Η συνειδητοποίηση της αδυναμίας

«Η επιθυμία είναι βίαιη, όπως και η απόλαυση. Αντίθετα, η ευτυχία είναι γλυκιά. Η επιθυμία εμπεριέχει ματαίωση, φθόνο, φιλοδοξία για ό,τι μας λείπει, θέληση να αποκτήσουμε, να υποτάξουμε και να εξαντλήσουμε αυτή τη δύναμη που μας κατατρώγει. Η απόλαυση είναι η ικανοποίηση αυτής της επιθυμίας, σβήνει τη συνείδηση, σταματά τη σκέψη, κινητοποιεί όλο το είναι μας σε μια φυσική και ψυχική έκρηξη. Η ευτυχία είναι μια ανάμνηση της επιθυμίας και της απόλαυσης, δύο καταστάσεων που διακόπτουν τη συνείδηση. Μια κατάσταση γαλήνης... Είναι η ήρεμη ανάμνηση μιας πραγματοποιημένης ικανοποίησης».

Michel Onfray

«Το καλοκαίρι του 1967, στην Ιστρια, ο έρωτας ήταν αληθινά στο κέντρο του κόσμου μου και ένιωθα όλη την ελκτική του δύναμη. Το τοπίο και η θάλασσα ήταν απίστευτα όμορφα και είχα την αίσθηση πως μπορούσα να μοιραστώ πλήρως εκείνη τη στιγμή με τον άλλον. Ορισμένες φορές η ευτυχία συνδέεται με τη φιλία. Αυτή την αίσθηση που έχω με ορισμένους φίλους, μια αίσθηση πως είμαστε καρποί του ίδιου δέντρου. Ωστόσο, μέσα σε αυτές τις στιγμές πρόσκαιρης πληρότητας παραμένει πάντα η συνειδητοποίηση της αδυναμίας της. Αυτό που πληγώνει περισσότερο είναι ίσως η φθορά μιας φιλίας, μιας σχέσης που αλλάζει. Είναι σαν να παίζαμε βιολί μαζί και ξαφνικά η μελωδία να ακούγεται φάλτσα. Σχηματίζουμε ένα ζευγάρι και ξαφνικά δεν είμαστε πια. Δεν πρόκειται για φθορά της σχέσης αλλά για μια ουσιαστική κατάρρευση της αρμονίας. Ισως με τα γηρατειά αποκτούμε την ικανότητα να ζούμε από κοινού το ατελές. Στις σχέσεις με τα παιδιά, οι στιγμές σύμπνοιας είναι επίσης μια πλήρης ευτυχία . Αλλά το να μιλάς για την ευτυχία σημαίνει πως την έχεις κερδίσει ήδη».

Claudio Magris
Από τη χθεσινή "Ελευθεροτυπία" "Η ευτυχία στην εποχή της κρίσης"

Son 'na pachira spergiuta

AMARA ME

Maremma' le scure maie
Tu si morte io che fazze
Comme strazze trezze n'fazze
Come cede n'chel eta
E maremma maremma maremma
E scure ma scur ma scur ma
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido
Un gol altar.

Son 'na pachira spergiuta
Lu muntum m' ha lassate
Lu guaggiu non simpre abbaie
Per la fare vo sarraie
E maremma maremma maremma
E scure ma scur ma scur ma
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido
Un gol altar.

Io tine' na caseniella
Or sun sola e abbandunata
Sinza casa a sinza letto
Sinza pane e compenaie
E maremma maremma maremma
E scure ma scur ma scur ma
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido
Un gol altar.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ
(FILM D' AMORE E D' ANARCHIA)

Ιταλία 1973 έγχρωμο τεχνικολόρ 120΄
Σκηνοθεσία: Lina Wertmüller
Σενάριο:Lina Wertmüller
Φωτογραφία: Γκιουζέπε Ροτούνο
Μουσική: Νίνο Ρότα, Κάρλο Σαβίνα
Ηθοποιοί: Τζιανκάρλο Τζανίνι, Μαριάντζελα Μελάτο, Έρος Πάνι, Πίνα Τσεί, Έλενα Φιόρε

Υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα Φεστιβάλ Καννών 1973
Βραβείο Α΄ ανδρικού ρόλου Φεστιβάλ Καννών

