Μπορούμε να δούμε την Ευρώπη με τρεις τρόπους. Καταρχάς, ως γεωγραφική περιοχή. Αυτή η οπτική είναι σχετικά ουδέτερη, αν μιλάμε με πολιτικούς και ιστορικούς όρους, αλλά σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε τη Ρωσία, με γεωγραφικούς όρους, ως τμήμα της Ευρώπης. Δεύτερον, μπορούμε να θεωρήσουμε την Ευρώπη ως ένα σχέδιο, φτιαγμένο από μια λίγο πολύ σταθερή ομάδα κρατών και περιοχών που ανέκαθεν αυτοπροσδιορίζονταν, αποκλείοντας χώρες που δεν αποτελούσαν μέρος της Ευρώπης όπως την όριζαν.
Ο τρίτος τρόπος να κατανοήσουμε την Ευρώπη συνίσταται στο να τη δούμε ως ανολοκλήρωτη ιστορική διαδικασία που ξεκίνησε από κάποιες περιοχές της, τις οποίες και μετέτρεψε σε κινητήριες δυνάμεις του ιστορικού μετασχηματισμού του κόσμου και ηγετική πρωτοπορία παγκοσμίως. Για αιώνες, όλες οι αλλαγές εκκινούσαν από αυτό το μέρος του κόσμου.
Από την "Αυγή" Ο διάλογος ευρωπαϊκής ταυτότητας και διαφορετικότητας
Έχει υποχωρήσει πλέον αισθητά η ανάγκη του να ζουν οι άνθρωποι σε κάτι σαν κοινωνική δομή. Από δίπλα, αναπτύσσεται εκείνο που λέμε "αποπολιτικοποίηση". Στο γυμνάσιο, στα χρόνια που μαθαίναμε πως για τους Αρχαίους "ιδιώτης"-άνθρωπος - που ζούσε εκτός της "πόλεως", αργότερα έξω από το πλαίσιο που αποτελεί το εθνικό κράτος - είναι κάτι κακό, αφύσικο: μπορούσες να είσαι κοσμοπολίτης, αλλά μόνο περιθωριακές φιγούρες ζούσαν ως "ιδιώτες". Το κράτος τα κατάφερε και έφθασε στο παράλογο - στη reductio ad absurdum του εαυτού του - στον 20ό αιώνα. Και έτσι οδήγησε το ίδιο στην απονομιμοποίησή του(...)
Ασφαλώς, έχουμε τις ιδεολογίες στο προσκήνιο, και μάλιστα ιδεολογίες με θρησκευτικές ρίζες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ισλαμιστικό φαινόμενο, καθώς ανάλογα μας έρχονται και από τις ΗΠΑ. Μπορεί να μην αναγνωρίζουμε το κλίμα που επικρατεί εκεί ως ιδεολογία θρησκευτική, επειδή στη σκέψη μας έχει επικρατήσει ένα διαφορετικό, κοσμικό/secular πνεύμα: εκατομμύρια όμως Αμερικανών πιστεύουν βαθύτερα πως φθάνει η ώρα του Αρμαγεδδώνα, λειτουργούν σε ομάδες θρησκευτικού φανατισμού με πολιτικό "παρών". Πρόκειται για επικίνδυνη κατάσταση. Χωρίς αντίβαρο, αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μόνο η δύση του κομμουνιστικού συστήματος, είναι προπαντός η εξασθένηση όλων των ιδεολογιών που προήλθαν από τον Διαφωτισμό του 18ου αιώνα.
Από το "Βήμα" Από την επιτάχυνση της Ιστορίας στα όρια της Ευρώπης
Η αντίθεση μεταξύ αγοράς και προγραμματισμού, λες και το ένα είναι ασυμβίβαστο με το άλλο, δεν είναι επίκαιρη. Ο κρατισμός, ακραία εκδοχή του σοσιαλισμού, χρεοκόπησε. Ο νεοφιλελευθερισμός, ακραία εκδοχή του καπιταλισμού, θα έχει την ίδια τύχη. Οι οικονομίες του νέου αιώνα θα πρέπει να είναι μικτές. Η διαφορά δεν θα βρίσκεται στη δομή, όπως πιστεύαμε, αλλά στους στόχους που θα θέτουμε: θα είναι άραγε με την προώθηση του ατομικού κέρδους ή με τη μείωση των ανισοτήτων, τον πολλαπλασιασμό των ικανοτήτων όλων των ανθρώπων; Εδώ ξαναβρίσκουμε, όχι μόνο τον Μαρξ, αλλά και τη σοσιαλιστική παράδοση».
