Τραβερσωμένοι ας πάμε, λοιπόν, μέχρι να φυσήξει ούριος άνεμος (*)

Στο ποτάμι

Με τον καιρό πέφταν τα φύλλα
γίνονταν βούκινα οι καρποί, τι σάλπιζαν
δίπλα μου το νερό-νερό
η πέτρα-πέτρα
δεν είχε μονοπάτι ο θάνατος.

Ξάστερο το ποτάμι με λιγνά νερόφιδα
ίσκιοι πουλιών, χίλια τζιτζίκια.
Τι 'ταν που σάλεψε! Χαλίκια στη συρμή
κι ο τρομαγμένος πετροκότσυφας.
Γύρισα για να δω, κανένας.

Μόνο στην άκρη το νερό θολό,
σημάδια από θεόρατες πατούσες
κι οι πέτρες γύρω τους βρεγμένες.

Πρόλαβα κι έκλεισα τ' αυτιά
την ώρα που 'σκαγε το γέλιο του.

Μιχάλης Γκανάς
Μαύρα Λιθάρια
Καστανιώτη, 1993

(*)

Η οδός των Ελλήνων στον παγκόσμιο χάρτη - ορίστε την.

Οι Ελληνες ήταν πάντα ταξιδιώτες στη στεριά και στη θάλασσα. Βρέθηκαν πολύ συχνά σε κρίσιμα σταυροδρόμια και έδωσαν τη δική τους απάντηση στα αινίγματα και στα μηνύματα των καιρών. Τώρα οι καιροί είναι κόντρα. Τραβερσωμένοι ας πάμε, λοιπόν, μέχρι να φυσήξει ούριος άνεμος.

Μ. Γκανάς

Συνέντευξη στην "Καθημερινή" εδώ

τραβερσώνω: στρέφω το πλοίο να σταθεί τραβέρσο, δηλ. να δέχεται τον άνεμο ή το κύμα από τα πλάγια, ιταλ. traverso