Από τις πιο αγαπημένες τραγικοκωμωδίες του διεθνούς ρεπερτορίου. Ο θεατής ταυτίζεται με τον καλοκάγαθο και αφελή Τουρίν, έναν χωρικό που η δολοφονία του φίλου του από τους φασίστες τον οδηγεί να σχεδιάσει την δολοφονία του Μουσολίνι. Όταν όμως φτάνει στη Ρώμη και εγκαθίσταται σε ένα οίκο ανοχής, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Τουρίν ερωτεύεται την όμορφη Τριπολίνα (Μαριάντζελα Μελάτο) και καθώς αυτή γίνεται ερωμένη του αρχίζουν τα διλήμματα. Η δολοφονία του δικτάτορα και ο σίγουρος θάνατος του δεν πια τόσο επιθυμητός για το ερωτευμένο χωριατόπουλο. Ο αγαπημένος ηθοποιός της δημιουργού Τζιανκάρλο Τζανίνι ερμηνεύει τον ρόλο με το ξεχωριστό ταλέντο του, που σε πολλούς θύμιζε τους κορυφαίους κωμικούς του βωβού, απέναντι του η γοητευτική Μαριάντζελα Μελάτο επιτρέπει στην Βερτμίλερ από την μία να χρησιμοποιεί τα κλασικά πρότυπα της γοητείας και από την άλλη να τα υπονομεύει.

"Ο Νίνο Ρότα σφράγισε με τη μουσική του τον καιρό μας, μέσα από τις ταινίες του Φελίνι, μεταχειριζόμενος μνήμες αλλοτινών καιρών. Μόνο το μεγάλο ταλέντο του μπορούσε να πετύχει αυτό το πάντρεμα αναμνήσεων και παρόντος χρόνου. Το αποτέλεσμα του υπήρξε μοναδικό..."
Μάνος Χατζιδάκις

"Ο Νίνο σκηνοθετεί μουσικά. Πολλές φορές ολοκλήρωνε τη μουσική πριν την ταινία. Έτσι τροποποιούσα εκ των υστέρων το σενάριο, επινοώντας νέες καταστάσεις και χαρακτήρες. Με τον Νίνο μπορώ να περάσω μέρες ολόκληρες ακούγοντάς τον στο πιάνο να προσπαθεί να συλλάβει ένα μοτίβο".
Φελίνι

O Νίνο Ρότα γεννήθηκε στο Μιλάνο στις 3 Δεκεμβρίου του 1911.

Ξεκίνησε τις μουσικές του σπουδές σε Μιλάνο και Ρώμη, όπου ως "παιδί θαύμα", στα 15 του μόλις χρόνια, συνέθεσε μια Όπερα και ένα Ορατόριο. Είκοσι ετών, με προτροπή του δάσκαλου του και φημισμένου διευθυντή ορχήστρας Αρτούρο Τοσκανίνι, μετέβη στις ΗΠΑ όπου φοίτησε με υποτροφία στο Ινστιτούτο Κέρτις της Φιλαδέλφειας. Η εκεί γνωριμία του με τον Άαρον Κόπλαντ, την μουσική του Τζορτζ Γκέρσουιν και το αμερικανικό σινεμά, διαμόρφωσαν καθοριστικά την μουσική του ταυτότητα.

Το 1933 υπογράφει το πρώτο του σάουντρακ, στην ταινία του Ραφαέλε Ματαράτσο "Treno Popolare", ενώ το 1939 επιστρέφοντας στην Ιταλία, αναλαμβάνει να διδάξει και αργότερα να διευθύνει το ωδείο του Μπάρι. Ανάμεσα στους πολλούς διάσημους, αργότερα, μαθητές του, υπήρξε ο μαέστρος Ρικάρντο Μούτι και ο συνθέτης Νικόλα Πιοβάνι.

Το πλούσιο έργο του Νίνο Ρότα, εκτός της μουσικής που συνέθεσε για 150 περίπου ταινίες, περιλαμβάνει δεκάδες κλασικές συνθέσεις για χορωδία και μουσική δωματίου, 3 συμφωνίες, 3 κονσέρτα για βιολοντσέλο, μουσικά μοτίβα για πολλές τηλεοπτικές σειρές, 23 μπαλέτα και θέατρα (έγραψε για όλα σχεδόν τα έργα του Κάρλο Γκολντόνι και του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο) καθώς και 10 όπερες. Γνωστότερες των οποίων είναι ο "Αριοδάντης", ο "Τορκεμάδα" και τα κωμικά του έργα, "οι δυο δειλοί", "το καπέλο από ψάθα Φλωρεντίας", "Η Νύχτα ενός Νευρασθενή" και "Ο Αλαντίν και το μαγικό λυχνάρι".