Από την "Ελευθεροτυπία" «Ο κομμουνισμός πέθανε αλλά ο Μαρξ επιστρέφει»
Η δημοκρατία έχει οριστεί με έναν πολύ περιορισμένο τρόπο. Ο ορισμός της έχει στηριχτεί απλώς και μόνο στο αντιπροσωπευτικό σύστημα και στον πολυκομματισμό.
Από τα "Νέα" http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&la=1&ct=13&artid=4518405
Από την biblionet τίτλοι στα ελληνικά:
| 2008) | Επαναστάτες, Θεμέλιο |
| (2008) | Μάης '68: στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στον κόσμο, Modern Times |
| (2007) | Παγκοσμιοποίηση, δημοκρατία και τρομοκρατία, Θεμέλιο |
| (2004) | Η επινόηση της παράδοσης, Θεμέλιο, [επιμέλεια] |
| (2003) | Συναρπαστικά χρόνια, Θεμέλιο |
| (2001) | Ξεχωριστοί άνθρωποι, Θεμέλιο |
| (2000) | Η εποχή των αυτοκρατοριών 1875-1914, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης |
| (2000) | Στους ορίζοντες του 21ου αιώνα, Θεμέλιο |
| (1999) | Η εποχή των άκρων, Θεμέλιο |
| (1999) | Ιστορία των σύγχρονων πολιτικών θεσμών της Ευρώπης, University Studio Press |
| (1998) | Για την ιστορία, Θεμέλιο |
| (1997) | Η εποχή των επαναστάσεων 1789-1848, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης |
| (1994) | Έθνη και εθνικισμός από το 1780 μέχρι σήμερα, Καρδαμίτσα |
| (1994) | Η εποχή του κεφαλαίου 1848-1875, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης |
| (1993) | Η σκηνή της τζαζ, Εξάντας |
| (1981) | Η συμβολή του Καρόλου Μαρξ στην επιστήμη της ιστορίας, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού - Μνήμων Οι απέχοντες, οι αμφίθυμοι, οι άθυμοι, οι δύσθυμοι, οι αδιάφοροι, όλο αυτό το αδιαφοροποίητο πλήθος που απέχει από το πολιτικό πεδίο, θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Και στην πολιτική και στην κοινωνία. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να αντιστρέψει την κυρίαρχη ροπή προς την απαξίωση, ούτε καν να τη διορθώσει. Στρέφει τα νώτα του στην πολιτική κοινωνία. Στρέφει τα νώτα του στις διαδικασίες της αντιπροσώπευσης. Ν. Ξυδάκης "Δύσθυμοι, αδιάφοροι, απέχοντες" Η αντι-ευρωπαϊκή ρητορεία δύο «μεγάλων» από τα μικρά κόμματα (όπως το ΚΚΕ και ο ΛΑΟΣ) καθρεφτίζει ένα αποσχιστικό κίνημα μιας όχι ευκαταφρόνητης ομάδας πληθυσμού, που συστρατεύεται πίσω από ακραίες και εσωστρεφείς δυνάμεις. N. Βατόπουλος "Απόκλιση ή σύγκλιση;" Από το "g700" "Η γενιά των 700 ευρώ ψήφισε "φραπέ" «Η Ιστορία γερνούσε γοργά ωριμάζοντας σταθερά από νέα και πυρακτωμένα συμφέροντα», έγραφε ο Μπαλζάκ στο «Χαμένες ψευδαισθήσεις» περιγράφοντας την κρίση της αστικής κοινωνίας στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Μιας κοινωνίας που είχε προκύψει έναν αιώνα πριν, από τη γαλλική επανάσταση του 1789. Κι όμως, όλοι μύριζαν «την πτωματική οσμή μιας κοινωνίας που σβήνει». Παραλληλισμοί με την Ελλάδα του σήμερα; Φαίνεται υπερβολικό. Υπάρχουν όμως, κοινά σημάδια. Από το antinews «Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε…» Όποιος λέει ότι είναι νικητής διαπράττει ένα ανιαρό λάθος. Όποιος λέει ότι είναι ηττημένος διαπράττει ένα σπαρακτικό λάθος. Νίκος Καρούζος "Κράσπεδον" |
