Χαμηλή πτήση

Επιστρέφοντας στη Μεσόγειο

O κόσμος μια σταγόνα έρωτα στο φτερό του καιρού —
χαμηλή πτήση
απ' το παράθυρο το ουράνιο τόξο, ένα βαθύ βλέμμα
να δω ξανά τα σύννεφα στα χαλίκια
να πιστέψω στη διάρκεια της μέρας.
Ο ήλιος λίγο πριν ένα μάρμαρο
τώρα σπασμένα φανάρια,
με την τελευταία στροφή καίγεται ο ορίζοντας.

Εκείνο το γεράκι
που φάνηκε στην άκρη του μεσημεριού
το χρειαζόμαστε, πορεία σταθερή προς την ηλικία'
κάτω απλώνεται η σιγουριά του δάσους
που θέλει να μας μεταμορφώσει πάλι σε πέτρες κι έλατα
να μας αγγίζει ο δαίμονας και να μη χάνουμε το βήμα μας.

Ένα δαχτυλίδι βροχής, θα το προλάβουμε άραγε;
δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να βγούμε έξω απ' τους χάρτες.
Ένα ποτάμι κατεβαίνει τον ουρανό
λίγη δροσιά απ' το παρόν
το αεροπλάνο γέρνει αποφασιστικά
προς τη μεριά των αοράτων.

Γιώργος Βέης
Γεωγραφία κινδύνων
Ύψιλον, 1994

Ναι, στην εξαιρετικά άχαρη, αλλά και δίσημη αυτή περίοδο, στην διάρκεια της οποίας ο κόσμος ηλεκτρονικά τουλάχιστον συρρικνώνεται, γίνεται ένα δυναμικό χωριό επικοινωνίας, η ποίηση αναλαμβάνει το πρόσθετο βάρος να μ ε γ α λ ώ σ ε ι αντιθέτως τον κόσμο, να τον διευρύνει, να του δώσει εν τέλει την ορθή του διάσταση, δρώντας ως αντίπαλον δέος, ως κυριολεκτικό αντίβαρο στη μονοδιάστατη αγωγή των προσώπων, ή α – προσώπων. Των θυμάτων της «εικόνας» με άλλα λόγια, η οποία εκφράζει τον οριακό διαχωρισμό και την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, για να θυμηθούμε εδώ τον Γκυ Ντεμπόρ.
Γιώργος Βέης