Στην μεγάλη οθόνη αναδείχτηκε στον διασημότερο μουσικό της γενιάς του. Συνέθεσε σπουδαία και διαχρονικά ακούσματα, και έντυσε μοναδικά και αναπόσπαστα με τα πλέον αγαπημένα και αναγνωρίσιμα "σάουντρακ" της παγκόσμιας κινηματογραφικής ιστορίας, πολλά από τα αριστουργήματα της: Ντόλτσε Βίτα, Λα Στράντα, 8 ½ , Νύχτες της Καμπίρια, Ρόμα, Σατυρικόν, ‘Αμαρκορντ, Ιουλιέτα των Πνευμάτων, Λευκός Σεΐχης, Βοκάκιος, οι Αθώοι, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Γατόπαρδος, Πρόβα Ορχήστρας, Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του, Νονός Ι και Νονός ΙΙ, για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ καλύτερης μουσικής από την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου.

Συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους σκηνοθέτες του 20ου αιώνα, τον Λουκίνο Βισκόντι, τη Λίνα Βερντμίλερ, τον Φράνκο Τζεφιρέλι, τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, τον Φράνκο Ρόσι, τον Μάουρο Μπολονίνι, τον Ακίρο Κουροσάβα, τον Λουί Μάλ, τον Βιτόριο Ντε Σίκα, τον Ρενέ Κλεμάν, ενώ ταυτίστηκε στην κυριολεξία με τον στενό του φίλο και συνεργάτη Φεντερίκο Φελίνι. Επί 27 ολόκληρα χρόνια, στη πιο γόνιμη, μακρόχρονη και διάσημη καλλιτεχνική συνεργασία που υπήρξε ποτέ, δημιούργησαν από κοινού ένα σπάνιο, ομοούσιο και αδιαίρετο έργο, χαρίζοντας στο παγκόσμιο κοινό μοναδικές συγκινήσεις. Ένα οικουμενικό καλλιτεχνικό επίτευγμα, που τους ανέδειξε στο πιο ισχυρό δίδυμο του παγκόσμιου κινηματογράφου.

Ο Νίνο Ρότα πέθανε στις 10 Απριλίου του 1979

απ-ηχήσεις

Sam Francis, Towards Disappearance, 1958

Καρδιοπονόθλιβος

Λέξη του λεξικού κρυμμένη στις σελίδες,

πες κοιμωμένη, πες από το χρόνο ηττημένη

αφού αλλάζουν και τα πάθη σύνταξη και τρόπο.

Τυχαία καθήλωσε το μάτι, άλλα ζητούσε,

η λέξη-έρμαιο, τυχαία ξεκλείδωσε τη σκέψη.

Κάποιος πολύ που πόνεσε την έπλασε, ποιος άλλος,

κάποιος που σάλο διένυσε και βγήκε συντριμμένος

και τα συντρίμμια σύναξε να ξαναρμόσει κόσμο.

Κι έφτιαξε λέξη όμορφη, και δύσκολη, και πλήρη,

μέσα να κλείσει τον καημό και να τον φυλακίσει,

μέσα κι ο ίδιος να κλειστεί για να’χει να γκρεμίσει,

για να ξανάβγει όπου φως, όπου καημός κι αγάπη,

πάλι να λάβει, να δοθεί, να ξοδευτεί, ν’ ανοίξει,

πάλι το φόβο να γευτεί, το σπαραγμό να ζήσει,

πάλι η χαρά να του δοθεί θάλασσα αγριεμένη,

δίχως λιμάνι πουθενά, δίχως σκαριά σωσίβια.

Λέξη σαν λήμμα ουδέτερη στο λεξικό χαμένο,

σάμπως δεν είναι μάχαιρα η κάθε συλλαβή της,

σάμπως δεν είναι πυρκαγιά το κάθε της το γράμμα,

φωτιά που καίει και καταλεί, φωτιά που αποτερφώνει.

Καρδιοπονόθλιβος λοιπόν. Λέξη τυχαία, σβησμένη,

που πάλι παίρνει τη φωνή, και τρέμει και τρομάζει,

πάλι τον κόσμο ζωγραφεί, πλήρη και συντριμμένο.

Εφτά καρφιά οι συλλαβές, εφτά γλυκά φαρμάκια.

Καρδιοπονόθλιβος – αυτό. Ποιον τάχα; Ποιον ορίζουν

τα γράμματα κι οι συλλαβές, ηχώντας και σιωπώντας;

Ποιος άλλος απ’ τον έρωτα στον πόνο νόημα δίνει,

το χρόνο να περιγελά κι ας μοιάζει ηττημένος;

Ποιο λεξικό ασφαλέστερο, πιο πλούσιο απ’ το σώμα,

όταν φιλάει και φλέγεται, φιλιέται σπαρταράει;

Ποιος λόγος πιο αιματηρός από το σ’ αγαπάω;

Ποιον καρδιοπονόθλιβο άλλον να ιστορήσεις

παρά τον που συντρίβει

καρδιά

κορμί

και λογισμό;

