«Η επιθυμία είναι βίαιη, όπως και η απόλαυση. Αντίθετα, η ευτυχία είναι γλυκιά. Η επιθυμία εμπεριέχει ματαίωση, φθόνο, φιλοδοξία για ό,τι μας λείπει, θέληση να αποκτήσουμε, να υποτάξουμε και να εξαντλήσουμε αυτή τη δύναμη που μας κατατρώγει. Η απόλαυση είναι η ικανοποίηση αυτής της επιθυμίας, σβήνει τη συνείδηση, σταματά τη σκέψη, κινητοποιεί όλο το είναι μας σε μια φυσική και ψυχική έκρηξη. Η ευτυχία είναι μια ανάμνηση της επιθυμίας και της απόλαυσης, δύο καταστάσεων που διακόπτουν τη συνείδηση. Μια κατάσταση γαλήνης... Είναι η ήρεμη ανάμνηση μιας πραγματοποιημένης ικανοποίησης».
Michel Onfray
«Το καλοκαίρι του 1967, στην Ιστρια, ο έρωτας ήταν αληθινά στο κέντρο του κόσμου μου και ένιωθα όλη την ελκτική του δύναμη. Το τοπίο και η θάλασσα ήταν απίστευτα όμορφα και είχα την αίσθηση πως μπορούσα να μοιραστώ πλήρως εκείνη τη στιγμή με τον άλλον. Ορισμένες φορές η ευτυχία συνδέεται με τη φιλία. Αυτή την αίσθηση που έχω με ορισμένους φίλους, μια αίσθηση πως είμαστε καρποί του ίδιου δέντρου. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις στιγμές πρόσκαιρης πληρότητας παραμένει πάντα η συνειδητοποίηση της αδυναμίας της. Αυτό που πληγώνει περισσότερο είναι ίσως η φθορά μιας φιλίας, μιας σχέσης που αλλάζει. Είναι σαν να παίζαμε βιολί μαζί και ξαφνικά η μελωδία να ακούγεται φάλτσα. Σχηματίζουμε ένα ζευγάρι και ξαφνικά δεν είμαστε πια. Δεν πρόκειται για φθορά της σχέσης αλλά για μια ουσιαστική κατάρρευση της αρμονίας. Ισως με τα γηρατειά αποκτούμε την ικανότητα να ζούμε από κοινού το ατελές. Στις σχέσεις με τα παιδιά, οι στιγμές σύμπνοιας είναι επίσης μια πλήρης ευτυχία . Αλλά το να μιλάς για την ευτυχία σημαίνει πως την έχεις κερδίσει ήδη».
Claudio Magris
Από τη χθεσινή "Ελευθεροτυπία" "Η ευτυχία στην εποχή της κρίσης"
Michel Onfray
«Το καλοκαίρι του 1967, στην Ιστρια, ο έρωτας ήταν αληθινά στο κέντρο του κόσμου μου και ένιωθα όλη την ελκτική του δύναμη. Το τοπίο και η θάλασσα ήταν απίστευτα όμορφα και είχα την αίσθηση πως μπορούσα να μοιραστώ πλήρως εκείνη τη στιγμή με τον άλλον. Ορισμένες φορές η ευτυχία συνδέεται με τη φιλία. Αυτή την αίσθηση που έχω με ορισμένους φίλους, μια αίσθηση πως είμαστε καρποί του ίδιου δέντρου. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις στιγμές πρόσκαιρης πληρότητας παραμένει πάντα η συνειδητοποίηση της αδυναμίας της. Αυτό που πληγώνει περισσότερο είναι ίσως η φθορά μιας φιλίας, μιας σχέσης που αλλάζει. Είναι σαν να παίζαμε βιολί μαζί και ξαφνικά η μελωδία να ακούγεται φάλτσα. Σχηματίζουμε ένα ζευγάρι και ξαφνικά δεν είμαστε πια. Δεν πρόκειται για φθορά της σχέσης αλλά για μια ουσιαστική κατάρρευση της αρμονίας. Ισως με τα γηρατειά αποκτούμε την ικανότητα να ζούμε από κοινού το ατελές. Στις σχέσεις με τα παιδιά, οι στιγμές σύμπνοιας είναι επίσης μια πλήρης ευτυχία . Αλλά το να μιλάς για την ευτυχία σημαίνει πως την έχεις κερδίσει ήδη».
Claudio Magris
Από τη χθεσινή "Ελευθεροτυπία" "Η ευτυχία στην εποχή της κρίσης"
