Χιροσίμα 1945

Η Kikue Komatsu ήταν 37 χρονών όταν η ατομική βόμβα έπεσε στη Χιροσίμα. Είδε αυτή τη σκηνή το πρωί της 7ης Αυγούστου του 1945, 550 μέτρα από το σημείο μηδέν. Ήταν 67 χρονών όταν ζωγράφισε τον πίνακα. Οι λέξεις πάνω στην εικόνα εξηγούν:

While searching for my daughter, I came across a mountain of corpses in a street of carnage. People had evidently rushed to plunge their faces in the water of a cistern, where they died with their arms around each other, clinging to the side. How they must have screamed for water. My heart aches for them. I clasp my hands in prayer.

Kikue Komatsu (1975)

6 Αυγούστου 1945, 8.15 π.μ.
Το βομβαρδιστικό Enola Gay πετώντας σε ύψος 30.000 πόδια απελευθερώνει την πρώτη ατομική βόμβα. Περιείχε 3.000 κιλά ουρανίου.

Η αλυσιδωτή αντίδραση που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα να σκοτωθούν ακαριαία 70.000 άνθρωποι. Πολλοί επιζήσαντες συνεχίζουν να ζουν με τις συνέπειες...

Σαρωτική φωτιά με θερμοκρασίες των 300.000 Κελσίου σκοτώνει τους πάντες σε απόσταση 1.100 μέτρων.

Πυκνή μαύρη βροχή μετά από 20 λεπτά σε διάμετρο 29 χιλιομέτρων ποτίζει τα πάντα με ραδιενέργεια. Η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα.

Ο συνολικός αριθμός των θυμάτων κατ' εκτίμηση ανέρχεται στις 350.000 ζωές.

Tην έλεγαν "μικρό αγόρι". Πολύ μικρό για να προκαλέσει τέτοια καταστροφή...


Μαρτυρίες

Ήμουν 20 ετών όταν έγινε η επίθεση και σε λίγες ημέρες επρόκειτο να παντρευτώ. Τα συντρίμμια μου σύνθλιψαν το πόδι και τρεις ημέρες αργότερα ακρωτηριάστηκα. Χωρίς αναισθητικό. Θυμάμαι που στον πόλεμο τραγουδούσαμε "Εκατό εκατομμύρια άνθρωποι ενωμένοι, σα μια σφαίρα φωτιάς". Ομως όταν έπεσε η βόμβα, τα φορτηγά που έφθαναν για να βοηθήσουν προσπερνούσαν τα γυναικόπαιδα και έπαιρναν μόνο τους υγιείς άνδρες. Οι υπόλοιποι ήμασταν άχρηστοι. Τότε κατάλαβα στα αλήθεια τι ήταν ο πόλεμος.
Αργότερα έμαθα ότι ο αρραβωνιαστικός μου είχε σκοτωθεί. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Η ραδιενέργεια θεωρείτο μεταδοτική και πολλοί πίστευαν ότι οι γυναίκες που είχαν εκτεθεί θα γεννούσαν παραμορφωμένα παιδιά.

Σουζούκο Νουμάτα

Καθώς το ωστικό κύμα με παρέσυρε σα φτερό, κατάλαβα ότι επρόκειτο για βομβαρδισμό. "Αντίο μητέρα" ήταν η πρώτη σκέψη μου. Η μητέρα μου ήταν αυτή που με ανέσυρε από τα συντρίμμια με το πρόσωπό μου φουσκωμένο σα μπαλόνι και το δέρμα μου να κρέμεται σε ματωμένες λωρίδες. Είχα χάσει όλα μου τα μαλλιά και αιμορραγούσα ακατάσχετα. Το πρόσωπό μου ήταν τόσο φρικτά παραμορφωμένο που για πολύ καιρό το έκρυβα. Αν ήμουν μόνη σίγουρα θα είχα αυτοκτονήσει, αλλά η μητέρα μου, παρ΄ όλο που είχε κι εκείνη αρρωστήσει, ήταν κάθε ημέρα στο πλευρό μου και με φρόντιζε. Για χάρη της έμεινα ζωντανή, εκείνη μου το ζήτησε. Η μητέρα μου πέθανε το το 1979. Οταν την αποτέφρωσαν, στις στάχτες της βρέθηκαν θραύσματα γυαλιού, που έπειτα από τόσα χρόνια παρέμεναν σφηνωμένα στο κορμί της από τη δύναμη της έκρηξης.
Ζω με συνεχείς πόνους. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσω τον καρκίνο του στήθους, την οστεοπόρωση και τη βαριά κατάθλιψη. Το σώμα μου πονάει, ναι, αλλά είναι πιο οδυνηρό να θυμάμαι όσα είδα εκείνη τη μέρα. Παρ' όλα αυτά αισθάνομαι ότι είναι χρέος μου.

Μισίκο Γιαμαόκα

Οι μαρτυρίες από το "Κ" της Καθημερινής τευχ.113, 31/7/2005

Ακόμη και σήμερα 62 χρόνια μετά τον πύρινο εφιάλτη όλα μοιάζουν τόσο επισφαλή... Οι μνήμες αυτές μάς θυμίζουν ότι το παζλ μπορεί σε κάθε στιγμή να συμπλωθεί. Αρκεί ένας ανασφαλής πρόεδρος, τότε το έλεγαν Τρούμαν, μια ρατσιστική ρητορική, τότε τους έλεγαν κιτρινιάρηδες και μια εμμονή στην άρνηση τής συνεργασίας, τότε τον έλεγαν θεό - αυτοκράτορα!