Ρήματα

Παντελής Μπουκάλας

Άγρα, 2009

Γιατί ο Μπουκάλας, μ' όλα τα χούγια του, είναι πάνω απ' όλα μοραλιστής ποιητής, το λέω όπως θα το έλεγα για τον Μανόλη Αναγνωστάκη. Μα και ο τρόπος που ο Παντελής χειρίζεται εδώ το υλικό του συντελεί στην ίδια επανεστίαση: σε τούτο εδώ το βιβλίο, το απόλυτα, απερίφραστα εξομολογητικό, ο ηθικός πυρήνας λάμπει σαν πυρακτωμένο νήμα. Κι έτσι, ο Παντελής μιλάει - κι είναι σαν να τον βλέπω να μου μιλάει. Και μήπως δεν μου μιλάει άλλωστε;
Επί του προσωπικού , Γιώργος Κοροπούλης, από την Αυγή

επι-τηρώντας καιρούς αλλοτινούς

Δε θα 'θελα εδώ Θεός να επέμβει
και ας ξέρω, φως μου, πως τυφλά τον υπακούς
Σκυφτός εγώ, γονατιστός, θα του ζητούσα
να μην επέμβει στους θολούς σου δισταγμούς

Μη σε φέρει, μη σε στείλει
μη σ' αγγίξει τόσο δα
και επιτέλους αν σε στείλει
να σε στείλει εδώ ξανά

Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά, Χριστέ μου !
Χέρια μου αδειανά, Χριστέ !
άδεια μου αγκαλιά

Αν και για μένα αγγελούδια δεν υπάρχουν
μόλις σε ιδώ κοντεύουν να επαληθευτούν
Αχ θα τα εσύναζα και θα τα εκλιπαρούσα
με τις φλογίτσες τους στο πλάι σου να σταθούν

Να σου φέγγουν να βαδίζεις
εν χάριτι ομορφιάς
σαν Χριστός πάνω απ' τη λίμνη
και σε μένα να γυρνάς

Βαμμένος είμαι στην αγάπη
έτσι ήσουν πάντοτε κι εσύ
Πιστεύω σ' ένα μονοπάτι
που θα 'μαστε μαζί

Κι έτσι ας καίνε οι λαμπάδες
στα μονοπάτια στα βουνά
κι εκείνη πάντα θα επιστρέφει
κάθε στιγμή παντοτινά

"τρόφιμα" τρόφιμα

Το Food, Inc. είναι ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας της βιομηχανίας τροφίμων στην Αμερική και την επιρροή που έχει στην υγεία των ανθρώπων που τρέφονται από τα προιόντα που παράγει αλλά και αυτών που εργάζονται για λογαριασμό της. Τι τρώμε, πως παράγεται και ποιές οι επιδράσεις όλων αυτών στα ζώα και το περιβάλλον. Η αντίθεση ανάμεσα στα “τέλεια” τρόφιμα και την παιδική παχυσαρκία, τον διαβήτη και τους 73.000 θανάτους κάθε χρονο (στην Αμερική) από ασθένειες που προκαλούν τα βακτήρια που δημιουργούνται στα “μεταλλαγμένα” τρόφιμα.

Παρουσιάζονται συγκλονιστικά στοιχεία για την αμερικανική βιομηχανία φαγητού και τις μεγάλες εταιρείες που την ελέγχουν, μηχανισμοί παραγωγής και προώθησης τροφών που καταλήγουν στον ανυποψίαστο καταναλωτή, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία του, μέχρι την ασφάλεια των εργαζομένων σε όλη την αλυσίδα παραγωγής και την (κυριολεκτική) εξαφάνιση του μικρού παραγωγού που τολμάει να αντισταθεί. «Αν έβλεπες τις συνθήκες στις οποίες ζουν τα κοτόπουλα στις μεγάλες μονάδες, πώς ζει μια αγελάδα που θα γίνει μπιφτέκι για χάμπουργκερ ή πώς είναι το σφαγείο που θα καταλήξει το χοιρινό το οποίο στη συνέχεια θα γίνει μπέικον, δύσκολα θα τα ξαναπλησίαζες στο σούπερ μάρκετ. Επίσης, ένα στα τρία παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 2000 θα αναπτύξει διαβήτη τύπου 2, επειδή ένα χάμπουργκερ και ένα αναψυκτικό είναι πιο φτηνά από ένα μπρόκολο...».
Επίσημο site http://www.foodincmovie.com/

Τι να μην τρώμε και πότε

Φρούτα και λαχανικά: Τα τρώμε στην εποχή τους.

Ψάρι: Δεν τρώμε γόνους ούτε και ψάρια μικρότερα από το επιτρεπόμενο. Ειδική μεζούρα υπάρχει στο site της Greenpeace.

