτρα
Επικοινωνία: Τηλ. 2610342886 και 2610320169
info@haramada.com
johnpliotas@gmail.com
http://vasiliki.files.wordpress.com/2008/06/jdg0190old-books-i-posters.jpg
Τα free press μπήκαν στη ζωή μας βιαστικά και δημιούργησαν μια καινούργια πτυχή της αναγνωστικής κουλτούρας. Γρήγορη, επιφανειακή πολλές φορές ματιά, κάλυψη εν μέρει βασικών ειδησεογραφικών αναγκών με έμφαση στα σχόλια κοινωνικής κριτικής (δώστε σε αυτόν τον ορισμό ότι περιεχόμενο θέλετε) και με μεγάλη δόση life style. Κάποια κρατάνε μια ζωντάνια και κάποια πρόλαβαν και μας κούρασαν ήδη. Το εξειδικευμένο free περιοδικό είναι κάτι πιο δύσκολο. Δεν γνωρίζω ακόμα τι είδους περιοδικό θα είναι αυτό που βγάζει ο Νεκτάριος, αλλά ξέρω ότι αυτό που έχει σημασία για όλα τα περιοδικά του κόσμου είναι το τι θέλεις να πεις. Η μορφή του, ο τρόπος διακίνησης του έχει μεγάληαξία αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά το περιεχόμενο. Αυτό θα κρίνει τελικά οποιοδήποτε περιοδικό, free or not free.
Ένα περιοδικό για το βιβλίο μπορεί να απευθύνεται στον σκληρό αναγνωστικό πυρήνα (όσους διαβάζουν πάνω από 10 βιβλία τον χρόνο), στους αναγνώστες των 2-3 βιβλίων το χρόνο και σε αυτούς που πιθανόν να διαβάζανε αν είχαν την ευκαιρία. Τα free press υποτίθεται ότι αναφέρονται σε όλους, σε ένα τυχαίο δείγμα ανθρώπων που πέφτει πάνω τους. Μη ξεχνάμε ότι τα γνωστά αθηναϊκά free press έχουν αρκετές εκδόσεις για το βιβλίο μέσα στο χρόνο. Έχουν άραγε δημιουργήσει νέους αναγνώστες; Ένα free press για το βιβλίο θα είναι ίδιο με αυτά; Όποιο target group και να επιλεγεί σημασία έχει τι θα του πει κάποιος. Θα υπάρχει ένα καινούργιο στοιχείο; Μια άλλη ματιά; Κάτι που δεν το είχε σκεφτεί ο αναγνώστης ή ο δυνητικός αναγνώστης; Θα ανακαλύπτει βιβλία που δεν προσέχτηκαν; Θα δημιουργεί ρεύματα σκέψης που θα επηρεάζουν μικρές ή μεγάλες ομάδες ανθρώπων; Θα καθίσταται έτσι η έκδοση του ένα «γεγονός» για τον χώρο της ανάγνωσης; Θα δημιουργήσει μια νέα ομάδα συντακτών μακριά από τους «γυρολόγους» των εντύπων;


Γράφει ο Γιάννης Μπασκόζος, δ/ντής τού περιοδικού "Διαβάζω" στη στήλη "βιβλίο επισκεπτών"
http://healingtimebooks.com/htb_zencart/images/bookmarks.gif