«Η δυνατή του αφοσίωση, που αντικατοπτρίζεται στην πολιτική του δραστηριότητα, τα βιβλία, τις διαλέξεις και τις ταινίες του, ενίσχυσε τον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής» επισημαίνεται στην ανακοίνωση της νορβηγικής Ακαδημίας για τον Αλ Γκορ. «Είναι ίσως το μοναδικό πρόσωπο που έκανε τα πιο πολλά προς την κατεύθυνση μιας ευρύτερης κατανόησης σε παγκόσμιο επίπεδο των μέτρων που χρειάζεται να υιοθετηθούν».
Ο πρώην αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αλ Γκορ και η Διακυβερνητική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Αλλαγές (IPCC) βραβεύτηκαν με το Νόμπελ Ειρήνης για το 2007 για τις προσπάθειές τους να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη για το φαινόμενο της υπερθέρμανσης του πλανήτη. Κίνηση καθαρά συμβολική, που δείχνει πως η κλιματική αλλαγή θα είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των επόμενων ετών.
Από το 2000 ο Αλ Γκορ έχει αφοσιωθεί σε μία οικολογική εκστρατεία, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο για την «αρρώστια του πλανήτη» μας, ο οποίος πλήττεται βαθιά από τις νέες κλιματολογικές συνθήκες, κυρίως όμως από την ανθρώπινη ασυνειδησία και αδιαφορία.
Στο best seller βιβλίο του Αn incovenient truth, στο οποίο βασίζεται και το ομώνυμο ντοκιμαντέρ, καταγράφει ένα πλήθος επιστημονικών στοιχείων τα οποία, φωτογραφίζουν την οικολογική καταστροφή τού πλανήτη.
Ο τυφώνας «Κατρίνα», που χτύπησε τον Αύγουστο 2006 τη Νέα Ορλεάνη, με δεκάδες νεκρούς και δισεκατομμύρια υλικές ζημιές, είχε αντίκτυπο και στη μη εκλογή του Αλ Γκορ στη θέση του προέδρου των ΗΠΑ, αν και προηγείτο σταθερά, αλλά με ελάχιστη διαφορά του συνυποψήφιου Τζορτζ Μπους υιού. Στη Φλόριντα, όπου και κρίθηκε το τελικό αποτέλεσμα, αν και ανακοινώθηκε το όνομά του ως «του μελλοντικού προέδρου των ΗΠΑ», η καταμέτρηση έβγαλε νικητή τον Τζορτζ Μπους. Ο Αλ Γκορ δέχθηκε το αποτέλεσμα, αλλά αποσύρθηκε από την πολιτική. Επέστρεψε σ αυτό που πραγματικά αγαπούσε, τη φύση. Μόνο που τα μηνύματα δεν ήταν πλέον ευχάριστα.
Η βιομηχανική εκμετάλλευση, ο υπερπληθυσμός, τα καυσαέρια των αυτοκινήτων, ανεβάζουν συνεχώς το ποσοστό του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Οι συνέπειες στην αλλαγή τού κλίματος είναι δραματικές. Ξηρασία και πλημμύρες είναι φαινόμενα που βιώνει καθημερινά η ανθρωπότητα. Τα δέντρα στα δάση κατατρώγονται από τις πυρκαγιές, τα κοράλλια στους βυθούς ξεραίνονται, η στάθμη τής θάλασσας ανεβαίνει επικίνδυνα. Η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο τού θερμοκηπίου από απλή επιστημονική υπόθεση έγινε πια μια εφιαλτική πραγματικότητα...
Έτσι ο Αλ Γκορ αποφάσισε να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, να δει και να πιστοποιήσει τις κλιματολογικές αλλαγές τού πλανήτη μας και παράλληλα να ενημερώσει τους ανθρώπους. Πρώτα εκδόθηκε το βιβλίο του «Μία ενοχλητική αλήθεια» και μετά ακολούθησε το ντοκιμαντέρ, με υλικό που εκείνος συγκέντρωσε στα ταξίδια του, τη βοήθεια επιστημόνων και τη σκηνοθεσία τού Ντέιβις Γκουγκενχάιμ. Και τι τραγική ειρωνεία! Η χώρα του, ένας από τους μεγαλύτερους ρυπαντές τού κόσμου, είναι από τις χώρες που δεν έχουν υπογράψει ακόμη το Πρωτόκολλο τού Κιότο, που βρίσκεται σε ισχύ από τον Φεβρουάριο τού 2005.
Το 2007 είναι η χρονιά του Αμερικανού πρώην αντιπροέδρου, ο οποίος τιμήθηκε πριν λίγους μήνες και με το βραβείο Όσκαρ για το ντοκιμαντέρ του .
Όσον αφορά στη Διακυβερνητική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές Αλλαγές, στην ανακοίνωση της νορβηγικής Ακαδημίας επισημαίνεται ότι το βραβείο Νόμπελ αντανακλά στις δύο δεκαετίες επιστημονικών μελετών, που «δημιούργησαν μία ευρύτερη συναίνεση στην ενημέρωση αναφορικά με τη σχέση της παγκόσμιας υπερθέρμανσης και της ανθρώπινης δραστηριότητας. Χιλιάδες επιστήμονες και αξιωματούχοι από περισσότερες από 100 χώρες συνεργάστηκαν, προκειμένου να επιτύχουν μεγαλύτερη ακρίβεια όσον αφορά στο βαθμό της υπερθέμανσης».