Τόννος: Στα δίχτυα που ρίχνουν οι ψαράδες για τον τόννο αιχμαλωτίζονται δελφίνια. Καλύτερα να αποφεύγεται, εκτός κι αν είναι κατεψυγμένος, με σαφή ένδειξη πως είναι φιλικός προς τα δελφίνια.

Ξιφίας: Απαγορεύεται η αλιεία του από αρχές Απριλίου έως τον Οκτώβριο. Δεν τον καταναλώνουμε τους συγκεκριμένους μήνες.

Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Πληροφόρησης για τα τρόφιμα εδώ

Διατροφικά σκάνδαλα εδώ

Από το Focus Αν ξέραμε τι τρώμε

The Serpent's egg

Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες παρατηρείται μια διαρκώς αυξανόμενη μεταβλητότητα της πολιτικής συμπεριφοράς. Η "δυσθυμία με τη δημοκρατία" και ο "κομματικός κορεσμός" αποτελούν τα συνοδευτικά φαινόμενα αυτής της πραγματικότητας. Όσο πιο ασταθείς στις κομματικές και εκλογικές επιλογές τους γίνονται οι ψηφοφόροι και όσο περισσότερο απαξιώνονται στα μάτια τους οι θεσμοί της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας τόσο ενισχύονται τα κόμματα της άκρας δεξιάς.

Πολυσυλλεκτική, με εκλογικές προσβάσεις στα λαϊκά και εργατικά στρώματα, αλλά και στα χαμηλά, μεσαία και υπαλληλικά στρώματα που βιώνουν την κοινωνικοοικονομική ανασφάλεια, την περιθωριοποίηση στην αγορά εργασίας και την υποβάθμιση, η άκρα δεξιά συλλέγει ψηφοφόρους όχι μόνο από την εκλογική δεξαμενή των κομμάτων της παραδοσιακής δεξιάς, αλλά και από τη δεξαμενή της παραδοσιακής αριστεράς. Με μια ταξικά αρκετά αδιαφοροποίητη ψήφο, το φύλο (ανδρικό) και το εκπαιδευτικό επίπεδο (χαμηλό και μεσαίο) δημιουργούν πλέον την κυρίως διαφορά στην εκλογική προτίμηση των ψηφοφόρων υπέρ των κομμάτων της άκρας δεξιάς
Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης : Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία

Γεωργιάδου, Βασιλική
Καστανιώτη, 2008

Όσο περισσότερο όμως απαξιώνονται στα μάτια των ψηφοφόρων οι θεσμοί, όσο περισσότερο καχύποπτοι γίνονται απέναντι στους λειτουργούς της δημοκρατίας, τόσο πιο απρόβλεπτοι και ασταθείς γίνονται στις κομματικές και εκλογικές τους επιλογές.
Σε μια τέτοια συγκυρία οι ακροδεξιές δυνάμεις είναι σαφώς πιο ευνοημένες, αφού το κύριο γνώρισμά τους είναι ότι λειτουργούν με όρους αγοράς. Η Γεωργιάδου τις αποκαλεί «δυνάμεις της ζήτησης»: έχουν στραμμένη την προσοχή τους στο «τι θέλειο λαός» και χωρίς καμία ιδεολογική αναστολή προσαρμόζουν το λόγο, το πρόγραμμα και τις πρακτικές τους με βάση τις διαθέσεις των ψηφοφόρων, όπως αυτές διαμορφώνονται από τις εξελίξεις.
Δημήτρης Μαρίτσας, Τα πρόσωπα της ακροδεξιάς, "Ελεύθερος Τύπος", 11.1.2009

Η δεκαετία του 1970 δεν είναι, φυσικά, ένα τυχαίο όριο αφού τότε ξεσπάει η οικονομική κρίση που οδηγεί σε τεράστιες μεταβολές στην παραγωγική και την κοινωνική δομή των βιομηχανικών χωρών. Οπως παρατηρεί η Γεωργιάδου, η αδυναμία των παραδοσιακών κομμάτων να προτείνουν και να διαμορφώσουν πειστικές λύσεις για τα προβλήματα που δημιούργησαν οι αλλαγές έστρεψε ένα αρκετά μεγάλο τμήμα της εκλογικής τους βάσης στην ακροδεξιά, η οποία άρχισε να λειτουργεί ως έκφραση των δυσαρεστημένων.

