Maremma' le scure maie
Tu si morte io che fazze
Comme strazze trezze n'fazze
Come cede n'chel eta
E maremma maremma maremma
E scure ma scur ma scur ma
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido
Un gol altar.
Son 'na pachira spergiuta
Lu muntum m' ha lassate
Lu guaggiu non simpre abbaie
Per la fare vo sarraie
E maremma maremma maremma
E scure ma scur ma scur ma
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido
Un gol altar.
Io tine' na caseniella
Or sun sola e abbandunata
Sinza casa a sinza letto
Sinza pane e compenaie
E maremma maremma maremma
E scure ma scur ma scur ma
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido
Un gol altar.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
(FILM D' AMORE E D' ANARCHIA)
Ιταλία 1973 έγχρωμο τεχνικολόρ 120΄
Σκηνοθεσία: Lina Wertmüller
Σενάριο:Lina Wertmüller
Φωτογραφία: Γκιουζέπε Ροτούνο
Μουσική: Νίνο Ρότα, Κάρλο Σαβίνα
Ηθοποιοί: Τζιανκάρλο Τζανίνι, Μαριάντζελα Μελάτο, Έρος Πάνι, Πίνα Τσεί, Έλενα Φιόρε
Υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 1973
Βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου Φεστιβάλ Καννών
Από τις πιο αγαπημένες τραγικοκωμωδίες του διεθνούς ρεπερτορίου. Ο θεατής ταυτίζεται με τον καλοκάγαθο και αφελή Τουρίν, έναν χωρικό που η δολοφονία του φίλου του από τους φασίστες τον οδηγεί να σχεδιάσει την δολοφονία του Μουσολίνι. Όταν όμως φτάνει στη Ρώμη και εγκαθίσταται σε ένα οίκο ανοχής, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Τουρίν ερωτεύεται την όμορφη Τριπολίνα (Μαριάντζελα Μελάτο) και καθώς αυτή γίνεται ερωμένη του αρχίζουν τα διλήμματα. Η δολοφονία του δικτάτορα και ο σίγουρος θάνατος του δεν πια τόσο επιθυμητός για το ερωτευμένο χωριατόπουλο. Ο αγαπημένος ηθοποιός της δημιουργού Τζιανκάρλο Τζανίνι ερμηνεύει τον ρόλο με το ξεχωριστό ταλέντο του, που σε πολλούς θύμιζε τους κορυφαίους κωμικούς του βωβού, απέναντι του η γοητευτική Μαριάντζελα Μελάτο επιτρέπει στην Βερτμίλερ από την μία να χρησιμοποιεί τα κλασικά πρότυπα της γοητείας και από την άλλη να τα υπονομεύει.
"Ο Νίνο Ρότα σφράγισε με τη μουσική του τον καιρό μας, μέσα από τις ταινίες του Φελίνι, μεταχειριζόμενος μνήμες αλλοτινών καιρών. Μόνο το μεγάλο ταλέντο του μπορούσε να πετύχει αυτό το πάντρεμα αναμνήσεων και παρόντος χρόνου. Το αποτέλεσμα του υπήρξε μοναδικό..."Μάνος Χατζιδάκις
"Ο Νίνο σκηνοθετεί μουσικά. Πολλές φορές ολοκλήρωνε τη μουσική πριν την ταινία. Έτσι τροποποιούσα εκ των υστέρων το σενάριο, επινοώντας νέες καταστάσεις και χαρακτήρες. Με τον Νίνο μπορώ να περάσω μέρες ολόκληρες ακούγοντάς τον στο πιάνο να προσπαθεί να συλλάβει ένα μοτίβο".
