Είναι διαπιστωμένο ότι ο ντόπιος χαυνοπολίτης, οσάκις προκηρύσσονται «εκλογές», νιώθει πρωτάρης και κολακευμένος ερασιτέχνης. Επιτέλους του δίνουν τον λόγο η τηλεοπτική αριστοκρατία των αυτοσχέδιων εθνοπατέρων αίφνης στρέφεται προς τα κάτω διαζώματα και αρχίζει ο πρόστυχος εκβιασμός και το παραδοσιακό χαϊδολόγημα. Το απογοητευτικό είναι ότι, εφόσον η μαρτυρημένη κοινωνική δυσαρέσκεια σηκώνει μεγάλα κύματα, αντί να ενταθεί μέχρι σημείου αποχής ή καταγγελίας, πλαγίως καταπραΰνεται, αλλάζει ταχύτητες κι από μέρα σε μέρα επιστρέφει επί τα αυτά. Τρεις Ρωμιοί, πέντε γνώμες, έλεγαν παλιά. Έστω κι αυτή η στάση θα ήταν κάποια διέξοδος. Ωστόσο, με τα δραστικά ρητορικά μέσα της τηλεόρασης και την ανυποχώρητη δημοκοπία, το λαϊκό φρόνημα αλλάζει πλευρό, η οργή μεταλλάσσεται σε παραταξιακή στοργή και, διά του μιμητισμού, βρίσκει καταφύγιο στην «τελευταία φορά!», με αποτέλεσμα το επίσημο μασκαραλίκι της μαζικής δημοκρατίας να παραμένει ακλόνητο.
Μια αδόμητη χώρα, με τον χειρότερο κρατικό μηχανισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και χωρίς καμιά προοπτική εξόδου (όχι από την κρίση, όπως διαλαλούν οι φασιανοί της κυβέρνησης, αλλά από τη μαύρη διαχείριση), τι μπορεί να περιμένει από μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση; Η απορία είναι σοβαρή, διότι με υποβολέα και συμβουλάτορα το άμεσο και το απώτερο παρελθόν, το μόνο διασφαλισμένο παραμένει η αποσάρθρωση της χώρας, όπου το τελικό «χελπ» προς τους εταίρους θα δηλώνει πλήρη παραίτηση. Το κοινωνικό σώμα, βέβαια, δεν γνωρίζει τα παρασκήνια όπου επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δεν έχει εποπτεία των πραγμάτων, ώστε να κατανοήσει (μέχρι απελπισίας) ότι η φαυλότητα με το επίχρισμα τού μετασχηματισμού έχει υπερβεί πλέον τα όρια της οιασδήποτε μεταστροφής. Ουσιαστικά, δηλαδή, καλούνται να αποφασίσουν για τα κοινά πολίτες ετεροχρονισμένοι με μπαγιατεμένα πάθη στην καρδιά τους, με πελατειακές νοοτροπίες και σωματειακές συνθηματολογίες, με στενοκεφαλιές σχεδόν μετα-εμφυλιακές. Μην ξεχνάμε και τη νοοτροπία του «έτσι παίζει ο ζουρνάς… τι να κάνουμε;».
Επ’ αυτού του «μουσικού» θέματος η επαγγελματική διαβουκόληση έχει πολλά να προσφέρει. Οι συγκινήσεις παίζουν μέγα ρόλο στην πολιτική. Δυσαρέσκειες χρόνων μπορεί να τις αναχαιτίσει μια και μόνη φαιδρή παράσταση στο μπαλκόνι - αρκεί ο πολιτικάντης να διαθέτει το τάλαντο και να έχει δώσει όρκο πίστης στη φαυλότητα. Οι ακροατές, όπως ξέρουμε, άσχετα με την πραγματική τους ηλικία, είναι παιδικώς πως ευεπίφοροι στις επαγγελίες, στις ψευτοδραματικές αυτοκριτικές, στο δράμα του ηγέτη που (δες τον!) «πέφτει στα πόδια μας και ομολογεί». Ποιος θα αφήσει τον «πατέρα» να ταπεινώνεται; Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι μερικών λεπτών μασκαραλίκι έχει ως αντίδωρο τεσσάρων χρόνων εξουσία και αυθαιρεσία• ότι κάθε δέλεαρ είναι και δόλωμα για να πιαστεί το λαϊκό ψάρι - όπως και πριν, όπως και πάντα.
Επ’ αυτού του «μουσικού» θέματος η επαγγελματική διαβουκόληση έχει πολλά να προσφέρει. Οι συγκινήσεις παίζουν μέγα ρόλο στην πολιτική. Δυσαρέσκειες χρόνων μπορεί να τις αναχαιτίσει μια και μόνη φαιδρή παράσταση στο μπαλκόνι - αρκεί ο πολιτικάντης να διαθέτει το τάλαντο και να έχει δώσει όρκο πίστης στη φαυλότητα. Οι ακροατές, όπως ξέρουμε, άσχετα με την πραγματική τους ηλικία, είναι παιδικώς πως ευεπίφοροι στις επαγγελίες, στις ψευτοδραματικές αυτοκριτικές, στο δράμα του ηγέτη που (δες τον!) «πέφτει στα πόδια μας και ομολογεί». Ποιος θα αφήσει τον «πατέρα» να ταπεινώνεται; Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι μερικών λεπτών μασκαραλίκι έχει ως αντίδωρο τεσσάρων χρόνων εξουσία και αυθαιρεσία• ότι κάθε δέλεαρ είναι και δόλωμα για να πιαστεί το λαϊκό ψάρι - όπως και πριν, όπως και πάντα.
Κωστής Παπαγιώργης
Lifo, τχ. 171, 17-9-2009