Δυσαρεστημένοι που γοητεύτηκαν από τον αντισυστημικό λόγο των ακορδεξιών πολιτικών και την εναντίωσή τους σε ό,τι θεωρείται ταξικό και θεσμικό κατεστημένο.
Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, Η ενίσχυση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία", 26.10.2008

Ο εθνικοσοσιαλισμός ή ναζισμός είναι πολιτικό κίνημα που εμφανίστηκε στη Γερμανία κατά τη δεκαετία του 1920 και το οποίο το 1933 οδήγησε στην καθιέρωση δικτατορικού καθεστώτος, ιδεολογικά βασιζόμενου στη φυλετική ιδέα. Το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα βρίσκει τη βάση του στην αρνητική στάση απέναντι στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, αλλά και απέναντι στον κομμουνισμό. Ο ρατσισμός και ο αντισημιτισμός αποτελούν ιδεολογικές βάσεις του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος, ενώ στους κύριους στόχους ανήκει η αναθεώρηση της συνθήκης των Βερσαλλιών, οι σκληροί όροι της οποίας θεωρήθηκαν μετά την ήττα στον Α' Παγκόσμιο πόλεμο ταπεινωτικοί από τους Γερμανούς. Επίσης στους κύριους σκοπούς ανήκει η αντικατάσταση του μισητού δημοκρατικού συστήματος με καθεστώς που θα βασιζόταν στην αρχή της «κοινότητας» με την έννοια της εθνικής και βιολογικής ενότητας με επικεφαλής τον Φύρερ. Οι ιδεολογικές αρχές του εθνικοσοσιαλισμού και η εφαρμογή τους στην πράξη οδήγησαν στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και στο Ολοκαύτωμα στα στρατόπεδα εξόντωσης.
Εθνικοσοσιαλισμός από τη wikipedia


Τα τελευταία είκοσι χρόνια ο Rees πήρε συνεντεύξεις από δεκάδες πρώην μέλη και υποστηρικτές του ναζιστικού κόμματος, στην προσπάθεια του να κατανοήσει τις αιτίες της εξάπλωσης του ναζισμού στην προπολεμική Γερμανία. Οι προσωπικές αυτές μαρτυρίες αποτελούν και τη βάση του βιβλίου αυτού, καθώς μέσα από τις αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν από πρώτο χέρι το ναζισμό και τον Αδόλφο Χίτλερ επιχειρείται η ερμηνεία του φαινομένου που οδήγησε στη βαρβαρότητα της εξόντωσης των Εβραίων και στις φονικότερες μάχες της ανθρώπινης ιστορίας, κατά τη σύγκρουση την ναζιστικής Γερμανίας με τη Σοβιετική Ένωση.

Το βιβλίο επαινέθηκε ιδιαίτερα για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει και ρίχνει νέο φως σε ακανθώδη και δύσκολα ερωτήματα σχετικά με την πολιτική και την ιδεολογία των ναζί πριν και κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Η ομώνυμη σειρά ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε ο Laurence Rees για το BBC χαρακτηρίστηκε "μια από τις κορυφαίες σειρές ντοκιμαντέρ όλων των εποχών" και απέσπασε πλήθος βραβείων, μεταξύ των οποίων το βραβείο Bafta και το International Documentary Award.
Οι Ναζί
Rees, Laurence.
μτφ. Ουρανία Παπακωνσταντοπούλου
Πατάκη, 2008.

Η σημαία του εθνικοσοσιαλισμού υψώθηκε από ανθρώπους που προέρχονταν από την κατώτερη και μέση διοίκηση του παλιού στρατού. Φορτωμένοι παράσημα, οι αξιωματικοί και οι υπαξιωματικοί δεν μπορούσαν να ανεχθούν ότι ο ηρωισμός τους και οι ταλαιπωρίες τους όχι μόνο πήγανε χαμένες για την πατρίδα, αλλά ούτε καν τους έδιναν ειδικά δικαιώματα στην ευγνωμοσύνη. Από εδώ γεννιόταν το μίσος τους για την επανάσταση και το προλεταριάτο. Αλλά και δεν δέχονταν να βολευτούν από τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους, τους υπουργούς, στις μέτριες θέσεις του λογιστή, του μηχανικού, του ταχυδρομικού και του εκπαιδευτικού. Από εδώ ξεπηδούσε ο σοσιαλισμός τους. Πάνω στον Ιζέρ και κάτω από το Βερντέν είχαν μάθει να θυσιάζονται, να θυσιάζουν άλλους και να μιλάνε μια γλώσσα διαταγών που επιβαλλόταν στους μικροαστούς των μετόπισθεν. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι έγιναν αρχηγοί.

Lev Davydovic Trockij, 2 Νοέμβρη 1933, από το politikokafeneio

Η "Εποχή των Άκρων" - winners και losers

Eric John HobsbawmΜπορούμε να δούμε την Ευρώπη με τρεις τρόπους. Καταρχάς, ως γεωγραφική περιοχή. Αυτή η οπτική είναι σχετικά ουδέτερη, αν μιλάμε με πολιτικούς και ιστορικούς όρους, αλλά σημαίνει ότι αντιλαμβανόμαστε τη Ρωσία, με γεωγραφικούς όρους, ως τμήμα της Ευρώπης.