Φελίνι
Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές σε Μιλάνο και Ρώμη, όπου ως "παιδί θαύμα", στα 15 του μόλις χρόνια, συνέθεσε μια Όπερα και ένα Ορατόριο. Είκοσι ετών, με προτροπή του δάσκαλου του και φημισμένου διευθυντή ορχήστρας Αρτούρο Τοσκανίνι, μετέβη στις ΗΠΑ όπου φοίτησε με υποτροφία στο Ινστιτούτο Κέρτις της Φιλαδέλφειας. Η εκεί γνωριμία του με τον Άαρον Κόπλαντ, την μουσική του Τζορτζ Γκέρσουιν και το αμερικανικό σινεμά, διαμόρφωσαν καθοριστικά την μουσική του ταυτότητα.
Το 1933 υπογράφει το πρώτο του σάουντρακ, στην ταινία του Ραφαέλε Ματαράτσο "Treno Popolare", ενώ το 1939 επιστρέφοντας στην Ιταλία, αναλαμβάνει να διδάξει και αργότερα να διευθύνει το ωδείο του Μπάρι. Ανάμεσα στους πολλούς διάσημους, αργότερα, μαθητές του, υπήρξε ο μαέστρος Ρικάρντο Μούτι και ο συνθέτης Νικόλα Πιοβάνι.
Το πλούσιο έργο του Νίνο Ρότα, εκτός της μουσικής που συνέθεσε για 150 περίπου ταινίες, περιλαμβάνει δεκάδες κλασικές συνθέσεις για χορωδία και μουσική δωματίου, 3 συμφωνίες, 3 κονσέρτα για βιολοντσέλο, μουσικά μοτίβα για πολλές τηλεοπτικές σειρές, 23 μπαλέτα και θέατρα (έγραψε για όλα σχεδόν τα έργα του Κάρλο Γκολντόνι και του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο) καθώς και 10 όπερες. Γνωστότερες των οποίων είναι ο "Αριοδάντης", ο "Τορκεμάδα" και τα κωμικά του έργα, "οι δυο δειλοί", "το καπέλο από ψάθα Φλωρεντίας", "Η Νύχτα ενός Νευρασθενή" και "Ο Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι".
Στην μεγάλη οθόνη αναδείχτηκε στον διασημότερο μουσικό της γενιάς του. Συνέθεσε σπουδαία και διαχρονικά ακούσματα, και έντυσε μοναδικά και αναπόσπαστα με τα πλέον αγαπημένα και αναγνωρίσιμα "σάουντρακ" της παγκόσμιας κινηματογραφικής ιστορίας, πολλά από τα αριστουργήματα της: Ντόλτσε Βίτα, Λα Στράντα, 8 ½ , Νύχτες της Καμπίρια, Ρόμα, Σατυρικόν, ‘Αμαρκορντ, Ιουλιέτα των Πνευμάτων, Λευκός Σεΐχης, Βοκάκιος, οι Αθώοι, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Γατόπαρδος, Πρόβα Ορχήστρας, Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του, Νονός Ι και Νονός ΙΙ, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ καλύτερης μουσικής από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.
Συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του 20ου αιώνα, τον Λουκίνο Βισκόντι, τη Λίνα Βερντμίλερ, τον Φράνκο Τζεφιρέλι, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, τον Φράνκο Ρόσι, τον Μάουρο Μπολονίνι, τον Ακίρο Κουροσάβα, τον Λουί Μάλ, τον Βιτόριο Ντε Σίκα, τον Ρενέ Κλεμάν, ενώ ταυτίστηκε στην κυριολεξία με τον στενό του φίλο και συνεργάτη Φεντερίκο Φελίνι. Επί 27 ολόκληρα χρόνια, στη πιο γόνιμη, μακρόχρονη και διάσημη καλλιτεχνική συνεργασία που υπήρξε ποτέ, δημιούργησαν από κοινού ένα σπάνιο, ομοούσιο και αδιαίρετο έργο, χαρίζοντας στο παγκόσμιο κοινό μοναδικές συγκινήσεις. Ένα οικουμενικό καλλιτεχνικό επίτευγμα, που τους ανέδειξε στο πιο ισχυρό δίδυμο του παγκόσμιου κινηματογράφου.
