«Η ηλικία μπορεί να μας αναγκάζει να απαρνηθούμε πολλά, ο πόθος όμως παραμένει!».
Pablo Picasso
Η Suite 347, η συλλογή των 347 χαρακτικών, μιας από τις πέντε σειρές χαρακτικών (Epreuve d’ artiste), που κυκλοφορούν με την υπογραφή, σε όλα τα χαρακτικά, του ίδιου του Πικάσο, εκτίθεται στο Τελλόγλειο ίδρυμα τής Θεσσαλονίκης έως τις 16/4/2008. Έργα που δημιούργησε ο μεγάλος καλλιτέχνης από τις 16 Μαρτίου μέχρι τις 5 Οκτωβρίου του 1968. Ένα ημερολόγιό του, μια αποκάλυψη τής σκέψης του.
Στη σειρά επαναλαμβάνονται τα περισσότερα από τα αγαπημένα θέματα τού μεγάλου ζωγράφου, μια ανακεφαλαίωση της προηγούμενης θεμτογραφίας του: έργα που αναφέρονται στην ιστορία της ζωγραφικής, τον κόσμο της ταυρομαχίας και του φλαμένκο, την ελληνορωμαϊκή μυθολογία και το μεσογειακό τοπίο, την καθημερινή ζωή και σε ένα ισπανικό μυθιστόρημα του 16ου αιώνα, το La Celestina, ενώ κυρίαρχο θέμα, είναι η εμμονή του Πικάσο στο γυναικείο γυμνό.
«…η μεγάλη του ηλικία, αντί να κατευνάζει τα πάθη του, δεν παύει να υποκινεί τους δαίμονές του, τα ερωτικά του όνειρα»
Gilberte Brassaï
Gilberte Brassaï
Έργα ευρηματικά, με διαφορετικές τεχνικές, μεγάλη ποικιλία μεγεθών, στοιχείο ενδεικτικό του τρόπου αξιοποίησης του χώρου από τον Πικάσο. Η συλλογή, εκτός από το μέγεθός της και την ποικιλία των θεμάτων εντυπωσιάζει για την ταχύτητα με την οποία δημιουργήθηκε, αλλά και για την τεχνική πολυμορφία όπου ο καλλιτέχνης δοκιμάζει εναλλαγές με ποικίλα υλικά (ζάχαρη, άμμο, γύψο, χημικά κ.ά.)
...Οι διάφορες τεχνοτροπίες που χρησιμοποίησα στο έργο μου δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν ως εξέλιξη ή ως βήματα προς ένα άγνωστο ιδεώδες της ζωγραφικής… Εάν τα θέματα που ήθελα να εκφράσω πρότειναν διαφορετικούς τρόπους έκφρασης, δεν θα δίσταζα να τους υιοθετήσω...
Pablo Picasso
Αποτραβηγμένος στο Mougins στο σπίτι του στη Νότια Γαλλία, κουρασμένος από το πλήθος των θαυμαστών του που τον ακολουθούσε παντού, ο 87 χρονος τότε Πικάσο σταματάει την καταγραφή τού κανονικού του ημερολογίου, που μέχρι τότε κρατούσε, και αν' αυτού χαράσσει σε πλάκες χαλκού για να σχολιάσει πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα μιας σημαδιακής χρονιάς στην Ευρώπη, το 1968: απεικονίζει τον Σαρλ Ντε Γκωλ με κατεβασμένα παντελόνια να επιδεικνύει τα γεννητικά του όργανα, τον Ζορζ Πομπιντού σαν γερο-ζητιάνο... έργα τα οποία γενικά χαρακτηρίζει ένα οργιαστικό πνεύμα. Με ελλιπή πληροφόρηση, χωρίς εφημερίδες και ραδιόφωνο, η επαφή του με τον έξω κόσμο είναι περιορισμένη προσπαθεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις στη Γαλλία-Μάης '68- και την Ισπανία, κυρίως, μέσω της τηλεόρασης τού Μόντε Κάρλο.