Δεύτερον, μπορούμε να θεωρήσουμε την Ευρώπη ως ένα σχέδιο, φτιαγμένο από μια λίγο πολύ σταθερή ομάδα κρατών και περιοχών που ανέκαθεν αυτοπροσδιορίζονταν, αποκλείοντας χώρες που δεν αποτελούσαν μέρος της Ευρώπης όπως την όριζαν.

Ο τρίτος τρόπος να κατανοήσουμε την Ευρώπη συνίσταται στο να τη δούμε ως ανολοκλήρωτη ιστορική διαδικασία που ξεκίνησε από κάποιες περιοχές της, τις οποίες και μετέτρεψε σε κινητήριες δυνάμεις του ιστορικού μετασχηματισμού του κόσμου και ηγετική πρωτοπορία παγκοσμίως. Για αιώνες, όλες οι αλλαγές εκκινούσαν από αυτό το μέρος του κόσμου.

Από την "Αυγή" Ο διάλογος ευρωπαϊκής ταυτότητας και διαφορετικότητας

Έχει υποχωρήσει πλέον αισθητά η ανάγκη του να ζουν οι άνθρωποι σε κάτι σαν κοινωνική δομή. Από δίπλα, αναπτύσσεται εκείνο που λέμε "αποπολιτικοποίηση". Στο γυμνάσιο, στα χρόνια που μαθαίναμε πως για τους Αρχαίους "ιδιώτης"-άνθρωπος - που ζούσε εκτός της "πόλεως", αργότερα έξω από το πλαίσιο που αποτελεί το εθνικό κράτος - είναι κάτι κακό, αφύσικο: μπορούσες να είσαι κοσμοπολίτης, αλλά μόνο περιθωριακές φιγούρες ζούσαν ως "ιδιώτες". Το κράτος τα κατάφερε και έφθασε στο παράλογο - στη reductio ad absurdum του εαυτού του - στον 20ό αιώνα. Και έτσι οδήγησε το ίδιο στην απονομιμοποίησή του(...)

Ασφαλώς, έχουμε τις ιδεολογίες στο προσκήνιο, και μάλιστα ιδεολογίες με θρησκευτικές ρίζες. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ισλαμιστικό φαινόμενο, καθώς ανάλογα μας έρχονται και από τις ΗΠΑ. Μπορεί να μην αναγνωρίζουμε το κλίμα που επικρατεί εκεί ως ιδεολογία θρησκευτική, επειδή στη σκέψη μας έχει επικρατήσει ένα διαφορετικό, κοσμικό/secular πνεύμα: εκατομμύρια όμως Αμερικανών πιστεύουν βαθύτερα πως φθάνει η ώρα του Αρμαγεδδώνα, λειτουργούν σε ομάδες θρησκευτικού φανατισμού με πολιτικό "παρών". Πρόκειται για επικίνδυνη κατάσταση. Χωρίς αντίβαρο, αυτή τη στιγμή. Δεν είναι μόνο η δύση του κομμουνιστικού συστήματος, είναι προπαντός η εξασθένηση όλων των ιδεολογιών που προήλθαν από τον Διαφωτισμό του 18ου αιώνα.

Από το "Βήμα" Από την επιτάχυνση της Ιστορίας στα όρια της Ευρώπης

Η αντίθεση μεταξύ αγοράς και προγραμματισμού, λες και το ένα είναι ασυμβίβαστο με το άλλο, δεν είναι επίκαιρη. Ο κρατισμός, ακραία εκδοχή του σοσιαλισμού, χρεοκόπησε. Ο νεοφιλελευθερισμός, ακραία εκδοχή του καπιταλισμού, θα έχει την ίδια τύχη. Οι οικονομίες του νέου αιώνα θα πρέπει να είναι μικτές. Η διαφορά δεν θα βρίσκεται στη δομή, όπως πιστεύαμε, αλλά στους στόχους που θα θέτουμε: θα είναι άραγε με την προώθηση του ατομικού κέρδους ή με τη μείωση των ανισοτήτων, τον πολλαπλασιασμό των ικανοτήτων όλων των ανθρώπων; Εδώ ξαναβρίσκουμε, όχι μόνο τον Μαρξ, αλλά και τη σοσιαλιστική παράδοση».

Από την "Ελευθεροτυπία" «Ο κομμουνισμός πέθανε αλλά ο Μαρξ επιστρέφει»

Η δημοκρατία έχει οριστεί με έναν πολύ περιορισμένο τρόπο. Ο ορισμός της έχει στηριχτεί απλώς και μόνο στο αντιπροσωπευτικό σύστημα και στον πολυκομματισμό.