Η ευθύνη για την κλιματική αλλαγή βαρύνει, κυρίως, τα ανεπτυγμένα κράτη. Καναδάς, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Ρωσία ευθύνονται για σχεδόν το 50% των παγκοσμίων εκπομπών CO2. Οι χώρες αυτές έχουν και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε αυτή την προσπάθεια, καθώς θα πρέπει να επενδύσουν άμεσα σε καθαρές μορφές ενέργειας, να βελτιώσουν τον τρόπο που παράγουν και καταναλώνουν ενέργεια, και να βοηθήσουν τις φτωχές χώρες. Από την υποχρέωση αυτή δεν ξεφεύγει και η Ελλάδα, στην οποία αντιστοιχεί μεν σχεδόν το 0,4% των παγκόσμιων εκπομπών CO2, όμως, κάθε της κάτοικος παράγει περίπου 9 τόνους CO2 κάθε χρόνο, σχεδόν 10% πιο πάνω από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο! Η παραγωγή ηλεκτρισμού, ένα μεγάλο ποσοστό του οποίου καταναλώνεται στον οικιακό τομέα, ευθύνεται για το 43% των ολικών εκπομπών CO2 χώρα μας.
Οι προβλέψεις του ΟΗΕ για την αύξηση της θερμοκρασίας τού πλανήτη είναι υπερβολικά απαισιόδοξες. Κι όμως, έκθεση που συντάχθηκε για λογαρισμό του υπουργείο Περιβάλλοντος της Αυστραλίας προβλέπει ότι μέχρι το 2100 η μέση θερμοκρασία της Γης μπορεί να αυξηθεί κατά περισσότερο από 1,4 ως 5,8 βαθμούς Κελσίου, που προέβλεψε το 2001 Διακυβερνητική Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών . Στο ίδιο μήκος και δύο μελέτες Αμερικανών και Ευρωπαίων ερευνητών, που δημοσιεύονται στο Geophysical Researh Letters, προβλέπουν ότι ηαύξηση της θερμοκρασίας θα προκαλέσει περαιτέρω απελευθέρωση του διοξειδίου του άνθρακα από το έδαφος, με αποτέλεσμα να ενισχυθεί κι άλλο το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η πραγματική άνοδος της θερμοκρασίας, εκτιμούν οι ερευνητές, δεν αποκλείεται να είναι έως και 75% μεγαλύτερη από ό,τι έδειχναν οι προβολές και τα γραφήματα τού ΟΗΕ. (...)
Ο διευθυντής του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον (UNEP) Klaus Toepfer, εκτιμά ότι μέχρι το 2010 ο αριθμός των περιβαλλοντικών προσφύγων θα έχει φθάσει τα 50 εκατομμύρια, που σημαίνει ότι θα αυξάνονται με αριθμό 8.500 την ημέρα.
Ζούμε και συμπεριφερόμαστε με τέτοιον τρόπο σαν να πρόκειται να μετακομίσουμε στο εγγύς μέλλον σε έναν άλλον πλανήτη και θα ερχόμαστε ως επισκέπτες σ αυτόν που τώρα ζούμε και ανελέητα καταστρέφουμε.
Αν θέλουμε να αποφύγουμε τα χειρότερα της κλιματικής αλλαγής οφείλουμε να μειώσουμε κάτω από το μισό τις παγκόσμιες εκπομπές των αερίων τού θερμοκηπίου. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να ληφθούν άμεσα σοβαρά μέτρα.
Η εμπειρία από χώρες που επένδυσαν σημαντικά στον ήλιο και τον άνεμο, όπως η Δανία, η Γερμανία ή η Ισπανία, δείχνει ότι η ενεργειακή αυτή στροφή μπορεί να έχει εξαιρετικά αποτελέσματα και από οικονομική και από κοινωνική σκοπιά. Ας σημειωθεί ότι στην πρωτοπορία αυτής τής κίνησης βρίσκεται η Δανία, η οποία παράγει το 20% της ηλεκτρικής της ενέργειας χρησιμοποιώντας ανεμογεννήτριες. Στην Ελλάδα οι Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας εξακολουθούν να μένουν στο περιθώριο. Η τελευταία έκθεση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας εκτιμά ότι το 2010 οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην Ελλάδα θα καλύπτουν λιγότερο από 10% της ηλεκτροπαραγωγής, έναντι διεθνών δεσμεύσεων μας για ποσοστό τουλάχιστον 20% !!
Ας γίνει λοιπόν η απονομή τού φετινού Νόμπελ η αφορμή για ένα νέο ξεκίνημα για ουσιαστικές αποφάσεις και δράσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, έχοντας όμως υπόψιν μας πως το εναρκτήριο λάκτισμα μπορεί να δοθεί και σε ατομικό επίπεδο.
Το site τού ντοκιμαντέρ εδώ