Καθώς σε πολλά από τα έργα αυτά η ερωτική πράξη απεικονίζεται με λεπτομέρειες, όταν πρωτοπαρουσιάστηκαν θεωρήθηκαν πορνογραφικά. Ο Edward L. Smith, με αφορμή το χαρακτικό "ο ηλικιωμένος καλλιτέχνης", όπου ένας ρυτιδιασμένος γέρος παρατηρεί ηδονοβλεπτικά ένα ζευγάρι να κάνει παθιασμένο έρωτα, θεωρεί ότι το έργο σχολιάζει έμμεσα τη σεξουαλική ανικανότητα ή ακόμα και την ανικανότητα πολλές φορές του καλλιτέχνη να εκφραστεί. Ωστόσο, το γεγονός ότι η ανδρική φιγούρα κρατάει παλέτα, ίσως, να είναι και σχόλιο στο «ένδοξο» ερωτικό παρελθόν του ίδιου του Πικάσο.
Ο ίδιος, μετά την αποθέωση που την κορύφωσή της γνώρισε το 1966, νιώθει ότι ο κόσμος πιστεύει ότι τα έχει δώσει όλα στην τέχνη, ότι έχει τελειώσει. Αντιδρά λοιπόν και με τα χαρακτικά όπου πιθανόν ν αποτυπώνεται και η ανασφάλειά του.
Η συλλογή ανήκει στο Bancaja Foundation της ισπανικής τράπεζας στη Βαλένθια.
Ο Πάμπλο Πικάσο γεννήθηκε στη Μάλαγα το 1881. Η οικογένειά του εγκαταστάθηκε το 1895 στη Βαρκελώνη. Σπουδάζει στη Βασιλική Ακαδημία του Σαν Φερνάντο της Μαδρίτης κι εντάσσεται σταδιακά στους κύκλους των μποέμ καθώς έρχεται σε επαφή με τις νέες φιλοσοφικές, πολιτικές, μουσικές και λογοτεχνικές τάσεις της εποχής. Το 1901 αρχίζει η «γαλάζια περίοδος». Από το 1904 εγκαθίσταται οριστικά στο Παρίσι. Γνωρίζει τον τρόπο ζωής των μποέμ στη Μονμάρτη κατοικώντας στο περίφημο Bateau Lavoir. Αρχίζει η «ροζ περίοδος». «Οι δεσποινίδες της Αβινιόν», που ολοκληρώνονται το 1907 θέτουν τις βάσεις του Κυβισμού. Για πρώτη φορά ο Πικάσο έρχεται σε σαφή ρήξη με την παραδοσιακή προοπτική και προτείνει έναν νέο τρόπο αντίληψης του χώρου. Μετά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έρχεται σε επαφή με τον κόσμο του θεάματος, στον οποίο αφιερώθηκε ως σκηνογράφος και σχεδιαστής κοστουμιών. Ο ίδιος δεν παραδέχτηκε ποτέ ένταξη στο κίνημα του Σουρεαλισμού, ωστόσο συνεργάστηκε στενά με εκπροσώπους του και δανείστηκε αρκετά στοιχεία απ’ αυτό. Η επίθεση της γερμανικής Λουφτβάφε -συμμάχων του δικτάτορα Φράνκο-, εναντίον της μικρής, ανυπεράσπιστης, βασκικής πόλης Γκερνίκα και η ισοπέδωσή της με 500 κιλά βόμβες και περισσότερα από 3.000 εμπρηστικά βλήματα, που προκαλεί παγκόσμια κατακραυγή, τον συγκλονίζει και δημιουργεί το μυθικό του έργο Γκερνίκα, πίνακα - σταθμό, που σύμφωνα με τον ίδιο εκφράζει «το μίσος του για τη στρατιωτική τάξη που βύθισε την Ισπανία σε ωκεανό πόνου και θανάτου».
Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και τιμάται δύο φορές, το 1950 και το 1962 με το Βραβείο Λένιν. Το 1957 φιλοτεχνεί τη σειρά Las Meninas. Τη δεκαετία του 60 κυριαρχεί η σειρά «Ο ζωγράφος και το μοντέλο του», στην οποία ασχολείται με τα «προσωπικά του φαντάσματα», ιδιωτικές στιγμές στις οποίες το σεξ ήταν το βασικό στοιχείο. Παρά την ηλικία του συνέχισε ακούραστα να δουλεύει μια σειρά χαρακτικών σε λινόλεουμ, μια νέα τεχνική για την εποχή.
Πεθαίνει στις 8 Απριλίου του 1973 στο Mougins της Νότιας Γαλλίας.
Με το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος και τιμάται δύο φορές, το 1950 και το 1962 με το Βραβείο Λένιν. Το 1957 φιλοτεχνεί τη σειρά Las Meninas. Τη δεκαετία του 60 κυριαρχεί η σειρά «Ο ζωγράφος και το μοντέλο του», στην οποία ασχολείται με τα «προσωπικά του φαντάσματα», ιδιωτικές στιγμές στις οποίες το σεξ ήταν το βασικό στοιχείο. Παρά την ηλικία του συνέχισε ακούραστα να δουλεύει μια σειρά χαρακτικών σε λινόλεουμ, μια νέα τεχνική για την εποχή.
Πεθαίνει στις 8 Απριλίου του 1973 στο Mougins της Νότιας Γαλλίας.
Η Θελεστίνα : Μια τολμηρή ερωτική ιστορία στα τέλη του μεσαίωνα
μτφ. Ισμήνη Κανσή.
Αίολος, 1996.
και
Σελεστίνα : Ή η κωμική τραγωδία του Καλλίστο και της Μελιμπέα
μτφ. Άννυ Κολτσιδοπούλου
Νεφέλη, 1997
Το κείμενο δημοσιεύθηκε ανώνυμα το 1499 και σηματοδοτεί το πέρασμα της ισπανικής λογοτεχνίας από τον Μεσαίωνα στην Αναγέννηση. Ο Ρόχας έζησε την εποχή τής Ιεράς Εξέτασης, η οποία και τον κυνήγησε. Η Σελεστίνα, έργο τολμήρό σε καταγγελίες κατά τού κλήρου βρέθηκε στο στόχαστρο των ιεροεξεταστών. Γι' αυτόν τον λόγο, σ' έναν πρόλογό του, ο συγγραφέας αποποιείται την πατρότητα της πρώτης και πιο τολμηρής σε καταγγελίες σκηνής, ισχυριζόμενος ότι τη «βρήκε» γραμμένη από άλλον και ότι απλώς ολοκλήρωσε το έργο. Ο ισχυρισμός αυτός έδωσε το έναυσμα για μία ολόκληρη μυθολογία και παραφιλολογία. Ωσότου, πρόσφατα, τα αρχεία της Ιεράς Εξέτασης αποκάλυψαν ότι δεν επρόκειτο παρά για «μέτρο ασφαλείας» που πήρε ο συγγραφέας.
Η τραγική ερωτική ιστορία του Καλίστο και της Μελίμπεα και η γριά πόρνη Σελεστίνα, η οποία παίζει καταλυτικό (και σκοτεινό) ρόλο. Το βιβλίο περιλαμβάνει σκηνές στον οίκο ανοχής της Σελεστίνας, φιγούρας που ταυτίζεται με την εκπλήρωση της ερωτικής επιθυμίας. Μιας επιθυμίας που κυριαρχεί και στην πλειονότητα των έργων της Suite 347.
"Όταν ξεκινώ ένα έργο είμαι με κάποιον άλλο, όταν, όμως, τελειώνει είμαι μόνος"
Pablo Picasso
Pablo Picasso