Από τα "Νέα" http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&la=1&ct=13&artid=4518405

Από την biblionet τίτλοι στα ελληνικά:

2008)	Επαναστάτες, Θεμέλιο
(2008)	Μάης '68: στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στον κόσμο, Modern Times
(2007)	Παγκοσμιοποίηση, δημοκρατία και τρομοκρατία, Θεμέλιο
(2004)	Η επινόηση της παράδοσης, Θεμέλιο, [επιμέλεια]
(2003)	Συναρπαστικά χρόνια, Θεμέλιο
(2001)	Ξεχωριστοί άνθρωποι, Θεμέλιο
(2000)	Η εποχή των αυτοκρατοριών 1875-1914, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
(2000)	Στους ορίζοντες του 21ου αιώνα, Θεμέλιο
(1999)	Η εποχή των άκρων, Θεμέλιο
(1999)	Ιστορία των σύγχρονων πολιτικών θεσμών της Ευρώπης, University Studio Press
(1998)	Για την ιστορία, Θεμέλιο
(1997)	Η εποχή των επαναστάσεων 1789-1848, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
(1994)	Έθνη και εθνικισμός από το 1780 μέχρι σήμερα, Καρδαμίτσα
(1994)	Η εποχή του κεφαλαίου 1848-1875, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
(1993)	Η σκηνή της τζαζ, Εξάντας
(1981)	Η συμβολή του Καρόλου Μαρξ στην επιστήμη της ιστορίας, Εταιρεία Μελέτης Νέου Ελληνισμού - Μνήμων Οι απέχοντες, οι αμφίθυμοι, οι άθυμοι, οι δύσθυμοι, οι αδιάφοροι, όλο αυτό το αδιαφοροποίητο πλήθος που απέχει από το πολιτικό πεδίο, θεωρεί ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Και στην πολιτική και στην κοινωνία. Δεν πιστεύει ότι μπορεί να αντιστρέψει την κυρίαρχη ροπή προς την απαξίωση, ούτε καν να τη διορθώσει. Στρέφει τα νώτα του στην πολιτική κοινωνία. Στρέφει τα νώτα του στις διαδικασίες της αντιπροσώπευσης. Ν. Ξυδάκης "Δύσθυμοι, αδιάφοροι, απέχοντες" Η αντι-ευρωπαϊκή ρητορεία δύο «μεγάλων» από τα μικρά κόμματα (όπως το ΚΚΕ και ο ΛΑΟΣ) καθρεφτίζει ένα αποσχιστικό κίνημα μιας όχι ευκαταφρόνητης ομάδας πληθυσμού, που συστρατεύεται πίσω από ακραίες και εσωστρεφείς δυνάμεις. N. Βατόπουλος "Απόκλιση ή σύγκλιση;" Δυστυχώς, η πραγματικότητα των φετινών ευρωεκλογών δείχνει ότι ελάχιστοι είναι αυτοί οι νέοι, οι οποίοι ΔΕΝ προσήλθαν στην κάλπη με σκοπό να στείλουν μήνυμα δυσφορίας προς το πολιτικό σύστημα. Η γενιά των 700 ευρώ, στην πλειονότητά της, απλώς προτίμησε να πάει για "φραπέ". Η μαζική αποχή των νέων από τις ευρωκάλπες ήταν μια συνειδητή επιλογή υπέρ της ψυχαγωγίας, ενισχυόμενη από μπόλικες δόσεις καλοκαιρινής βαρεμάρας. "Έλα μωρέ τώρα. Που να τραβιέμαι τώρα να ψηφίσω...να χάσουμε και το τριήμερο..." Από το "g700" "Η γενιά των 700 ευρώ ψήφισε "φραπέ" «Η Ιστορία γερνούσε γοργά ωριμάζοντας σταθερά από νέα και πυρακτωμένα συμφέροντα», έγραφε ο Μπαλζάκ στο «Χαμένες ψευδαισθήσεις» περιγράφοντας την κρίση της αστικής κοινωνίας στη Γαλλία του 19ου αιώνα. Μιας κοινωνίας που είχε προκύψει έναν αιώνα πριν, από τη γαλλική επανάσταση του 1789. Κι όμως, όλοι μύριζαν «την πτωματική οσμή μιας κοινωνίας που σβήνει». Παραλληλισμοί με την Ελλάδα του σήμερα; Φαίνεται υπερβολικό. Υπάρχουν όμως, κοινά σημάδια. Από το antinews «Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε…» Όποιος λέει ότι είναι νικητής διαπράττει ένα ανιαρό λάθος. Όποιος λέει ότι είναι ηττημένος διαπράττει ένα σπαρακτικό λάθος. Νίκος Καρούζος "Κράσπεδον"